Ο Βιτόριο Γκάσμαν...

Μπορεί να ήταν Ιταλός αλλά σαν χαρισματικός ηθοποιός αγαπήθηκε από το κοινό όλου του κόσμου. Κι εδώ στην Ελλάδα ήταν δημοφιλής ο Βιτόριο Γκάσμαν [Vittorio Gassman], που γεννήθηκε το 1922 (τη χρονιά της Μικρασιατικής Καταστροφής μας...) και διέβη τον Ρουβίκωνα της επίγειας ζωής στις 29 Ιουνίου 2000.

Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και σκηνοθέτης. Προερχόταν από μια πλούσια οικογένεια γερμανικής καταγωγής. Στη Ρώμη παρακολούθησε μαθήματα στην Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης [Accademia Nazionale d'Arte Drammatica] όπου σπούδασαν σημαντικά πρόσωπα του ιταλικού θεάτρου και κινηματογράφου, όπως οι Paolo Stoppa, Rina Morelli, Adolfo Celi, Luigi Squarzina, Elio Pandolfi, Rossella Falk, Lea Padovani και αργότερα με τους Paolo Panelli, Nino Manfredi, Tino Buazzelli, Gianrico Tedeschi, Monica Vitti, Luca Ronconi κ.ά.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο, στο Μιλάνο το 1942, με την Alda Borelli στο έργο του Νικοντέμι Nemica. Πήγε στη Ρώμη και στο Teatro Eliseo συνεργάστηκε με τους Tino Carraro και Ernesto Calindri και μαζί δημιούργησαν μια διάσημη ομάδα που έπαιξε μια τεράστια γκάμα έργων. Το 1946 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ταινία Preludio d'amore, και την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε σε πέντε ταινίες.

Το 1948 η εκπληκτική ερμηνεία του στην ταινία Riso Amaro έδειξε ότι μπορούσε να έχει την ίδια επιτυχία και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Συνεργάστηκε με το θίασο του Λουκίνο Βισκόντι, μαζί με τους Stoppa, Rina Morelli και Paola Borboni. Ερμήνευσε τον Κοβάλσκι στο Λεωφορείον ο Πόθος του T. Williams, then emphatic in Shakespeare's Rosalinda or in Vittorio Alfieri's Ορέστης. Συνεργάστηκε στο Εθνικό Θέατρο με τους Tommaso Salvini, Massimo Girotti, Arnoldo Foà, στο Πέερ Γκιντ του Ίψεν. Με τον Luigi Squarzina το 1952 ίδρυσαν και διηύθυναν το Teatro d'Arte Italiano, και παρουσίασαν τον Άμλετ του Σέξπιρ, τον Θυέστη του Σενέκα και τους Πέρσες του Αισχύλου.

Το 1956 ήταν ένας χρόνος-κλειδί στην καριέρα του Γκάσμαν, αφού ερμήνευσε έναν αξέχαστο Οθέλλο με τον σπουδαίο ηθοποιό Salvo Randone στο ρόλο του Ιάγου. Λίγο αργότερα είχε απρόσμενη επιτυχία στην τηλεοπτική σειρά με τίτλο Il Mattatore, ένα προσωνύμιο που τον συνόδευε για όλη του τη ζωή. Δημιούργησε σχολή θεάτρου στη Φλωρεντία, από όπου πέρασαν πολλοί νεότεροι ηθοποιοί. Νυμφεύτηκε "μόνον" ηθοποιούς: τη Nora Ricci (με την οποία απέκτησε την κόρη του Πάολα, που έγινε ηθοποιός), τη Shelley Winters, τη Juliette Maynel, (με την οποία απέκτησε τον γιο του Αλεσάντρο, επίσης ηθοποιό), και τη Diletta D'Andrea.

(Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1985, από τις εκδόσεις Εξάντας, το βιβλίο Βιτόριο Γκάσμαν: Το μέλλον βρίσκεται… πίσω μου (μτφρ. Κούλα Κυριακίδου-Καφετζή).