Στις 24-25 Αυγούστου θα έχουμε [βάζω και τον εαυτό μου, παρότι τότε θα είμαι σε διακοπές στον Άη Βασίλη του Πάρνωνα - θα πάω να δω την παράσταση] την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τις «Ευτυχισμένες Μέρες» από το Εθνικό Θέατρο Μεγάλης Βρετανίας, σε σκηνοθεσία της Ντέμπορα Γουόρνερ, με τη Φιόνα Σο στο ρόλο της Γουίνι. Πρόκειται για μια παράσταση που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές στη Βρετανία, τόσο για τη σκηνοθεσία της Γουόρνερ όσο και για την ερμηνεία της Φιόνα Σο. Η μεν Γουόρνερ θεωρείται σήμερα μία από τις κορυφαίες σκηνοθέτιδες της Ευρώπης, ενώ η Φιόνα Σο, η οποία έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία για τις θεατρικές της ερμηνείες, είναι γνωστή στο ελληνικό κοινό μέσα από τους ρόλους της σε κινηματογραφικές ταινίες όπως το Αριστερό μου πόδι [My Left Foot του Jim Sheridan], "Χάρι Πότερ" [Harry Potter and the Philosopher's Stone, Harry Potter and the Chamber of Secrets, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, Harry Potter and the Order of the Phoenix], Η Μαύρη Ντάλια [The Black Dahlia του Brian De Palma], Τζέιν Έϊρ [Jane Eyre του Franco Zeffirelli] κ. ά.
Η Fiona Shaw (γεννήθηκε το 1958) θεωρείται μια από τις πλέον σημαντικές "κλασικές" ηθοποιούς του βρετανικού θεάτρου.
Fiona Shaw has specialised in pushing women's participation in theatre to its extremes. Infamously playing the part of Richard II in 1995 she remarked, 'King Richard is not really a man, he is a god.' For Shaw - whose performances often involve nudity - the question of female identity has become the focus of her creativity rather than something to be overcome or ignored. In a similar vein, one of the artist Victoria Russell's main concerns is to challenge the way women are looked at in art. Usually depicting them nude or in their underwear, Russell aims to give power back to her sitters by showing them as much like themselves as possible. As an approach to employ with an actress, more used to appearing as someone else, it results in a particularly insightful image of a great performer. [Στη φωτογραφία η Φιόνα Σο σε ένα έργο που φιλοτέχνησε η Victoria Russell].
ΥΓ. Σε καμιά περίπτωση, βέβαια, δεν αναιρείται το "τυχαίο" στις επιλογές του κ. Λούκου, σε ό,τι αφορά τον γενικότερο προγραμματισμό του Ελληνικού Φεστιβάλ, που παρά τις διακηρύξεις του παραμένει νεφελώδες... Οι Ευτυχισμένες μέρες θα μπορούσαν να παιχτούν ας πούμε στο Εθνικό Θέατρο κι αυτό το λέμε σε συνάρτηση με το κλίμα και την ατμόσφαιρα του μπεκετικού θεάτρου. Τα έργα του ο Μπέκετ δεν τα έγραψε για να παίζονται σε αχανείς ανοιχτούς χώρους και συνεπώς με ποια "λογική" ο κ. Λούκος σκέφτηκε ότι το έργο θα μπορούσε να παρουσιαστεί στην Επίδαυρο; Αλλά ποιος από τα μέλη του (ξενόφερτου) διοικητικού συμβουλίου θα πει μια γνώμη; Η όλη ιστορία μου θυμίζει το τραγούδι Μποστ-Μίκη "Ένα πλοίον ταξιδεύον με υπέροχον καιρόν, αιφνιδίως εξωκείλει ανοιχτά των Αζορών...". Εμείς, φυσικά, παρακαλάμε να μην ναυαγήσει! Και για να μην στενοχωρήσουμε τους υπερασπιστές του κ. Λούκου που είδαν φούρνο και θάμαξαν [θαύμασαν]....
Η Fiona Shaw (γεννήθηκε το 1958) θεωρείται μια από τις πλέον σημαντικές "κλασικές" ηθοποιούς του βρετανικού θεάτρου.
Fiona Shaw has specialised in pushing women's participation in theatre to its extremes. Infamously playing the part of Richard II in 1995 she remarked, 'King Richard is not really a man, he is a god.' For Shaw - whose performances often involve nudity - the question of female identity has become the focus of her creativity rather than something to be overcome or ignored. In a similar vein, one of the artist Victoria Russell's main concerns is to challenge the way women are looked at in art. Usually depicting them nude or in their underwear, Russell aims to give power back to her sitters by showing them as much like themselves as possible. As an approach to employ with an actress, more used to appearing as someone else, it results in a particularly insightful image of a great performer. [Στη φωτογραφία η Φιόνα Σο σε ένα έργο που φιλοτέχνησε η Victoria Russell].
ΥΓ. Σε καμιά περίπτωση, βέβαια, δεν αναιρείται το "τυχαίο" στις επιλογές του κ. Λούκου, σε ό,τι αφορά τον γενικότερο προγραμματισμό του Ελληνικού Φεστιβάλ, που παρά τις διακηρύξεις του παραμένει νεφελώδες... Οι Ευτυχισμένες μέρες θα μπορούσαν να παιχτούν ας πούμε στο Εθνικό Θέατρο κι αυτό το λέμε σε συνάρτηση με το κλίμα και την ατμόσφαιρα του μπεκετικού θεάτρου. Τα έργα του ο Μπέκετ δεν τα έγραψε για να παίζονται σε αχανείς ανοιχτούς χώρους και συνεπώς με ποια "λογική" ο κ. Λούκος σκέφτηκε ότι το έργο θα μπορούσε να παρουσιαστεί στην Επίδαυρο; Αλλά ποιος από τα μέλη του (ξενόφερτου) διοικητικού συμβουλίου θα πει μια γνώμη; Η όλη ιστορία μου θυμίζει το τραγούδι Μποστ-Μίκη "Ένα πλοίον ταξιδεύον με υπέροχον καιρόν, αιφνιδίως εξωκείλει ανοιχτά των Αζορών...". Εμείς, φυσικά, παρακαλάμε να μην ναυαγήσει! Και για να μην στενοχωρήσουμε τους υπερασπιστές του κ. Λούκου που είδαν φούρνο και θάμαξαν [θαύμασαν]....
No comments:
Post a Comment