ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΔΡΑΜΑΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ: ‘Η κρίση μέσα μας’

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2014

Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει και χρησιμοποιήσει τόσες φορές τη λέξη ‘κρίση’, που συχνά κινδυνεύουμε να χαθούμε μέσα στο νόημά της. Χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της δραματοθεραπείας, μέσα από το ρόλο, την αφήγηση, τα θεατρικά δρώμενα, τις κατασκευές, αλλά και δράσεις που θα κινητοποιήσουν το σώμα και το νου, θα προσεγγίσουμε την έννοια της κρίσης από την αρχή.

Της κρίσης στην κοινωνία, την εργασία, την οικογένεια –της κρίσης του εαυτού, της αποξένωσης και της απώλειας προσανατολισμού.

Όταν καταρρέει το σύστημα πάνω στο οποίο έχουμε στηρίξει τη ζωή μας, πρέπει να αναζητήσουμε νέους τρόπους να γνωριστούμε, να σχετιστούμε, αλλά και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο. Γιατί μόνο μέσα από την αλληλεγγύη και τις ομαδικές διεργασίες μπορούμε ξανά να ονειρευτούμε και να οραματιστούμε το μέλλον. Ένα μέλλον διαφορετικό, που θα το έχουμε σμιλέψει με τα δικά μας χέρια.

Επίκαιρο μιούζικαλ και δράμα

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

«Καμπαρέ»

«Η ζωή μπροστά σου»

Στη μεσοπολεμική Γερμανία, παράλληλα με άλλα αισθητικά ρεύματα, ανθοφόρησε ένα λαϊκό είδος θεάτρου, κράμα μουσικής, χορού και σάτιρας, με επιρροές από τον εξπρεσιονισμό. Το «θέατρο - καμπαρέ» αποτέλεσε τη γερμανική εκδοχή της θεατρικής επιθεώρησης, και από καλλιτέχνες σαν τον Καρλ Βάλεντιν (κειμενογράφος και θεατρίνος που θαύμαζε ο Μπρεχτ), και κάποιες άλλες μουσικοθεατρικές ομάδες εξελίχθηκε σε «πολιτικό» θέατρο, καθώς καυτηρίαζε αρνητικά φαινόμενα, γεγονότα, πρόσωπα και βέβαια τον ανερχόμενο ναζισμό, ως συνέπεια του κραχ του 1929. Λόγω του περιεχομένου του αλλά και των πολλών Εβραίων καλλιτεχνών, το «θέατρο καμπαρέ» κυνηγήθηκε απηνώς από τους ναζί και πριν γίνουν εξουσία. Το γερμανικό «θέατρο καμπαρέ» ενέπνευσε το αμερικανικό μιούζικαλ «Καμπαρέ» (1966) των Φρεντ Εμπ (στίχοι, πρόζα) και Τζον Κάντερ (μουσική), που έγινε διάσημο με την ομώνυμη ταινία (1972) του μετρ του είδους, Μπομπ Φος, και μεταγράφτηκε θεατρικά (1993) από τον Σαμ Μέντες. Η υπόθεση διαδραματίζεται στο Βερολίνο, το 1930, μεταξύ ενός καμπαρέ όπου τραγουδά η όμορφη, φτωχή, παντέρημη, αλλά και αφελής Αμερικάνα Σάλι Μπόουλς- και στη φτηνή πανσιόν της φροϊλάιν Σνάιντερ.

Πέθανε ο βούλγαρος σκηνοθέτης Ντίμιτερ Γκότσεφ

Ο Ντίμιτερ Γκότσεφ συνεργάστηκε με τα θέατρα της Βιέννης, του Βερολίνου, του Ντύσσελντορφ, της Φρανκφούρτης και του Αμβούργου  

 

Πέθανε την Κυριακή, σε ηλικία 70 ετών, ο βούλγαρος σκηνοθέτης Ντίμιτερ Γκότσεφ, ο οποίος έγινε γνωστός στην Ελλάδα μέσα από τη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο και το Φεστιβάλ Αθηνών. Στο ενεργητικό του είχε ένα ευρύ φάσμα έργων και παραστάσεων, από την τραγωδία και τον Σαίξπηρ ώς τον Τσέχωφ και από τον Χάινερ Μίλερ ώς τον Κολτές. Γεννήθηκε στη Βουλγαρία το 1943. Το 1962 ακολούθησε τον πατέρα του στην τότε Ανατολική Γερμανία όπου σπούδασε κτηνιατρική και θεατρικές τέχνες. Τα έργα του Χάινερ Μύλερ και η μετέπειτα φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους καθόρισαν την πορεία του. Τον πρώτο καιρό μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στις δύο χώρες.

Εγκαινιάζεται το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Μια νέα εποχή ξεκινά για το Δημοτικό θέατρο του Πειραιά   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )

Με στόχο να χαράξει «μία εντελώς σύγχρονη και δημιουργική πορεία, αντάξια όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών θεάτρων», όπως αναφέρει σχετικά ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Τάκης Τζαμαργιάς, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά επιστρέφει στην ζωή και στην πόλη του, ανοίγοντας τις πύλες του την Τρίτη στο κοινό, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.

Μια νέα εποχή ξεκινά για το Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, ένα σημαντικό νεοκλασικό μνημείο με ιστορία 118 χρόνων που παρέμεινε κλειστό τα τελευταία 14 χρόνια για την πλήρη αποκατάστασή του.

Από τη σκηνή του εμβληματικού θεάτρου, ενός σημαντικού δείγματος της δημόσιας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα του 19ου αιώνα που φέρει την υπογραφή του Ιωάννη Λαζαρίμου, πέρασαν μερικές από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού θεάτρου: από την Κυβέλη, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τον Αιμίλιο Βεάκη έως τον Μάνο Κατράκη, την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν.

Τα Ιωάννινα τιμούν τον μεγάλο συγγραφέα Δημήτρη Χατζή

Με το θεατρικό αναλόγιο, από «το τέλος της μικρής μας πόλης» και ειδική εκδήλωση, με τον πολιτιστικό χώρο «Παλιά Σφαγεία» να ονομάζεται πλέον σε «Αίθουσα Δ. Χατζής», τιμούν τα Γιάννενα, γενέτειρα πόλη του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα Δημήτρη Χατζή, τα 100 χρόνια από την γέννησή του.

Το Θεατρικό αναλόγιο, θα πραγματοποιηθεί σήμερα Πέμπτη με ώρα έναρξης στις 9 το βράδυ στον Πολιτιστικό Πολυχώρο, Παλαιά Σφαγεία, ενώ η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.Η εκδήλωση θα επαναληφθεί την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου, ημέρα που συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από τη γέννηση του συγγραφέα, αφού ενδιαμέσως την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του και τελετή ονοματοδοσίας του Πολιτιστικού Πολυχώρου. Παράλληλα, το φεστιβάλ «Γ' Φθινοπωρινή αυλαία» συνεχίζεται με το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, το οποίο συμμετέχοντας στον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του Δημήτρη Χατζή, παρουσιάζει την πρώτη μιας σειράς εκδηλώσεων αφιερωμένες στον συγγραφέα. Τρία από τα διηγήματα της συλλογής «Ο Σιούλας ο ταμπάκος», «Σαμπεθάι Καμπιλής» και «Η θειά μας η Αγγελική» θα παρουσιαστούν από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων με τη μορφή Θεατρικού Αναλογίου σε σκηνοθετική επιμέλεια του Γιάννη Αναστασάκη.

«Ζωντανεύει» η σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

• «Δρόμοι του Πειραιά» είναι ο τίτλος της παράστασής, με την οποία ανοίγει την αυλαία του έπειτα από δέκα χρόνια «σιωπής»

Ύστερα από δέκα χρόνια «σιωπής» και αφού ολοκληρώθηκαν οι απαραίτητες εργασίες ανακαίνισης, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανοίγει τις πύλες του στο κοινό και σηκώνει αυλαία. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την ερχόμενη Τρίτη (22/10), παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, και του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά. Η τελετή θα πλαισιωθεί από καλλιτεχνικές εκδηλώσεις εξαήμερης διάρκειας και εορταστικής ατμόσφαιρας.«Το Δημοτικό Θέατρο είναι η σημαία Πολιτισμού του Πειραιά μας, όπως ο Πολιτισμός είναι η σημαία της Ελλάδας. Είναι το σύμβολο της ελπίδας και της αισιοδοξίας στην εποχή του γκρίζου και της κρίσης. Είναι η ψυχή μας. Σηματοδοτεί την ιστορία της πόλης μας, τη δυναμική του Πειραιά, την επανεκκίνηση της Ελλάδας. Φιλοδοξία και στόχος μας είναι να αγκαλιάσουν το Δημοτικό Θέατρο όλοι οι Έλληνες» ανέφερε ο δήμαρχος του Πειραιά, Βασίλης Μιχαλολιάκος, σε σημερινή συνέντευξη Τύπου, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα εγκαίνια του θεάτρου, παρουσία του καλλιτεχνικού διευθυντή, Τάκη Τζαμαργιά, του προέδρου του ΟΠΑΝ, Γιώργου Σιγάλα, και του προέδρου Εφορίας του Δη.Θε.Πει., Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Λουκέτο μετά από 18 χρόνια στο θέατρο Βικτώρια

• Η τελική αυλαία θα πέσει με την παράσταση «Γελώντας Αγρια» του Christopher Durang

Μετά από δέκα οκτώ χρόνια, το θέατρο Βικτώρια, βάζει λουκέτο. Στο τέλος Οκτωβρίου, με την ολοκλήρωση των παραστάσεων του έργου «Γελώντας Αγρια», θα πέσει και η τελευταία, η τελική, αυλαία....

Οι λόγοι; Οικονομικοί. Οπως ανακοινώθηκε από τη θεατρική Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Οδύσσεια - Πολιτιστικές Εκδηλώσεις» που εκμεταλλεύεται το Βικτώρια από το 1995, «το θέατρο αδυνατεί να αντεπεξέλθει πλέον στις ολοένα αυξανόμενες, οικονομικές υποχρεώσεις». Ο Δημήτρης Κομνηνός, διαχειριστής σήμερα της εταιρείας και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου επισημαίνει: «Ανέλαβα το Βικτώρια το 2006 με όνειρα και αγάπη για το Θέατρο. Εδώ έζησα μερικές από τις συγκλονιστικότερες σκηνοθετικές στιγμές της ζωής μου και ταυτόχρονα έδωσα «βήμα» σε νέους αλλά και παλαιότερους καλλιτέχνες. Έδωσα έναν δυσκολο κι αθόρυβο αγώνα, όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς καμία απολύτως υποστήριξη από κανένα δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα. Όλες οι παραγωγές του θεάτρου χρηματοδοτήθηκαν από τα έσοδα των εισιτηρίων και δικούς μου πόρους αποκλειστικά. Θέλω να επισημάνω ότι, παρά τις πρωτοφανείς αντιξοότητες της συνεχιζόμενης κρίσης που όλοι βιώνουμε, δεν αφήνω πίσω μου ούτε ένα ευρώ χρέος, ούτε έναν απλήρωτο λογαριασμό όπως ήταν και είναι η πάγια πρακτική μου. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους εργαζόμενους του θεάτρου καθώς και τους δεκάδες συνεργάτες και ηθοποιούς που πέρασαν από το σανίδι της σκηνής. Θέλω να ευχαριστήσω το θεατρόφιλο κοινό, τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του, όλα αυτά τα χρόνια, τις παραστάσεις μας».

Ανοιξε νέους θεατρικούς δρόμους

Οταν κλείνει ένα θέατρο, κλείνει ένα παράθυρο στον πολιτισμό. Οταν πρόκειται, δε, για ένα ιστορικό θέατρο, έναν χώρο στον οποίο έχουν γραφτεί αξιόλογες σελίδες της πρόσφατης θεατρικής ιστορίας, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δυσοίωνα.

Το ιστορικό κτίριο με την εμβληματική επιγραφή «Εμπρός» κατασκευάστηκε το 1933 και στέγασε το τυπογραφείο της ιστορικής εφημερίδας «Εμπρός» έως το 1985. Το 1988 η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου το μίσθωσε στον Τάσο Μπαντή

Ο λόγος για το Ελεύθερο Διαχειριζόμενο Θέατρο «Εμπρός», στην πλατεία Ψυρρή, επί της οδού Ρήγα Παλαμήδη 2, το οποίο σφράγισαν το πρωί της Δευτέρας υπάλληλοι του ΤΑΙΠΕΔ συνοδεία αστυνομικών.

Το ιστορικό κτίριο με την εμβληματική επιγραφή «Εμπρός» (κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο από το 1989), κατασκευάστηκε το 1933, και στέγασε το τυπογραφείο της ιστορικής εφημερίδας «Εμπρός» έως το 1985. Το 1988 η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου το μίσθωσε στον ηθοποιό και σκηνοθέτη Τάσο Μπαντή.

ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ, ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΖΗΤΕΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ!!!

Ο Αντόν Τζούλιο Μπραγκάλια, σκηνοθέτης, κριτικός και ιστορικός του ιταλικού θεάτρου, υπήρξε φίλος του Λουίτζι Πιραντέλο και είχε κάνει ένα ωραίο πορτρέτο του Σικελού δραματουργού.
Ο Πιραντέλο, πληγωμένος από τη ζωή, και δύσπιστος στη φαινομενικότητα των πραγμάτων, ενδιαφερόταν με πάθος για τις ανθρώπινες περιπτώσεις. Πικραινόταν, αλλά συγχρόνως μεθούσε, ταξιδεύοντας και συμμετέχοντας σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής που του ήταν δυνατόν να παρακολουθήσει. Ήταν διψασμένος για κόσμο, πεινασμένος για ζωή, γι' αυτό και ταξίδευε συνέχεια με μια επιμονή που έκανε εντύπωση.

Στο έργο του εκείνο που δηλώνει πως η κοσμική ματαιότητα δεν τον ενδιαφέρει, λέει αλήθεια και ψέματα μαζί. Λέει αλήθεια γιατί πραγματικά την ματαιότητα του κόσμου τούτου την ήξερε καλά, και λέει ψέματα, γιατί αν αυτές οι μάταιες εκφράσεις ζωής του έλειπαν, θ' απογοητευόταν φοβερά. Από τον καιρό που νέο τον έκανα παρέα με τον Ρόσο ντι Σαν Σεκόντο, ο Πιραντέλο έγραφε: 

"Νομίζω  πως η ζωή είναι ένα πολύ μελαγχολικό αστείο. Έχουμε, χωρίς να ξέρουμε γιατί, ούτε από τι, την ανάγκη να ξεγελάμε συνέχεια  τον εαυτό μας με την αυθόρμητη δημιουργία μιας πραγματικότητα;ς (μια για τον καθένα  και ποτέ την ίδια για όλους) που από καιρό σε καιρό, αποκαλύπτεται μάταιη και απατηλή. Όποιος καταλάβει το παιχνίδι, δεν καταφέρνει πια να ξεγελαστεί, δεν μπορεί πια ν' απολαύσει, ούτε να ενθουσιαστεί από τη ζωή. Η τέχνη μου είναι γεμάτη συμπάθεια για όλους αυτούς που ξεγελιούνται, όμως η συμπάθεια αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τον άγριο εμπαιγμό της μοίρας που καταδικάζει τον άνθρωπο στην αυταπάτη..."

Με το μόνιμο χαμόγελό του μπροστά στο δράμα, κυριαρχούσε πάνω στους ανυποψίαστους ανθρώπους, με τα διαπεραστικά του μάτια, με το σαγόνι του που έμοιαζε σάτυρου πανέξυπνου, που όλα τα βλέπει αλλά πια δεν γελάει, με το μυαλό πάντα κατακάθαρο, αεικίνητο στο ατέλειωτο ενδιαφέρον του για όλες τις εκφράσεις της ζωής, που τις έβρισκε όλες θαυμάσιες. Αυτή η λεπτή ανησυχία για την βαθιά έννοαι της ζωής, τον οδηγούσε στην επανάσταση με την οποία κατάπληξε τα ξένα ακροατήρια...

[Μετάφραση: Φώφη Τρέζου, ΘΕΑΤΡΟ, τ. 3, 15 Μαϊου 1962]

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΙΟΝΕΣΚΟ [1909-1994]: «Ο τίτλος βρέθηκε! Θα είναι η Φαλακρή τραγουδίστρια...».

Το διηγήθηκε ο γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Nicolas Bataille [1926-2008]: Ένα βράδυ, η Monica Lovinesco, που ήταν τότε η βοηθός μου στη σκηνοθεσία, μου έφερε ένα χειρόγραφο: «Έχω έναν φίλο που έχει γράψει ένα μικρό έργο. Όλοι λένε ότι είναι ακατάλληλο για να ανέβει στη σκηνή. Θα μ’ ενδιέφερε να μάθω την άποψή σας.» - «Πώς λέγεται ο φίλος σας;» - «Ionesco…». Ενώ διάβαζα το χειρόγραφο του στ’ αγγλικά χωρίς κόπο [L'anglais sans peine], ο πρώτος τίτλος της Φαλακρής τραγουδίστριας [La Cantatrice chauve], ήταν για μένα, νέο ηθοποιό, μια αποκάλυψη: αυτό το κείμενο δεν έμοιαζε σε τίποτα με ό,τι είχα δει ή είχα διαβάσει μέχρι τότε. Αντιπροσώπευσε εκεί αγγλικούς χαρακτήρες που χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους μια εκπληκτική γλώσσα, που εμφανίζεται χωρίς συνέχεια, αλλά έχοντας στο σύνολό της μια λογική. 

Μερικές ημέρες αργότερα, συνάντησα τον Ionesco που μου εξήγησε: «Θα ήθελα να μάθω τ’ αγγλικά, έχω ανοίξει μια μέθοδο Assimil και ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που εκφραζόταν με έναν εκπληκτικό τρόπο. Έχω λοιπόν βάλει τους χαρακτήρες μου να μιλούν αγγλικά, σαν Γάλλοι που μαθαίνουν αγγλικά». Και όσον αφορά στον υπότιτλο του L'anglais sans peine, «το αντι-έργο», καθόρισε ότι ήταν μια κριτική του αστικού θεάτρου της αρχής του αιώνα. «Λοιπόν, είναι αλήθεια; Θέλετε να παίξετε το έργο μου; Όμως όλοι μου λένε ότι δεν παίζεται!» 

Για μας, ήταν και ανταποκρινόταν απόλυτα σ αυτό που αναζητούσαμε για την μικρή μας θεατρική ομάδα. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να το ανεβάσουμε χωρίς καθυστέρηση. Το μόνο πρόβλημα (εκτός από το να βρούμε ένα θέατρο για να το παίξουμε) ήταν να αλλάξουμε τον τίτλο: Τ’ αγγλικά χωρίς κόπο μας έκανε να θυμόμαστε το έργο του Tristan Bernard Τ’ αγγλικά έτσι όπως τα μιλάμε. Όμως, μια ημέρα, κατά τη διάρκεια μίας πρόβας, ο «αξιωματικός των πυροσβεστών» απαγγέλλοντας την ιστορία του «συναχιού», είχε κενό μνήμης, πήδησε τρεις γραμμές και αντί να πει για μια πολύ ξανθιά τραγουδίστρια, ανέφερε μια φαλακρή τραγουδίστρια… 

Ο Ionesco αναφώνησε: «Ο τίτλος βρέθηκε! Θα είναι η Φαλακρή τραγουδίστρια! Για να δικαιολογηθεί ο τίτλος, θα προσθέσω και μερικές αναφορές στο κείμενο». Και η Φαλακρή τραγουδίστρια παρουσιάστηκε στις 16 Μαΐου 1950 στο Théâtre des Noctambules χάρη στους Jean-Claude και Pierre Leuris, τους διευθυντές, οι οποίοι ενέκριναν αμέσως το έργο. Έχει γίνει μια ξεχωριστή περίπτωση μέσα στην ιστορία του γαλλικού θεάτρου, επειδή μετά το Noctambules, το ξαναπαίξαμε το 1957 στο Théâtre de la Huchette, όπου παίζεται χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα!
 

Σημείωση: L'anglais tel qu'on le parle είναι μια μονόπρακτη κωμωδία του Tristan Bernard Ένας Γάλλος απήγαγε μια νεαρή Αγγλίδα. Οι δυο νέοι έρχονται να μείνουν στο Παρίσι, σ’ ένα ξενοδοχείο, όπου φτάνει και ο πατέρας της νεαρής για να τους αναζητήσει. Τέτοιο είναι το μοτίβο του έργου στο οποίο ο συγγραφέας παρουσίασε μια συγκεκριμένη αγγλική ερμηνεία που αγνοεί εντελώς τη γλώσσα, γεγονός που προσφέρει ξεκαρδιστικές σκηνές.

Ο Caspar David Friedrich και ο Samuel Beckett

Ο Γερμανός ρομαντικός ζωγράφος Caspar David Friedrich (γεννήθηκε 5 Σεπτεμβρίου 1774 – πέθανε 7 Μαΐου 1840), υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους στην ευρωπαϊκή τέχνη του συμβολιστικού τοπίου. Τα τοπία του Friedrich είναι βασισμένα εξ ολοκλήρου σε όγκους της βόρειας Γερμανίας και είναι όμορφες αποδόσεις των δέντρων, των λόφων, των λιμανιών, των υδρονεφώσεων πρωινού, και άλλων ελαφρών αποχρώσεων βασισμένων σε μια στενή παρατήρηση της φύσης.

Ιδού όμως γιατί αναφέρομαι στον ζωγράφο Caspar David Friedrich. Είναι γνωστό το έργο του Samuel Beckett Περιμένοντας τον Γκοντό και για τους επαΐοντες είναι γνωστές και οι απορίες που γεννήθηκαν σχετικά με την ταυτότητα του Γκοντό. [Δες και αφιέρωμα στον Beckett: ΔΡΩΜΕΝΑ τ. 16/2007]

Ο Μπέκετ εξηγούσε ότι αν ήξερε κάτι σχετικό με την ταυτότητα του ήρωά του, θα το είχε κάνει γνωστό και θα το είχε ξεκαθαρίσει στο έργο. Σε περισσότερα από ένα φιλικά του πρόσωπα, εντούτοις, απέδωσε τουλάχιστον την οπτική σύλληψη του έργου σ’ ένα πίνακα του Caspar David Friedrich, στον οποίο δύο άνθρωποι κοιτάζουν την ανατολή του φεγγαριού κοντά σ’ ένα σκιασμένο δέντρο. Σχετικά γράφει ο James Knowlson, ο βιογράφος του Μπέκετ:

Η οπτική σύλληψη του έργου είχε ως πηγή εμπνεύσεως, σύμφωνα με τον ίδιο τον Beckett, έναν πίνακα του Caspar David Friedrich. Η έμπνευση από τον πίνακα αυτό γίνεται ακόμη πιο φανερή στις δύο σκηνές με το φεγγαρόφως στο τέλος κάθε πράξης όταν οι μορφές του Εστραγκόν και του Βλαντιμίρ πλάι στο δέντρο βλέπουν το φεγγάρι να ανατέλλει και να διαγράφονται στο φόντο ενός νυχτερινού ουρανού.

Η Ruby Cohn, η αμερικανίδα θεατρολόγος και φίλη του Beckett, είπε ότι το 1975 ενόσω βρισκόταν στο Βερολίνο και παρακολουθούσε τις πρόβες του Περιμένοντας τον Γκοντό πήγε και είδε μαζί με τον Beckett τους πίνακες του Caspar David Friedrich στη φημισμένη συλλογή Γερμανών Ρομαντικών. Καθώς κοιτούσαν τον πίνακα “Mann und Frau den Mond betrachten” [= Άνδρας και Γυναίκα θεώνται το Φεγγάρι], του 1924, ο Beckett ανακοίνωσε απερίφραστα: “Αυτή είναι η πηγή του Περιμένοντας τον Γκοντό, ξέρεις”.

Μπορεί κάλλιστα να είχε μπερδέψει δύο πίνακες. Διότι, άλλες φορές, έστρεψε την προσοχή φίλων του στον πίνακα “Zwei Manner betrachten den Mond” [= Δύο άντρες θεώνται το Φεγγάρι], του 1819, στον οποίο εικονίζονται δύο άντρες με μανδύες, ιδωμένοι από πίσω, να κοιτάζουν μια πανσέληνο που τυλίγουν τα μαύρα κλαδιά ενός μεγάλου, δίχως φύλλα δέντρου…).

Αυτή την εκδοχή την έχει αναφέρει ο Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Roger Blin, ο οποίος ήταν φίλος του Μπέκετ και συνεργάστηκε μαζί του στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου.

Μιας και το έφερε η κουβέντα, μερικοί από τους κριτικούς έχουν δει το Θεό στον τίτλο του μπεκετικού έργου. Ο Beckett πράγματι έδωσε έμφαση στην πρώτη συλλαβή του Γκοντό όταν μίλησε, αλλά επειδή το έργο εμφανίστηκε αρχικά στα γαλλικά, και η γαλλική λέξη για το Θεό είναι «Dieu», ο συσχετισμός μπορεί να είναι αδύναμος.

Το όνομα του έργου, το «Godot», επίσης έχει αποδοθεί ποικιλοτρόπως σε μια γαλλική λέξη λαϊκού ιδιώματος για την «μπότα», τη λέξη «godillot», λόγω της σημασίας των παπουτσιών των ηρώων του, σε ένα πλήθος προσδοκώντας την εμφάνιση ενός ηλικιωμένου Γάλλου ποδηλάτη κούρσας που ονομαζόταν «Godeau», ή σε μια πόρνη που ζήτησε ανεπιτυχώς «επαφή» από τον Beckett στην οδό Godot de Mauroy, αφού εκείνος αρνήθηκε, εκείνη τον ρώτησε: «Εσείς, τι κάνετε, περιμένετε τον Γκοντό;».

Ανεκδοτολογικά, έχουν αναφερθεί κι άλλες εξηγήσεις για την προέλευση του Γκοντό, όπως ότι ο Beckett συνάντησε σ’ ένα σταυροδρόμι μια παρέα που θορυβούσε κι όταν ρώτησε κάποιον απ’ αυτούς τι κάνουν εκεί, του απάντησε: «Περιμένουμε τον Γκοντό», εννοώντας πράγματι ότι περίμεναν έναν φίλο τους που ονομαζόταν «Γκοντό»!

Πέθανε η Κίττυ Αρσένη

«Έφυγε» από τη ζωή ύστερα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο, η ηθοποιός, σκηνοθέτις και συγγραφέας, Κίττυ Αρσένη, γνωστή επίσης για την αντιδικτατορική της δράση. Η Κίττυ Αρσένη γεννήθηκε στο Αργοστόλι. Μετά την αποφοίτησή της από τη Δραματική Σχολή του Καρόλου Κουν, έπαιξε στα περισσότερα θέατρα της Αθήνας. Το καλοκαίρι του 1967 συνελήφθη, βασανίστηκε και καταδικάστηκε ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου σε πολυετή φυλάκιση από τη χούντα. Έναν χρόνο αργότερα, μετά την αμνηστία, έφυγε από την Ελλάδα και κατέθεσε ως μάρτυς στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Μετά τη δικτατορία επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου έπαιξε και σκηνοθέτησε σε πολλά θέατρα της πρωτεύουσας.

Τον Κάρολο Κουν τιμά σήμερα η Google

Στον κορυφαίο έλληνα θεατρικό σκηνοθέτη, Κάρολο Κουν, αφιερώνει το σημερινό της doodle η Google τιμώντας τα 105α γενέθλιά του.

Ο Κάρολος Κουν υπήρξε ένας πρωτοπόρος του θεάτρου, ο οποίος έως και το τέλος της ζωής του έκανε γνωστό στο ελληνικό κοινό αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματολογίας και σύστησε πολλούς ξένους συγγραφείς, ενώ έδωσε άλλη διάσταση στο κλασικό ρεπερτόριο της αρχαιότητας με την σύγχρονη και ουσιαστική ματιά του.

Γεννήθηκε στην Προύσα στις 13 Σεπτεμβρίου 1908. Σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης και αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Το 1929 διορίστηκε καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Η πρώτη του εμφάνιση ως σκηνοθέτη ήταν στο «Τέλος του ταξιδιού» του Σέριφ. Με μαθητές του, από το Κολλέγιο, παρουσίασε έργα του Αριστοφάνη και του Σαίξπηρ. Ίδρυσε τη Λαϊκή Σκηνή (1934-36) και συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους (Κατερίνας, Κοτοπούλη, κ.ά.).

 Το Θέατρο Τέχνης

Το 1942 ο Κάρολος Κουν ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης όπου ανέβασε Ίψεν, Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, Πιραντέλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα Λόρκα, Τένεσι Ουίλιαμς, Μίλερ κ.ά.. Επίσης, το ίδιο έτος (1942) ίδρυσε τη Δραματική Σχολή του θεάτρου του, στην οποία μαθήτευσαν οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί της μεταπολεμικής γενιάς.

Συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο

Το 1949 οικονομικές δυσκολίες οδήγησαν στο κλείσιμο του Θεάτρου Τέχνης, το οποίο άνοιξε και πάλι το 1954. Από το 1950 έως το 1953 ο Κάρολος Κουν συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθετώντας Τσέχοφ («Ο θείος Βάνιας», «Οι τρεις αδερφές»), Πιραντέλο («Ερρίκος Δ΄) κ.α.. Με μαθητές της Δραματικής Σχολής του ο Κουν παρουσίασε τα καινούργια ρεύματα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου όπως Μπρεχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.ά. ενώ παράλληλα παρουσίασε έργα νέων Ελλήνων συγγραφέων όπως Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη και Ευθυμιάδη επιστρέφοντας σε έργα των αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.

Μεγάλες διακρίσεις

Το 1984 το ελληνικό κράτος του παραχώρησε έναν χώρο στην Πλάκα, για την ανέγερση του θεάτρου «Κάρολος Κουν».
Ο μεγάλος σκηνοθέτης, τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών.
Άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της 14ης Φεβρουαρίου 1987, την ώρα ακριβώς που θα δινόταν η πρεμιέρα του έργου «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, που λίγο καιρό πριν είχε αρχίσει να σκηνοθετεί στο «Υπόγειο», του Θεάτρου Τέχνης. Με τη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο «Θέατρο Τέχνης Κουν».

[ΤΑ ΝΕΑ, 13/9/2013]

«Εργο για δύο χαρακτήρες»

«The Two Character Play». Στο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, ένα από τα λιγότερο γνωστά του διάσημου συγγραφέα, η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύονται καθώς δύο ηθοποιοί –αδελφός και αδελφή– εγκαταλείπονται από τον θίασό τους στη διάρκεια μιας περιοδείας. Αντιμετωπίζοντας ένα κοινό που απαιτεί από αυτούς να δώσουν παράσταση, αποφασίζουν να παίξουν το «Εργο για δύο χαρακτήρες», αλλά δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από τους ρόλους και την ψευδαίσθηση από την πραγματικότητα. Οπως συμφωνούν οι κριτικοί, ο σκηνοθέτης Τζιν Ντέιβιντ Κερκ έδωσε νέα ζωή σε αυτό το ξεχασμένο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, ενώ η Αμάντα Πλάμερ και ο Μπραντ Ντούριφ ερμηνεύουν με μαεστρία.

New World Stages
www.newworldstages.com

«Βάλε μου χειροπέδες»

«Cuff Me: The Fifty Shades of Gray Musical Parody». Οπως λέει και ο τίτλος του, το έργο είναι μια μουσική παρωδία του μπεστ σέλερ της Ε. Λ. Τζέιμς «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», του σαδομαζοχιστικού «άρλεκιν» που έκανε την άγνωστη μέχρι πρότινος συγγραφέα του πολυεκατομμυριούχο. Χρησιμοποιώντας ως σάουντρακ διάφορες ποπ επιτυχίες, το «Βάλε μου χειροπέδες» διακωμωδεί με κέφι το μυθιστόρημα και τους πρωταγωνιστές του, τη ρομαντική, υποταγμένη Αναστασία (την υποδύεται η Λόρι Ελίζαμπεθ Γκάρντνερ) και τον αυταρχικό Κρίστιαν Γκρέι (Μάθιου Μπάγκλεϊ), ο οποίος παρουσιάζεται εδώ ως κρυπτομοφυλόφιλος. Σκηνοθετημένη από τη Σόνια Κάρτερ, η παράσταση προκαλεί άφθονο γέλιο. Οπως έγραψε η κριτικός των «Νιου Γιορκ Τάιμς» Κλόντια Λα Ρόκο: «Δεν είναι ακριβώς μεγάλο θέατρο, αλλά καλύτερα να δείτε το “Cuff Me”, παρά να διαβάσετε το βιβλίο στο οποίο στηρίζεται».

Actor’s Temple Theatre
www.actorstempletheatre.com

Την αντίδραση των κληρονόμων του Λ.Βογιατζή προκάλεσε η δωρεά του αρχείου του. Τι απαντά η Εθνική Βιβλιοθήκη

Η απόφαση της συντρόφου του Λευτέρη Βογιατζή, Ειρήνης Λεβίδη, να δωρίσει το πολύτιμο αρχείο του σκηνοθέτη στην Εθνική Βιβλιοθήκη προκάλεσε την αντίδραση των κληρονόμων του. Η Εθνική Βιβλιοθήκη δηλώνει ότι έχει αποδεχθεί την σημαντική δωρεά, χωρίς προς το παρόν να έχει συναφθεί συμφωνητικό. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται σε επιστολή του δικηγόρου και νομικού εκπροσώπου των κληρονόμων του Λευτέρη Βογιατζή, η απόφαση της Ειρήνης Λεβίδη προκάλεσε την αντίδραση των νόμιμων κληρονόμων του σκηνοθέτη, των παιδιών του αδελφού του, Σταμάτη Βογιατζή -Παναγιώτη Λόταρ Βογιατζή και Μαρία Ιζαμπέλα Τσακ. Να σημειωθεί ότι δεν έχει βρεθεί διαθήκη που να έχει συνταχθεί από τον Λευτέρη Βογιατζή.

Οι κληρονόμοι αμφισβητούν την εγκυρότητα της διαδικασίας δωρεάς και αμφισβητούν ότι η Ειρήνη Λεβίδη υπήρξε σύντροφος του Λευτέρη Βογιατζή. Την χαρακτηρίζουν, μάλιστα, «μισθοδοτούμενη συνεργάτιδα και στενή του φίλη, μέλος της εταιρείας Νέα Σκηνή, όπως και άλλα πρόσωπα που δεν αυτοπροβάλλονται, αν και είχαν όμοιες ιδιότητες με αυτήν».

Παραδόθηκε στον Δήμο Πειραιά το Δημοτικό Θέατρο. Ανοίγει τις πύλες του 19 Σεπτεμβρίου

Παραδόθηκε στον Δήμο Πειραιά το Δημοτικό Θέατρο, μετά από καθυστερήσεις στην ανακαίνισή του. Ο δήμαρχος, Βασίλης Μιχαλολιάκος παρέλαβε το θέατρο από τους εκπροσώπους του υπουργείου Πολιτισμού και της εργολήπτριας εταιρείας. Το Δημοτικό Θέατρο ανοίγει τις πύλες του στις 19 Σεπτεμβρίου, ενώ το πρόγραμμα της πρεμιέρας θα ανακοινωθεί έως τις 27 Σεπτεμβρίου. Καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου ορίστηκε ο Πειραιώτης σκηνοθέτης, Τάκης Τζαμαργιάς.

«Λαμβάνουμε υπόψη μας όλη την καλλιτεχνική λειτουργία, με το ειδικό καλλιτεχνικό βάρος του πράγματος. Βάζοντας πρώτο στόχο τα εγκαίνια, θα πρέπει να τρέξουμε με ρυθμούς τρομακτικούς. Ήδη, από τη στιγμή που ανέλαβα, είμαι σε επαφή με τεχνικούς και με ειδικούς τεχνικούς σε θέματα σκηνής» δήλωσε ο Τ.Τζαμαργιάς.

Ο δήμαρχος, Β.Μιχαλολιάκος δήλωσε ότι το θέατρο θα είναι ανοιχτό σε 20 ημέρες για τους Πειραιώτες, αλλά και για επισκέπτες από όλη την Ελλάδα.

«Η Ελλάδα του σήμερα, με κοινοτικούς πόρους και με 40 εκατ. ευρώ, δεν έκανε απλώς ανακαίνιση, έκανε ανακατασκευή, για να το παραδώσουμε στον πολιτισμό, γιατί η Ελλάδα είναι πολιτισμός, δεν είναι μνημόνιο» τόνισε ο Βασίλης Μιχαλολιάκος.

Ακρίτες και δράκοι σε ροκ όπερα στο Θέατρο Βράχων

• Με ιππότες, που φορούσαν πανοπλίες, κρατούσαν ασπρόμαυρες σημαίες και στηρίζονταν πάνω σε ξυλοπόδαρα, γέμισε σήμερα το μεσημέρι η πλατεία Κλαυθμώνος, ξαφνιάζοντας ευχάριστα με τα ακροβατικά τους τους περαστικούς αλλά και τους διερχόμενους οδηγούς.

Ήταν οι ηθοποιοί της ροκ όπερας «Dragon», οι οποίοι έδωσαν στο κοινό μια μικρή γεύση από την παράσταση που ετοιμάζουν σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπά, μουσική Σταύρου Γασπαράτου και λιμπρέτο Χριστίνας Μπάμπου Παγκουρέλη, λίγο πριν την παγκόσμια πρεμιέρα της στο θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», στον Βύρωνα, την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για ένα σύγχρονο θέαμα που συνδυάζει τη ζωντανή μουσική, το τραγούδι, το χορό, τα ακροβατικά και τα αεροδυναμικά ξυλοπόδαρα, τεχνικές τσίρκου, μαριονέτες, βιντεοπροβολές, μεγάλες εγκαταστάσεις, άρματα και πυροτεχνήματα.

Μια σύγχρονη εκδοχή της Αντιγόνης στο Ίδρυμα Κακογιάννη

Πώς συνδέεται η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή με το κόστος της κηδείας της Μάργκαρετ Θάτσερ, τη γέννηση του πρίγκιπα του Κέιμπριτζ και τρίτου διαδόχου του αγγλικού θρόνου και τις διαδηλώσεις στη Βρετανία στις αρχές του 2011;

Η απάντηση βρίσκεται στην πρωτότυπη παράσταση «Αντιγόνη» του Ashley Scott – Layton, ο οποίος επεξεργάστηκε δραματουργικά και διασκεύασε την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ροδοσθένους, που θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στις 12, 13 και 14 Σεπτεμβρίου.

Η παράσταση συστήνει μια νέα εκδοχή της Αντιγόνης του Σοφοκλή, στην οποία αναδύονται τα θέματα της ατομικής ταυτότητας, της πολιτικής ελευθερίας, αλλά και ενός καταδικασμένου γάμου, με τη δράση να τοποθετείται μέσα σε ένα οίκο νυφικών. Το πρωτότυπο κείμενο διασκευάζεται μέσω της ενεργητικής, σύγχρονης σωματικής προσέγγισής του και συνδυάζεται με στοιχεία της σημερινής Βρετανίας.

«Βασικά επικεντρωνόμαστε στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως στην αδελφική αγάπη αλλά και την αδελφική αντιζηλία, ανάμεσα στον Ετεοκλή και τον Πολυνίκη, και στις σχέσεις πατέρα-γιου. Επίσης ρίχνουμε βάρος στους δευτερεύοντες χαρακτήρες εστιάζοντας στο ρόλο π.χ. της Ισμήνης. Αλλά και η σχέση Αντιγόνης - Αίμονα παίρνει στοιχεία από την ιστορία αγάπης του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Τέλος, χρησιμοποιούμε τις αγγλικές διαδηλώσεις στις αρχές του 2011 (London Riots) που αποτελούν το σημείο έναρξης της παράστασης μας» είπε ο σκηνοθέτης, Δρ Γιώργος Ροδοσθένους.

Το Ίδρυμα στο πλαίσιο του τριετούς προγράμματος για την προώθηση, την έρευνα και τη μελέτη του Αρχαίου Δράματος, με τον τίτλο «Αρχαίο Δράμα: Επιρροές και Σύγχρονες Προσεγγίσεις», που εντάσσεται στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «ΑΤΤΙΚΗ» του ΕΣΠΑ 2007-2013, συνεργάζεται φέτος με τη Σχολή Παραστατικών Τεχνών και Πολιτιστικών Βιομηχανιών του Πανεπιστημίου του Leeds, η οποία και θα ανεβάσει τη σύγχρονη «Αντιγόνη», με την πεποίθηση πως η πολύπλευρη θεώρηση του αρχαίου δράματος συμβάλλει στην εδραίωση ενός διεθνούς δικτύου επικοινωνίας και διαλόγου για την προαγωγή της καλλιτεχνικής αναζήτησης.

Ο «Φώντας» του Μήτσου Ευθυμιάδη [που αντέχει...] στη Θεσσαλονίκη

Τον «Φώντα» του Μήτσου Ευθυμιάδη παρουσιάζει ο θίασος «Βήματα» της Ελένης Γερασιμίδου και του Αντώνη Ξένου, σήμερα, στο Πέτρινο Σχολείο Πανοράματος (ελεύθερη είσοδος, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Ευριπίδεια, της Περιφέρειας Θεσσαλονίκης). Σκηνοθεσία Αγγελικής Ξένου, πρωτότυπη μουσική «KollektivA» και σκηνικά - κοστούμια Κώστα Βελινόπουλου. Στους ρόλους της Αριστέας και του Βούλη η Ελένη Γερασιμίδου και ο Αντώνης Ξένος.

Με αφορμή τη σχέση ενός ζευγαριού, του Βούλη και της Αριστέας, ο Μήτσος Ευθυμιάδης, με συγγραφική μαεστρία ανέδειξε τη σχέση του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευόμενου. Ο Βούλης, ένας άχρηστος σύζυγος, παρασιτεί εις βάρος της Αριστέας. Συντηρεί και παρατείνει την κατάσταση αυτή προς όφελός του, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα παραπλάνησης. Ενα από αυτά είναι και ο Φώντας. Πρόσωπο ανύπαρκτο, όμως κεντρική αναφορά του έργου. Ο «Φώντας» συμβολίζει τις φρούδες ελπίδες, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τις αυταπάτες, οτιδήποτε προβάλλει ως κοινωνικό εμπόδιο στην εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Το αρχείο του Λευτέρη Βογιατζή στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Μετά την καταγραφή του θα παραδοθεί σε ερευνητές και κοινό

Φωτογραφίες, ηχογραφημένες και μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, σκηνοθετικά τετράδια και σημειώσεις, ημερολόγια εργασίας, κριτικές παραστάσεων, σκηνικά και κοστούμια, μαγνητοταινίες και cd της μουσικής των παραστάσεων, βιβλία/προγράμματα είναι μόνο μερικά από όσα περιέχει το πολύτιμο αρχείο του Λευτέρη Βογιατζή

Στις συλλογές της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος ανήκει πλέον το πολύτιμο αρχείο του Λευτέρη Βογιατζή χάρη στη γενναιόδωρη δωρεά της συντρόφου του, Ειρήνης Λεβίδη, με τη σύμφωνα γνώμη της Εταιρείας των Φίλων της Τέχνης του Θεάτρου. Φωτογραφίες, ηχογραφημένες και μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, σκηνοθετικά τετράδια και σημειώσεις, ημερολόγια εργασίας, κριτικές παραστάσεων, σκηνικά και κοστούμια, μαγνητοταινίες και cd της μουσικής των παραστάσεων, βιβλία/προγράμματα είναι μόνο μερικά από όσα περιέχει το πολύτιμο αρχείο του Λευτέρη Βογιατζή. Περιλαμβάνει, επίσης, μεγάλο αριθμό μαγνητοσκοπημένων σημαντικών παραστάσεων του ευρωπαϊκού θεάτρου, περίπου 500 κινηματογραφικές ταινίες, μια βιβλιοθήκη με περισσότερους από 10.000 τίτλους, προσωπικά αντικείμενα και γραπτά.

Η «Γκόλφω» στην Επίδαυρο για μια παράσταση

Το πασίγνωστο στους Έλληνες βουκολικό δραματικό ειδύλλιο της Γκόλφως και του Τάσου μεταφέρεται για μια νύχτα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, την Παρασκευή 16 Αυγούστου. Πρόκειται για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος και κέρδισε τον χειμώνα το αθηναϊκό κοινό στη Σκηνή Κοτοπούλη του Εθνικού Θεάτρου. Στο ορεινό χωριό, που κυλούν τα νερά της Στύγας, εκεί όπου σύμφωνα με τους αρχαίους μύθους ήταν η πύλη για τον Κάτω Κόσμο και όπου θνητοί και αθάνατοι έπαιρναν τον ιερότερο όρκο, η Γκόλφω και ο Τάσος, δύο νεαρά παιδιά, ορκίζονται αιώνια αγάπη. Η Γκόλφω, πιστή στον όρκο της, αρνείται τον άρχοντα που θέλει να την παντρευτεί, αλλά ο Τάσος, αψηφώντας τον δικό του, δέχεται να πάρει γυναίκα του την πλούσια νέα που του προξενεύουν. Όταν αλλάξει γνώμη, θα είναι πολύ αργά. Η παραβίαση του όρκου ισοδυναμεί με θάνατο και κινεί τις δυνάμεις του πεπρωμένου με αδυσώπητο τρόπο.

«ΤΡΑΧΙΝΙΕΣ» Ο Ηρακλής μιλά για το τέλος των ηρώων

Μια συγκλονιστική τραγωδία με θέμα το απόλυτο πάθος της Δηιάνειρας για τον Ηρακλή και τις ακραίες συνέπειές του. Ενας κόσμος όπου ο έρωτας κινεί ορμητικά και ανεξέλεγκτα τις πράξεις των ηρώων, αλλά αναδεικνύεται δηλητηριώδης και καταστροφικός, καθώς οι θεοί εκδικούνται και η γνώση δεν οδηγεί στο φως. Ενα έργο για τον τρόμο του ανθρώπου μπροστά σε ένα σύμπαν που προσπαθεί να δαμάσει, αλλά αποδεικνύεται τελικά πως λίγο κατανοεί.

Οι «Τραχίνιες», από τις λιγότερο παιγμένες τραγωδίες του Σοφοκλή, πραγματεύονται τα παραπάνω με τρόπο σύγχρονο και άμεσο. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης που παρουσιάζεται, απόψε και αύριο, στην Επίδαυρο. Η Αννα Μάσχα, στην πρώτη της παρουσία στο επιδαύριο αλώνι σε μεγάλο ρόλο, υποδύεται την ερωτευμένη και απελπισμένη Δηιάνειρα, που θα προσπαθήσει να κερδίσει ξανά την αγάπη του Ηρακλή (Αργύρη Ξάφη), με ένα ερωτικό φίλτρο από το αίμα του Κένταυρου Νέσσου, όμως στην προσπάθειά της να αποτρέψει το αναπόφευκτο θα προκαλέσει χωρίς να το θελήσει τον θάνατο του αγαπημένου της.

ΜΙΡΚΑ ΓΕΜΕΝΤΖΑΚΗ Δασκάλα του ελληνικού θεάτρου

• Φτωχότερο έμεινε το ελληνικό θέατρο ύστερα από το "φευγιό" της Μίρκας Γεμεντζάκη την Παρασκευή, έπειτα από εγκεφαλικό που υπέστη πριν από λίγους μήνες. Κηδεύτηκε το Σάββατο.

Σκηνοθέτης και σημαντική δασκάλα φωνής, με μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη, η Μίρκα Γεμεντζάκη γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο και ως υπότροφος του Ινστιτούτου Γκαίτε σπούδασε στη Γερμανία μονωδία, τραγούδι. Τραγούδησε σε όλες τις μεγάλες όπερες μέχρι που κατάλαβε ότι το θέατρο ήταν ο προορισμός της. Φεύγοντας από την όπερα πήγε στο Μπερλίνερ Κόντσερτ Κορ της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, όπου από το 1974-1983 διηύθυνε τέσσερις παιδικές χορωδίες, τέσσερις χορωδίες νέων και εργάστηκε ως φωνητική δασκάλα στα ορατόρια της Χορωδίας της Φιλαρμονικής του Βερολίνου.

Ο Λαζόπουλος στο Εθνικό: μια καραμπινάτη αυθαιρεσία και παρανομία!!!

«Επειδή το Αλ Τσαντίρι είναι αντιμνημονιακό, πρέπει να κόψω τον Λαζόπουλο; Αν αυτός που καλώ είναι αριστερός ή ό,τι άλλο –εξαιρώ τη Χρυσή Αυγή– ποσώς με ενδιαφέρει. Με αφορά η αισθητική του πρόταση. Εγώ είμαι αντιμνημονιακός από την εποχή του Καστελόριζου...»

Τάδε έφη Σωτήρης Χατζάκης, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, και πρώην του Κρατικού Θεάτρεου Βορείου Ελλάδος. Και είπε ότι προεκλογικά πήγε σε τρεις πολιτικές συγκεντρώσεις, του Φώτη Κουβέλη, του Παύλου Γερουλάνου και του Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο, όταν τον διόρισε το 2009 στο ΚΘΒΕ, είχε πληροφορήσει ότι δεν είναι Νεοδημοκράτης!!! Αστεία πράγματα...

ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ αν είναι “αντιμνημονιακός” από την εποχή του Καστελόριζου, αλλά η φτωχή αισθητική του. Διότι θέτει την υπόθεση Λαζόπουλου τόσο ξώπετσα. Λες και μας ενδιαφέρει αν ο Λαζόπουλος είναι κατά των μνημονίων ή κατά του Παπανδρέου. Εκείνο που μας νοιάζει είναι πως ο Λαζόπουλος είναι μια περίπτωση γελωτοποιού, τσαρλατάνου και πλακατζή για τις παρέες των αργόσχολων και όχι να τον εντάσσει ο φίλος Χατζάκης στον προγραμματισμό του Εθνικού Θεάτρου με μόνο το όνομά του!!! Για να μπει στο πρόγραμμα του θεάτρου ένα έργο δεν πρέπει προηγουμένως ΝΑ ΕΓΚΡΙΘΕΙ;;;  

• Ο Χατζάκης ποιο έργο του Λαζόπουλου πρότεινε, ο εισηγητής ποιο έργο εισηγήθηκε και το Δ.Σ. ποιο έργο ενέκρινε;;;

Είναι πρωτοφανές. Ας μας πει πότε άλλοτε μπήκε το όνομα της Παξινού ή του Μινωτή ή του Βεάκη ή και κάποιου άλλου νεότερου στο πρόγραμμα χωρίς να ξέρουμε τι έργο θα παρουσιάσουν!!! Τι διάολο ρόλο παίζει ο εισηγητής δραματολογίου, τι ρόλο παίζει το διοικητικό συμβούλιο, γιατί ο κάθε συγγραφέας να υποβάλλει το έργο του για έγκριση στο Εθνικό Θέατρο όταν προκύπτει μια τέτοια καραμπινάτη αυθαιρεσαία, παρανομία, αγυρτεία;;; 

• Ποιος εγγυάται για την ποιότητα του έργου που ΘΑ γράψει και ΘΑ παρουσιάσει ο Λαζόπουλος, ΘΑ σκηνοθετήσει και ΘΑ πρωταγωνιστήσει;;;

Θα τρίζουν τα κόκαλα όλων των καλλιτεχνών μας που πέρασαν από το πρώτο θέατρο της χώρας και το τίμησαν με το έργο και το ήθος τους. Κι ο Χατζάκης υποκύπτει στον λαϊκισμό και μπάζει στο Εθνικό έναν σαχλαμάρα που περνάει τον εαυτό του για... Αριστοφάνη!!!

Και βέβαια η σάχλα που λέγεται “Αλ Τσαντίρι”, δεν είναι για το Εθνικό Θέατρο και κρίμα που ο Χατζάκης επιχειρηματολογεί με αυτή τη σάχλα, που παρουσιάζεται από ένα υποβαθμισμένο τηλεοπτικό κανάλι, που σκορπίζει αυτή η σάχλα βρόμα και δυσωδία με τους εμετούς του Λαζόπουλου, ο οποίος βγάζει τα απωθημένα του για ανθρώπους της πολιτικής, του θεάτρου, της μουσικής, ακόμη και για απλούς πολίτες που αυτός δεν τους βλέπει με καλό μάτι!!!!

Athens Big Bang Festival

To M-word web Radio και ο Φάνης Καφούσιας διοργανώνουν στο θέατρο

Χυτήριο, μια νέα πρωτότυπη συνάντηση καλλιτεχνών, το Athens Big Bang

Festival.

Το Athens Big Bang Festival απευθύνεται σε καλλιτεχνικές ομάδες, άτομα και

κοινωνικούς φορείς (καλλιτέχνες παραστατικών τεχνών, θεάτρου, χορού και

performance, μουσικούς, εικαστικούς καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές,

μελετητές, συγγραφείς, ποιητές, ερευνητές) οι οποίοι επιθυμούν να

συμμετέχουν ενεργά στις εκδηλώσεις παρουσιάζοντας το έργο τους στο κοινό.

Στόχος του φεστιβάλ είναι να δημιουργηθεί μια σύγχρονη Βιωματική Σκηνή,

μια κοινότητα δράσεων και διαλόγου, μέσα από υγιείς και ευγενείς

συνεργασίες που θα αναπτυχθούν μεταξύ των καλλιτεχνών.

Το Athens Big Bang Festival είναι το φεστιβάλ που συνδημιουργούν οι ίδιοι οι

καλλιτέχνες.

Σας περιμένουμε λοιπόν όλους για να γιορτάσουμε την έναρξη του

διαδραστικού και συμμετοχικού Athens Big Bang Festival και να ζήσουμε εκ

των έσω την δημιουργία μιας ευρύτερης Βιωματικής Σκηνής με την αμοιβαία

και ενεργό συμμετοχή καλλιτεχνών και κοινού.

Η εναρκτήρια γιορτή του Athens Big Bang Festival θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 22

Ιουνίου 2013 στο Χυτήριο Theater & Art Cafe, όπου σας περιμένουμε για μια ουσιαστική

συνάντηση γνωριμίας.

Λόγω των πολλών συμμετοχών που έχουμε δεχτεί για την εναρκτήρια εκδήλωση στις

22/6, το θέατρο Χυτήριο μας παραχωρεί μία επιπλέον ημέρα, οπότε:

καλούμε ομάδες χορού και θεάτρου οι οποίες έχουνε έργο να παρουσιάσουν την Δευτέρα

24/6/13, να δηλώσουν συμμετοχή στο athensbbf@gmail.com. Σημαντικό μέρος των

εσόδων θα διατεθεί στις ομάδες.

Την ερχόμενη Πέμπτη The Audience και Έλεν Μίρεν «έρχονται» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Την επιτυχημένη παράσταση «The Audience» με την Έλεν Μίρεν στο ρόλο της βασίλισσας Ελισάβετ παρουσιάζει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την Πέμπτη (Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, ώρα 21:00), σε απευθείας μετάδοση από το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου. Πρόκειται για την έκτη απευθείας μετάδοση της φετινής σεζόν, που προσφέρει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, σε συνεργασία με τη Βρετανική Πρεσβεία και το Βρετανικό Συμβούλιο. Βασισμένη στο έργο του Πίτερ Μόργκαν, η παράσταση εστιάζει την υπόθεσή του στις εβδομαδιαίες ακροάσεις της βασίλισσας με τους πρωθυπουργούς. Καλύπτει δώδεκα συναντήσεις, από την πρώτη, με την Ελισάβετ αμήχανη ενώπιον του Ουίνστον Τσόρτσιλ ώς τις πρόσφατες με τους Τζον Μέιτζορ και Γκόρντον Μπράουν.  

Από 17 έως 19 Ιουνίου, αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή διοργανώνει το Φεστιβάλ Αθηνών

Ένα αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή διοργανώνει το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου από τις 17 έως τις 19 Ιουνίου. Το Φεστιβάλ θυμάται το έργο του ως ηθοποιού και όχι ως σκηνοθέτη. Το κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή περιλαμβάνει τρεις σημαντικές ερμηνείες του στις ταινίες Μελόδραμα (1980) του Νίκου Παναγιωτόπουλου, Ακροπόλ (1995) και Γυμνά χέρια (2011) του Γιώργου Σκεύα. «Ο Λευτέρης έδειξε ένα δρόμο και προπαντός έναν τρόπο» λέει ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος. «Ποτέ δεν υποκρίθηκε ένα ρόλο και ποτέ δεν υποχώρησε σε καμιά αληθοφάνεια, όπως ζητάει η πιάτσα. Αυτό που μου άρεσε στον κινηματογραφικό ηθοποιό Βογιατζή είναι ότι το πρόσωπό του θύμιζε Μπάστερ Κήτον και το παίξιμό του είχε κάτι από Χοντρό-Λιγνό και από Τζέρι Λιούις» προσθέτει.