Το κατά τη Ρούλα Πατεράκη υπερβατικό έργο του Γκόρκι [Σπύρος Παγιατάκης, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Η ταν μέγιστος ηθοποιός ο Γάλλος Ζαν Μουνέ - Σουλί, εκεί στις αρχές του περασμένου αιώνα! Τουλάχιστον έτσι λένε οι φήμες. «Είχε μεγαλειώδη στόμφο και απήγγειλε με κατσαρωτή φωνή... Τον θεωρούσαν υπόδειγμα μεγάλου ερμηνευτή. Κι όταν μάλιστα κάποτε πέρασε και από την Αθήνα, οι “σοβαροί” Ελληνες συνάδελφοι του Μεσοπολέμου έσπευσαν να τον μιμηθούν», διηγόταν ο Αλέξης Μινωτής. «Ομως εγώ τον θεώρησα εξαρχής ξεπερασμένο και παράδειγμα προς αποφυγήν. Ετσι ακόμα και στις αρχαίες τραγωδίες που έπαιζα αργότερα φρόντιζα να μιλάω απλά, καθημερινά και κατανοητά... Μη τυχόν και του μοιάσω...». Αυτά έλεγε ο Μινωτής.
Λίγο αργότερα, η επανάσταση στην τέχνη του ηθοποιού στερεώθηκε με τον «επιστημονικό» νατουραλισμό του Στανισλάβσκι. Αυτόν με τις υπόκωφες «ατμόσφαιρες» και το πλησίασμα στη φύση. Μεταπολεμικά πάλι, έλαμψε η μετα-στανισλαβσκική «αμερικανική σχολή» με κορυφαίους δασκάλους υποκριτικής όπως ο Λι Στράσμπεργκ, η Στέλα Αντλερ και με τους διάσημους σταρ που πέρασαν από τα χέρια τους – Μάρλον Μπράντο, Μέριλιν Μονρόε, Πολ Νιούμαν κ.ά... [συνέχεια ΕΔΩ].
No comments:
Post a Comment