Με τον Αλέξη Μινωτή το 1972 ο αρχιτέκτων Μάνος Περράκης έκανε τη Νέα Σκηνή του Εθνικού, τα Θέατρα του Φιρκά και του Ρεθύμνου την Κρήτη. Με τον Μίνω Βολανάκη το πρώτο θέατρο σε νταμάρι, στον Βύρωνα. Με τον Κάρολο Κουν και τη Μελίνα Μερκούρη το Θέατρο της Οδού Φρυνίχου. Με τον Μάνο Χατζιδάκι, ένα θέατρο που ποτέ δεν άνοιξε. Με την Ειρήνη Παπά, το θεατρικό συγκρότημα στην οδό Πειραιώς. Έφθασε δε να εγκαταστήσει κινούμενα και κυκλικά θέατρα στην Ισπανία- τη Βαλένθια και το Σαγούντο- και δύο θέατρα στη Ρώμη, εν των οποίων το ένα κυκλικό. Δικά του και το Θέατρο του Δάσους στη Θεσσαλονίκη, το Θέατρο Μάνης κι ένα σωρό άλλα ανοιχτά θέατρα στην Ελλάδα. Κάπου είκοσι πέντε θέατρα αριθμεί το έργο του Μάνου Περράκη, που αφιέρωσε τη ζωή του στο θέατρο και τους ανθρώπους του. Και όμως, έχει την αίσθηση πως «Το όραμα είναι αφημένο πάντα γι΄ αργότερα». Μ΄ αυτό τον τίτλο θα πραγματοποιήσει απόψε στις 19.00 ομιλία- αναδρομή στη βραβευμένη δουλειά του, τα όνειρα που πραγματοποιήθηκαν κι αυτά που δεν έγιναν και τον σπρώχνουν διαρκώς να πάει παρακάτω, ύστερα από πρόσκληση του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων. Τόπος συνάντησης οι χώροι του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας 9 και Μέρλιν) και σταθμοί τα πρόσωπα και τα έργα που τον ενέπνευσαν. [ Π.Κ., ΤΑ ΝΕΑ, 2/6/2008]
No comments:
Post a Comment