Με το ένα μάτι στη σκηνή, με το άλλο στα βιβλία! Μία νέα τάση καταγράφεται τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό θέατρο, καθώς όλο και περισσότεροι ηθοποιοί σπουδάζουν στα τμήματα θεατρολογίας που από το ’90 δημιουργήθηκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ο λόγος είναι η εσωτερική τους ανάγκη για να εμβαθύνουν στο αντικείμενό τους με γνώσεις θεωρίας; Είναι οι απαιτήσεις της εποχής που θέλουν τον ηθοποιό να έχει τη επιστημονική θωράκιση ώστε με τις κεραίες του να «πιάνει» τα πολλαπλά επίπεδα ενός έργου; Μήπως είναι και η ανάγκη μιας ακόμη εναλλακτικής επαγγελματικής οδού, καθώς οι σπουδές αυτές προσφέρουν λύσεις για απασχόληση σε δραματικές σχολές ή και στα σχολεία, την ίδια στιγμή που το θέατρο δεν προσφέρει πάντα τα αναγκαία μέσα βιοπορισμού;
«Πιστεύω ότι ο σημερινός ηθοποιός δεν μπορεί να είναι απλώς ο απόφοιτος μιας δραματικής σχολής. Είναι λίγο αυτό. Πρέπει να είναι καλλιεργημένος επί της ουσίας. Από την άλλη είναι ξεπερασμένη η άποψη ότι αρκεί μόνο το ταλέντο. Σήμερα οι παραστατικές τέχνες έχουν αλλάξει. Απαιτείται η πνευματική διάσταση για να συνεργαστείς με τον σκηνοθέτη, για να δώσεις τις ποικίλες πτυχές ενός ρόλου» λέει στην «Κ» ο ηθοποιός Θέμης Πάνου κάνοντας ένα διάλειμμα από την πρόβα των «Ιστοριών από το δάσος της Βιέννης» του Εντεν φον Χόρβατ από το Εθνικό Θέατρο. Ο Θ. Πάνου έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Θεατρολογίας του Παν. Αθηνών. Από τα ίδια έδρανα πέρασε και η ηθοποιός Αννα Κουτσαφτίκη.
«Ηθελα να είμαι κοντά στο αντικείμενό μου. Αναζητούσα μια πιο σφαιρική εικόνα για τα έργα, για την απόκτηση της οποίας βοηθά η θεωρία. Σε οδηγεί να αποκτήσεις τη μεθοδολογία για να δεις το κοινωνιολογικό πλαίσιο στο οποίο γράφτηκε ένα έργο, να κατανοήσεις τα πολλαπλά επίπεδά του, να δεις τις επιρροές του συγγραφέα», τονίζει. «Οι ηθοποιοί έρχονται για εμβάθυνση, για καλλιέργεια. Η θεατρική πρακτική πηγάζει από τη θεωρία και το αντίστροφο. Υπάρχει ανατροφοδότηση των δύο πλευρών, και όσο οι δραματικές σχολές είναι ελλειμματικές στο σκέλος αυτό, τόσο περισσότερο οι ηθοποιοί θα αναζητούν διεξόδους και θα έρχονται στα θεατρικά τμήματα. Στη σχολή μας είχαμε καταξιωμένους ηθοποιούς που είναι και εξαιρετικοί φοιτητές», ανέφερε - μιλώντας στην «Κ» - ο εκλεγμένος επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας και κριτικός θεάτρου κ. Γιώργος Πεφάνης.
Από την άλλη, φαίνεται ότι οι ηθοποιοί κατανοούν το ευρύτερο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής εποχής που απαιτεί διά βίου μάθηση και την αναζητούν. «Ο ηθοποιός είναι ένας μάστορας που μαθαίνει συνέχεια, και αυτό ενισχύεται από τη σημερινή εποχή που οι αλλαγές είναι γρήγορες», λέει ο Θέμης Πάνου. «Για παράδειγμα, πλέον δεν υπάρχουν θεατρικά σύνορα. Ξένοι σκηνοθέτες έρχονται στην Ελλάδα φέρνοντας τη δική τους κουλτούρα. Ενας σύγχρονος ηθοποιός καλείται να αναζητά τα ερμηνευτικά όριά του με διαφορετικές κάθε φορά θεατρικές συνθήκες. Και αυτό απαιτεί γνώσεις θεωρίας», συμπληρώνει η Αννα Κουτσαφτίκη λίγο πριν ετοιμάσει τις βαλίτσες της για τον θεατρικό βορρά της χώρας.
«Επειδή τα πράγματα δεν είναι πάντα ρόδινα οικονομικά στο θέατρο, το πτυχίο του πανεπιστημίου δίνει στα νέα παιδιά μια επαγγελματική διέξοδο για να διδάξουν σε κάποια δραματική σχολή ή στη μέση εκπαίδευση. Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό», λέει στην «Κ» ο γνωστός ηθοποιός Δημήτρης Καταλειφός. «Ο κύριος λόγος είναι ότι πλέον το σύγχρονο θέατρο απαιτεί ολοκληρωμένες πνευματικές γνώσεις. Δεν αρκεί μόνο το χάρισμα της υποκριτικής, χρειάζεται πλούσιο θεωρητικό υπόβαθρο». Βέβαια, υπάρχει ένας κίνδυνος. «Με τις σπουδές αυτές μπορεί ένας νέος να γίνει πολύ «διανοούμενος», κάτι που ενδέχεται να τον εμποδίσει στην έκφρασή του. Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει πιο σοβαροφανής, πιο λογοτέχνης και λιγότερο ηθοποιός. Είναι θέμα ισορροπίας». [Του Απόστολου Λακασα, Η Καθημερινή, 25/6/2008]
No comments:
Post a Comment