Από τον Τύπο (3)

Ανδρομάχη στην Επίδαυρο. Κάνει πρεμιέρα στην Επίδαυρο στις 20 και 21 Ιουλίου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου... Η Ανδρομάχη του Ρακίνα, τραγωδία σε πέντε πράξεις, που ο μεγάλος Γάλλος κλασικός εμπνεύστηκε από ένα απόσπασμα της Αινειάδας του Βιργιλίου, είναι η πρώτη μεγάλη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου για τη φετινή θεατρική περίοδο. Εμπνευστής της παράστασης, ο Δημήτρης Μαυρίκιος, μελετητής του έργου του Ρακίνα εδώ και χρόνια, υπογράφει τη μετάφραση, τη διασκευή και τη σκηνοθεσία. Η Ανδρομάχη, πρόσωπο μυθολογικό, κόρη του βασιλιά της Κιλικίας, χήρα του Εκτορα και μητέρα του Αστυάνακτα, μια από τις πλέον ευγενείς μορφές του Ομήρου και του Ευριπίδη, είναι η ηρωίδα του Ρακίνα. Το έργο, γραμμένο το 1687 σε δωδεκασύλλαβο, καθιέρωσε τον συγγραφέα στη συνείδηση του κοινού ως έναν από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του. Ο Ρακίνας έξοχος ερμηνευτής του αρχαίου πνεύματος, κυρίως του ελληνικού, πραγματεύτηκε τον μύθο της Ανδρομάχης με αρκετή ελευθερία. Στην παράσταση του Εθνικού τον ρόλο της Ανδρομάχης υποδύεται η Λυδία Φωτοπούλου, του Πύρρου ο Νίκος Καραθάνος, του Ορέστη ο Χρήστος Λούλης, της Ερμιόνης η Μαρία Κεχαγιόγλου, του Αστυάνακτα ο Κωνσταντίνος-Φραγκίσκος Ψυλλάκης. Η Ανδρομάχη κάνει πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 20 και 21 Ιουλίου και μετά περιοδεύει στην περιφέρεια. [Η Καθημερινή, Ανδρομάχη του Ρακίνα από το Εθνικό].

Οι Εφήμεροι. Σκην.: Αριάν Μνούσκιν. Θέατρο: Ολυμπιακό κλειστό γυμναστήριο Φαλήρου. Παρ’ όλο που η παράσταση διαρκεί 7 - 8 ώρες (!) - τουλάχιστον στην περίπτωση που ο θεατής αποφασίζει να παρακολουθήσει και τα δύο μέρη μαζί - δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη ιστορία, μία κεντρική έστω «υπόθεση» στο έργο. Υπάρχουν πολλές μικρές. «Σκετσάκια» τα λέγαμε παλιά. Οπως εκείνη η πραγματικά συγκλονιστική σκηνή όπου ένας νεαρός τραντάζει αγχωμένος την εξώπορτα του διαμερίσματος όπου μένουν οι παππούδες του, ζητώντας τους «για τελευταία φορά» χρήματα. Με τους Duccio Bellugi, Delphime Cottu και Francis Ressort να σου κόβουν την ανάσα. Δεν δηλώνεται ξεκάθαρα αλλά δεν υπάρχει και καμιά αμφιβολία τι τα θέλει το παιδί τόσο απελπισμένα αυτά τα λεφτά. Μια σύντομη μικρή σκηνή που από μόνη της τα λέει όλα. Δίχως να συνδέεται με τις υπόλοιπες, μόνο ξεκάρφωτη δεν ήταν. Αυτή τη φορά τα πάντα συμβαίνουν σε μια σύγχρονη Γαλλία, όπως είπε η Μνούσκιν. Λάθος! Υπάρχουν πολλές σκηνές που αναφέρονται και στο παρελθόν. Αναμνήσεις από παλιές ευτυχισμένες μέρες, από τη γερμανική κατοχή, από περασμένες αγάπες. Ενα σημερινό παραμύθι, με στοιχεία ακόμα και μιας τηλεοπτικής σαπουνόπερας - και δεν το λέω αρνητικά τουλάχιστον αυτή τη φορά... [Η Καθημερινή, Τα μικρά «σκετσάκια» των «Εφήμερων», Κριτική Σπύρος Παγιατάκης].