«Πόρτες» ανάμεσα σε κωμωδία και τραγωδία

• ΣΤΟ «ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ»

Κάποιοι έχουν φοβία με το ύψος, άλλοι με τα μικρόβια. Μια νεαρή γυναίκα πανικοβάλλεται όταν πρόκειται να περάσει από οποιαδήποτε πόρτα.

Αναζητώντας λύση στο πρόβλημά της, υποχρεώνεται να διασχίσει αλλεπάλληλες πόρτες του παρελθόντος της. Καθεμιά κρύβει μια νέα έκπληξη. Οι «Πόρτες» της Χρύσας Σπηλιώτη, ένα έργο το οποίο μέσα από το πρίσμα του πλατωνικού μύθου του σπηλαίου παίζει εξίσου με την υπαρξιακή αγωνία, την κωμωδία και την τραγωδία, παρουσιάζεται από τις 4 Μαΐου, στο «Αγγέλων Βήμα», σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου.


Οι «Πόρτες» της Χρύσας Σπηλιώτη μιλούν για «τη μνήμη και αυτά που "επιλέγουμε" να θυμόμαστε, που αφήνουμε να μας στιγματίζουν αλλά και όλα εκείνα που αφήνουμε πίσω», σημειώνει ο σκηνοθέτης. «Κάθε πόρτα που ανοίγει ξετυλίγει και ένα στιγμιότυπο από το παρελθόν. Τα γεγονότα "κλειδιά" εμφανίζονται χωρίς καμία χρονική συνέχεια στη σκέψη της βασικής ηρωίδας. Το σήμερα μπερδεύεται με το χθες και το αύριο. Ενα πολύπλευρο έργο που παίζει με τον χρόνο όπως παίζει και η μνήμη μας».

«Πόρτα» σημαίνει «άνοιγμα αλλά και κλείσιμο. Μετάβαση ή άρνηση να περάσεις από μια κατάσταση σε μια άλλη», εξηγεί η Χρύσα Σπηλιώτη. Μια νέα γυναίκα μοιάζει να απολαμβάνει τη ζωή, να εργάζεται, να ερωτεύεται. Το μόνο της πρόβλημα είναι πως όταν πρόκειται να περάσει από οποιαδήποτε πόρτα παρουσία άλλων πανικοβάλλεται. Στην αρχή δεν δίνει σημασία. Εξακολουθεί να πιστεύει πως ελέγχει τα πάντα στη ζωή της. Το πρόβλημα όμως όλο και γιγαντώνεται εμποδίζοντάς την να ζήσει φυσιολογικά. Ετσι «αναγκάζεται να επαναφέρει στη μνήμη της το άνοιγμα στις πιο σημαντικές πόρτες που σφράγισαν τη ζωή της. Η θύμηση ζωντανεύει περιστατικά αλλά και πρόσωπα που εμφανίζονται απ' το παρελθόν της και εγκαθίστανται κανονικά στο παρόν της, αναστατώνοντας απίστευτα την καθημερινότητά της», σύμφωνα με τη συγγραφέα. «Η θρησκόληπτη μητέρα της, ο αδύναμος πατέρας της, ο παιδικός της έρωτας, η ωραιοπαθής γιαγιά της, ένας χασάπης, εραστής της γιαγιάς κι ο παππούς, ο μόνος σύμμαχός της σ' αυτή την οικογένεια. Καθένας απ' αυτούς έχει άλλη άποψη απ' την ίδια για το τι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν που της προκάλεσε το πρόβλημα».

• Αποπροσανατολισμός

Δυο άντρες, ένας γιατρός κι ένας ερωτικός σύντροφος, προσπαθούν να τη βοηθήσουν, όμως συχνά την αποπροσανατολίζουν. «Ετσι, βρίσκεται απρόσμενα στον δρόμο του δολοφόνου της παιδικής της αθωότητας που αφήνει ίχνη αμυδρά», τονίζει η Χ. Σπηλιώτη. «Νέες εκδοχές της πραγματικότητας ξεπροβάλλουν διαρκώς μέχρι να ανοίξει την τελευταία, μοιραία πόρτα. Το φως που διαλύει το σκοτάδι μετατρέπει την κωμωδία σε τραγωδία. Ή μάλλον το προσωπικό δράμα κλείνει το μάτι στην κωμωδία της ύπαρξης». Οι τρεις ηθοποιοί που υποδύονται δέκα ρόλους καλούνται να συναρμολογήσουν τη λύση εμπλέκοντάς μας ως το τέλος με πολλές κι αντικρουόμενες εκδοχές της πραγματικότητας. Εργο-πρόκληση για τον σκηνοθέτη, αφού συνδυάζει την κωμωδία με το δράμα εμπεριέχοντας συγχρόνως σκηνές βίας που πρέπει να αποδοθούν με όλη τους τη σκληρότητα. «Με οδηγό αυτές τις εναλλαγές οργάνωσα την υποκριτική ερμηνευτική γραμμή των ηθοποιών», αναφέρει ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος.

Τα σκηνικά υπογράφει ο Τόλης Τατόλας, τα κοστούμια η Θάλεια Τσίγκου και τις χορογραφίες η Κάτια Σαβράμη. Ερμηνεύουν: Ευγενία Αποστόλου, Σπύρος Βάρελης, Αυγουστίνος Ρεμούνδος.
Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 09/05/2015