Το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Insenso», ανεβαίνει στη σκηνή του Nixon, το Μάη 2012, σε σκηνοθεσία του Eμμανουήλ Κουτσουρέλη. Πρόκειται για ένα μονόλογο, εμπνευσμένο από τη γνωστή ταινία του Λουκίνο Βισκόντι Senso (1954), τον οποίο ο συγγραφέας χαρακτηρίζει ως «μια όπερα χωρίς μουσική».
Με αφορμή την ηρωίδα του Βισκόντι ο Δημητριάδης δημιουργεί ένα νέο έργο, με θέμα τη συνέχεια του προσωπικού δράματος της ηρωίδας και κατ' επέκταση την αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον έρωτα, την προδοσία και το ανέφικτο της ένωσης. Το έργο αποδίδεται με μια σύγχρονη σκηνοθετική προσέγγιση από δύο ηθοποιούς, την Σταμάτινα Παπαμιχάλη και την Εύα Ψυλλάκη.
«Οσο ατελής κι αν είναι ο άνθρωπος όταν δίνει όσα δίνει είναι πολλά για έναν άλλον άνθρωπο. Είναι πολλά όταν αυτός παίρνει όσα θέλει. Οσα δίνει ο άνθρωπος είναι πολλά όταν τα παίρνει ένας άνθρωπος όσα θέλει. Ενας άνθρωπος είναι πολύς για έναν άνθρωπο. Τίποτε περισσότερο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο από έναν άνθρωπο. Τίποτε δεν γεμίζει τον άνθρωπο όσο ένας άνθρωπος».
No comments:
Post a Comment