ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ...

Παρακολουθώ το θέατρο και δεν πολυπηγαίνω πλέον να δω παραστάσεις. Και δεν πηγαίνω, αφού δεν με καλούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να ζήσω δίχως το θέατρο. Τέλος πάντων, είναι μια ιστορία πονεμένη. Έτσι όπως έχουν τα οικονομικά μας σήμερα, δύσκολα περιλαμβάνεται μέσα στον οικογενειακό προϋπολογισμό κάποιο ποσό για «ψυχαγωγία» είτε στο θέατρο είτε οπουδήποτε αλλού. Το ζήτημα είναι ότι παρακολουθώντας το ρεπερτόριο των θεάτρων διαπιστώνω ότι έχουν «αποστρατευθεί» ουκ ολίγοι νεοέλληνες θεατρικοί συγγραφείς. Κι αυτό όχι γιατί… έφυγαν από τον μάταιο κόσμο μας, ούτε λόγω γήρατος!

Απλώς μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ότι έχουν πέσει θύματα της αδηφαγίας της εποχής μας που κοιτάζει συνεχώς προς το νέο ή καλύτερα προς το νεότροπο. Κι έχουμε δει πόσο ασύστολα σύγχρονοι πνευματικοί δημιουργοί βγάζουν στο δρόμο και τις πλατείες τις κρυφές κλίσεις τους, με την υπογράμμιση κάποιων κριτικών ότι έτσι αναζητούν την αλήθεια στο ανομολόγητο. Δεν θέλω να υποτιμήσω την έκφραση των ατομικών παθών μέσα από την τέχνη, γιατί στην αντίθετη περίπτωση ο δημιουργός θα έπρεπε να «σκάβει» σε πετρώδες έδαφος, όπου δεν φυτρώνουν παρά μόνο χορταράκια.

Κανόνες δεν υπάρχουν. Κάποιοι δημιουργοί αναζητούν τον μέσο όρο εκεί όπου δεν φυτρώνει τίποτε, άλλοι στο βούρκο κι άλλοι στα λιβάδια όπου η βλάστηση είναι οργιαστική. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν μπορεί οι εξαιρέσεις να αποτελούν τον κανόνα και να μη γίνονται αγκάθια. Θα αντιτείνει κάποιος τον «κανόνα» του Pirandello, σύμφωνα με τον οποίο ο καθένας έχει τη δική του οπτική. Είμαστε ένας κι εκατό χιλιάδες! Συνεπώς ο καθένας βλέπει με διαφορετικό μάτι τη ζωή. Δεν μπορώ να ξέρω αν τα έργα, λόγου χάρη, του Mark Ravenhill (Shopping and Fucking, Some Explicit Polaroids, Mother Clap's Molly House), ή του πεζογράφου Alan Hollinghurst (The Line of Beauty, Confidential Chats with Boys, The Swimming-Pool Library, The Spell, The Folding Star) και άλλων, θα επιβιώσουν.

Η συγκεκριμένη περιπτωσιολογία άραγε ανταποκρίνεται στις αγωνίες του κοινού; Κάποιοι θα ισχυριστούν πως αφού αγγίζει τις χορδές του κοινού της εποχής κι έχει «απήχηση», τότε είναι έργο που θα αντέξει. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι είναι τόσο αποκρουστικά αυτά που μας παρουσιάζουν με τα έργα τους ώστε δεν είναι δυνατό να δεχθούμε άλλη μια αποκρουστική εικόνα μέσα από μια τέχνη που δίνει σε όσους ασχολούνται μαζί της (συντελεστές, κοινό κ.λπ.) ένα αίσθημα υπεροχής. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ ότι το σημερινό κοινό βρίσκει διέξοδο στην περιπτωσιολογία, που ενδεχομένως να περιλαμβάνει ηττημένους της ζωής, άρρωστους, εκτροχιασμένους, παραιτημένους. Κι όλους αυτούς, οι υπεύθυνοι μιας τέτοιας παραγωγής τούς παρουσιάζουν ως ήρωες γοητευτικούς . Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν αυτό που λέει ο Friedrich Nietzsche έχει ισχύ σήμερα. Ότι, δηλαδή μέσα σε όλες τις νοσηρές καταστάσεις εκείνο που δίνει αξία είναι ότι μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό παρουσιάζουν ορισμένες ομαλές καταστάσεις οι οποίες σε άλλη περίπτωση θα ήταν αόρατες!