Ο Νίκος Περέλης...

Είχα μια οφειλή στον φίλο Νίκο Περέλη. Μετά από δική του πρόσκληση έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια τις δουλειές του στο θέατρο κι έχω εκτιμήσει το πάθος του και την άσβηστη φλόγα για αληθινό θέατρο προσανατολισμένο στις ανάγκες του σημερινού κοινού. Ο Νίκος είναι ιδεολόγος, κι όχι απλώς ένας τεχνίτης του θεάτρου. Όταν γράφει ένα θεατρικό έργο, πιστεύει ότι αυτό ανταποκρίνεται στην αγωνία του θεατή που είναι καταπιεσμένος, κουρασμένος, πονεμένος και ωστόσο θέλει να αναδιοργανώσει τη ζωή του.

Είχα δει πέρσι τον Εχθρό του λαού του Ibsen που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Περέλης και ερμήνευσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και είχα μείνει ενθουσιασμένος. Δεν είχα πού να γράψω τις εντυπώσεις μου γι' αυτό και τώρα, αναδρομικά, κάνω αυτή την αναφορά.

Φέτος παρακολούθησα στο Θέατρο της Ημέρας μια έξοχη παράσταση με τον τίτλο "Η πόλη στον πάτο", όπου παρουσιάστηκαν τα μονόπρακτα του Δημήτρη Κεχαϊδη "Κατάσταση μη αναστρέψιμος", του Κώστα Μουρσελά "Χαλί Μπουχάρα" και του Νίκου Περέλη τα μονόπρακτα "Ο πλασιέ", "Ανασφάλεια", "Τιμή ευκαιρίας", "Ληστείες", "Ο Καραγκιόζης και ο Πασάς" και "Φως ιλαρόν επί πάτου". Οι συντελεστές της παράστασης: Νίκος Περέλης (σκηνοθεσία), Ανδρέας Σαραντόπουλος (επιμέλεια σκηνικού - κοστούμια), Κώστας Καραμπερόπουλος (μουσική), Πολυξένη Καρακατσάνη (βοηθός σκηνοθέτη), Ν. Περέλης - Γιώργος Σηφάκης (φωτισμοί). Στη διανομή: Βαγγέλης Μητρέλιας, Τζένη Κολλάρου, Νίκος Σταθόπουλος, Νίκος Νικολαϊδης, Έφη Κεραμίδα, Μπάμπης Αλατζάς, Π. Καρακατσάνη.

Αλλά πρέπει να μην ξεχάσω να μιλήσω και για το "παράπονο" του Νίκου που δεν επιχορηγήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού. Αδίκως, λέω εγώ. Και πού να πει τον πόνο του; Πώς τον έκριναν τα μέλη της αρμόδιας επιτροπής του ΥΠΠΟ αφού αποδεδειγμένα δεν έχουν παρακολουθήσει τη δουλειά του;

Αυτό όμως είναι σύνηθες πλέον στον τόπο μας. Δίνονται βραβεία π.χ. σε συγκεκριμένα λογοτεχνικά βιβλία, δίχως η κριτική επιτροπή να έχει βάλει κάτω τον κώλο της να διαβάσει όλη την εκδοτική παραγωγή της χρονιάς που κρίνει. Το αλισβερίσι δίνει και παίρνει και κανείς δεν ντρέπεται. Και στο θέατρο, λοιπόν, το ίδιο γίνεται.

Ο Περέλης είναι αυτόνομο, και ανεξάρτητο πνεύμα και δεν ενδίδει σε οτιδήποτε. Μην "παραπονιέται" για την αταξία. Κάποια στιγμή θα τον θυμηθούν και θα του πετάξουν ένα ξεροκόμματο. Το ζήτημα είναι κάποτε ν' αρχίσουν να λειτουργούν ίδια μέτρα και σταθμά για όλους. Ο Νίκος, βέβαια, έχει μια κακή εμπειρία κι αυτή έχει σχέση με το πέρασμά του από το Εθνικό Θέατρο. Αυτός ξεκίνησε την "περιπέτεια" της Πειραματικής Σκηνής, κι ο μακαρίτης Κούρκουλος τον άδειασε κάποια στιγμή... Τέλος πάντων. Ο Νίκος είναι γνώστης των τεκταινομένων και παρ' όλα αυτά, συνεχίζει και να γράφει και να σκηνοθετεί και να παίζει. Γεια σου Νίκο, μαζί σου!