Edward Albee... Καθώς πλησιάζει τα 80 του!

Edward Albee at his home in TriBeCa. (Sara Krulwich/The New York Times)

Ο Edward Albee, ο κυριότερος αμερικανός θεατρικός συγγραφέας της γενιάς του, έχει συγχύσει, έχει προκαλέσει και έχει δώσει κίνητρα στο θεατρικό κοινό για σχεδόν μισό αιώνα. Από την πρεμιέρα του πρώτου θεατρικού έργου του, «Η ιστορία του ζωολογικού κήπου» [The Zoo Story, 1959] μέχρι την πιό πρόσφατη παραγωγή του στο Broadway, «Η γίδα» [The Goat, 2000], ο Ε. Albee έχει μελετήσει αφειδώς τα θέματα που αφορούν στα θεατρικά έργα τα όχι τόσο δημοφιλή: η ικανότητα για το σαδισμό και βία μέσα στην αμερικανική κοινωνία, το ευμετάβλητο της ανθρώπινης ταυτότητας, ο επικίνδυνος παραλογισμός της σεξουαλικής έλξης και, πάντα, η αδιάψευστη παρουσία θανάτου.

Γεννημένος το 1928 στην Ουάσιγκτον, ο Ε. Albee «έφτιαξε» αρχικά το όνομά του με τα έργα «Το κουτί με την άμμο» [The Sandbox, 1960] και «Το αμερικανικό όνειρο» [The American Dream, 1961] - που τον συνέδεσαν με το ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου. Αλλά το έργο που του έφερε τη διεθνή αναγνώριση ήταν ένα ρεαλιστικό πορτρέτο του γάμου ως πεδίου μάχης, «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» [Who's Afraid of Virginia Woolf? 1962], που είχε «σκανδαλώδη» επιτυχία και στο θέατρο αλλά και (το 1966) στον κινηματογράφο.

Ενώ δεν έφτασε ποτέ τη δημοφιλή απήχηση της «Βιρτζίνια Γουλφ», όλα τα καλύτερα έργα του Ε. Albee είναι ξεχωριστά για το διανοητικό εύρος και την ακονισμένη κομψότητα της γλώσσας τους. Περιλαμβάνουν τα έργα «Η μικρούλα Άλις» [Tiny Alice, 1965], Ευαίσθητη ισορροπία [Α Delicate Balance, 1966], και «Τρεις ψηλές γυναίκες» [Three Tall Women, 1994]. Ο Ε. Albee έχει τιμηθεί τρεις φορές με το Βραβείο Pulitzer. -- Ben Brantley

Ta-ta! Give ’Em the Old Existential Soft-Shoe

Sara Krulwich/The New York Times

Symmetry, yes, but logic? From left, Tyne Daly, Brian Murray, Michael Esper, Colin Donnell and Charlotte Parry in “Me, Myself & I.”

By BEN BRANTLEY

Published: January 28, 2008, The New York Times

PRINCETON, N.J. — As he approaches his 80th birthday, Edward Albee, that most distinguished of American dramatists, is being seriously silly. Or is it sillily serious? Sillily — that can’t be right. Isn’t that one of a group of islands off the coast of England? Or do I mean the ingénue from “The Importance of Being Earnest”? Am I making any sense at all?

If you spend a couple of hours in the giddy company of “Me, Myself & I,” the new play at the McCarter Theater Center here, you’ll start thinking this way too. Anyone who sees Mr. Albee’s latest effort, which stars a riotous Tyne Daly as the existentially bewildered mother of identical twins, should expect to have verbal vertigo for at least 24 hours after the show.

The multi-Pulitzer-Prize-winning author of thesis-generating works like “Who’s Afraid of Virginia Woolf?” and “A Delicate Balance” is celebrating his four-score years on earth with a laugh-out-loud little farce in which the meanings of everyday words split and multiply like amoebas on steroids. That includes, by the way, all personal pronouns and proper names... [συνέχεια ΕΔΩ].