Συνέντευξη στον Βασίλη Αγγελικόπουλο
Με άλλο λόγο, «ασύμμετρο και παραληρηματικό», και άλλες εικόνες συναντάμε ξανά τον Μάριο Ποντίκα, μετά την υπερδεκαπενταετή σιωπή του. Από τους κορυφαίους του μεταπολιτευτικού «ρεαλιστικού νεοελληνικού θεάτρου», με επιτυχίες που άφησαν εποχή, στη Στοά κυρίως (Ο λάκκος κι η φάβα, Τρομπόνι, Η διαθήκη, Θεατές, Εσωτερικαί Ειδήσεις, Η γυναίκα του Λωτ, Ο γάμος κ.ά.), εμφανίζεται και πάλι σε λίγες μέρες με νέο έργο του («Η Κασσάνδρα απευθύνεται στους νεκρούς»), αυτή τη φορά σ’ ένα διαφορετικού ύφους θέατρο, το Θέατρο Αττις του Θόδωρου Τερζόπουλου. Τη στιγμή που το θεατρικό του παρελθόν μόλις έχει συνοψιστεί σε τρεις τόμους με τα μέχρι τώρα «Απαντά» του (Αιγόκερως), ο άλλοτε ανατόμος της νεοελληνικής παθογένειας εμφανίζεται ρηξικέλευθος, αν όχι «βλάσφημος και βέβηλος», όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το νέο του έργο.
— Επανερχόμενος στο θεατρικό τοπίο, πώς τα βλέπετε τα πράγματα; Είναι και ποιοτικώς ικανοποιητικά, αφού ποσοτικώς ξεπερνάτε τις… 400 παραστάσεις τον χρόνο;
— Στον τόπο μας φερόμαστε γενικά σαν να γνωρίζουμε βαθύτατα τι συμβαίνει παγκοσμίως, πολιτικά, κοινωνικά, θεατρικά. Και στο θέατρο, λοιπόν, επικρατεί μακαριότητα: είμαστε καθισμένοι σ’ αυτό που ξέρουμε να κάνουμε και δεν μας νοιάζει να γνωρίσουμε τίποτ’ άλλο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι παραστάσεις που κάνουμε –με ελάχιστες εξαιρέσεις– δεν αντέχουν σε καμιά σύγκριση με τη δουλειά που γίνεται έξω. Επικρατεί όμως μια αυτοϊκανοποίηση. Γι’ αυτό θεωρώ πολύτιμο το φεστιβάλ του Λούκου. Οχι γιατί έφερε όλο αριστουργήματα, αλλά είδαμε λίγο τι προσπαθούν παραέξω... (η συνέχεια στην Καθημερινή, 29.4.2007)
Με άλλο λόγο, «ασύμμετρο και παραληρηματικό», και άλλες εικόνες συναντάμε ξανά τον Μάριο Ποντίκα, μετά την υπερδεκαπενταετή σιωπή του. Από τους κορυφαίους του μεταπολιτευτικού «ρεαλιστικού νεοελληνικού θεάτρου», με επιτυχίες που άφησαν εποχή, στη Στοά κυρίως (Ο λάκκος κι η φάβα, Τρομπόνι, Η διαθήκη, Θεατές, Εσωτερικαί Ειδήσεις, Η γυναίκα του Λωτ, Ο γάμος κ.ά.), εμφανίζεται και πάλι σε λίγες μέρες με νέο έργο του («Η Κασσάνδρα απευθύνεται στους νεκρούς»), αυτή τη φορά σ’ ένα διαφορετικού ύφους θέατρο, το Θέατρο Αττις του Θόδωρου Τερζόπουλου. Τη στιγμή που το θεατρικό του παρελθόν μόλις έχει συνοψιστεί σε τρεις τόμους με τα μέχρι τώρα «Απαντά» του (Αιγόκερως), ο άλλοτε ανατόμος της νεοελληνικής παθογένειας εμφανίζεται ρηξικέλευθος, αν όχι «βλάσφημος και βέβηλος», όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το νέο του έργο.
— Επανερχόμενος στο θεατρικό τοπίο, πώς τα βλέπετε τα πράγματα; Είναι και ποιοτικώς ικανοποιητικά, αφού ποσοτικώς ξεπερνάτε τις… 400 παραστάσεις τον χρόνο;
— Στον τόπο μας φερόμαστε γενικά σαν να γνωρίζουμε βαθύτατα τι συμβαίνει παγκοσμίως, πολιτικά, κοινωνικά, θεατρικά. Και στο θέατρο, λοιπόν, επικρατεί μακαριότητα: είμαστε καθισμένοι σ’ αυτό που ξέρουμε να κάνουμε και δεν μας νοιάζει να γνωρίσουμε τίποτ’ άλλο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι παραστάσεις που κάνουμε –με ελάχιστες εξαιρέσεις– δεν αντέχουν σε καμιά σύγκριση με τη δουλειά που γίνεται έξω. Επικρατεί όμως μια αυτοϊκανοποίηση. Γι’ αυτό θεωρώ πολύτιμο το φεστιβάλ του Λούκου. Οχι γιατί έφερε όλο αριστουργήματα, αλλά είδαμε λίγο τι προσπαθούν παραέξω... (η συνέχεια στην Καθημερινή, 29.4.2007)
No comments:
Post a Comment