Still Pinteresque

Steven Forrest/Insight-Visuals, for The New York Times

Harold Pinter wrote the script for the remake of “Sleuth,” and he briefly appears in it, too.

Michael Caine, left, and Laurence Olivier in the original “Sleuth."

Mr. Caine with Jude Law in the remake of "Sleuth," written by Mr. Pinter.

Jude Law, left, with Kenneth Branagh, the “Sleuth” director.

TOWARD the end of the new film version of “Sleuth,” a cellphone suddenly rings. The sound is as jarring as gunfire, and it deepens the tension in a scene between Milo (Jude Law), an out-of-work-actor who is not as dumb as he looks, and Andrew (Michael Caine), a famous thriller writer with a cruel streak. The caller is Milo’s lover, Maggie, who also happens to be Andrew’s wife. “I love you too,” Milo coos into the phone, looking at Andrew. But what did Maggie say on the other end? The director, Kenneth Branagh, asked that of the screenwriter, Harold Pinter, in rehearsal, and it was a natural question; in “Sleuth” reality is elusive, and the truth is often little more than an opportunistic weapon.

The response was not particularly satisfying, but it was classically Pinteresque.

“Harold said to me, ‘Who said it was Maggie?’” Mr. Branagh said, laughing as he recalled it. “He said, ‘We know that the phone rings and that he appears to be having a conversation. ’ ”

That forced leap of the imagination is part of the mystery and challenge of Mr. Pinter’s work, so singular and unclassifiable that it has its own adjective. (The Financial Times, for one, defined Pinteresque as “full of dark hints and pregnant suggestions, with the audience left uncertain as to what to conclude.”)

The opacity is deliberate: Mr. Pinter, the author of bleak, often brutal plays like “The Homecoming,” “Betrayal” and “The Caretaker,” is not prepared to elaborate.... [Sarah Lyall, The Times, 7/10/2007]

Προς το τέλος της νέας κινηματογραφικής διασκευής του Σλουθ [Sleuth], ένα κινητό τηλέφωνο χτυπάει. Ο ήχος μοιάζει με πυροβολισμό και βαθαίνει την ένταση στη σκηνή ανάμεσα στον Μάιλο (Jude Law), έναν νεαρό άνεργο ηθοποιό, και τον Άντριου (Michael Caine), έναν διάσημο συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι η ερωμένη του Μάιλο, η Μάγκι, η οποία τυχαίνει να είναι επίσης η σύζυγος του Άντριου – αυτή πρέπει να έχει τηλεφωνήσει, καθώς ο Μάιλο λέει σιγανά στ’ ακουστικό «Κι εγώ σ’ αγαπώ» κοιτάζοντας τον Άντριου. Τι είπε όμως η Μάγκι στην άλλη άκρη της γραμμής; Ο Kenneth Branagh, ο σκηνοθέτης, έκανε την ερώτηση αυτή στον σεναριογράφο, τον Harold Pinter, στη διάρκεια μιας πρόβας. Στο Σλουθ η πραγματικότητα είναι φευγαλέα και η αλήθεια συχνά δεν είναι παρά ένα τυχοδιωκτικό όπλο. Η απάντηση δεν ήταν και πολύ ικανοποιητική, ήταν όμως κλασικά «πιντερική». «Ο Χάρολντ μου απάντησε “και ποιος σου είπε πως είναι η Μάγκι;”» είπε ο Μπράνα, γελώντας καθώς θυμόταν τη στιχομυθία. «Ξέρουμε πως το τηλέφωνο χτύπησε και πως ο Μάιλο φάνηκε να έχει μια συνομιλία».

Αυτό το άλμα της φαντασίας αποτελεί μέρος του μυστηρίου και της πρόκλησης που συναντάμε πάντα στο έργο του Pinter, τόσο μοναδικό και αταξινόμητο που απέκτησε στα αγγλικά το δικό του επίθετο: pinteresque. (Οι Financial Times όρισαν το pinteresque ως έργο «γεμάτο σκοτεινές νύξεις και ανησυχητικά υπονοούμενα, που αφήνει σε αβεβαιότητα το κοινό».) Η αδιαφάνεια αυτή είναι ηθελημένη και ο συγγραφέας του Επιστάτη [The Caretaker], του Γυρισμού [The Homecoming] και της Προδοσίας [Betrayal] δεν είναι πρόθυμος να δώσει εξηγήσεις... [International Herald Tribune, Η Καθημερινή, 2/12/2007]