Ο David Merrick γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1911 και πέθανε στις 25 Απριλίου 2000. Ήταν ο πιο πολυβραβευμένος με το Tony Award Αμερικανός θεατρικός παραγωγός. Το όνομά του ήταν David Lee Margulois και γεννήθηκε από Έβραίους γονείς στο St. Louis, Missouri. Σπούδασε νομικά στο Washington University, και στο Saint Louis University School of Law. Το 1940 παράτησε τη νομική καριέρα του κι έγινε ένας επιτυχημένος θεατρικός παραγωγός.
Ο Merrick ήταν γνωστός για την αγάπη του σε ακροβατικές επιδείξεις δημοσιότητας. Ένα από τα διασημότερα τεχνάσματά του ήταν το 1961 με το μιούζικαλ Subways Are For Sleeping. Βρήκε επτά Νεοϋορκέζους που είχαν τα ίδια ονόματα με τους επτά κορυφαίους κριτικούς θεάτρων της πόλης: Watt Howard Taubman, Walter Kerr, John Chapman, John McClain, Richard Watts, Jr., Norman Nadel, και Robert Coleman. Ο Merrick προσκάλεσε τους επτά συνονόματους στο μιούζικαλ και εξασφάλισε την άδειά τους να χρησιμοποιήσει τα ονόματα και τις εικόνες τους σε μια διαφήμιση παράλληλα με σχόλια, όπως «Μια από τις λίγες μεγάλες μουσικές κωμωδίες των τελευταίων τριάντα ετών» και «Ένα μυθικό μιούζικαλ. Το αγαπώ».
Ο Merrick προετοίμασε έπειτα μια διαφήμιση στις εφημερίδες που χαρακτηρίζει τις κριτικές των συνονόματων rave υπό τον τίτλο: 7 Out of 7 Are Ecstatically Unanimous About Subways Are For Sleeping. Μόνο μια εφημερίδα, η New York Herald Tribune, δημοσίευσε τη διαφήμιση, και μόνο σε μια έκδοση. Εντούτοις, η δημοσιότητα που δόθηκε, βοήθησε το μιούζικαλ να παραμείνει ανοικτό για 205 παραστάσεις (σχεδόν έξι μήνες). Ο Merrick αργότερα αποκάλυψε ότι είχε συλλάβει τη διαφήμιση αρκετά χρόνια προηγουμένως, αλλά δεν ήταν σε θέση να την εκτελέσει έως ότου αποσύρθηκε ο Brooks Atkinson ως κριτικός θεάτρου από τους New York Times το 1960, δεδομένου ότι δεν μπορούσε να βρει κάποιον με το ίδιο όνομα.
Το πρωί της 25ης Αυγούστου 1980, ο Gower Champion πέθανε από έναν σπάνιο καρκίνο του αίματος. Ο Merrick κράτησε το θάνατό του κρυφό, για να μπορέσει έτσι να τον αναγγείλει ο ίδιος στο άνοιγμα της αυλαίας στην παράσταση της 42nd Street (στη φωτογραφία), που ήταν δική του παραγωγή και την οποία είχε σκηνοθετήσει ο Gower Champion.
To 1981 κέρδισε το βραβείο Tony για το Καλύτερο Μιούζικαλ (42nd Street), το 1976 Tony για το Καλύτερο Έργο (Travesties), το 1968 Tony για το Καλύτερο Έργο και Tony για την Καλύτερη Παραγωγή (Rosencrantz and Guildenstern Are Dead), ενώ κέρδισε και το Special Tony Award. Επίσης, κέρδισε το 1966 Tony για το Καλύτερο Έργο (Marat/Sade), το 1964 Tony για το Καλύτερο Μιούζικαλ (Hello, Dolly!), Tony για το Καλύτερο Έργο (Luther), Tony για την Καλύτερη Παραγωγή Μιούζικαλ (Hello, Dolly!), το 1961 Tony για το Καλύτερο Έργο (Becket), και το Special Tony Award. Ωστόσο ήταν άλλες τουλάχιστον τριάντα φορές υποψήφιος για βραβείο.
Άλλες παραγωγές του: FannyThe Matchmaker (1954), (1955), Look Back in Anger, Romanoff and Juliet (1957), The Entertainer, The World of Suzie Wong, La Plume de Ma Tante (1958), Destry Rides Again, Gypsy, Take Me Along (1959), Irma La Douce, A Taste of Honey, Becket, Do Re Mi (1960), Carnival! (1961), I Can Get It for You Wholesale, Stop the World - I Want to Get Off (1962), Oliver!, Luther, 110 in the Shade, One Flew Over the Cuckoo's Nest (1963), The Milk Train Doesn't Stop Here Anymore, Hello, Dolly!, Foxy, Oh! What a Lovely War (1964), The Roar of the Greasepaint - The Smell of the Crowd, Pickwick, Cactus Flower, Marat/Sade (1965), Don't Drink the Water, I Do! I Do!, Breakfast at Tiffany's (1966), Rosencrantz & Guildenstern Are Dead), How Now, Dow Jones (1967), The Seven Descents of Myrtle, The Happy Time, Promises, Promises, Forty Carats (1968), Play It Again, Sam, Private Lives (1969), Mack and Mabel (1974), Very Good Eddie (1975), State Fair (1996).
No comments:
Post a Comment