Ένας στους Δέκα

Μου άρεσε το γεγονός ότι ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος γιόρτασε τα δέκα χρόνια λειτουργίας του θεατρικού του οργανισμού με την παράσταση Ένας στους δέκα, την οποία σκηνοθέτησε ο Λαέρτης Βασιλείου. Την παράσταση δεν την είδα ακόμη, αλλά το θέμα της με συγκινεί και το συντομότερο θα επισκεφθώ το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Διάβασα την κριτική παρουσίαση της παράστασης από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο: "Νέοι Ελπήνορες, Πικρή ραψωδία νέων Οδυσσέων" (Τα Νέα, 8.10.07) κι ενθουσιάστηκα. Ένα απόσπασμα:

Νέοι μετανάστες δεύτερης γενιάς που έχουν, στην πατρίδα τους ή εδώ, σπουδάσει θέατρο και που τώρα ευδοκιμούν σε ελληνικούς θιάσους ερμηνεύοντας ρόλους σε άψογα ελληνικά που τα κατέστησαν όχι μόνο δεύτερη γλώσσα επικοινωνίας αλλά ειδικό εργαλείο επαγγελματικής επάρκειας, είχαν την έμπνευση κάτω από την καθοδήγηση ενός εξ αυτών, του Λαέρτη Βασιλείου (ηθοποιού που έχει ήδη γράψει θετικές σελίδες στο θέατρό μας) να καταθέσουν εν είδει θεατρικού σχολίου, δρώμενου, ντοκουμέντου και ειρωνικής οπτικής, τις προσωπικές τους εμπειρίες από τη νέα Γη στην οποία κατέφυγαν για να εξασφαλίσουν τον επιούσιον.

Ο Γεωργιανός Δαβίδ Μαλτέζε, ο Βούλγαρος Κρις Ραντάνοφ, ο Αλβανός Ένκελεντ Φεζολάρι (ο Βασιλείου είναι Ελληνοαλβανός) έδωσαν το πρωτογενές υλικό το οποίο συγκρότησε σε παραστάσιμο κείμενο ο Βασιλείου που σκηνοθέτησε με τη δραματουργική συμβολή της θεατρολόγου Σίλβιας Λιούλιου.

Το τελικό παραστασιακό αποτέλεσμα είναι μια έξοχη πολιτική σπονδυλωτή επιθεώρηση όπου με αυτοσχεδιαστικό οίστρο, σημαίνουσες ατάκες, σχολιαστική κίνηση, διανθισμένα με τραγούδια, εμβατήρια και ξεσαλωμένα αμερικανικά, διεκτραγωδούν με έξοχο χιούμορ τα αδιέξοδά τους, την εκμετάλλευση που υφίστανται, την ερωτική βία, τους εκβιασμούς, τους αποκλεισμούς, τις ταπεινώσεις και την απειλητική αφομοιωτική λειτουργία του καπιταλιστικού μοντέλου ισοπέδωσης, δηλαδή της παγκοσμιοποιημένης μόδας, τέχνης, ηθικής και ταυτότητας...