Στην παράσταση «Ο σχοινοβάτης» το ομώνυμο βιβλίο του Ζαν Ζενέ μεταμφιέζεται σε πανηγυρικό θέαμα που μεταφέρει επί σκηνής την απλότητα με την οποία ο συγγραφέας μιλάει για τη μεταφυσική διάσταση της τέχνης και της ζωής. Κρατώντας όλη τη δραματικότητα που χαρακτηρίζει το κείμενο, η σκηνοθέτις της παράστασης Τάνια Κίτσου πλάθει εικόνες που εμπνέονται από την παράδοξη και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα του τσίρκου. Οι έντονες αναφορές στο τσίρκο υπενθυμίζουν στο κοινό την έννοια του παιχνιδιού, της διαφοροποίησης. Στο πρόσωπο όμως του σχοινοβάτη υπάρχει και μια μεταφυσική χροιά: συμβολίζει τον άνθρωπο που δεν έχει σταθερές, τον καλλιτέχνη που αναζητεί το υπερβατικό όχι μόνο στον θάνατο, αλλά και στις υπαρξιακές αναζητήσεις του. Η παράσταση από την Ομάδα Πειραματικού Θεάτρου Fractals θα ανεβεί στο Αργώ Studio στις 11 Μαρτίου. [πρόσωπα & παρασκήνια, επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού, Το Βήμα, 1/3/2008].Το ένθερμο κοινό ζωντανεύει πάλι την ελληνική οπερέτα. Πέντε ημέρες την εβδομάδα στο πεζοδρόμιο της οδού Ιπποκράτους, ταξί και Ι.Χ. με αλάρμ αδειάζουν τη σεβαστή πελατεία τους: κυρίες και κυρίους, καλοντυμένους και παρφουμαρισμένους, περασμένα -ήντα, άλλος πολύ, άλλος λίγο. Ρεπούμπλικες, πέρλες, έντονα αρώματα, ένας κόσμος σχεδόν εξόριστος από τη βραδινή ζωή της Αθήνας, κ
αταλαμβάνει φέτος το «Ακροπόλ» κάθε βράδυ που παίζεται το αφιέρωμα στον Θεόφραστο Σακελλαρίδη (1883-1950), τον πατριάρχη της ελληνικής οπερέτας. Λίγο σαν συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, καθημερινά από την Τετάρτη έως και την Κυριακή, το πιο ομοιογενές κοινό που μπορεί κανείς να συναντήσει σε αθηναϊκό φουαγιέ, στηρίζει με πάθος και για έναν ολόκληρο χειμώνα την πιο δημοφιλή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (παραστάσεις έως τις 20 Απριλίου)… [Του Δημήτρη Ρηγόπουλου, Η Καθημερινή, 1/3/2008] Με την ευκαιρία, θέλω να υπενθυμίσω ότι τα ΔΡΩΜΕΝΑ κυκλοφόρησαν με ένα αφιέρωμα στην ελληνική οπερέτα, αλλά οι Έλληνες δημοσιογράφοι θεώρησαν ότι έπρεπε να το "θάψουν". Έστειλα τεύχη στους πάντες. Κάπου είδα στην Ελευθεροτυπία έγραψε δυο αράδες ο Γ. Βιδάλης, έτσι για να βγάλει την ηθική και συναδελφική υποχρέωση, ο Κώστας Ρεσβάνης στα Νέα έγραψε δυο κουβέντες όχι για το τεύχος με την οπερέτα αλλά για το αφιέρωμα στον Μπέκετ, το κυριακάτικο Έθνος επίσης... Αλλού, δεν είδα τίποτα! Δεν πειράζει έχουμε τους συνδρομητές μας και τα μπλογκ που διαχειριζόμαστε. Αν είναι να παρακαλάω τον ένα και τον άλλον, πάει έχασα τον εαυτό μου. Όποιος θέλει ας γράψει κι όποιος δεν θέλει να μη γράψει! ΕΛΕΟΣ πια...
Μια «Οικογένεια» πολύ σημερινή, πολύ δική μας, πολύ... άπληστη. Γλυκόπικρα συναισθήματα σε περιμένουν στη γνώριμη αίθουσα του Αμόρε. Γεννιούνται κατ’ αρχάς από την παράσταση που παίζεται τώρα εκεί, κωμική και πικρότατης γεύσης ταυτόχρονα, εξαιρετικά στημένη από τον Νίκο Μαστοράκη και τους συνεργάτες του με το έργο του Οστρόφσκι «Σε στενό οικογενειακό κύκλο». Και ταυτόχρονα, η ωραία αυτή παράσταση σου θυμίζει ότι είναι η τελευταία, το κύκνειο άσμα του Θεάτρου του Νότου, το οποίο στο τέλος της τρέχουσας περιόδου διακόπτει, ως γνωστόν, τη λειτουργία του… [Βασίλης Αγγελικόπουλος, Η Καθημερινή, 1/3/2008]
ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: 
ALEXANDER OSTROVSKY (1823-1886).
No comments:
Post a Comment