ΔΡΩΜΕΝΑ: ΕΝΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ

Ανανεωμένο, δυναμικό, αισθητικά ωραίο και ενημερωμένο το θεατρικό περιοδικό ΔΡΩΜΕΝΑ μπαίνει ξανά ζωντανό και μάχιμο στη θεατρική ζωή του τόπου. Μια απόφαση ήταν το νέο τεύχος να ξεκινήσει την αρίθμηση από την αρχή: τεύχος 01, Φθινόπωρο 2007. Πλούσια ύλη με άρθρα, μελέτες, συνεντεύξεις, ιστορικές αναδρομές, σχόλια, ειδήσεις σχολιασμένες, βιβλία …

Το βασικό «ατού» του τεύχους είναι η μελέτη με τίτλο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΠΕΡΕΤΤΑ: ΕΝΑ ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΟ ΕΙΔΟΣ του διδάσκοντος Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Μανώλη Σειραγάκη, ο οποίος και σημειώνει: Παρά τα 100 χρόνια παρουσίας της στο ελληνικό θέατρο, η Οπερέττα δεν έχει γίνει ποτέ αντικείμενο συστηματικής μελέτης σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θεατρικά είδη. Η εμμονή ως σήμερα σε ανεκδοτολογικά άρθρα και αποσπάσματα απομνημονευμάτων που συναντάμε ακόμη και στα προγράμματα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μάς αναγκάζει να την αντιμετωπίζουμε σαν ένα γραφικό φαινόμενο που έχει εξαφανιστεί οριστικά κι όχι σαν ένα δυναμικό θεατρικό είδος που, ανεξάρτητα από την αμφίβολη ποιότητα των σημερινών του επιβιώσεων, σημάδεψε βαθιά το ελληνικό θέατρο και τον Κινηματογράφο…

Αφιέρωμα στην ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΗΣ», 28 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ. Νικηφόρος Παπανδρέου: Το ζήτημα είναι πώς θα κάνουμε πολλούς τους μυημένους… Δημήτρης Ναζίρης: Τα μισά της χρόνια μαζί μου τα πέρασε. Έφη Σταμούλη: Αυτό είναι το μυστικό… Τρεις μαρτυρίες: Νίκος Χουρμουζιάδης, Ιωάννα Μανωλεδάκη, Απόστολος Βέττας. Οι παραστάσεις 1979-2005.

Συνέντευξη του Αμερικανού δημοσιογράφου Mel Gussow με τον Harold Pinter: «Τείνω να αντιμετωπίζω το κοινό ως εχθρό μου…». Με αφορμή το ανέβασμα του έργου του Παλιοί Καιροί στο Μπρόντγουεϊ, σε σκηνοθεσία Peter Hall. Συνέντευξη. Μετάφραση: Μαριάννα Καλλιά, επιμέλεια μετάφρασης: Λίλα Τρουλινού.

Kείμενο καθηγητή Georges Banu με τίτλο «Έξοδοι κινδύνου», που είναι ο πρόλογος από το ομώνυμο βιβλίο του Le théâtre, sorties de secours : essais critiques (Eκδόσεις: Aubier)., σε μετάφραση της Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Άρθρο του Norman R. Shapiro με τίτλο «Η φάρσα ή Γέλιο χωρίς δεύτερη σκέψη». Η Φάρσα, αυτό το τόσο απαιτητικό θεατρικό είδος, το πιο απαιτητικό μάλιστα –ρωτήστε ακόμη και τους καλύτερους σκηνοθέτες αν δεν το πιστεύετε– υπήρξε, από τον Μεσαίωνα, ένα από τα πιο αγαπημένα θεατρικά είδη στη Γαλλία, όπου, σύμφωνα με μια ετυμολογία της λέξης, την ίδια λέξη χρησιμοποιούσαν και για τη γέμιση στη μαγειρική. Έτσι, μικρά κωμικά κομμάτια χρησιμοποιούντο σαν «γέμιση» ανάμεσα σε μεγάλα, συνήθως σοβαρά έργα για την απαραίτητη ανακούφιση. Όμως, αν στα μέσα του 20ού αιώνα, η γαλλική φάρσα ένιωσε την ανάγκη να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της, δανειζόμενη τα στολίδια του υπαρξισμού και του παραλόγου και το angst τους, όπως για παράδειγμα έκαναν οι διάφοροι, Ionesco, Adamov και Arrabal, για να ονομάσουμε μερικούς από τους πιο διάσημους εκφραστές εκείνης της γενιάς, οι ειδήμονες της φάρσας κατά την εποχή της ακμής της, έναν αιώνα νωρίτερα και βάλε, δεν ένιωθαν καμιά τέτοια υποχρέωση… Μετάφραση: Χριστίνα Παπαδάκη.

Στο ΦΑΚΕΛΩΜΑ, ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης [«Ως βλαξ πίστεψα ότι αυτό πoυ έχει την μεγαλύτερη αξία είναι η ζωή…»] απαντά σε 65 ερωτήσεις του Νίκου Λαγκαδινού.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Σπανδωνής, κάνει ,μια ιστορική αναδρομή στη θεατρική Αθήνα των αρχών του αιώνα με τίτλο «Nικόλαος Σπανδωνής, H Aθήνα μας ή πώς μια θεατρική παράσταση πυροδότησε την επανάσταση του 1909 στο Γουδί»!

Ο δήμαρχος της Αγίας Βαρβάρας Αττικής Λάμπρος Μίχος, του οποίου η δραστηριότητα έχει αλλάξει και το πολιτιστικό τοπίο του δήμου του, γράφει για «Το θέατρο και το παράδειγμα του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας». Κι ένα μικρό αφιέρωμα στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Αγίας Βαρβάρας, την οποία διευθύνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Παπαγιάννης.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ: Tο ελληνικό έργο, Εθνικό Θέατρο, Η συναρπαστική γοητεία της Αντιγόνης, Η επικράτηση της Αντιγόνης, Ερμήνευσαν Αντιγόνη, Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Η μικροκομματική λογική, Η ελληνική διανόηση, Οι δεξιοτέχνες της αερολογίας, Οι πλαστικές σακούλες, Για το υπουργείο Πολιτισμού Επιχορηγήσεις ή ποιος ξέχασε ανοιχτές τις βρύσες!, Επιχορηγήσεις δια βίου;, Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο κ.ά.

Στις ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Νέο ξεκίνημα, Αναζητούμε φίλους, Σε καλοπροαίρετους αναγνώστες, Η αλλαγή στο Εθνικό, Οφειλή στον Βασίλη Ζιώγα, ΟΙ καρεκλοκένταυροι των ΜΜΕ, Ο Τζούλιαν Σνάμπελ, La Fenice της Βενετίας, Δημήτρης Σπάθης, Τα Δρώμενα στο Πανεπιστήμιο, Bωμός γνωστός από τον «Oιδίποδα», Ύστερα από 2.300 χρόνια!, Ξεχασμένο στη μοίρα του το αρχαίο θέατρο της Μήλο, Ύστερα από 2.300 χρόνια, Αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο Αχαρνών, Πρόβλημα με τις επιχορηγήσεις!, Αρχαίο θέατρο και στην Κεφαλονιά, Το ΣΕΗ συνταράσσεται, Το ΕΝΤΥΠΟ πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου, Το κόστος του Ελληνικού Φεστιβάλ, Ευτυχισμένες μέρες στην Επίδαυρο!, Ο Μάριος Πλωρίτης, O Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Ο Νίκος Συνοδινός, Ο Νίκος Τσεκούρας, The Lady from Dubuque του Έντουαρντ Άλμπι, Ο (και δικός μας) Χάρολντ Πίντερ, Στα 101 της πατά ξανά το σανίδι της σκηνής, Τα ΔΡΩΜΕΝΑ στα χέρια των φίλων…

ΒΙΒΛΙΑ. Γιάννης Εμίρης: Ό,τι γεννιέται… πεθαίνει! (Βασίλης Γκουρογιάννης «Ο θίασος των Αθηναίων»). Λεία Βιτάλη: Πάντρεμα αφηγηματικού και θεατρικού λόγου (Αντώνης Σιμιτζής «Δρόμοι της οργής»). Ιωάννα Λαγκαδινού: Εξαιρετικά δημοσιεύματα. Τα αφιερώματα της «Καθημερινής».

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ: Τα βρώμικα χέρια: Σημεία των καιρών: στη Γαλλία, όπως και αλλού, η εποχή μας μοιάζει να είναι η εποχή της κατάλυσης των μύθων των προηγούμενων δεκαετιών. Υπάρχει πολύ μίσος στην ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα που αποπνέει δυσοσμία…Από τα θύματα της τάσης αυτής ήταν και ο Σαρτρ, μαζί με τη σύντροφό του, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Τρικυμία από χαρτί: Τα “Βιβλία του Προσπέρου”, ήταν ο τίτλος της ταινίας του Πίτερ Γκριναγουέι που είχε προβληθεί στο φεστιβάλ Βενετίας – μια ταινία που αποτελούσε ελεύθερη απόδοση της Τρικυμίας του Σέξπιρ, ή μάλλον παράφρασή της, όπως ισχυρίζονταν πολλοί.

Μια μοναδική συνάντηση: Η θαυμαστή νουβέλα του Χένρι Τζέιμς Μέσα στο κλουβί διηγείται τη ζωή μιας γυναίκας που εργάζεται σ’ ένα τηλεγραφείο και που ζει μάσα από τη ζωή των άλλων – έτσι όπως τη βλέπει να περνάει μέσα από τα κείμενα των τηλεγραφημάτων που φτάνουν στα χαρτιά της. Αυτό το θέμα, σε μετάφραση και θεατρική απόδοση από τον Έντσο Σιτσιλιάνο, είχε διαλέξει ο Λούκα Ρονκόνι για τις παραστάσεις που έδωσε πριν μερικά χρόνια στην Περούτζια.

Η κόλαση των λέξεων: Ο (κατά τα άλλα συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων) Μπότο Στράους θεωρείται – και είναι – από τους πιο πολυπαιγμένους συγγραφείς της Ευρώπης, μαζί με τον Χάινερ Μίλερ. Η αιτία: επειδή καταγγέλλει την κοινωνία μας που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο πέλαγος του καταναλωτισμού, όπου αναζητεί τη χαρά δίχως να τη βρίσκει.

Ο Μπαρταμπάς, ο άνθρωπος που τον έλεγαν Άλογο: Μιας και το ρίξαμε στις αναμνήσεις, και μια «ιππική όπερα» που είχε ανέβει πριν μερικά χρόνια στη Γαλλία. Ανακατεύοντας μουσική και άλογα, γρηγοριανά τραγούδια και τραγούδια των Βερβέρων, σκιαγραφούσε δυο διαφορετικούς πολιτισμούς. Η παράσταση είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία – και είχαν παρελάσει από εκεί ο Πολάνσκι, η Μαντόνα, ο Κερκ Ντάγκλας, ο Ηλίας Καζάν κ.ά

ΥΓ. Είχα ξεχάσει να παραθέσω την αναφορά του Κωστή Παπαγιώργη στο "Αθηνόραμα" για το τεύχος το αφιερωμένο στο Σάμουελ Μπέκετ. Ευχαριστίες και από εδώ.