ΕΓΚΟΝ ΒΟΛΦ: «ΧΑΡΤΙΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ» - ΑΡΗ ΡΕΤΣΟΥ «ΑΙΜΑ ΚΑΚΟ»

Ο Αρης Ρέτσος στο «Αίμα κακό» (φωτ.) «Χάρτινα λουλούδια»με τον Δημήτρη Αγορά και τη Λίνα Μπαμπατσιά (αριστερά)

Στο περιθώριο της μεγάλης κίνησης. Με ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε τα «Χάρτινα λουλούδια» του Χιλιανού Εγκον Βολφ, που παρουσίασε για ορισμένες παραστάσεις στην Αθήνα το ΔΗΠΕΘΕ Χανίων. Επηρεασμένο από τα σημαδιακά για την πολιτική ιστορία της Χιλής 1970'ς, το έργο, γειωμένο φαινομενικά στην πραγματικότητα των ταξικών σχέσεων εξουσίας ενός άνεργου άνδρα και μιας ώριμης αστής, εξελίσσεται σε ένα πρώτης τάξεως ψυχοθρίλερ, μάλλον πέρα από τις σεμνές προθέσεις του συγγραφέα ενός κοινωνικού δράματος με ελπιδοφόρα απόληξη. Ενας εξαθλιωμένος περιθωριακός (Δημήτρης Αγοράς, σε ένα διογκωμένο πορτρέτο διαταραγμένου), ως φιλοδώρημα που της κουβάλησε τα ψώνια, ζητεί φιλοξενία από τη μοναχική κυρία (Λίνα Μπαμπατσιά, την ερμηνεύει με ευγενική υπεροψία και γελαστή ευπιστία). Αφού με το πρόσχημα του «κυνηγημένου» τρυπώσει στο σπίτι και στη ζωή της, ο σκοτεινός και αδίστακτος εισβολέας κάνει αμφότερα φύλλο και φτερό, φτάνοντας μέχρι και τον διανοητικό αφανισμό της άβουλης αστής, με αποκορύφωση την ανατριχιαστική παρωδία γάμου του τέλους. Ο σουρεαλιστικός εφιάλτης, ανάμεσα σε Πίντερ και Ιονέσκο, ακυρώνει κάθε σκέψη περί ταπεινωτικής συντριβής μιας ετοιμόρροπης αστικής τάξης και επικράτησης ενός πρωτόγονου, επικίνδυνου και καθόλου «ασθενέστερου» προλεταριάτου. Οι ρόλοι θύτη και θύματος και η αντιστροφή τους αποκτούν ατομικές, απρόβλεπτες συνιστώσες (ψυχοπάθεια/ ευκατάστατη υπαρξιακή απελπισία), σε μια σύγχυση που βλάπτει το δηλωμένο συγγραφικό πολιτικοκοινωνικό μήνυμα, αλλά ευνοεί το θέατρο. Οπως και η λιτή, ακριβής παράσταση, σε σκηνοθεσία Γιώργου Αντωνάκη, μουσική Γιάννη Κιαγιαδάκη, μετάφραση Στέλλας Κρανάη, σκηνικό-κοστούμια Σπύρου Κωστόπουλου.

Ριμπό-Ρέτσος

Σαν υπαρξιακό παραλήρημα μια φλογισμένης αφύλαχτης ψυχής φαντάζει το δρώμενο «Αίμα κακό» του Αρη Ρέτσου (επεξεργασία κειμένου, σκηνοθεσία, ερμηνεία), βασισμένο στο αφήγημα το Αρτίρ Ρεμπό «Μια εποχή στην κόλαση» (1872). Ενας απολογισμός του ποιητή ενίοτε ενεργειακά πολύ κοντινός μας, με τον εαυτό του («είμαι ασύδοτος... Θέλω ελευθερία μες στη σωτηρία»), τον Θεό («Τον καραδοκώ λαίμαργα»), την «πρόστυχη» γαλατική φυλή του («εξεγερθήκαμε μόνο για να λεηλατήσουμε»), τις επιστήμες («η επιστήμη διόρθωσε τα πάντα, χωρίς ν' αφήσει τίποτε όρθιο»), τη φύση («προσβλέπω στη φύση σαν θεά καλοσύνης»), τον θάνατο («δεν έχω το θάρρος να τον αγαπήσω»)... [συνέχεια ΕΔΩ. Της ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΤΖΙΡΗ, Ελευθεροτυπία, 12/4/2008]