Τον Αντώνη Φονιαδάκη γνώρισα κάπου στα 1990. Επρόκειτο να χορέψει με την Ομάδα Εδάφους στην παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Τα Φεγγάρια». Η υποτροφία του Μεγάρου Μουσικής και του αείμνηστου Χ. Λαμπράκη για τη Σχολή Rudra της Λωζάννης (Μ. Μπεζάρ) ματαίωσε την παρουσία του στο περίφημο Μέγαρο της Κατάληψης (3ης Σεπτεμβρίου). Τον είδαμε αργότερα, και ως χορογράφο, σαν... κερασάκι στην τούρτα μιας εμφάνισης του Μπαλέτου του Μπεζάρ στο Μέγαρο, που μας προσέφερε και μια δική του δουλειά ως encore-επιδόρπιο της παράστασης.
Χορευτής στο Μπαλέτο της Εθνικής Οπερας της Λυών, τον είδα ξανά και ξανά σε διεθνή ρεπερτόρια (έξοχος χορευτής) και σε μία κατάδική του «μεγάλη» χορογραφία για το επιβλητικό συγκρότημα. Αργότερα, στη Λυών πάντα αλλά στο πλαίσιο της περίφημης Μπιενάλε Χορού, ο Αντώνης παρουσίασε την ομάδα του Apotosoma Dance Co και –ναι, πολλές οι συμπτώσεις– ήμουν εκεί.
Οπως και στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού της Καλαμάτας. Εκεί ήταν που ξεκίνησε «Η Ιεροτελεστία της Ανοιξης» που, απ’ ό,τι βλέπω στο έντυπο πρόγραμμα του Μεγάρου, όπου η ομάδα του Αντώνη εμφανίστηκε για τέσσερις παραστάσεις, σημείωσε διεθνή επιτυχία (σπέρματά της ανακάλυψα και στη «Wisteria Maiden», Μέγαρο Μουσικής 23/4). Το καλοκαίρι του 2014, να τος, με τη Χορευτική Ομάδα της Μάρθα Γκράχαμ στο εξωφεστιβαλικό Ηρώδειο με μια καινούργια χορογραφία του για το περιώνυμο συγκρότημα.
Στο ίδιο έντυπο πρόγραμμα εντυπωσιάζομαι από τις... αμέτρητες χορογραφίες που πραγματοποιεί ο Αντώνης. Διερωτώμαι: πού τις προφταίνει; Από τη Λωζάννη και τη Λυών στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία, από την Ουαλία και τη Φινλανδία στην Ιταλία και τη Δανία, περνώντας από τα περισσότερα ελβετικά και γαλλικά συγκροτήματα αλλά και όπερες. Να, που πιο τελευταία ανέλαβε και την κίνηση ηθοποιών σε κινηματογραφική ταινία, και μάλιστα του Ντάρεν Αρονόφσκι.
Συναντώ ξανά και ξανά τον Φονιαδάκη. Χαίρομαι που αυτό το παλικάρι από την Ιεράπετρα Κρήτης έφτασε στις εσχατιές του πολιτισμένου χορευτικού κόσμου με τόση επιτυχία. Ανέφερα την Ιαπωνία; Στο επόμενο, μαζί με μια Παρθένα και Γκλισίνες, την τελευταία του παραγωγή που έκανε πρεμιέρα, μόλις πέρυσι, στο... Βελιγράδι.
Χορευτής στο Μπαλέτο της Εθνικής Οπερας της Λυών, τον είδα ξανά και ξανά σε διεθνή ρεπερτόρια (έξοχος χορευτής) και σε μία κατάδική του «μεγάλη» χορογραφία για το επιβλητικό συγκρότημα. Αργότερα, στη Λυών πάντα αλλά στο πλαίσιο της περίφημης Μπιενάλε Χορού, ο Αντώνης παρουσίασε την ομάδα του Apotosoma Dance Co και –ναι, πολλές οι συμπτώσεις– ήμουν εκεί.
Οπως και στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού της Καλαμάτας. Εκεί ήταν που ξεκίνησε «Η Ιεροτελεστία της Ανοιξης» που, απ’ ό,τι βλέπω στο έντυπο πρόγραμμα του Μεγάρου, όπου η ομάδα του Αντώνη εμφανίστηκε για τέσσερις παραστάσεις, σημείωσε διεθνή επιτυχία (σπέρματά της ανακάλυψα και στη «Wisteria Maiden», Μέγαρο Μουσικής 23/4). Το καλοκαίρι του 2014, να τος, με τη Χορευτική Ομάδα της Μάρθα Γκράχαμ στο εξωφεστιβαλικό Ηρώδειο με μια καινούργια χορογραφία του για το περιώνυμο συγκρότημα.
Στο ίδιο έντυπο πρόγραμμα εντυπωσιάζομαι από τις... αμέτρητες χορογραφίες που πραγματοποιεί ο Αντώνης. Διερωτώμαι: πού τις προφταίνει; Από τη Λωζάννη και τη Λυών στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία, από την Ουαλία και τη Φινλανδία στην Ιταλία και τη Δανία, περνώντας από τα περισσότερα ελβετικά και γαλλικά συγκροτήματα αλλά και όπερες. Να, που πιο τελευταία ανέλαβε και την κίνηση ηθοποιών σε κινηματογραφική ταινία, και μάλιστα του Ντάρεν Αρονόφσκι.
Συναντώ ξανά και ξανά τον Φονιαδάκη. Χαίρομαι που αυτό το παλικάρι από την Ιεράπετρα Κρήτης έφτασε στις εσχατιές του πολιτισμένου χορευτικού κόσμου με τόση επιτυχία. Ανέφερα την Ιαπωνία; Στο επόμενο, μαζί με μια Παρθένα και Γκλισίνες, την τελευταία του παραγωγή που έκανε πρεμιέρα, μόλις πέρυσι, στο... Βελιγράδι.
No comments:
Post a Comment