ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΦΙΛΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ;

Το 2004 ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου στη Βρετανία, Νίκολας Χάιτνερ, πήρε μια τολμηρή απόφαση. Με την υποστήριξη ενός σημαντικού χορηγού, που ανέλαβε να χρηματοδοτήσει το εγχείρημα, προσέφερε εισιτήρια για το μεγαλύτερο μέρος της σκηνής Olivier, χωρητικότητας 1.100 θέσεων, στην τιμή των 10 λιρών. Αν το σχέδιό του αποτύγχανε, θα έχανε τη θέση του και θα δεχόταν σφοδρή επίθεση από τους επικριτές του. Ομως η λαμπρή του ιδέα βρήκε μεγάλη ανταπόκριση και το θέατρο γέμιζε κάθε βράδυ από ανθρώπους που δεν πήγαιναν σχεδόν ποτέ σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Χάρις στην πρωτοβουλία του Χάιτνερ, μια μερίδα ανθρώπων ανακάλυψαν τη μαγεία του θεάτρου και έγιναν εν τέλει σταθερό κοινό.

Στην Ελλάδα τέτοιου τύπου ευκαιρίες για νέους, αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές, είναι σπάνιες. Η Εθνική Λυρική Σκηνή εξετάζει το ενδεχόμενο να καθιερώσει φτηνά τιμές για τα αδιάθετα εισιτήρια, την ημέρα της παράστασης για νέους κάτω των 18 ετών και άτομα άνω των 65. Αλλη μια ενδιαφέρουσα πρόταση που ενδεχομένως να υλοποιηθεί είναι να πωλούνται «πακέτα» με εισιτήρια για δημοφιλείς παραγωγές μαζί με άλλες παραστάσεις που θεωρούνται πιο δύσκολες, σε προσιτές τιμές. Οποιος λ.χ. αγοράζει εισιτήριο για μια όπερα όπως η Τόσκα ή η Μποέμ να πάρει σε προνομιακή τιμή και ένα εισιτήριο για σύγχρονα έργα, όπερες του 20ού αιώνα κ.λπ.

Γιατί όμως οι περισσότεροι πολιτιστικοί φορείς στη χώρα μας διστάζουν να εφαρμόσουν μια τιμολογιακή πολιτική πιο φιλική προς το κοινό; «Αν ο κόσμος ξέρει ότι την ημέρα της παράστασης τα εισιτήρια είναι μισή τιμή, θα έρχονται όλοι τελευταία στιγμή», μας είχε απαντήσει στέλεχος μεγάλου οργανισμού. Ενδεχομένως να είναι αλήθεια. Είναι όμως καλύτερο να γεμίζουν οι αίθουσες από άτομα που θεωρούν ότι αγόρασαν εισιτήριο σε τιμή ευκαιρίας από τη λιγοστή προσέλευση του περιορισμένου φανατικού κοινού. Οι «διευκολύνσεις» θα έπρεπε επίσης να μην ισχύουν μονάχα για τους νέους ή τους συνταξιούχους, αλλά για μεγαλύτερη γκάμα ηλικιών. [Αντιπαραθέσεις, Tης Μαργαρίτας Πουρνάρα, Η Καθημερινή, 3/5/2008]