- Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, 5/5/2012
Θέατρο παντού στην πόλη. Σε μέρη περίεργα, πέρα από τις συμβατικές σκηνές και τους παραδοσιακά χαρακτηρισμένους θεατρικούς χώρους. Σε παλιά ραφτάδικα, γκαράζ, στο παλιό βρεφοκομείο Αθηνών, σε εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά. Αγίου Μάρκου, Πειραιώς, Κουμουνδούρου, Κολωνός. Εναλλακτικές προτάσεις από εκπροσώπους της νέας γενιάς που έχουν ιδέες, ταλέντο και διάθεση για δουλειά. Ακόμη και το μεσημέρι. Οπως στην περίπτωση του «Τραστ» στην Αγίου Μάρκου 29 και Ευριπίδου.
Στον β΄ όροφο του κτιρίου, όπου για χρόνια λειτουργούσε ένα παλιό ραφείο, από τα 18 παράθυρα σκορπίζει παντού το φως της ημέρας και οι κυριακάτικοι θεατές απολαμβάνουν devised theatre από την «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων». Αφορμή είναι το βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου «Ο Βομβιστής του Παρθενώνα» και το ανέκδοτο κείμενο «Αποικία» του Γιώργου Λαγούρου. Εκεί λοιπόν σε ένα αστικό σαλόνι υπό τους ήχους των κρουστών του Νίκου Παπαβρανούση τα μέλη της ομάδας: Σπύρος Ανδρεόπουλος, Παναγιώτης Εξαρχέας, Ξένια Θεμελή, Μαρία Μπαγανά, Τατιάνα - Αννα Πίττα, Σταύρος Σβήγκος, Σαμψών Φύτρος αφηγούνται προσωπικές ιστορίες για τον δικό τους Παρθενώνα. Στο ύφος των προηγούμενων εργασιών τους συνθέτουν έναν χάρτη από αγαπημένα κείμενα, προσωπικές εμπειρίες, συλλογικές αναμνήσεις και μικρές πληροφορίες. Η σκηνοθεσία και η μουσική επιμέλεια της παράστασης είναι του Χρήστου Θεοδωρίδη από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, δοκιμάζοντας τις πρώτες του σκηνοθεσίες («Μικρός Πρίγκιπας» για το Διαβαλκανικό Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου και «Σπουδή πάνω στη Μήδεια»), ενώ σαν χορευτής και ηθοποιός εργάστηκε στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και δίπλα στους σκηνοθέτες Δημήτρη Μαυρίκιο, Γεωργία Μαυραγάνη, Νίκο Σακαλίδη κ.ά. Στην Αθήνα σκηνοθέτησε στο θέατρο Τόπος Αλλού το «Μπλε» της Μαρίνας Κελίδου το 2005 και έκτοτε με την «Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων» ανέβασε τις παραστάσεις «Ως το τέλος» και πέρυσι το «Εσπασε» του Στέλιου - Ιωάννη Χατζηαδαμίδη (β΄ βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου Εθνικού Θεάτρου 2010).
Θεατές στο γκαράζ
Στο υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης μια άλλη ομάδα ζητάει την προσοχή σας. Σε έναν μη θεατρικό χώρο όπου η Δήμητρα Λιάκουρα δημιούργησε τέσσερις δικούς της, η ομάδα «The Helter Skelter Company» επέστρεψε (θυμηθείτε τον περυσινό επιτυχημένο «Αμλετ») με την παράσταση «Venison» (Κρέας από κυνήγι) που αντλεί υλικά από τις Ευμενίδες του Αισχύλου και τον Ντοστογιέσφκι. Η παράσταση του Θάνου Παπακωνσταντίνου «Venison» είναι visual theatre και παίζεται στο -2. Στην ουσία παρακολουθούμε την πτώση ενός προσώπου από τον πολιτισμό προς τη βαρβαρότητα, από το έγκλημα στην τιμωρία, από τον άνθρωπο στο κτήνος.
Από τον χώρο υποδοχής όπου το κοινό περιμένει όρθιο στη στροφή του πάρκινγκ ξεκινάει το θέαμα με τους ηθοποιούς να φορούν στην πορεία γλυπτά ζώων που έφτιαξε ο Περικλής Πραβήτας. Οι αλεπούδες νοσοκόμες και ο λαγός άντρας. Κανείς δεν ξέρει από πού έρχεται και τι έχει πάθει. Και όταν χάνει τις αισθήσεις του και εγκλωβίζεται σε ανεξήγητους κόσμους, χάνεται σε έναν παραληρηματικό λαβύρινθο από μνήμες και φωνές που τον καταδιώκουν. Βρίσκεται να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα και σαν φορέας ενός τραγικού πεπρωμένου επιδιώκει την τιμωρία του. Λένα Δροσάκη, Ιωάννα Μιχαλά, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου και ο σκηνοθέτης οι συντελεστές της παράστασης, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή βράδυ για 90 λεπτά. Εμπνευστής της ο 31χρονος Θάνος Παπακωνσταντίνου από τη Λάρισα, απόφοιτος της δραματικής σχολής «Εμπρός» και της Νομικής σχολής του ΑΠΘ. Εκτός από τον «Αμλετ» με την ομάδα «The Helter Skelter Company», συνεργάστηκε με τους: Α. Μακράκη, Γ. Μόσχο, Μ. Νικολέση, Δ. Καραντζά, Μ. Λ. Παπαδοπούλου, είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας FACTA NON VERBA, συμμετείχε σε μικρού μήκους ταινίες όπως: «Γάλα» των Κ. Φραγκούλη - Α. Σιπσίδη, «Αλίκη, μια εποχή στην κόλαση» του Γ. Καρυπίδη, «8 βήματα» του Π. Μούσιου, στη video-performance «Σημείο Φυγής» της Μ. Πλιαπλιά και στη μεσαίου μήκους «Η απόγνωση της Μιμής» της Elina Panik. Παλιότερη η ομάδα «Οχι παίζουμε» παρουσιάζει στο παλιό Βρεφοκομείο Αθηνών (και μέχρι πέρυσι Δημοτική Πινακοθήκη) στην πλατεία Κουμουνδούρου την παράσταση «Λεπίς». Ενας ορφανός άνδρας αναζητεί την αφετηρία του. Τον τόπο και τη γυναίκα των πρώτων ημερών του. Η ομάδα εμπνεύστηκε από το κτίριο, αλλά και το μυθιστόρημα «Σα θα γίνουμε άνθρωποι» του Πέτρου Πικρού (1924). Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Σαχίνη και της Ειρήνης Αλεξίου, ενώ οι πρωτότυπες μουσικές και τα τραγούδια των Imam Baildi σε στίχους Χρήστου Κανελλόπουλου. Μια ακόμη περφόρμανς που εντάσσεται στο «UrbanDig Project - Ανασκαφή Φαντασμάτων Πολιτισμού στη Σύγχρονη Πόλη» της ομάδας, η οποία μας συστήνει ανεξερεύνητα κτίρια φωτίζοντας γωνιές της πόλης. Στον Κολωνό (κοντά στη Λένορμαν), στη Θυάμιδος 7 με ελεύθερη είσοδο και αν θέλετε προαιρετική συνεισφορά, 22 θεατές κάθε βράδυ (Παρασκευή με Τρίτη) ζουν επίσης μια εμπειρία στο «Κήπος στάχτες». Αφετηρία είναι η τριλογία «Το οικογενειακό μας τσίρκο» του Σερβοούγγρου συγγραφέα Ντανίλο Κις και πώς ένας άντρας έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν. Στο πρώην εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό του 1925 οι ηθοποιοί Ζωή Τούντα, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης και Ηλίας Κουνέλας (σύλληψη και σκηνοθεσία) δείχνουν μεταξύ άλλων τι γίνεται ένα σπίτι όταν φεύγουν οι άνθρωποί του.
No comments:
Post a Comment