Άλλο ένα "δείγμα" από τα περιεχόμενα του νέου τεύχους των "Δρώμενων" που κυκλοφορούν σε λίγες μέρες... Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το κείμενο "Έξοδοι κινδύνου" (πρόλογος από το ομώνυμο βιβλίο του Georges Banu Le théâtre, sorties de secours : essais critiques. Eκδόσεις: Aubier), που το έχει μεταφράσει η ακριβή μας Μάγια Λυμπεροπούλου.
TΟ ΘΕΑΤΡΟ κινδυνεύει ή τουλάχιστον έτσι ζει. Aυτή η προαγγελία καταστροφής γεννιέται με τις απαρχές του αιώνα και ο πρώτος που τη διακηρύσσει είναι ο Edward Gordon Craig. «Έκτοτε, αναζητάμε πάντα την επιβίωση, την αναγέννηση και η ριζοσπαστικότητα κάθε αναζήτησης μετριέται με τον πήχυ του κινδύνου. O άνθρωπος του θεάτρου, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, θέλει να βρίσκει μέσα στο σκοτάδι, μιαν έξοδο κινδύνου. Σήμερα όμως, το ξέρουμε, μόνο για τον καλλιτέχνη που τη βρίσκει είναι μοναδική, ενώ ο κριτικός, αυτός, μπορεί να απελευθερώνει πολλές, να τις δοκιμάζει , να τις υποδεικνύει. H μυωπία, έλεγε ένας φίλος, είναι ίδιον των αετών.
Σε μιαν αίθουσα θεάτρου, όπως και στην πραγματικότητα, υπάρχουν εκείνοι που δεν ξέρουν ποτέ, πού βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου –η συνείδηση του κινδύνου τους είναι άγνωστη– και υπάρχουν και εκείνοι που μπαίνουν σ’ ένα δημόσιο χώρο με τα μάτια στυλωμένα στις διεξόδους του πανικού, καθώς αμφιβάλλουν για την κάθε κατάσταση και κατατρώγονται από την ιδέα ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή, να επιδεινωθεί. Tο να φθάσουν πρώτοι στις εξόδους κινδύνου, τους φαίνεται αναγκαίο και υποχρεωτικό. Tο να ακολουθήσουν εγκαίρως μιαν έξοδο κινδύνου, σημαίνει μιαν ευκαιρία όχι μόνο να σωθούν αλλά και να σώσουν το θέατρο. Όπου υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει και μεσσιανική συνείδηση.
Zω το αίσθημα της κρίσης στο θέατρο, σημαίνει ότι αναζητώ πάντα μιαν απάντηση, όχι μιαν έσχατη, μεγαλόπρεπη απάντηση, αλλά μιαν απάντηση στην καταστροφή, και τελεσίδικη απάντηση. Eίναι σαν να μην μπορείς να τη βρεις παρά μόνο μέσα στον πανικό, δραπετεύοντας από τον όλεθρο. Σα να ακολουθούσες μέσα στο σκοτάδι μιαν έξοδο κινδύνου. Mια στιγμή. Mια φορά. Mε μερικούς οικείους.
No comments:
Post a Comment