Αποτελεί κοινό τόπο η διατύπωση ότι η πρόσφατη, τουλάχιστον, ιστορία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής χωρίζεται σε δύο περιόδους: στην προ Λαζαρίδη και στη μετά Λαζαρίδη εποχή. Υποστηρικτές και πολέμιοί του θα πρέπει να συμφωνήσουν έστω και σε αυτό. Μετά τη θητεία του Στέφανου Λαζαρίδη ως καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ, ο πήχυς ανέβηκε, οι απαιτήσεις αυξήθηκαν, το ίδιο και οι προσδοκίες. Εως ένα βαθμό, η Λυρική έπαψε να αποπνέει εκείνη τη μιζέρια και την ελληνική δημοσιοϋπαλληλική - γραφειοκρατική δυσκοιλιότητα. Αυτό φάνηκε παντού: από τις ίδιες τις παραγωγές έως τα εξαιρετικά αισθητικά αλλά και χρηστικά προγράμματα. Η θητεία του Σ. Λαζαρίδη, ωστόσο, αποδείχθηκε βραχύβια - δυστυχώς. Ως απλό επισκέπτη των παραστάσεων της ΕΛΣ δεν με αφορούν οι «εσωτερικές διεργασίες» ανάμεσα στον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή και το διοικητικό συμβούλιο. Θα ήθελα να δω τον Σ. Λαζαρίδη να κάνει έναν κύκλο στο έργο που ξεκίνησε. Η ουσία τώρα είναι ότι ο Ιταλός Τζοβάνι Πάκορ είναι εδώ και κάμποσους μήνες, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ. Προχθές έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνισή του. Είναι συμπαθής και το πρόγραμμα που παρουσίασε είναι ερεθιστικό κι έχει ποικιλία. Στην αρχή της ομιλίας του ήταν μαγκωμένος και στεγνά διάβασε το δελτίο Τύπου. Στο τέλος έδειξε ένα πρόσωπο πιο ζωντανό, άμεσο. Μίλησε λίγα ελληνικά (πολύ καλύτερα από τα αγγλικά! Η μητέρα του είναι Ελληνίδα), μοιράστηκε κάποιες σκέψεις του, φάνηκε ρεαλιστής ως προς τον προγραμματισμό, ενώ ανέφερε πολύ επιγραμματικά την επίτευξη «τριετούς συμφωνίας» με τα συνδικάτα της Λυρικής. Εξέλιξη ευοίωνη και για τους εργαζομένους, αλλά κυρίως για το κοινό της Λυρικής, σε μια ακόμα «μεταβατική φάση» της (πολλά χρόνια τώρα η ΕΛΣ περνά κάθε χρόνο «μεταβατικές φάσεις»). Οσο για τις συμπαραγωγές, μπορεί κάποιοι να το είδαν σαν μια εύκολη λύση, στα δικά μου μάτια όμως φάνηκε ρεαλιστική και, ανάλογα με την περίσταση, ελκυστική. Καλό είναι η Λυρική να «κουρδίζεται» πάνω στις στροφές ξένων σκηνών. Ενα είναι το βέβαιο: το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω... [Tου Ηλια Μαγκλινη,
No comments:
Post a Comment