Μια Νεκρή βασίλισσα στο Παρίσι

Ο Ανρί ντε Μοντερλάν [Henry de Montherlant, 1896-1972] μπορεί να «κραυγάζει τα υψηλά μυστικά που δεν μπορούν να ειπωθούν παρά χαμηλόφωνα» αλλά παραμένει άξιος εκπρόσωπος των υψιπετών νοημάτων και της εύηχης πρόζας. Δοκιμιογράφος και μυθιστοριογράφος, στράφηκε στο θέατρο το 1942 όταν η Comédie-Française του ζήτησε να διασκευάσει για τη σκηνή ένα έργο του ισπανού συγγραφέα του 16ου αιώνα Αντόνιο ντε Γκεβάρα. Το αποτέλεσμα ήταν η Νεκρή βασίλισσα [La reine morte], η πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του γάλλου συγγραφέα, την οποία ακολούθησαν και άλλες (εδώ την είδαμε για πρώτη φορά το 1969 στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού).

Ο Μοντερλάν αφηγείται με τον δικό του τρόπο την ιστορία της πριγκιποπούλας της Ναβάρας που πηγαίνει στην Πορτογαλία για να παντρευτεί τον διάδοχο του θρόνου και τον βρίσκει μυστικά παντρεμένο με άλλην, η οποία μάλιστα περιμένει παιδί από αυτόν, με συνέπεια το μπλέξιμο να καταλήξει τραγικά. Τώρα τη Νεκρή βασίλισσα σκηνοθετεί στο Théâtre 14, κρατώντας και έναν από τους βασικούς ρόλους, ο πολύπειρος Ζαν-Λοράν Κοσέ [Jean-Laurent Cochet] ο οποίος, διαβάζουμε, από το 1963 ως σήμερα έχει σκηνοθετήσει περισσότερα από 150 έργα και έχει ερμηνεύσει πάνω από 300 ρόλους. Εχει επίσης, ως δάσκαλος της υποκριτικής τέχνης, διαμορφώσει πολλές διασημότητες του γαλλικού θεάματος, τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, την Ιζαμπέλ Υπέρ, τον Ντανιέλ Οτέιγ και άλλους. Ως τις 19 Απριλίου. [ARS... BREVIS, Αναστασία Ζενάκου, "ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙΡΟΥ", Το Βήμα, 30/03/2008]

Διανομή: Jean-Laurent Cochet, Elisabeth Ventura, Catherine Griffoni, Xavier Delambre, William Beaudenon, Axel Blind, Pierre Delavène, Antoine Agrange, Thierry Bertomeu, Frédéric Guignot, Christophe Boutellier.

• Mot du metteur en scène

En 1941, Vaudoyer, administrateur de la Comédie-Française, demande à Henry de Montherlant, romancier fort célèbre, de faire l’adaptation d’une pièce de Guevara, auteur du siècle d’or espagnol. Montherlant la lit, la trouve superficielle, sans caractère et sans importance humaine. Il accepte, en en conservant l’armature, mais en changeant personnages et dialogues, d’en faire une œuvre personnelle, et c’est la création de La Reine Morte.

L’auteur nous dit « Si le monde pouvait se douter de quoi et comment est faite une œuvre ! Mais qui donc verse en lui ce qu’il reverse en nous ? se demande Hugo, de Palestrina. Et c’est ici qu’il faut toucher un mot de cette particularité de la vie créatrice : l’unité de l’émotion. La colère ressort en cris de tendresse ; la douleur en cris de plaisir ; peu importe de quelle espèce est votre émotion ; l’essentiel est qu’il y ait bouillonnement ». Et il ajoute : « La Reine Morte est - avec les Olympiques - celui de mes ouvrages auquel je suis le plus attaché ».

C’est la tragédie de la puissance et de la faiblesse, de la grandeur et de la médiocrité, de la vieillesse et de l’enfance, de la cohérence et de l’incohérence. Le tout scintillant de l’étonnant humour propre à Montherlant, et flamboyant d’intelligence .

Une des plus hautes et fortes œuvres du répertoire théâtral universel.

Jean-Laurent Cochet

Ο Montherlant έγραψε περισσότερα από 70 έργα. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνονται και αυτά: Les Bestiaires (1926, Οι Ταυρομάχοι), Les Célibataires (1934, Οι άγαμοι), μια σειρά από τέσσερις νουβέλες Les Jeunes Filles [Τα νέα κορίτσια] (1936-40, Οίκτος για τις γυναίκες, 1937, Costals & the Hippogriff, 1940), και Τα αγόρια (1969), Le Maître de Santiago (1947), Port-Royal (1954), Don Juan (1958), Le Cardinal d'Espagne (1960), και La Guerre civile (1965). Τα έργα του Montherlant, ήσαν όλα επιτυχημένα.

[ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: Oeuvres de Montherlant. Bibliographie. Articles. Biographie de Montherlant par Henri de Meeûs. Enregistrements audio.