Τρίτη χρονιά εφέτος που το αναγεννημένο Φεστιβάλ Αθηνών φορτίζει τον συνδυασμό των λέξεων πολιτισμός και καλοκαίρι με ριζικά διαφορετικό νόημα από αυτό που είχαμε καταντήσει να δεχόμαστε ως δεδομένο κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Ακόμη κι αν αυτό το νόημα αντιστοιχεί σε πολλά και διαφορετικά πράγματα για πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, ακόμη κι αν υπάρχουν κάποιες σοβαρές αντιρρήσεις (που είναι υγιές και δημοκρατικό), όλοι συμφωνούμε ασυζητητί ότι πρόκειται για ένα ανεκτίμητο, καινούργιο ξεκίνημα που ισοδυναμεί με επανίδρυση. Ταυτόχρονα, η ομοίως πολύπαθη Εθνική Λυρική Σκηνή γνωρίζει τη δική της αναγέννηση μέσα από δύσκολες υπερβάσεις, αλλαγές πλεύσης και δρομολογήσεις αντίστοιχα σαρωτικής κλίμακας. Οι δράσεις των δύο θεσμών αλληλοτέμνονται άπαξ του έτους κατά το ξεκίνημα των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών που, παραδοσιακά, αναλαμβάνει η ΕΛΣ (δεν λέω της «ανήκει»), προτείνοντας μία δική της, καινούργια παραγωγή όπερας. Τις δεκαετίες του '50 και του '60 αυτή η σημειακή συνάντηση/συμπορεία κρατιόταν σε υψηλό επίπεδο. Σήμερα, νέες ισορροπίες και νέες προοπτικές επιβάλλουν άμεσα τον επί της ουσίας συντονισμό των δύο θεσμών.Το Φεστιβάλ Αθηνών του Γιώργου Λούκου επενδύει με ηρωική τολμηρότητα στον εκσυγχρονισμό και στην κάλυψη του ελλείμματος ενημέρωσης δεκαετιών για όσα συμβαίνουν διεθνώς σε θέατρο, χορό και (εν μέρει) μουσική. Με τη σειρά της, αν ενδιαφέρεται να αποτελεί μέρος αυτής της αλλαγής, οφείλει και η ΕΛΣ να μετακινηθεί άμεσα από τη λογική των ανυποψίαστα συμβατικών προτάσεων. Παρ' ότι και το ίδιο το Φεστιβάλ Αθηνών αντιμετωπίζει λίγο αμήχανα -και συχνά ανακόλουθα- το Ηρώδειο, σε κάθε περίπτωση αυτό δεν είναι η ρωμαϊκή αρένα της Βερόνας.
[ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΒΩΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 05/06/2008]
No comments:
Post a Comment