Η αισθητική της νέας παράστασης του Δ. Παπαϊωάννου είναι λιτή, με μία ερωτική σκηνή σπάνιας ομορφιάς Το Φεστιβάλ Αθηνών ευτύχησε φέτος να ανοίξει την αυλαία του με μια πολύ δυνατή παράσταση: τη «Μήδεια» του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο Θέατρο Η της οδού Πειραιώς 260. (Μία τουλάχιστον, γιατί στην εναρκτήρια βραδιά, προχθές Κυριακή, παίχτηκαν επίσης, σε άλλες σκηνές του Φεστιβάλ, η «Τουραντότ» της Λυρικής και το «Πάσο Ντόμπλε» των Νατζ - Μπαρσελό).
Βασισμένη στην προ 15ετίας λαμπρή «Μήδεια» της Ομάδας Εδάφους, η τωρινή παράσταση του Παπαϊωάννου έκοψε την ανάσα ακόμη και όσων είχαν δει την παλαιότερη εκδοχή.
Γιατί δεν πρόκειται για «αναβίωση» ούτε για «ξανακοίταγμα» και ανανέωση. Πρόκειται για άλλη εκδοχή, που απλώς ξεκινάει από την ίδια βασική σύλληψη, τον ίδιο «σκελετό». Αλλά πώς αυτή η βασική σύλληψη εξειδικεύεται στα καθέκαστα, πώς αυτός ο σκελετός γεμίζει, είναι κάτι άλλο και σε πολλά σημεία ουσιωδώς διαφορετικό πράγμα.
Το πρώτο που θα είχε κανείς να παρατηρήσει είναι η αφαίρεση. Κοιταγμένη η παλαιότερη εκδοχή από ένα μάτι (του δημιουργού της βέβαια) που εν τω μεταξύ και χρόνο συνέλεξε και «άστεα» περισσότερα είδε, φάνταξε προφανώς κάπως «μπαρόκ» σήμερα, κάπως φορτωμένη με πολλά διακοσμητικά - σε κάθε επίπεδο: εικαστικό, κίνησης, μουσικής, ύφους. Ετσι, η σημερινή «Μήδεια» είναι ξαλαφρωμένη από πολλά «μαλάματα» παράσταση - πράγμα που τη βοηθάει να πάει σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Και να ακουμπήσει εκεί πράγματα ουσίας και μαζί νου και καρδιά του θεατή της... [Του Βασιλη Αγγελικοπουλου, Η Καθημερινή, 3/6/2008]
No comments:
Post a Comment