Η σύγχρονη Γαλλία στη σκηνή

• Το σύγχρονο γαλλικό θέατρο φτάνει στην Ελλάδα, ελεύθερο, χωρίς ενοχές, σκληρό, τρυφερό, αληθινό, θυμωμένο, επίκαιρο.

«Ακριβώς το τέλος του κόσμου», Ζαν-Λικ Λαγκάρς

Θέατρο λόγου, θέατρο πολιτικό, θέατρο μνήμης, θέατρο ψυχής περιλαμβάνει το 2o Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου «Το Γαλλικό Θέατρο a la Grecque» που συνδιοργανώνουν το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, θεσμός που αγκαλιάστηκε με θέρμη από το θεατρόφιλο κοινό συνεχίζεται για δεύτερη στη σειρά χρονιά, 14 έως 31 Μαΐου.
Στο πλαίσιό του παρουσιάζονται έξι νέες θεατρικές παραγωγές (μία παραπάνω από το προηγούμενο), με έξι σύγχρονα γαλλικά θεατρικά έργα, που μεταφράστηκαν ειδικά στα ελληνικά, και παραδόθηκαν σε έξι ταλαντούχους Ελληνες σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, για την πρώτη παρουσίασή τους στη χώρα.


Οι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους Γάλλοι συγγραφείς, η Καρίν Λακρουά με το έργο «Burn baby burn», ο Σιμόν Γκρανζά με το έργο «Τ.Ι.Ν.Α.», ο Ολιβιέ Πι με το έργο «Θέατρα», ο Πασκάλ Ραμπέρ με το έργο «Το τέλος του έρωτα», ο Ενζό Κορμάν με το έργο «Η θύελλα επιμένει» και ο Ζαν-Λικ Λαγκάρς με το έργο «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» μαζί με τους έξι πολύ διαφορετικούς Ελληνες σκηνοθέτες (Βάσια Αταριάν, Αλέξανδρο Ευκλείδη, Λουίζα Κωστούλα, Κ. Αλέξη Αλάτση, Κωνσταντίνο Χατζή και Ενκε Φεζολάρι) εμπνέονται και δημιουργούν για τον σύγχρονο κόσμο.

• Αποκαλυπτικά

Στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, οι Ελληνες καλλιτέχνες του θεάτρου αναμετρώνται με έργα απρόσμενα και αποκαλυπτικά που μιλούν για το κενό της αγάπης και τη φαντασίωση της φυγής, την κρίση -οικονομική και κοινωνική-, τη βία της οικογένειας, τον ομοφοβικό ρατσισμό, την αποικιοκρατία, την αιματηρή εξουσία, τις αξίες του θεάτρου.

Με νύξεις αυτοβιογραφικές και μη, αλλά σίγουρα με θεματική πολυεπίπεδη, τα έξι έργα ανοίγουν διάλογο με την ιστορία και το σήμερα, τις ηθικές αξίες και τη σπαρασσόμενη συνείδηση του κόσμου, φωτίζοντας παράλληλα φαινόμενα και πλευρές που συνθέτουν και συχνά οριοθετούν τον ανθρώπινο ψυχισμό, όπως και τον κόσμο του σήμερα.

«Το θέατρο είναι η κατ' εξοχήν τέχνη της αναπαράστασης, η τέχνη της έκφρασης μίας κοινωνίας που οι συγγραφείς της δίνουν φωνή, αλλά επίσης και ο χώρος όπου οι ανθρώπινες σχέσεις υποδύονται με τέτοια ένταση ώστε του προσδίδουν έναν τόνο καθολικότητας, όπου οι γενεές μπορούν να γνωριστούν, από αιώνα σε αιώνα» σημειώνει ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου, Ολιβιέ Ντεκότ. Και προσθέτει ότι: «Στην περίοδο της ανανέωσης και της αμφισβήτησης που διανύει η Ελλάδα, το θέατρο εμφανίζεται ως ένας ιδιαίτερα δραστήριος χώρος καλλιτεχνικής δημιουργίας, αντανάκλαση των σύγχρονων επιτακτικών αναγκών. Δεν θα έπρεπε να το τονίσουμε αυτό;» αναρωτιέται ο ίδιος.
Εξι σκηνοθέτες προερχόμενοι από διαφορετικές διαδρομές -το θέατρο, τη μουσική, την περφόρμανς, την όπερα- καλούνται να αναμετρηθούν με έξι ιδιαίτερα κείμενα.

Εάν έπρεπε να ορίσουμε ένα συνδετικό κρίκο για τα έργα και τις παραστάσεις του φετινού φεστιβάλ, θα ήταν η «επαναδιατύπωση, μέσα από διαφορετικές κάθε φορά προσεγγίσεις της αγωνίας του ανθρώπου που βρίσκεται αντιμέτωπος με τους φόβους του -τους φόβους μας- τον φόβο του θανάτου, της απόρριψης, του τέλους του έρωτα, το βάρος της ιστορίας, της ταυτότητας, της μνήμης, της ενοχής» υπογραμμίζει η υπεύθυνη προγράμματος και παραγωγής ΙΜΚ, Στ. Αγγελέτου.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 28/04/2015