Η Δήμητρα Γρηγορέα γράφει για τις επιχορηγήσεις

• Δήμητρα Γρηγορέα

Αυτό το μάταιο πράγμα του να σχολιάζουμε με ειρωνεία τη διαδικασία μιας δημόσιας διαβούλευσης μας μειώνει σαν κλάδο. Δημόσια Διαβούλευση έχει γίνει για κάθε πιθανό θέμα και σε κάθε πιθανό υπουργείο. Δεν ξύπνησε ξαφνικά κάποιος και είπε ας εξεφτελίσω λίγο τους θεατρανθρώπους μέσω μιας δημόσιας διαβούλευσης!

Η δημόσια διαβούλευση προφανώς και δεν θα αλλάξει κάτι. Προφανώς και δεν θα φέρει κοσμοιστορική αλλαγή. Ούτε οι εκλογές φέρνουν όμως αλλά πάμε ακόμα κάποιοι και ψηφίζουμε. Είναι μια διαδικασία που έχει γίνει για άπειρα θέματα που αφορούν πολλές θεματικές. Εμπεριέχει κάποιες συνοπτικές ερωτήσεις -θεματικές που προκύπτουν με βάση όσα επι το πλείστον απασχολούν το σύνολο και όποιος δεν καλύπτεται φορέας ή άτομο μπορεί λογικά να καταθέσει γραπτές προτασεις και εφόσον είναι πολιτιστικός φορέας να διεκδικήσει μια θέση στη διαδικασία αποφάσεων. Και προφανώς κανένα υπουργείο δεν περιμένει να διευθετήσει διαδικασίες και να πάρει αποφάσεις μέσω μιας online διαδικασίας…είναι όμως ένα δικαιωμα και μια διαδικασία που αφού υπάρχει και μας «δίνετε» ως βήμα λόγου καλό είναι να το χρησιμοποιούμε.

Για μένα λοιπόν σε μια χώρα που καταρρέει δεν μπορεί να είναι άγχος το θέμα του αν φέτος θα δοθούν επιχορηγήσεις ή όχι. Όταν έξω από το Εθνικό θέατρο μου επιτιθονται και με κλέβουν, όταν πάω στο Θεατρο τέχνης και σκάνε μολότωφ, όταν προσπαθώ να μπω στο κτίριο του Θεατρολογικού Συνεδρίου και ένα γκρουπ διαδηλωτών δεν με αφήνει, όταν φτάνω στην είσοδο κεντρικών θεάτρων στο Σύνταγμα και βλέπω κουλουριασμένα σώματα αστεγων…

Προσωπικά είδα πολλούς θιάσους να ξεπέφτουν μπροστά στα μάτια μου «χρησιμοποιώντας» τη λήψη μιας επιχορήγησης για να στήσουν άρον άρον μια πρόχειρη παράσταση για να έχουν τις προδιαγραφες να λάβουν τα χρήματα…κάπως πρέπει να «καθαρίσει» η ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω πως αλλά πρέπει να γίνει άμεσα.