«Γιατί δεν πας στο θέατρο;». Πριν από κάμποσα χρόνια με ρωτούσαν γιατί δεν γράφω θέατρο. Τι να κάνουμε! Δεν γράφω και σπάνια πηγαίνω σε καμιά παράσταση, που η αλήθεια είναι ότι την κατευχαριστιέμαι ΑΛΛΑ φαίνεται πως για να φτάσω ώς εκεί είναι η απόφαση: η απόφαση να δρασκελίσω τον χρόνο μάλλον, που μου έκλεισε άθελά του κάποια μονοπάτια δείχνοντάς μου τη μοναξιά των διοδίων της εθνικής οδού. Επειτα έχω κι ένα σωρό χαζές -αλλά αληθινές- δικαιολογίες για τις αναστολές μου. Κάθε θέατρο έχει πρώτη, τρίτη, τέταρτη σκηνή. Ξεκινάς να δεις τη Νένα Μεντή ως Παπαγιαννοπούλου και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια ωραία κοπέλα που λέγεται μεν «Μακρυπούλια», όνομα παραμυθένιο, όμως παραπλανητικό για έναν παρωχημένο σαν και του λόγου μου. Κι ας μη μιλήσω για το Εθνικό. Πόσους χάρτες, πόσες πυξίδες και πόσα Αθηνοράματα χρειάζονται για να βρεις άκρη.
Το Εθνικό του Τσίλερ θα συμμαζευτεί, λέει, του χρόνου. Αν επιζήσω, θα πάω του χρόνου. Αν όχι, θα 'χω φύγει μ' ένα ήπιο απωθημένο... [συνέχεια ΕΔΩ]
Το Εθνικό του Τσίλερ θα συμμαζευτεί, λέει, του χρόνου. Αν επιζήσω, θα πάω του χρόνου. Αν όχι, θα 'χω φύγει μ' ένα ήπιο απωθημένο... [συνέχεια ΕΔΩ]
No comments:
Post a Comment