Ο Χάρης Φραγκούλης στα γυρίσματα της ταινίας «Ουζερί Τσιτσάνης» του Μανούσου Μανουσάκη
Ο Χάρης Φραγκούλης έγινε 29 χρόνων τον περασμένο Δεκέμβριο. Ανήκει στη νεότερη γενιά των ηθοποιών και έχει ήδη ξεχωρίσει με τη δουλειά του, τους ρόλους και το ταλέντο του - Βραβείο Χορν 2013. Τελειόφοιτος της Βιολογίας, στράφηκε στο θέατρο αμέσως μετά. Απόφοιτος της Δραματικής του Εθνικού, έκανε τα πρώτα του θεατρικά βήματα στο πλάι του δασκάλου του Δημήτρη Καταλειφού με Πίντερ. Ο Πίντερ έμελλε να είναι και ο συγγραφέας που τον συνέδεσε με τον Λευτέρη Βογιατζή. Σήμερα ετοιμάζεται για την τρίτη σκηνοθεσία του με την ομάδα Kursk που έχουν φτιάξει από τη σχολή, μετά θα ερμηνεύσει τον Αίαντα στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή και ενδιαμέσως θα παίξει στην επανάληψη του έργου «Ατλαζένιο γοβάκι». Ακόμη, ετοιμάζει ταινία με τον Μανουσάκη, παίζει σε μια μπάντα και κάνει μποξ από πέντε χρόνων.
Θέατρο
Θέατρο
«Υπήρχε κάτι που με έκανε να πω ότι θέλω να στραφώ στο θέατρο και να αφήσω τη Βιολογία. Ουσιαστικά άρχισα να βλέπω θέατρο μέσα στη σχολή. Δεν είχε νόημα τίποτε άλλο πια για μένα. Δεν θα ήμουν καλά αν δεν έκανα θέατρο. Παρά το γεγονός ότι ο πατέρας μου έχει σχέση με τον χώρο του πολιτισμού - είναι εκδότης -, δεν έβλεπε πολλές παραστάσεις».
Σκηνοθεσία
«Εγώ είμαι ηθοποιός. Να παίζω θέλω. Ο,τι κάνεις, για να είναι αληθινό, πρέπει να είναι ένα καθρέφτισμα του εαυτού σου. Οι δικές μου διαθέσεις και ενέργειες με ώθησαν προς τη σκηνοθεσία. Δεν είχα την ανάγκη της σκηνοθεσίας. Ισως κάτι το ανικανοποίητο που έμενε σιωπηρό με οδήγησε. Μου αρέσει να παίζω και μου αρέσει να σκηνοθετώ για να παίζουν κι οι άλλοι».
«Αρντεν»
«Ανωνύμου. Είναι ένα μεγάλο έργο, δεν το ξέθαψα από ένα μυστικό ράφι. Εψαχνα έργα του Μάρλοου γιατί ήθελα να ανεβάσω ένα ελισαβετιανό έργο λόγω του μεγέθους και των θεματικών, της εποχής. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον Σαίξπηρ καλύτερο από ό,τι τον διάβαζα. Ηταν τρισδιάστατος. Ο Μάρλοου μου φάνηκε δισδιάστατος. Με ενδιέφερε το πέρασμα από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση. Ο Αρντεν πεθαίνει - είναι ο Μεσαίωνας. Και έρχεται ο έρωτας, η Αναγέννηση... Είναι ένα έργο με χαρακτήρες και πολλές αλλαγές χρόνου, διάθεσης, σκηνών, με αλλαγές τύπου θεάτρου, με σκηνές ψυχολογικού θεάτρου, σαν να μιλάνε οι μαριονέτες. Γι' αυτό φτιάξαμε ένα καρουσέλ που αντί για αλογάκια έχει τους ήρωες».
Πίστη
«Πάντα γύριζα πίσω σε μια πίστη μέσα από το θέατρο και μέσα από κάτι προσωπικό. Πιστεύω ότι η έλλειψη πίστης έχει διαλύσει τα πάντα. Και δεν εννοώ τη θρησκευτική απαραίτητα ούτε τη διαχωρίζω σε καλή και κακή, μεγάλη και μικρή. Αυτός που πιστεύει δίνει την αξία».
Πυγμαχία
«Η πυγμαχία και το θέατρο είναι εντελώς ίδιο πράγμα. Παίζεις με έναν άνθρωπο που πρέπει να τον καταλάβεις. Αν δεν τον αγαπήσεις, δεν μπορείς να τον νικήσεις. Δέρνεις, γιατί δεν δέρνεις στο θεάτρο; Τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της πυγμαχίας, η εγρήγορση, η μαλακότητα, είναι κοινά. Και ακόμη πρέπει να βλέπεις, να έχεις ένα βλέμμα προς τα έξω, ένα σώμα σε ετοιμότητα, να ακούς καλά. Μπαίνεις σε ένα ρινγκ για συγκεκριμένο χρόνο, χτυπάει το καμπανάκι για την αρχή και το τέλος, ο χώρος είναι ένα τετράγωνο, μια σκηνή. Πρέπει να προετοιμαστείς. Περιμένεις το χειροκρότημα».
Απόρριψη - αποδοχή
«Ο δρόμος για να φθάσεις κάπου περνάει από τη βία, το ξύλο, την απόρριψη. Η απόρριψη έχει τεράστια μοναξιά. Η αποδοχή σε ηρεμεί, σου ηρεμεί την ψυχή. Στο θέατρο θέλεις την αποδοχή, το μπράβο, το χειροκρότημα. Αλλά είσαι συνέχεια και σε μια μάχη, πώς να μην επηρεάσει η αποδοχή το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Εκεί είναι όλη η ιστορία. Πώς δεν θα κάνεις έκπτωση αλλά θα περάσεις αυτό που θέλεις χωρίς να ξεπουληθείς. Ξεπούλημα είναι για μένα να μετατοπισθείς και να ετεροπροσδιοριστείς. Να μην κάνεις δηλαδή το πιο βαθύ, το πιο τρυφερό, το πιο προσωπικό και παιδικό σου. Να μην το δείξεις αυτό στο κοινό και να δείξεις κάτι άλλο».
Ευδαιμονία
«Υπάρχει μέσα μας ένας δαίμονας που θέλεις να θρέψεις. Αν δεν τον θρέψεις τον δαίμονά σου, δεν φτάνεις στην ευδαιμονία, αυτή την υπέροχη αρχαία λέξη. Και εμείς αυτό κάνουμε με την ομάδα στο θέατρο».
Ταλέντο
«Είναι η ανάγκη και η επιθυμία. Το ταλέντο έχει σχέση με κάτι ατρόμητο, με κάτι πραγματικά ατρόμητο, όχι στυλιζαρισμένο. Με το ατρόμητο που είναι αντίθετο της βίας, που δεν χρειάζεται καμία βία - υπάρχουν πυγμάχοι που νικούν χωρίς καμία βία. Αυτό λοιπόν το ατρόμητο μπορεί να σ' το δώσει μόνο όταν θες κάτι πάρα πολύ και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μετά έρχεται η πολλή δουλειά γιατί το θες πάρα πολύ».
Δάσκαλοι
«Εγω είχα για δασκάλους τον Ακύλλα Καραζήση, τον Νίκο Χατζόπουλο, τον Δημήτρη Λιγνάδη, τη Μαρία Κεχαγιόγλου, τη Μάρθα Φριντζήλα, καλλιτέχνες που μας απενοχοποίησαν, μας απελευθέρωσαν. Μας είπαν "πάμε", γενναιόδωρα, χωρίς δραματισμούς. Είχαμε καλούς "μπαμπάδες", δεν μας καταπίεσαν».
Εργα
«Πιστεύω στις λέξεις και στη γενναιοδωρία τους - σου γυρνάνε πίσω. Πιστεύω στα έργα, στις ιστορίες. Αν η αποδόμηση σε κάνει να φέρνεις το έργο στα μέτρα σου, τι νόημα έχει; Το θέμα είναι να πας προς το έργο για να μεγαλώσεις. Αλλιώς θα το μικρύνεις και κυρίως θα μικρύνεις τον εαυτό σου».
Θαυμασμός
«Ο θαυμασμός έχει απόσταση. Το θέατρο δεν θέλει θαυμασμό, θέλει επαφή, επικοινωνία. Γίνεται με τα χέρια».
Μέλλον
πότε & πού:
- 2-11 Ιουνίου: «Ο Αρντεν πρέπει να πεθάνει», Ανωνύμου, σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη, στο Φεστιβάλ Αθηνών.
- 26-27 Ιουνίου: «Ατλαζένιο γοβάκι» του Πολ Κλοντέλ, σε σκηνοθεσία Εφης Θεοδώρου, στο Φεστιβάλ Αθηνών.
- 31 Ιουλίου - 1 Αυγούστου: «Αίας» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λιούλιου, στη Μικρή Επίδαυρο.
No comments:
Post a Comment