Αποκόμματα... από το "Βήμα"

[Το Βήμα, 27/2/2008]

Στην Άπω Ανατολή η τέταρτη αναβίωση. Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη στη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν παρουσιάζονται σήμερα στο Πεκίνο. [Μυρτώ Λοβέρδου]. Κάθε έντεκα χρόνια και μία αναβίωση: αυτό δηλώνουν οι ημερομηνίες οι οποίες αφορούν την ιστορική παράσταση των Ορνίθων του Αριστοφάνη. […] Τι είναι όμως η αναβίωση; «Αναβίωση σημαίνει» απαντά ο Θόδωρος Γράμψας, ο οποίος δούλεψε μαζί με την ομάδα των ηθοποιών εν όψει της αποψινής βραδιάς στην Κίνα, «ότι δεν αλλάζουμε τη ματιά μας απέναντι στην παράσταση. Χρησιμοποιούμε την ίδια την ενέργειά της για να την ξαναστήσουμε. Είναι σαν μια παρτιτούρα για μας- όπως το ίδιο συμβαίνει και με τους “Πέρσες”. Πρόκειται για μεγάλες και αξεπέραστες παραστάσεις οι οποίες πρέπει να ανεβαίνουν. Κρατάμε το ίδιο λιτό, αφαιρετικό σκηνικό του Τσαρούχη, τη χορογραφία της Ζουζούς Νικολούδη, τη μουσική του Χατζιδάκι. Πάνω απ’ όλα όμως φροντίζουμε να μη μεταβάλουμε την παράσταση σε μουσειακό είδος με την αρνητική έννοια του όρου, αλλά σε μουσειακό είδος με την έννοια του κλασικού και του σημαντικού. Δεν θέλουμε μια παλιά παράσταση, αλλά μια ζωντανή και σύγχρονη»…

• Στο πολυβραβευμένο Παράλογο Θεατρικό Μονόπρακτο του Στίβεν Μπιν με τίτλο Το κουτί της λήθης ένας άνδρας καθισμένος στο παγκάκι πάρκου διαβάζει την εφημερίδα του. Ξαφνικά στέκεται δίπλα του μια γυναίκα. Του αφήνει ένα κουτί με άγνωστο περιεχόμενο και αυστηρές οδηγίες: να μη μετακινηθεί, να μην κουνηθεί, να μην το γείρει, να μη χτυπήσει και φυσικά να μην ανοιχτεί από κανέναν. Γύρω του αρχίζουν να μαζεύονται περαστικοί, όπου ο καθένας τους διαθέτει και από μία θεωρία για το πιθανό περιεχόμενο του κουτιού. Είναι βόμβα, άνθρακας ή κάποιος αποκεφαλισμένος άνθρωπος; Οι απαντήσεις, όταν θα κάνει πρεμιέρα το έργο (στις 4 Μαρτίου, στο Βios) που σκηνοθετεί ο Κώστας Τσάχρας. Παίζουν: Κ. Τσάχρας, Γ. Γαρνάβος, Ι. Τροβάς, Ν. Αποστολίδης, Ευαγγελία Αλεξανδρή. [Επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού]
  [ars... brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 24/02/2008]

Ο ΜΑΜΕΤ ΜΕΤΑΞΥ ΖΕΣΤΟΥ ΚΑΙ ΚΡΥΟΥ. Με σημαντικότερη εξαίρεση το εγκώμιο από τον Τζον Λαρ στον New Yorker το νέο έργο του Ντέιβιντ Μάμετ, Νοέμβριος, στο θέατρο Ethel Barrymore, δεν τα πήγε καθόλου καλά με την κριτική. Σταυροφόρος της επικριτικής παράταξης αναδείχθηκε ο Μπεν Μπράντλεϊ στους New York Times, ο οποίος έγραψε για το έργο ότι «είναι ένας Μάμετ για αυτούς που δεν αγαπούν τον Μάμετ». Στον Νοέμβριο ο θεωρούμενος ως ο σημαντικότερος ζων αμερικανός θεατρικός συγγραφέας εξιστορεί έργα και ημέρες ενός λαομίσητου προέδρου κατά την εκστρατεία του για την επανεκλογή του παρουσιάζοντας το Οβάλ Γραφείο ως άντρο διαφθοράς, ανευθυνότητας και ευτέλειας. Το κοινό διασκεδάζει με τα αστεία του Μάμετ καθ’ ότι το έργο είναι γεμάτο από τις γνωστές νοστιμιές του δεξιοτέχνη συγγραφέα, όπως τα βρωμόλογα (μετρήθηκαν 167 «fuck»), αλλά οι επικριτές του υποστηρίζουν ότι η σάτιρά του είναι ρηχή, μηχανική και άσχετη με τη σημερινή πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ. Εντεύθεν του Ατλαντικού ο λονδρέζικος Independent προβάλλει έντονα τις δυσκολίες του Νοεμβρίου με την κριτική, ίσως για να εξάρει την επιτυχία της παλαιότερης δημιουργίας του Μάμετ Speed-the-plow που παίζεται στο Old Vic με τους Κέβιν Σπέισι και Τζεφ Γκόλντμπλαμ ως τις 26 Απριλίου.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΜΑΖΟΝΑΣ. Σε τίποτε δεν θύμιζε, φαίνεται, η πρόσφατη επιστροφή της Πενθεσίλειας την προ 80 ετών πρεμιέρα της στην ίδια πόλη. Τότε, στις 8 Ιανουαρίου 1927, η όπερα του ελβετού συνθέτη Οτμαρ Σεκ (1886-1957) είχε γίνει δεκτή με ενθουσιασμό. Στην τωρινή πρεμιέρα η αίθουσα ήταν κάθε άλλο παρά γεμάτη. Κατά τα γραφόμενα κριτικού, ο Κλάιστ έγραψε την ομώνυμη τραγωδία του, από όπου προέρχεται το λιμπρέτο, ταραγμένος με τη χειραφέτηση των γυναικών λόγω της Γαλλικής Επανάστασης και το σχετικό με το θέμα έργο τού βγήκε τόσο μακάβριο ώστε ακόμη και ο Γκαίτε το βρήκε απωθητικό. Η αγριότητα αυτής της πάλης των δύο φύλων, που συμβολίζεται στην αμφιθυμική σχέση του Αχιλλέα με τη βασίλισσα των Αμαζόνων, εξαίρεται δεόντως στην όπερα του Σεκ. Οσο για τον σκηνοθέτη Γκύντερ Κρέμερ, με το βίντεο που προβάλλεται στο βάθος, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το κομμάτι από το σώμα του Αχιλλέα που καταβρόχθισε η Πενθεσίλεια αφού, μέσα στη μανία της, τον σκότωσε. Μετά τη χτεσινή παράσταση στη Semperoper οι ενδιαφερόμενοι για αυτό το αλλόκοτο και αιμοσταγές θέαμα, που η μουσική του είναι μείγμα ατονικότητας και άλλων ιδιωμάτων, με την ορχήστρα να διαθέτει δέκα κλαρινέτα και τέσσερα μόνο βιολιά, θα χρειαστεί να περιμένουν ως τις 5 Ιουλίου, οπότε θα δοθεί μία ακόμη.