ΑΓΝΗ ΜΠΑΛΤΣΑ: Ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου είμαι εγώ η ίδια!

Αριστερά, η Αγνή Μπάλτσα, πρώτη διδάξασα της κατά Πονέλ «Ιταλίδας στο Αλγέρι» και ξανά τώρα «Ιζαμπέλα» στην παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής.

Σάββατο μεσημέρι και το γερό συνάχι που με ταλαιπωρεί επιφέρει και... παράπλευρες απώλειες: γίνεται αιτία να αναβληθεί η δυνατότητα μιας τετ-α-τετ συζήτησης με την Αγνή Μπάλτσα, που, σωστά, οφείλει να προφυλάξει τον εαυτό της εν όψει της πρεμιέρας, την Παρασκευή στο Μέγαρο, της «Ιταλίδας στο Αλγέρι» του Ροσίνι, σε μια πιστή σκηνοθετική αναβίωση της ιστορικής παραγωγής του Ζαν-Πιερ Πονέλ από την αυστριακή Ντιάνα Κίναστ.

Ευτυχώς, το συνάχι δεν αναστέλλει και τη δυνατότητα να περιηγηθώ στα παρασκήνια της αίθουσας «Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής, να χαζέψω τα μισοέτοιμα εντυπωσιακά σκηνικά και να παρακολουθήσω την πρόβα.

• Η Μπάλτσα, σπορτίβ, με το τζιν και το μακρύ της πουκάμισο, άμεση και οικεία, συζητά με τα παιδιά της χορωδίας (Fons Musicalis) ως ίση προς ίσους. Μόλις ανεβαίνει στη σκηνή όμως, προτού καν ανοίξει το στόμα της, εκπέμπει εκείνη τη λάμψη, κάτι σαν «φωτοστέφανο», που εκπέμπουν μόνο όσοι διαθέτουν μεγάλο ταλέντο.

Η συζήτηση γίνεται τηλεφωνικά δύο 24ωρα αργότερα, όταν η διεθνούς φήμης Ελληνίδα μετζοσοπράνο ξεκλέβει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της για να απαντήσει στις ερωτήσεις γρήγορα, συγκροτημένα και με απολύτως ευδιάκριτη εξ αρχής την ισχυρή της προσωπικότητα. Φυσικά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο... [Της Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία, 12/3/2008]