Από τον Τύπο (4)

Μότσαρτ. Με όποιο είδος μουσικής ασχολήθηκε ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791) άφησε τη μοναδική του σφραγίδα: συμφωνίες, κοντσέρτα, μουσική δωματίου, θρησκευτική μουσική, σονάτα – και βέβαια, όπερες. Ανάμεσα στην «Απαγωγή απ’ το Σεράι», τους «Γάμους του Φίγκαρο», τον «Ντον Τζοβάνι», από τη μία, και τον «Μαγικό Αυλό», από την άλλη, μεσολάβησε μια όπερα με τον τίτλο «Ετσι κάνουν όλες», η τρίτη και τελευταία του συνεργασία με τον μεγάλο λιμπρετίστα Λορέντζο ντα Πόντε, και έργο με το οποίο συνεχίζεται η σειρά Μεγάλες Οπερες της Ντόιτσε Γκράμοφον. Γραμμένη το 1790, ένα μόλις χρόνο πριν από τον πρόωρο θάνατό του, η όπερα αυτή χαρακτηρίζεται από τον αξεπέραστο μελωδικό του οίστρο και παρά την κόπωση και την ψυχολογική κατάπτωση του συνθέτη, φέρει ακέραια τη σφραγίδα της μεγαλοφυΐας του. Εργο για τον αιώνιο πόλεμο των δύο φύλων, θεωρήθηκε τολμηρό όχι μόνο στην εποχή του αλλά και κατά τον 19ο αιώνα. Ανακαλύφθηκε εκ νέου μεταπολεμικά... [Η Καθημερινή, Μότσαρτ: «Ετσι κάνουν όλες»].

Λεξικό του θεάτρου. Δραματουργία, κείμενο, ηθοποιός, πρόσωπο. Patrice Pavis, Λεξικό του θεάτρου, «Gutenberg», σελ. 581. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, συγγραφέας πολλών μελετημάτων και βιβλίων περί δραματολογικών και παραστασιολογικών ζητημάτων του θεάτρου Voix et image de la scene, «Presses Universitaires de Lille», 1985, Marivaux a l' epreuve de la scene, «Publications de la Sorbonne», 1986, Le theatre au croissement des cultures, «J. Corti», 1990, L'analyse des spectacle, «Nathan», 1996 κ.ά.), μεταφραστής του Peter Szondi στα γαλλικά, ο Patrice Pavis έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό κυρίως χάρη στο Λεξικό του Θεάτρου, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1980. Η ελληνική μετάφραση ακολουθεί την τελευταία γαλλική έκδοση («Dunod», 1996, ενώ έχει ακολουθήσει και ανατύπωση, «Armand Colin», 2002). Περιλαμβάνει τον απόλογο του Κώστα Γεωργουσόπουλου, γενικού επιμελητή της έκδοσης, τον πρόλογο της Anne Ubersfeld, την εισαγωγή του Pavis, καθώς και τον θεματικό ενδείκτη, ο οποίος διακρίνει τα λήμματα σε οκτώ λειτουργικές κατηγορίες προς διευκόλυνση του αναγνώστη: Δραματουργία, κείμενο και λόγος, ηθοποιός και πρόσωπο, είδη και μορφές, δομικές αρχές και ζητήματα αισθητικής, πρόσληψη του θεάματος και σημειολογία... [Ελευθεροτυπία / Βιβλιοθήκη, Χαρτογράφηση της θεωρητικής θεατρικής σκέψης, Γιώργος Π. Πεφάνης].

Αλέξης Δαμιανός. Ο λέκτορας Θεατρολογίας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών Κωνσταντίνος Κυριακός μελετά την εμπλοκή του κινηματογραφιστή Αλέξη Δαμιανού με το θέατρο, είτε ως ηθοποιού είτε ως σκηνοθέτη. Η συγκεκριμένη προσέγγιση εστιάζει στα θιασαρχικά εγχειρήματα και τη δραματική παραγωγή της εξεταζόμενης προσωπικότητας. Εξετάζονται ζητήματα που σχετίζονται με τη θεατρική του παιδεία, τη μαθητεία του στο θίασο των «Ενωμένων Καλλιτεχνών» και τη σύντομη συνεργασία του με το «Θέατρο Τέχνης». Και γίνεται λόγος για τον ανανεωτικό χαρακτήρα των σχημάτων στα οποία ηγήθηκε, το «Πειραματικό Θέατρο» (1948-49) και το θέατρο «Πορεία» (1961-64). «Αιγόκερως», σελ. 362. [Ελευθεροτυπία / Βιβλιοθήκη, Η θεατρική όψη του Αλέξη Δαμιανού, Παρουσιάζουν ο Νίκος Νττόκας και ο Βασίλης Κ. Καλαμαράς].