Σ' έναν άδειο χώρο πότε κάθεται και πότε κινείται μια γυναίκα έντονα μακιγιαρισμένη, φορώντας ένα φόρεμα βελούδινο ή μεταξωτό, άσπρες κάλτσες και μποτάκια. «Ιδού εγώ» συστήνεται η Ρένη Πιττακή, ξεκινώντας τη θεατρική της αφήγηση. Είναι το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ουρανός κατακόκκινος» που θα παρουσιαστεί από τις 17 μέχρι και τις 21 Ιουνίου στο «Σχολείο» σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου.
Το κείμενο γραμμένο στη γνωστή υπαινικτική γραφή της Λούλας Αναγνωστάκη, μέσα σε λίγες σελίδες δημιουργεί κόσμους, χαρακτήρες, εποχές, απουσίες, εικόνες, συνειδήσεις. Η ιστορία της ηρωίδας ξετυλίγεται απλά, ήσυχα μέσα από σύντομες αλλά περιεκτικές αναφορές σε γεγονότα του παρελθόντος και μέσα από πολλές αποσιωπήσεις. Επίσης, το ειρωνικό, εκλεπτυσμένο χιούμορ της συγγραφέως είναι απολαυστικά παρόν.Το έργο πρωτοπαίχτηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1998 σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και με ερμηνεύτρια τη Βέρα Ζαβιτσάνου, στην οποία αφιερώνεται και η φετινή παράσταση του Φεστιβάλ. Η Ρ. Πιττακή είχε στο μυαλό της το έργο εδώ και χρόνια. «Η Βέρα Ζαβιτσάνου άφησε εποχή με την ερμηνεία της», μας λέει. «Το κείμενο είναι ένα διαμάντι, απ' τα καλύτερα της Αναγνωστάκη. Χαίρομαι που συνεργάζομαι με τον Νίκο Χατζόπουλο, ένα σκηνοθέτη καλλιεργημένο, ευαίσθητο και κυρίως ουσιαστικό. Με συγκινεί, με ιντριγκάρει ο θυμός της ηρωίδας, της καθωσπρέπει Σοφίας Αποστόλου, η εσωτερική διαδρομή της μέσα από μια σειρά γεγονότων, το πώς έκανε τη μεγάλη στροφή στη ζωή της. Μετέρχεται μιας μεγάλης γκάμας συμπεριφορών: προκλητική, αλαζονική, απαθής, αξιοπρεπής, ψύχραιμη, αποφασισμένη, επαναστάτρια με αιτία. Το έργο θα μπορούσε να διαδραματίζεται οπουδήποτε. Σε μια πλατεία, στο δρόμο, σ' ένα μπαλκόνι. Γι' αυτό και ο σκηνογράφος Αγγελος Μέντης προσανατολίζεται σ' έναν ουδέτερο χώρο». Η Σοφία Αποστόλου, γόνος αστικής οικογενείας, υπήρξε καθηγήτρια γαλλικής στο Δημόσιο αλλά απολύθηκε όταν συστηματικά άρχισε να πίνει μέσα στην τάξη. Συνέχισε ιδιαίτερα στο σπίτι, απεξαρτήθηκε από το αλκοόλ και σιγά σιγά παράτησε κάθε δραστηριότητα. Εβλεπε τηλεόραση, άλλαζε τις κουρτίνες, μαγείρευε πότε πότε, αλλά βασικά έπληττε. Πάντα έπληττε. Ο άντρας της, «κομμουνιστής αλλά τσαχπίνης», πέθανε πριν ακόμα κλείσει τα σαράντα. Ο γιος της ο Γιαννάκης είναι «άσχημος, άτυχος, ούτε κοπέλα, ούτε λεφτά, ούτε γράμματα, ούτε τίποτα»... [συνεχίζεται, Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 7 - 01/06/2008]
No comments:
Post a Comment