Ο Jean Cocteau...

O Γάλλος ποιητής, πεζογράφος, κριτικός, σκηνοθέτης, σκηνογράφος και θεατρικός συγγραφέας Ζαν Κοκτό [Jean Cocteau] γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1889 και πέθανε στις 11 Οκτωβρίου 1963. Την πρώτη του ποιητική συλλογή τη δημοσίευσε σε ηλικία 17 χρόνων και γρήγορα έγινε μια αξιοπρόσεκτη φιγούρα στους γαλλικούς κύκλους των διανοουμένων.

Το δημοφιλές μυθιστόρημά του Les Enfants terribles [=Tα τρομερά παιδιά] δημοσιεύτηκε το 1929 κι έγινε ταινία στον κινηματογράφο το 1950. Συνεργάστηκε με διάσημους καλλιτέχνες της εποχής.

Με τον Στραβίνσκι συνεργάστηκε στον Οιδίποδα Τύραννο (1924), έγραψε μια αξιοπρόσεκτη εκδοχή της Αντιγόνης του Σοφοκλή που ανέβασε ο Ντιλέν το 1922.
Ακολούθησαν:
Ορφέας σε σκηνοθ. Πιτοέφ (1924),
Les Chevaliers de la table ronde [=Οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης, 1937),
Les parents terribles [=Oι τρομεροί γονείς, 1938),
Les monstres sacrés [=Tα ιερά τέρατα, 1940),
La machine à écrire [=H γραφομηχανή, 1941),
L’ aigle à deux tetes [=O δικέφαλος αετός, 1946),
La voix humaine [=Η ανθρώπινη φωνή, 1930),
Renaud et Armide (1943).

Χαρακτηριστικό είναι το έργο του La machine infernale [=H καταχθόνια μηχανή), που είναι βασισμένο στο μύθο του Οιδίποδα και ανέβηκε από τον Λουί Ζουβέ το 1934.

Στα περισσότερα από τα έργα του πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο φίλος και σύντροφός του Ζαν Μαρέ. Τέσσερις θεατρικοί μονόλογοι του Ζαν Κοκτό –Στο Πανηγύρι, Η Ανθρώπινη Φωνή, Η Ψεύτρα, Το Φάντασμα της Μασσαλίας–, οι οποίοι είναι διάσπαρτοι από έξυπνες παγίδες και τολμηρές μπλόφες που ως σκοπό έχουν να τροφοδοτούν τα όνειρα, τις επιθυμίες για αλλαγή, τις αποδράσεις από το τέλμα των κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων, παρουσιάστηκαν με τον τίτλο «Αυτή ολομόναχη», το 2003, στο θ. Altera Pars (Αθήνα) - μετάφραση Μαρία Χριστοδουλίδου, σκηνοθεσία Πέτρος Νάκος, σκηνικά Μάνος Σγουρός, κοστ.ούμια Δέσποινα Χειμώνα, φωτ.-video art Διονύσης Ευθυμιόπουλος, επεξεργασία ήχου-εικόνας Νίκος Τσέκος, και στη διανομή: Μίνα Χειμώνα (Στο Πανηγύρι - Η Ανθρώπινη Φωνή), Έλενα Μπόντη (Η Ψεύτρα), Δέσποινα Πολυκανδρίτου (Το Φάντασμα της Μασσαλίας), Ηρακλής Μπριασούλης ("Αυτή Ολομόναχη..."). Το 2004, η Ανθρώπινη φωνή παίχτηκε από τη Θεατρική Ομάδα «Ονειροπόροι», στο Θέατρο ΚΕΑ και στον Πολυχώρο 8 Δυτικά – σκηνοθ. Μαρία Σπάτουλα, σκην.-κοστ. Μαργαρίτα Νικολοπούλου, μουσ. επιμ. Δημήτρης Αντωνίου, και στη διανομή: Ιωάννα Αντζουλή, Ελπίδα Γαζή, Τζένη Παπαζιού. Ωστόσο, κατά καιρούς έχουν παιχτεί τα μονόπρακτά του σε διάφορους συνδυασμούς.

Ο Κοκτό είχε επισκεφθεί τη χώρα μας τρεις φορές. Το 1936 ως ανταποκριτής της εφημερίδας Paris-Soir με τον τότε σύντροφο του Μαρσέλ Κιλ, το 1949 κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής περιοδείας με τον αγαπημένο του ηθοποιό Ζαν Μαρέ [Jean Marais] και το 1952 κατά τη διάρκεια διακοπών του με τη θαλαμηγό «Ορφέας ΙΙ» της φίλης του Francine Weisweiller.

Έτρεφε βαθύτατη αγάπη για την ελληνική αρχαιότητα και τη μυθολογία. Κάτι που αναγνωρίστηκε και στην έκθεση που διοργανώθηκε στο Μουσείο Μπενάκη με 120 έργα από διάφορες όψεις των εικαστικών του αναζητήσεων: σχέδια και χαρακτικά, πίνακες ζωγραφικής, κεραμικά και κοσμήματα. [Δες και ΕΔΩ]

Jean Cocteau: timeless poet