- Μια παράσταση για τον Παράδεισο και την Κόλαση που ακολουθεί τις ζωές μας. Οταν ο πολιτισμός μας συναντιέται με τον φόνο, «Το τρελό αίμα» ξεπηδάει για ασήμαντη αφορμή. Αφετηρία τα δράματα του Παντελή Πρεβελάκη.
Ιστορίες από τον παράδεισο και την κόλαση ξετυλίγονται στο «Τρελό αίμα»
Σιωπή και μυστικά. Απαγορεύσεις. Σώματα που φλέγονται. Αμαρτία κι ενοχή. Ακυρωμένες ζωές. Πρόσωπα που ασφυκτιούν μέσα στην κλειστή ζωή μιας οργανωμένης κοινωνίας που καταδυναστεύει τα μέλη της. Ακραίες ερωτικές φαντασιώσεις, αιμομειξίες, φονικά, μοιχοί, αυτόχειρες.
Στον αντίποδα η αυτοθυσία, η αγάπη για τον Θεό, η συγχώρεση, η σωτηρία της ψυχής, η φιλοπατρία. «Το τρελό αίμα» και τη «Δεύτερη Εντολή» του Παντελή Πρεβελάκη, σε ελεύθερη απόδοση του Αλέξανδρου Κυπριώτη, σκηνοθετεί η Αντζελα Μπρούσκου, στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου (παραστάσεις έως 10 Ιουνίου).
Τα κείμενα «Μισοφέγγαρα» του Γιάννη Κοντραφούρη, σκόρπιες φράσεις, αφορισμοί, τραγούδια, στιχάκια, ειδήσεις, ιστότοποι συμπληρώνουν τη γλώσσα μιας κοινωνίας που θέλει να τα «πιει για να παρεκτραπεί». Η γυναίκα στο κέντρο. Το εξιλαστήριο θύμα. Σώματα που βασανίζονται από θεούς και δαίμονες. Η διαφορετικότητα διαπομπεύεται. Ξημερώνει.
«Ο ρατσιστικός λόγος είναι προέκταση και έχει ρίζα στο σεξιστικό - πατριαρχικό κοινωνικό μοντέλο», λέει η Αντζελα Μπρούσκου
Τα μοτίβα επαναλαμβάνονται και ο έρωτας, ο μεγάλος εσταυρωμένος, μαχαιρώνεται μπροστά από ανοιχτές τηλεοράσεις.
Τα πρόσωπα της παράστασης συναντιούνται μια νύχτα σ' ένα χωριό της Κρήτης ή κάπου αλλού όπου συνδιαλέγονται με τις πιο σκοτεινές επιθυμίες τους. Μέσα από μια νέα πραγματικότητα καλούνται να τοποθετήσουν τους εαυτούς τους στη θέση του Αλλου. Η Αντζελα Μπρούσκου μιλάει στο «Εθνος» για την παράσταση.
- Ποιες είναι οι «ασήμαντες αφορμές» στην ελληνική οικογένεια, από τις οποίες ξεπηδάει το «Τρελό αίμα»;
Οι «ασήμαντες» αφορμές σχεδόν πάντα έχουν να κάνουν με την παραβίαση των κανόνων που θέτει η οικογένεια ή η κοινωνία των γραπτών ή άγραφων νόμων... Οταν η επιθυμία υπερβεί τον φόβο της τιμωρίας και τα πάθη παρεκτραπούν, τότε ξεσπάει η βία. Οι κανόνες αυτοί βέβαια ενώ έχουν ηθικό περιτύλιγμα ελέγχουν συνήθως την ερωτική ζωή των ανθρώπων! Οσο πιο πρωτόγονη είναι η κοινωνία τόσο πιο άκαμπτοι και απάνθρωποι οι κανόνες της. Κανείς δεν μπορεί να τους τηρεί και να ζει ευτυχισμένος. Ετσι ο άνθρωπος συνθλίβεται από τη μια από την ανάγκη να πειθαρχήσει από την άλλη η ζωή η ίδια...
- Πώς εντάσσεται μέσα στην παράστασή σας ο βαθύς ρατσισμός που δεσπόζει στην ελληνική επαρχία και θεμελιώνει τα αστικά κέντρα χωρίς να φαίνεται σε πρώτο πλάνο;
Ο ρατσιστικός λόγος είναι προέκταση και έχει ρίζα στο σεξιστικό - πατριαρχικό κοινωνικό μοντέλο των μικρών κοινωνιών. Η κανονικότητα του Λευκού Αντρα Χριστιανού Ετερόφυλου Ελληνα είναι παλιά ιστορία. Το πρόσωπο αυτό και ο λόγος που αυτό εκφέρει υπάρχει μέσα στην παράσταση σαν μια υπενθύμιση. Η ρίζα αυτού του λόγου φτάνει μακριά, ακόμη και στα λεγόμενα Πατερικά κείμενα... η Βίβλος βρίθει μισογυνισμού... Η κανονικότητα αυτή ενσωματώνεται εξαιτίας της τελετουργικής σχεδόν αναπαραγωγής της από γενιά σε γενιά, μια νόρμα απίστευτα ισχυρή που προβάλλει ως κυρίαρχη.
- Πώς ορίζεται ο Θεός και πώς η γυναίκα -τα δύο τοτέμ θυσίας και θύματος- στα κείμενα του Κοντραφούρη και του Πρεβελάκη, όπως αυτά χρησιμοποιούνται στο έργο σας;
Στα έργα του Πρεβελάκη, ο Θεός μοιάζει πολύ με τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Αγριος και βλοσυρός καραδοκεί να τιμωρήσει τους παραβάτες... Ο δεκάλογος των εντολών ηχεί σαν μόνιμο τοπίο σχεδόν σε όλες τις σκηνές. Η γυναίκα είναι εκ προοιμίου ένοχη και μόνο που φέρει το φύλο της! Πόσω μάλλον όταν τολμήσει να επιθυμήσει να ζήσει τον έρωτα. Η σφαγή, η αυτοκτονία φαντάζει η μοναδική διέξοδος. Στον Κοντραφούρη η ζωή περνάει... μέσα σε δυάρια, απουσία Θεού - απουσία νοήματος. Η γυναίκα μόνη και πάλι δυστυχής σ' ένα σύμπαν που η βία είναι άηχη, αόρατη και υφέρπουσα... το τίποτα!
- Τι είναι για εσάς η διαφορετικότητα; Γιατί οι άνθρωποι δεν την ανέχονται; Γιατί δεν αντέχουμε το άλλο;
Η διαφορετικότητα είναι ό,τι μας ξεβολεύει... ακόμα και μέσα μας! Ο,τι δεν εμπίπτει σε κάτι αναγνωρίσιμο και οικείο. Οι άνθρωποι δεν δείχνουν ανοχή από φόβο μήπως χάσουν τα όποια προνόμιά τους ή μήπως κινδυνέψει άμεσα η ίδια τους η ζωή. Ο φόβος απέναντι στο άγνωστο ενεργοποιεί πρωτόγονα και βίαια αντανακλαστικά. Η ανοχή είναι πολιτισμός. Και πολιτισμός σημαίνει εκπαίδευση των ενστίκτων, σκέψη, λογική. Δεν είμαστε ανεκτικοί γιατί είμαστε πρωτόγωνη κοινωνία, φοβική και κλειστή. Η φτώχεια, η έλλειψη αγαθών υλικών και πνευματικών μας έβγαλε τον χειρότερο εαυτό μας! Προστατεύουμε, λοιπόν, ό,τι έχουμε. Αυτά τα ελάχιστα και δεν θέλουμε να δούμε τίποτα καινούργιο.
- Οι συντελεστές της παράστασης
Τη σύλληψη, δραματουργία, σκηνοθεσία, κοστούμια, εικαστική αντίληψη υπογράφει η Αντζελα Μπρούσκου, τη διαμόρφωση σκηνικού χώρου ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης, τη μουσική η Nalyssa Green και τους φωτισμούς ο Νίκος Βλασόπουλος. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης) οι: Παρθενόπη Μπουζούρη, Διαμαντής Καραναστάσης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος.
- ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
- ΕΘΝΟΣ, 05/05/2015
No comments:
Post a Comment