 |
Η μοναξιά και η αδυναμία επικοινωνίας μέσα στην πολύβουη και πολυάνθρωπη σύγχρονη μεγαλούπολη. Τα ποικιλόμορφα τραυματικά βιώματα και ο διαταραγμένος ψυχισμός. Οι ανικανοποίητοι πόθοι. Οι υπαρξιακές αγωνίες. Η ανικανότητα και ο φόβος του σύγχρονου ανίσχυρου λαϊκού ανθρώπου να συμβιώσει, να συντροφευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Τα ποικιλόμορφα αδιέξοδα, η μισθολογική μιζέρια και η εργασιακή ανασφάλειά του στην τάχα «ευημερούσα» και «ελεύθερη» κοινωνία μας. Ο αυτοεγκλεισμός του σε σπίτια «κλουβιά». Η έλλειψη κοινωνικής συνειδητοποίησής του. Η αδυναμία του να αντιληφθεί ότι και η δική του ζωή, τα προσωπικά του προβλήματα και αδιέξοδα, είναι μέρος, ψηφίδα, παράγωγο της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. Κοινωνική πραγματικότητα που θα γίνεται όλο και πιο εφιαλτική, όλο και πιο ολέθρια, όσο ο ανώνυμος, ανίσχυρος λαϊκός άνθρωπος κρυμμένος στο «κλουβί» του, μένοντας ασυνειδητοποίητος, άβουλος, παθητικός, «μοιραίος» θα αφήνεται να βουλιάζει στο «βυθό» της. «Γεννήματα» αυτού του κοινωνικού «τοπίου» είναι τα δύο πρόσωπα που αναδύονται από τα μονολογικά μονόπρακτα - «Η τελευταία Μάρθα» του Αλέξη Σταμάτη και «Το πράσινό μου το φουστανάκι» της Λένας Κιτσοπούλου - που υπό τον τίτλο «Κρυψώνες» παρουσιάζονται στη β΄ σκηνή του θιάσου «Πράξη». Δύο κείμενα δηλητηριώδους κοινωνιολογικού σαρκασμού, βαθύτατα μελαγχολικού χιούμορ, λύπης για τον έρημο άνθρωπο, που κρυμμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους σπάει τη σιωπή που τον τυλίγει παραμιλώντας και αποκαλύπτει τα εκρηκτικά συναισθήματά του παραληρώντας. Κείμενα «συγγενή», παρά τη θεματολογική διαφορά τους... [ΘΥΜΕΛΗ, Ριζοσπάστης, 30/4/2008]
No comments:
Post a Comment