ΙΨΕΝ «Εντα Γκάμπλερ»

Φροντισμένη αλλά συμβατική «Εντα». **«Εντα Γκάμπλερ» στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου

Η Λουκία Πιτσιόλα και ο Ζαχαρία Ρόχας στην Εντα Γκάμπλερ

Η πρώτη σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη στο Αγρίνιο αφορούσε το τυπικό ανέβασμα ενός τυπικού για τα δραματολόγια των Δημοτικών Θεάτρων έργου. Μια καθαρή πρόταση, μια επιμελημένη και άκρως φροντισμένη όψη της «Εντα Γκάμπλερ», μας γύρισε πίσω σε ένα ρεπερτόριο κλασικό, χωρίς τις επιστρώσεις της ανανέωσης που φέρνει άλλοτε ο ενθουσιασμός του νέου και άλλοτε η κούραση του παλιού. Ευθεία, διόλου ευκαταφρόνητη και ίσως τελικά γενναιόδωρη πρόσκληση: στο Αγρίνιο είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έναν σκηνοθέτη να υπηρετεί το ανέβασμα ενός κλασικού συγγραφέα και να διαχέεται στις ερμηνείες των ηθοποιών του. Στο πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα της παράστασης, η κεντρική ηρωίδα του Ιψεν αναλύεται σύμφωνα με την αιτιοκρατία που γέννησε κάποτε τον φροϊδισμό. Είναι περιττό να επαναλάβουμε σήμερα την περιγραφή της δαιμόνιας φύσης της, τα κρυφά συμπλέγματα του ψυχισμού και τα λημέρια του δυσερμήνευτου ερωτισμού της: οι περισσότερες άλλωστε από τις ερμηνείες μοιάζουν σήμερα ενοχλητικά συμβατικές. Μοιάζουν προϊόν μιας οπτικής που έβλεπε κάθε γυναίκα πέραν του ρόλου της σαν κάτι το αξιοπερίεργο, διεστραμμένο και (γοητευτικά) αινιγματικό. Σήμερα, πιστεύω, δεχόμαστε ότι μια γυναίκα μπορεί να «παίζει με όπλα», χωρίς να είναι κατ' ανάγκην ή κατά φύσιν λιγότερο γυναίκα και δέσμια μιας ανδρικής φιγούρας. Η σημερινή αντίληψη μάς επιτρέπει να αναζητούμε μιαν Εντα που απαιτεί την αυτοδιάθεση, χωρίς να εγκαταλείπει τη γυναικεία φύση της... [συνέχεια ΕΔΩ. Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, 14/4/2008].