«Αν δεν πέσεις, δεν θα μάθεις να πετάς»

Με αφετηρία το λιμπρέτο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Αυτός που λέει ναι- Αυτός που λέει όχι», η ομάδα που πέρασε από 18 κύματα αφήνοντας πίσω της τα σκοτεινά σοκάκια της εξάρτησης στήνει ένα μουσικοθεατρικό πανηγύρι στη λεωφόρο της ζωής και στο Σχολείο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Αν κάτι αξίζει να δείτε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών, πέρα από τις δουλειές των τρανταχτών ονομάτων της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής θεατρικής σκηνής, είναι η μουσικοθεατρική παράσταση «Αυτός που λέει ναι - Αυτός που λέει όχι», σε καλλιτεχνική επιμέλεια Ολιας Λαζαρίδου και μουσική σύλληψη και εκτέλεση Γιώργου Μαρκόπουλου. Γιατί; Επειδή θα δείτε μη επαγγελματίες ηθοποιούς να κάνουν πράξη την τέχνη της ζωής έχοντας γνωρίσει τη σκοτεινή πλευρά της. Βλέπετε, η ομάδα «18 Μποφώρ» έχει δημιουργηθεί από άτομα που έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης του θεραπευτικού κέντρου «18 Ανω». (Ο μουσικός Αρης Ποταμιάνος μπορεί να μην προέρχεται από κάποια ομάδα απεξάρτησης, αλλά αποτελεί ενεργό μέλος της ομάδας.)

Η Ολια Λαζαρίδου θυμάται πώς ξεκίνησε αυτή η ιδιαίτερη καλλιτεχνική συνεύρεση: «Ηρθα σε επαφή με τα παιδιά των “18 Μποφώρ” πέρυσι, όταν αρχίσαμε να κάνουμε κάποια θεατρικά μαθήματα. Η επαφή εξελίχθηκε σε δεσμό, φιλία και τώρα συνεργασία. Αυτό που ευχόμαστε όλοι είναι το κοινό να έρθει και να ευχαριστηθεί από την ίδια την παράσταση».

Εγώ πάντως ευχαριστήθηκα μια πρόβα τους πριν από δύο εβδομάδες, καθώς όση σκηνική εμπειρία τούς λείπει τόσο μεταδοτικό κέφι διαθέτουν. Η ομάδα «18 Μποφώρ» μάς ξεναγεί στα δικά της «ναι» και «όχι» λίγο πριν μας αφηγηθεί από σκηνής το δικό της παραμύθι:
Ολια Λαζαρίδου (καλλιτεχνική επιμέλεια)

«Ζούμε σε μια εποχή που κινείται στην γκρίζα ζώνη. Βρισκόμαστε συνέχεια αντιμέτωποι με διλήμματα. Είμαστε μέρος του διλήμματος. Λέμε πολύ εύκολα “ναι” και “όχι” στα “μικρά” της ζωής, που δεν τα εννοούμε. Είμαστε εντελώς ανέτοιμοι για τα μεγάλα “ναι” και “όχι”, αυτά για τα οποία μιλούν οι ποιητές, αυτά που κρίνουν τη ζωή μας και την αλλάζουν.Το απόλυτο μέγεθος δεν χωράει ούτε στην κοινωνία ούτε στην καθημερινότητά μας. Όμως χωρίς αυτό η ζωή μοιάζει πολύ επιφανειακή, ανούσια. Αγαπώ τους ανθρώπους που μπορούν να λένε “ναι” και “όχι” και τα εννοούν, χωρίς να φοβούνται τη δέσμευση που αυτά συνεπάγονται. Το έργο του Μπρεχτ είναι ένα παραμύθι. Και από μικρή τα παραμύθια τα είχα σε πολύ μεγάλη υπόληψη»... [Από την Ιωάννα Μπλάτσου, φωτό Χρήστος Κισατζεκιάν Ελεύθερος Τύπος, 31/5/2008]