«Στοά»: Κρίστοφερ Χάμπτον «Στάχτες»

Μέχρι τις 16/11 θα παίζεται στο θέατρο «Στοά» το έργο του Κρίστοφερ Χάμπτον «Στάχτες». Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σάντορ Μάραϊ, το έργο περιγράφει τη σχέση δύο 75άρηδων φίλων, αχώριστων στα παιδικά και νεανικά χρόνια τους, που κάτι τους χώρισε για 41 χρόνια. Τώρα, γέροι, ξανασυναντιούνται και ανακαλύπτουν ότι απαντήσεις δεν υπάρχουν για τα συναισθήματα που τους προκάλεσε μία πεθαμένη γυναίκα, που και οι δυο ερωτεύτηκαν, αλλά και κανείς τους δεν κέρδισε. Το μόνο που κέρδισαν ήταν ένα άσβηστο πάθος που τους συντρόφευε στη μοναξιά τους. Σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, μετάφραση - σκηνικό Λέας Κούση. Παίζουν: Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιάννης Ροζάκης, Λήδα Πρωτοψάλτη.

«Θεάτρου Τέχνης» ρεπερτόριο

Ξεκίνησαν στο «Θέατρο Τέχνης» (Φρυνίχου 14 - Πλάκα), οι παραστάσεις του έργου «Αθήνα - Μήλος π.Χ.» του Αυγερινού Φραγκούλη, σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Ορμώμενος από τον Θουκυδίδη που ιστορεί την άπρακτη προσπάθεια της Αθήνας (426 π.Χ.). να καταλάβει τη Μήλο, ο Α. Φραγκούλης δημιουργεί ένα έργο, πικρό-κωμικό σχόλιο για τον παραλογισμό κάθε πολέμου. Την κωμική ατμόσφαιρα (πριν την εισβολή) διαδέχεται η κωμικοτραγική συνάντηση των εμπλεκομένων, που όμως καταλήγει στο τραγικό τέλος, όπως κάθε πόλεμος. Μια παράσταση χιουμοριστική, κινούμενη μεταξύ παραλόγου και κόμικ, που κλείνει το μάτι στο θεατή, κάνοντάς τον να σκεφθεί το περιττό και μάταιο κάθε προσπάθειας βίαιης επιβολής του εκάστοτε κυρίαρχου πολιτισμού πάνω σε λαούς που έχουν επιλέξει να ζουν διαφορετικά. Σκηνικά: Κατερίνα Σωτηρίου. Κοστούμια: Ανθία Λοΐζου. Παίζουν: Θοδωρής Αντωνιάδης, Κώστας Βελέντζας, Μαργαρίτα Γερογιάννη, Αναστασία Γεωργοπούλου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Ορέστης Καρύδας, Μιχάλης Κωνσταντινίδης, Νίκος Μόσχοβος, κ.ά.

Επίσης, την Τρίτη ξεκινά στο «Θέατρο Τέχνης» (Φρυνίχου), η παράσταση «ΝευρΟδύσσεια». Η Οδύσσεια είναι το πιο διάσημο ταξίδι επιστροφής του ανθρώπου στη γενέθλια γη του μετά από μια μεγάλη, λαβυρινθώδη περιπλάνηση στον κόσμο. Στις μέρες μας η επιστήμη με τα σύγχρονα μονοπάτια της - Μοριακή Βιολογία, Νευροβιολογία, Νευροψυχολογία κλπ. - μοιάζει να κάνει ένα ταξίδι εξερεύνησης μέσα στο κέντρο των αποφάσεων και της αυτοσυνείδησης του ανθρώπου, δηλαδή μέσα στον εγκέφαλο. Στόχος της παράστασης είναι ο παραλληλισμός αυτών των δύο «ταξιδιών», η «δικτύωση» και η αλληλεπίδρασή τους μέσα από ένα θεατρικό παιχνίδι. Ο Οδυσσέας είναι η συνείδηση και οι σύντροφοί του οι αισθήσεις και οι νευρώνες. Σκηνοθεσία - επιμέλεια κειμένου Μάνια Παπαδημητρίου. Σκηνικά - κοστούμια Ολυμπία Σιδερίδου - Αθηνά Πουρέα. Μουσική Κώστας Βόμβολος. Κίνηση Αμαλία Μπένετ. Παίζουν: Τάσος Αντωνίου, Φρόσω Ζαγοραίου, Θεμιστοκλής Καρποδίνης, Μαρία Κόμη Παπαγιαννάκη, Ανδρέας Μαυραγάνης, Μάνια Παπαδημητρίου, Σαμψών Φύτρος.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

3/2/2007

-- ΑΤΙΤΛΟ

Υπόθεση Νατάσα Κάμπους – ή ο φόβος της αγάπης

Του Βασιλη Αγγελικοπουλου, Η Καθημερινή, Παρασκευή, 7 Nοεμβρίου 2008

Από Ελληνα συγγραφέα γραμμένο και σε ελληνική σκηνή ανεβαίνει απόψε ένα θεατρικό έργο εμπνευσμένο από την υπόθεση Νατάσα Κάμπους που συγκλόνισε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη - η απαγωγή δηλαδή στην Αυστρία της μικρής Νατάσας από έναν άντρα και η κράτησή της επί 8 χρόνια στο υπόγειο του σπιτιού του.

Συγγραφέας ο Γιάννης Μαυριτσάκης, γνωστός και καλός ηθοποιός, που θεώρησε ότι οι λογαριασμοί του έκλεισαν με την υποκριτική, όχι όμως και με το θέατρο, αφού ήδη πέρυσι παρουσίασε με επιτυχία το πρώτο θεατρικό του έργο, το «Τυφλό σημείο» στο θέατρο Πορεία - έργο που, μεταφρασμένο, διακρίθηκε στη Γαλλία και προ ημερών μάλιστα παρουσιάστηκε εν είδει αναλογίου στο Παρίσι ανοίγοντας το Φεστιβάλ Φθινοπώρου στο «Οντεόν» μαζί με άλλα άπαιχτα ευρωπαϊκά έργα, σε σκηνοθετική επιμέλεια του ίδιου του διευθυντή του Οντεόν, Ολιβιέ Πι, ο οποίος κράτησε και ένα ρόλο.

«Βόλφγκανγκ»

Το δεύτερό του έργο, το «Βόλφγκανγκ», ανεβαίνει από το Εθνικό στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. «Το έργο ξεκινάει από το περιστατικό, αλλά δεν είναι απλά μια αφήγησή του» λέει ο Γ. Μαυριτσάκης. «Για μένα ήταν μια εικόνα του κόσμου μας. Ενα όχημα να μιλήσω για άλλα πράγματα - για τον φόβο κυρίως. Τον φόβο για τον τρόπο ζωής μας σήμερα, τον φόβο για τον άλλο, την ανικανότητα να αντιμετωπίσεις την ελευθερία του άλλου, τον φόβο της προδοσίας, της εγκατάλειψης, της μοναξιάς. Τον φόβο της αγάπης εντέλει».

Σ’ αυτή την υπόθεση όλα τα πρόσωπα είναι φοβισμένα, τρομαγμένα. «Οχι μόνο τα θύματα, αλλά και οι θύτες, κι αυτοί δηλαδή που ασκούν βία. Οπως ο Βόλφγκανγκ (Βασίλης Ανδρέου), ο απαγωγέας της Νατάσας (Λουκία Μιχαλοπούλου), ή το Φάντασμα του Πατέρα του (Μάνος Βακούσης), που ασκεί βία πάνω στον γιο του. Ο Βόλφγκανγκ είναι φοβισμένος κι από την ανικανότητά του να διαχειριστεί τις σχέσεις του με τις γυναίκες (Γυναίκα η Σεραφίτα Γρηγοριάδου), επειδή αδυνατεί να δεχτεί πως κι ο άλλος είναι ελεύθερο, ανεξάρτητο πλάσμα. Υπάρχει στο έργο μια φράση που λέει η μητέρα του (Μαρία Ζορμπά): “Πώς να κλειδώσεις το μυαλό κάποιου. Παράλογη επιθυμία, καταστροφική. Ετσι καταστρέφεται κανείς - όταν δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στην παράλογη επιθυμία του”».

Αυτός είναι, κατά τον συγγραφέα του έργου, ο λόγος που ο Βόλφγκανγκ απήγαγε και φυλάκισε ένα μικρό κορίτσι: «Πιστεύει ότι αν το μεγαλώσει ο ίδιος, θα μπορέσει να το έχει δικό του για πάντα. Πρόκειται για την ακραία εκδοχή αυτού που υπάρχει στη φαντασία μας για τον έρωτα. Οτι ο άλλος είναι δικός μας και για πάντα. Και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο άλλος έχει τις δικές του επιθυμίες, τις φαντασιώσεις, τις ανάγκες του. Πράγμα που μας παγιδεύει και μας ταλαιπωρεί πάρα πολύ…».

Έλξη και άπωση

Η μεταφορά ενός πρόσφατου γεγονότος στη σκηνή έχει στοιχεία έλξης για τον θεατή, αλλά μήπως και άπωσης; «Κι εγώ αναρωτιόμουν στην αρχή αν πρέπει να ασχοληθώ μ’ ένα τόσο πρόσφατο θέμα. Ηταν όμως τέτοια η επιθυμία να το γράψω που παραμέρισα τους ενδοιασμούς και βούτηξα στην επιθυμία μου. Με κινητοποίησε το θέμα γιατί παρότι ακραίο κι αποτρόπαιο φανέρωνε ένα μίνιμουμ συνείδησης - θες ο τρόπος που αυτοκτόνησε αυτός, πέφτοντας στις γραμμές του τρένου το βράδυ που απέδρασε το κορίτσι, όχι γιατί φοβήθηκε τη φυλακή, αλλά γιατί ένιωσε ότι με τη φυγή της τελείωσε η ζωή του, θες ο τρόπος που λοιδωρήθηκε, θες το γεγονός ότι στην κηδεία του ήταν μόνο η μάνα του - μια εικόνα που έμεινε μέσα μου».

Είναι πολύ ευχαριστημένος με την αντιμετώπιση του έργου του από τη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου και γενικά το όλο ανέβασμα. «Το σκηνικό (Κων. Ζαμάνης) είναι ένας τόπος εσωτερικός, μυαλού. Αλλά δεν είναι ένα δωμάτιο-φυλακή, αυτό ούτε εγώ το ήθελα. Τοποθέτησα το έργο στον κήπο του Βόλφγκανγκ - όχι ρεαλιστικό κήπο βέβαια, αλλά κάτι εσωτερικό, κλειστό, με χώμα κάτω. Γιατί αυτός συνέχεια σκάβει, σκάβει…».

Στο Παρίσι

Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε εκτός Ελλάδας σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Πόσω μάλλον στη λαμπερή αίθουσα ενός ιστορικού θεάτρου, όπως το Theatre de l’Odeon στο Παρίσι. Μοιάζει εκ πρώτης όψεως αναπόφευκτο: ένα ελληνικό κείμενο δεν μπορεί εύκολα να διασχίσει τα σύνορα, παρά μεταφρασμένο. Ετσι έφτασε στα χέρια του Ολιβιέ Πυ, τον οποίο παρακολουθήσαμε το περασμένο Σάββατο (1/11) να «διευθύνει» από τη σκηνή του Οντεόν τη ραδιοφωνική ανάγνωση, απευθείας μεταδιδόμενη από την France Culture, του έργου του Γιάννη Μαυριτσάκη «Το τυφλό σημείο», σε γαλλική μετάφραση Δήμητρας Κονδυλάκη και με μια σειρά από σημαντικούς Γάλλους ηθοποιούς.

«Οχι» σε τρίτη χρονιά

ΦΟΥΑΓΙΕ

«Μπακαλόγατος» και τρίτη χρονιά ή όχι; Οχι, είναι η απάντηση που έρχεται απ τον Πέτρο Φιλιππίδη, πρωταγωνιστή αλλά και σκηνοθέτη της παράστασης που έχει αποσπάσει τις θερμότερες κριτικές από ειδήμονες και μη και που γεμίζει το «Μουσούρη» με τις ουρές να φτάνουν από την Καρύτση στη Σταδίου - για ακόμα έναν μήνα είναι sold out απ ό,τι έμαθα.

Ο πολυπράγμων δημιουργός νιώθει έντονη την ανάγκη να μην εμμείνει στα κεκτημένα του, αλλά να βρει νέο έργο για την επόμενη χρονιά. Το ζητούμενό του είναι να βρει ένα δυνατό ελληνικό έργο. Κοιτάει αρκετά δοκιμασμένα έργα και αναζητά καινούργια κείμενα που να κάνουν νέες προτάσεις.

Τα κείμενα που έχει στα χέρια του είναι δεκάδες και ήδη το καλαίσθητα ανακαινισμένο καμαρίνι του στο θέατρο της πλατείας Καρύτση έχει αρχίσει να γεμίζει απ αυτά.

Από το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» στο «Θέατρον»! Ανάσα δεν πήρε ο Λάκης Λαζόπουλος και από τα στούντιο που γυρίζεται το «Τσαντίρι» του, μπήκε σε πρόβες στο καινούργιο θέατρο της οδού Πειραιώς για τον «Βιοπαλαιστή στη στέγη». Κεφάλι δεν σηκώνει και η μόνη απόδραση που έκανε από τη «Στέγη» ήταν από Τρίτη μέχρι και Πέμπτη για τις ανάγκες της προβολής του «Ελ Γκρέκο» στην Ισπανία.

Μη φανταστείτε, όμως, ότι έφυγε από το μυαλό του έστω και για λίγο η παράσταση που ετοιμάζει. Δούλευε το πρότζεκτ της και επικοινωνούσε με τους εδώ συνεργάτες του ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα κι από σήμερα το βράδυ πια μπαίνει στην τελική ευθεία των προβών του. Καλοτάξιδος!

Υ.Γ. Αξίζει να σας προδώσω ότι άκουσα «λαθραία» κομμάτια που του έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης -να τον συγχαρώ κι εγγράφως για τη βράβευσή του στα Θεατρικά Βραβεία του «Αθηνοράματος» για την τέλεια μουσική του στο «Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας»- για την παράσταση του Λαζόπουλου κι έχω την αίσθηση ότι είναι από τους πιο δυνατούς άσους της!

Εμαθα και τη διανομή της «Φουρκέτας», που θα δούμε στο Μικρό Παλλάς από τη νέα χρονιά. Στο τρυφερό αυτό έργο της Ελένης Γκασούκα, που εντυπωσίασε με τους «Ηρωές» της, θα παίξουν η Μαρία Καβογιάννη, ο Κώστας Κόκλας, ο Θανάσης Αλευράς, ο Μπάμπης Γιωτόπουλος και ο Σταύρος Σβήγκος, όπως ήδη σας έχω ενημερώσει σε περασμένο φύλλο μας.

Ο «Ματωμένος Γάμος» έφερε κοντά την Τάνια Τρύπη και τον Σωτήρη Χατζάκη, μα έκτοτε δεν έχουν συνεργαστεί. Υπήρχε μια σκέψη - πρόταση από τον Νικήτα Τσακίρογλου να ανεβάσουν τον «Κύκλο με την κιμωλία» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας σε σκηνοθεσία του Χατζάκη, με εκείνη στον ρόλο του Γρούσα. Το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά της όμως -προσωπικά με τα παιδιά της, αλλά και τηλεοπτικά με τη σειρά «Ποιος μας πιάνει»- δεν της επέτρεψε να πει το ναι και ας το ήθελε πολύ. Για την ιστορία να αναφέρω ότι αυτόν τον ρόλο θα ερμηνεύσει τελικά στο ΚΘΒΕ η Ταμίλα Κουλίεβα.

15 Νοεμβρίου ξεκινούν οι πρόβες για το «Κλουβί με τις τρελές», που θα δούμε στο «Παλλάς» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή και η πρεμιέρα της παράστασης έχει προγραμματιστεί για τις 20 Φεβρουαρίου. Οσο για την παραγωγή; Θα είναι, όπως έμαθα, απ τις πιο πολυδάπανες και πολυπρόσωπες που έχουμε δει ποτέ. Ο Μέμος Μπεγνής, που θα παίξει πλάι στον ίδιο τον Φασουλή, τον Μπέζο, τον Μυλωνά, τη Σεμπεκοπούλου, τη Φαραζή κ.λπ., πετάχτηκε στις αρχές της εβδομάδας στο Λονδίνο και είδε το εκεί«Κλουβί» και ενθουσιάστηκε όσο ποτέ. Χειροκροτούσε τους ηθοποιούς για ώρα και έκτοτε δεν σταματά να μιλάει για την εμπειρία που έζησε απολαμβάνοντας αυτήν τη δουλειά.

Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ, 07/11/2008

Τρία ζευγάρια παίζουν ... Θάρρος ή Αλήθεια

Δεν θα ήταν καλύτερα το σεξ να μπορούσε να βοηθήσει τον γάμο παρά να τον πληγώσει; Μη βιαστείτε να απαντήσετε πριν δείτε την κωμωδία του Τζεφ Γκουλντ, «Θάρρος ή Αλήθεια;» που παρουσιάζεται από τις 20 του μήνα στο θέατρο «Αμιράλ», σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου.

Τρία ζευγάρια μαζεύουν όλο το θάρρος τους και όλη την αλήθεια τους για να τη ρίξουν άτσαλα πάνω στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Πόσα ποτά θα χρειαστούν για να πιουν και να αντέξουν αλήθειες που έχουν κρύψει κάτω από το κρεβάτι του τέλειου γάμου τους; Πόσο θάρρος θα χρειαστούν για να δοκιμάσουν τώρα όλοι μαζί μια ακραία σεξουαλικά εμπειρία που όλοι τους έχουν σκεφτεί άλλα ποτέ δεν έχουν τολμήσει;

Οσο η νύχτα περνάει τα σκοτάδια τους δυναμώνουν και όσο τα σκοτάδια δυναμώνουν το παιχνίδι χοντραίνει. Ενα παιχνίδι που δεν αφήνει πίσω του νικητές. Αφήνει μόνο το θάρρος της Αλήθειας. Και όποιος αντέξει...

Το έργο είναι υποψήφιο στο Λος Αντζελες ως η καλύτερη κωμωδία για το 2008. Τη μετάφραση υπογράφει ο Γιώργος Ηλιόπουλος, τη σκηνοθεσία-απόδοση ο Γιάννης Βούρος, τα σκηνικά-κοστούμια η Λουκία Μινέττου. Παίζουν: Δημήτρης Αλεξανδρής, Μαρία Ανδρούτσου, Σαράντος Γεωγλερής, Φαίδρα Δρούκα, Νίκος Ιωαννίδης και η Μαρία Σολωμού.

Οταν ο Πετρούκιος ημέρωσε την Κατερίνα

Με 35 λεπτά καθυστέρηση ξεκίνησε η πρεμιέρα του σαιξπηρικού έργου το «Ημέρωμα της στρίγγλας» στη Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Μια παράσταση που έμοιαζε να μην είναι ακόμα έτοιμη, μιας και η έναρξη αλλά και η υπόκλιση των ηθοποιών στο τέλος ήταν ασυντόνιστες.

- Η κωμωδία των κοστουμιών: Παρά τις όποιες σκηνοθετικές ατεχνίες και αβλεψίες, την παράσταση έκλεψαν τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου με αποκορύφωμα το γαμπριάτικο νυφικό μίνι φόρεμα με ασημί παγιέτες του γαμπρού Πετρούκιου – Ακη Σακελλαρίου συνδυασμένο με καφέ μάλλινες κάλτσες και ταλαιπωρημένο ημίψηλο καπέλο, με vintage γυαλιά αεροπόρου, καθώς και όλα τα κοστούμια της «ιδιαίτερης» Κατερίνας - Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη: αρχικά ένα γκρι πανωφόρι με ένα τεράστιο ανάγλυφο «ΝΟ», στη συνέχεια το νυφικό με ανάγλυφο ένα «ΟΝ» που στη Β’ Πράξη και μετά τις ταλαιπωρίες που τράβηξε η νεόνυμφη έγινε «OFF» και στο τέλος μία μοβ τινίκ από μουσελίνα με ανάγλυφο «ΟΗ».

- Γέλιο φθινοπωρινής νυκτός: Η κοκκινομάλλα Καρυοφυλλιά Καραμπέτη επιβεβαίωσε τη φήμη της ως «στρίγγλα» Κατερίνα αποσπώντας και τη συγκατάνευση μετά γέλωτος του κοινού όταν είπε στον Πετρούκιο: «Στη χαζομάρα είσαι αυτοδίδακτος». Γενικότερα, το κοινό έδειχνε να απολαμβάνει τα repartees του εκρηκτικού ζευγαριού καθώς και τις σκηνές του Σακελλαρίου με τον Σωκράτη Πατσίκα στο ρόλο του υπηρέτη του Γκρούμιο, όπως και τις σκηνές με τον Αλέξανδρο Μυλωνά, τον Γιάννη Νταλιάνη, τον Ηλία Ασπρούδη, τον Ιερώνυμο Καλετσάνο, την Εμιλυ Κολιανδρή.

- Τέλος καλό, όλα καλά: Στην πρεμιέρα παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, ο υπ. Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης, ο υφυπ. Παιδείας Ανδρέας Λυκουρέντζος, ο Γιώργος Πεπονής, ο Γιάννης Χουβαρδάς, η Νόνικα Γαληνέα, ο Θανάσης Βαλτινός, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Χάρης Βλαβιανός, ο Χρήστος Καλαβρούζος, ο Νίκος Κούνδουρος, η Ντόρα Γιαννακοπούλου, ο Δημήτρης Πιατάς, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, ο Μηνάς Χατζησάββας, ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος κ.ά.

ΜΠΛΑΤΣΟΥ ΙΩΑΝΝΑ. Ελεύθερος Τύπος, Παρασκευή, 07.11.08

Τα παιδιά στη χώρα των θαυμάτων

Το εικαστικό εργαστήρι του Εθνικού Θεάτρου μυεί τους μικρούς θεατές της «Παιδικής Σκηνής» στη δημιουργία

Να που η «Παιδική Σκηνή» του Εθνικού Θεάτρου δεν μυεί τα παιδιά μόνο στη θεατρική πράξη με την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» αλλά και στην εικαστική δημιουργία.

Σκηνή από την παράσταση «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», η οποία θα γίνει την Κυριακή το απόγευμα στο «Κοτοπούλη-Ρεξ» η αφορμή για το εικαστικό παιχνίδι των παιδιών

Την Κυριακή το απόγευμα στο θέατρο «Κοτοπούλη-Ρεξ» παιδιά 7 έως 12 ετών, με αφορμή την παράσταση, θα ζωγραφίσουν, θα παίξουν με τα υλικά και θα δημιουργήσουν ένα εικαστικό έργο. Μικρά γλυπτά από ανακυκλώσιμα υλικά, τα οποία θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν με πετονιές ή κλωστές για να συμπληρώσουν μεγάλα mobil, τα οποία και θα παραμείνουν στο φουαγέ της «Παιδικής Σκηνής» και θα εξελίσσονται.

Γιατί το εργαστήρι της Κυριακής είναι το δεύτερο από τα τέσσερα εικαστικά εργαστήρια, που προγραμματίζονται (23/11 και 7/12) στο πλαίσιο της «Κοινής Θέας» των εικαστικών δράσεων του Εθνικού.

Τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν ατομικά και ομαδικά σε μια προσπάθεια να αποδώσουν στιγμιότυπα από τον κόσμο της Αλίκης ή να συνδυάσουν τις δικές τους εμπειρίες σε έναν κόσμο θαυμάτων με την καθοδήγηση της Ελένης Κοτσώνη, εικαστικού με σημαντική εμπειρία σε καλλιτεχνικά εκπαιδευτικά προγράμματα.

Με έναν τρόπο διασκεδαστικό, αυθόρμητο και δημιουργικό, απελευθερώνουν τη φαντασία τους δημιουργώντας εικόνες παράξενες μακριά από τις συνηθισμένες, δημιουργώντας τελικά τη δική τους Χώρα των Θαυμάτων. (Κόστος 10 ευρώ. Ωρες: 17.45-19.45 Δηλώσεις συμμετοχής 210- 3820950).

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/11/2008

Η Νατάσα Κάμπους εμπνέει παράσταση του Εθνικού

Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/11/2008

Για πρώτη φορά το Εθνικό Θέατρο βάζει όριο ηλικίας σε μια παράστασή του: το «Wolfgang» του Γιάννη Μαυριτσάκη, που ανεβαίνει απόψε σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, απευθύνεται, με αυστηρότητα, σε θεατές άνω των 15 ετών.

Πρόκειται για ένα δυνατό «εσωτερικό» κείμενο, που σπάει τα δεσμά του ρεαλισμού και ανυψώνεται με την ελλειπτικότητα του στακάτου διαλόγου σε επίπεδα συμβολικά και ψυχολογικά. Το στόρι του δεν δικαιολογεί απολύτως την απόφαση της πρώτης κρατικής σκηνής. Τον συγγραφέα του, όμως, που εγκατέλειψε διά παντός τη σκηνή για τη θεατρική γραφή και μας αποκαλύφθηκε την περασμένη σεζόν με το εξαιρετικό «Τυφλό Σημείο», δεν τον απασχολεί ούτε τον ενοχλεί ο περιορισμός. Μάλιστα, τον αγνοούσε.

Η μικρή Φαμπιέν - Λουκία Μιχαλοπούλου και ο Βόλφγκανγκ - Βασίλης Ανδρέου στο χωμάτινο σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, στην παράσταση που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάτου

Θα αναρωτιέστε ποιος είναι ο «ακατάλληλος» για εφήβους Βόλφγκανγκ, που τον υποδύεται ο Βασίλης Ανδρέου. Κατά τα φαινόμενα, τουλάχιστον, είναι ένας ήσυχος, μοναχικός νεαρός, που ποτέ δεν τον έχει δει κάποιος στη γειτονιά με γυναίκα. Φροντίζει με μεράκι τον κήπο του και το παλιό αυτοκίνητο του πατέρα του -με το αυταρχικό φάντασμα του οποίου συχνά συνομιλεί. Κάθε τόσο δέχεται δύο επισκέψεις: της μητέρας του και ενός φίλου του. Τελικά θα συναντηθεί ερωτικά με μια γυναίκα. Σύντομα θα την απορρίψει. Ως εδώ φαίνεται αρκετά φυσιολογικός.

Η ηρωική... έξοδός του συντελείται όταν αποφασίζει να απαγάγει την ανήλικη κόρη του γείτονά του, τη Φαμπιέν (στον ρόλο η Λουκία Μιχαλοπούλου). Στο πρόσωπό της εναποθέτει όλες τις προσδοκίες του για τον τέλειο έρωτα: «Ο έρωτας θα έπρεπε να είναι αλλιώς... Θα έπρεπε να ξεχωρίζεις κάποιον... Να τον διαλέγεις ανάμεσα σε όλους τους άλλους και να μένεις μαζί του για πάντα», είναι η πίστη του.

Το κοριτσάκι, έγκλειστο σε ένα υγρό και σκοτεινό υπόγειο, μεγαλώνει με τα τρόφιμα, τα ρούχα, τα βιβλία και την παράδοξη στοργή που της δίνει ο «σωτήρας»-απαγωγέας της. Ωσπου, έπειτα από χρόνια, της περνά τις βέρες τους! Το ψέμα που έχει εφεύρει ο ήρωας είναι ένας πόλεμος, ο οποίος θερίζει, υποτίθεται, τους πάντες. Θύματά του και οι γονείς της μικρής. «Σε διάλεξα», της λέει. «Ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους διάλεξα εσένα. Θα μείνεις κρυμμένη. Τώρα δεν κινδυνεύεις. Είσαι προστατευμένη και ασφαλής. Κανείς δεν μπορεί να σ' αγγίξει. Θα μείνεις καθαρή όσα χρόνια και να περάσουν. Δεν θα γεράσεις ποτέ. Ακόμα και όταν θα έχεις γίνει γυναίκα, θα είσαι πάντα κορίτσι. Μέχρι να γίνεις κόμματι από μένα».

Η απαγωγή της ανήλικης Αυστριακής Νατάσα Κάμπους ήταν η φιτιλιά για να ανάψει η δραματουργική φωτιά του Γ. Μαυριτσάκη. Το κορίτσι, που έμεινε 8 χρόνια φυλακισμένο στο υπόγειο του Βόλφγκανγκ Πρίκλοπιλ, ήταν όμως απλώς η αφορμή για τον «Βόλφγκανγκ». «Ενώ με συγκλόνισε αυτή καθ' εαυτή η ιστορία», εξηγεί ο συγγραφέας, «τη χρησιμοποίησα για να διηγηθώ κάτι άλλο. Με δυο λόγια, προσπάθησα να καταγράψω τις απελπισμένες προσπάθειες κάποιων ανθρώπων να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Αυτό είναι το έργο».

Ο ήρωας δεν είναι ξεκάθαρα ούτε θύτης ούτε θύμα. Αλλοτε τον σπλαχνίζεσαι, άλλοτε σ' εξοργίζει. Μοιάζει παιδί αβοήθητο. Ετσι τα όρια συγχέονται. Οπως και τα αισθήματα της Φαμπιέν: ενώ τον αγαπάει, θέλει και να τον σκοτώσει. Η σχέση που αναπτύσσεται είναι μιας άρρωστης αλληλεξάρτησης. «Οι φορείς της βίας είναι και θύματά της στο έργο», προσθέτει ο Μαυριτσάκης. «Ο Βόλφγκανγκ ασκεί στη Φαμπιέν την ψυχική βία που ο ίδιος υπέστη απ' τον πατέρα του. Ο κοινωνικός περίγυρος είναι ασφυκτικός. Κι όλα τα πρόσωπα του έργου έχουν το ίδιο ανεπίδοτο αίτημα: όλοι μένουν μόνοι και χωρίς την αγάπη του άλλου».

Ακριβώς λόγω αυτής της έλλειψης του άλλου αλλά και της πλαστής πολεμικής ατμόσφαιρας, ο Μαυριτσάκης είχε υπόψη του κι έναν εναλλακτικό τίτλο: «Φόβος πάνω από την πόλη».

* Μαζί με τον Βασίλη Ανδρέου και τη Λουκία Μιχαλοπούλου, παίζουν οι Μάνος Βακούσης, Μαρία Ζορμπά, Σωτήρης Τσακομίδης, Νικόλας Αγγελής και Σεραφίτα Γρηγοριάδου. *

Μικρές πρωταγωνίστριες σε ένα «Θαύμα»

Η Δήμητρα Δουμένη και η Αναστασία Τσιλιμπίου μοιράζονται από σήμερα τον ρόλο της Ελεν Κέλερ στη σκηνή

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Παρασκευή, 7 Νοεμβρίου 2008

Η Αναστασία Τσιλιμπίου (αριστερά) και η Δήμητρα Δουμένη παίζουν εναλλάξ την Ελεν Κέλερ πλάι στην Πέγκυ Τρικαλιώτη (στο μέσον), η οποία ερμηνεύει τη δασκάλα τους Αννι Σάλιβαν στην παράσταση «Το θαύμα της Αννι Σάλιβαν»

Η εφετινή χρονιά θα είναι διαφορετική για την 11χρονη Αναστασία και τη 12χρονη Δήμητρα. Και οι δύο στην καθημερινότητά τους έχουν εντάξει το θέατρο Άλφα. Τα δύο ξανθά κορίτσια, μαθήτριες της έκτης δημοτικού και της πρώτης γυμνασίου, υποδύονται εναλλάξ την Ελεν Κέλερ στο «Θαύμα της Αννι Σάλιβαν» που κάνει σήμερα πρεμιέρα σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, με την Πέγκυ Τρικαλιώτη στον ρόλο της δασκάλας. Είναι η Αναστασία Τσιλιμπίου και η Δήμητρα Δουμένη που έχουμε ήδη γνωρίσει από ρόλους στη μικρή οθόνη και στη σκηνή. Όχι, δεν πέρασαν ακρόαση· ο σκηνοθέτης τις είχε επιλέξει και από την περασμένη άνοιξη σχεδόν συζητούσε μαζί τους- και μαζί με τους γονείς τους.

«Προσπαθώ και τα καταφέρνω» λέει η Αναστασία, ο ρόλος της οποίας στη σειρά «Για την καρδιά ενός αγγέλου» (δύο συνεχόμενες σεζόν στον Αlpha) της χάρισε την επωνυμία. Τα πράγματα για την ίδια είχαν ξεκινήσει νωρίτερα, όταν οι γονείς της την οδήγησαν σε πρακτορείο για παιδιά-μοντέλα, και έτσι ξεκίνησε με τη διαφήμιση και με επιδείξεις μόδας. «Δεν είναι μόνο η ομορφιά της αλλά και ο χαρακτήρας της» λέει η μητέρα της που καμαρώνει. «Ήταν όνειρό μου να κάνω θέατρο» λέει η εντεκάχρονη, η οποία, αν και δεν γνώριζε το έργο, ήθελε να ανεβεί στο σανίδι. «Για μένα το θέατρο είναι διασκέδαση. Μ΄ αρέσει να κάνω σκηνές, να παίζω. Ο ρόλος της Ελεν Κέλερ δεν είναι ευχάριστος αλλά ό,τι ρόλος και να ήταν “ναι” θα έλεγα». Αλλωστε μια φίλη της με προβλήματα στην ακοή την είχε φέρει εγκαίρως σε επαφή με το πρόβλημα της Ελεν Κέλερ. Παραδέχεται όμως ότι της «φάνηκε περίεργο ότι το έργο δεν είχε λόγια». Μαθήτρια στο δημοτικό της Καλλιθέας, η Αναστασία Τσιλιμπίου κάνει επίσης μπαλέτο και αγγλικά και δηλώνει ότι «πάνω απ΄ όλα θέλει να γίνει ηθοποιός». Με τη Δήμητρα Δουμένη δεν ήταν φίλες. «Τώρα όμως ήρθαμε πιο κοντά και λέμε τα δικά μας,για νεράιδες και χρώματα...». Έναν χρόνο μεγαλύτερη και πιο έμπειρη- έχει κάνει περισσότερη τηλεόραση αλλά και θέατρο-, η Δήμητρα Δουμένη επέλεξε το Μουσικό Σχολείο του Πειραιά για να συνεχίσει στο γυμνάσιο και ονειρεύεται να γίνει και ηθοποιός και τραγουδίστρια- γι΄ αυτό σκέπτεται να γίνει «πριμαντόνα». Πήρε το βάπτισμα στην ταινία μικρού μήκους του Αρη Μπαφαλούκα «See Νo Εvil», τη μεγάλου μήκους της Κλεώνης Φλέσσα «Πάμε για ένα ούζο» και τις τηλεοπτικές συμμετοχές στη «Λένη» και στο «Ας πρόσεχες». Επί δύο χρόνια ήταν η Αννι στο ομώνυμο μιούζικαλ, ενώ πέρυσι έπαιξε στον «Μυστικό κήπο». «Αυτός ο ρόλος μού άρεσε πάρα πολύ- είναι πολύ ξεχωριστός και δύσκολος. Υποδύομαι ένα παιδί κουφό, μουγκό και τυφλό. Η Ελεν Κέλερ ζούσε σε ένα μαύρο σκοτάδι, σε ένα χάος, αλλά χάρις στην Αννι Σάλιβαν άλλαξε η ζωή της. Έχει μια φράση μέσα το έργο» λέει η Δήμητρα «για την άχρηστη αγάπη που δεν είναι αρκετή. Και είναι η αγάπη των γονιών της Ελεν προς εκείνη. Ο ερχομός της δασκάλας τα αλλάζει όλα».

Χωρίς αγωνία γιατί «τα προλαβαίνει όλα», και είναι και «καλή μαθήτρια», η 12χρονη δηλώνει ξεκάθαρα ότι «όταν παίζω νιώθω πως είμαι ο ρόλος. Μου αρέσει πολύ να είμαι ηθοποιός και να εκφράζομαι μέσα από ρόλους».

Αυτοσυγκέντρωση και σοβαρότητα για τον ρόλο

«Αυτοσυγκεντρώνομαι» λέει η Δήμητρα Δουμένη. «Είναι ένας ρόλος που με κρατά σε δράση, υπερκινητικότητα. Πρέπει να μην ξεχασθώ. Από τη μεγάλη μου επιθυμία να είμαι καλή στον ρόλο... δεν βλέπω. Για να παίξω την τυφλή πρέπει να έχω τα μάτια μου σε ένα συγκεκριμένο σημείο, να έχει το σώμα μου μια συγκεκριμένη στάση. Το πιο δύσκολο είναι να βγάλω κάτι φθόγγους γιατί πρέπει να προσέχω τη φωνή μου».

«Όταν ανεβαίνω στη σκηνή, φαντάζομαι ότι είμαι η Ελεν Κέλερ,σοβαρεύω και το κάνω όπως πρέπει» εξηγεί η Αναστασία Τσιλιμπίου. «Προσπαθώ να βγάλω την αγριάδα που έχω μέσα μου. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο για μένα. Μπαίνοντας όμως στο κλίμα της παράστασης προσπαθώ. Κυρίως να γίνω άγρια- γιατί δεν αγριεύω εύκολα».

• Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, μουσική Σταμάτη Κραουνάκη, σκηνικά-κοστούμια Ντόρας Λελούδα.

«Φωτιά και νερό», για δεύτερη χρονιά!

Στο θέατρο «Αλμα» παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, από τη Δευτέρα και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη «Φωτιά και νερό», σε σκηνοθεσία Ασπας Τομπούλη. Τι μπορεί να συμβεί αν βρεθεί ένας μουσουλμάνος στο χριστιανοευρωπαϊκό «παράδεισο» κι ένας χριστιανός στον ισλαμικό; Ένας Άραβας και ένας Ευρωπαίος βρίσκονται κλεισμένοι στη «φυλακή» που έφτιαξαν ο ένας για τον άλλον. Τη διέξοδο τούς δείχνει η τρυφερή ψυχή μιας γυναίκας που μεταμορφώνει την πραγματικότητα σε παραμύθι, αλλά αρνείται τον ανταγωνιστικό έρωτά τους. Σκηνικά - κοστούμια: Μαρία Κονομή. Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης. Κίνηση: Φώτης Νικολάου. Παίζουν: Κάτια Γέρου, Μάνος Ζαχαράκος, Βασίλης Κουκαλάνι.

Νέες πρεμιέρες και επαναλήψεις

«Το δώρο» στο θέατρο «Αθηνά»

Το Εθνικό Θέατρο ανεβάζει σήμερα στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» το δεύτερο έργο του ηθοποιού Γιάννη Μαυριτσάκη «Wolfgang», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Παίζουν: Βασίλης Ανδρέου (Wolfgang), Λουκία Μιχαλοπούλου (Fabienne), Μάνος Βακούσης, Μαρία Ζορμπά, Σωτήρης Τσακομίδης, Νικόλας Αγγελής, Σεραφίτα Γρηγοριάδου.

• Το θέατρο «Αθηνά» παρουσιάζει το έργο «Το Δώρο» των Αλέξανδρου Ρήγα - Δημήτρη Αποστόλου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, σκηνικά Λίας Ασβεστά, κοστούμια Αλέξη Φούκου. Σε μια αυλή ενός αστικού σπιτιού στην Καλογρέζα δυο ζευγάρια εξομολογούνται την αγάπη, τα απωθημένα, τα νεύρα, τις επιθυμίες τους. Θυμούνται, αλληλοκατηγορούνται, «απογυμνώνονται». Ολα ξεκινούν από μία απλή αναρώτηση: «Τι δώρο θα πάρουμε στο γάμο του Σωτήρη»; Ψάχνοντας, αντί δώρου βρίσκουν τον παλιό εαυτό τους, μιλάνε αυθόρμητα ειλικρινώς, αλληλοπληγωνόμενοι, ξεσηκώνουν τη γειτονιά, σπάνε τζάμια, καταστρέφουν υπόστεγα, «καταβρέχονται» και επιστρέφουν στην παλιά «καθωσπρέπει» ζωή τους, προσφέροντας ως «δώρο» στους εαυτούς τους το ζωτικό τους ψεύδος. Παίζουν: Ελένη Καστάνη, Γιάννης Μποστατζόγλου, Βασιλική Ανδρίτσου, Αλέξανδρος Ρήγας, Τόνυ Δημητρίου, κ.ά.
• Στο θέατρο «Αργώ» παρουσιάζεται το έργο «Amor Omnia Vincit» (Η αγάπη νικά τα πάντα) του Σουηδού συγγραφέα Περ Ολοφ Ενκβιστ. Πρόσωπα του έργου είναι ο Δανός συγγραφέας Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, η Δανή ηθοποιός Γιοχάνε - Λουίζ Χάιμπεργκ και o Δανός κριτικός και ποιητής Γιόχαν Λούντβιχ Χάιμπεργκ. Μετάφραση Νίκος Κιούρτης - Δημήτρης Ιωάννου. Σκηνοθεσία Δημήτρης Ιωάννου. Σκηνικά - κοστούμια Ιωάννα Μανωλεδάκη. Παίζουν: Αιμιλία Υψηλάντη, Δημήτρης Παπάζογλου, Ζαχαρούλα Οικονόμου και Στέλιος Γούτης.

Σαν ν' άλλαξε πλευρό η Λυρική

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Το ευχαριστήθηκα. Ηταν πολύ ωραία η βραδιά προχθές στη Λυρική Σκηνή. Σχεδόν γεμάτο το «Ολύμπια» παρακολούθησε το μπαλέτο «Ευγένιος Ονιέγκιν» σε χορογραφία Ιρέκ Μουχαμέντοφ, σε μια αξιοπρόσεχτη παράσταση. Μια απαστράπτουσα κουρτίνα και λιγοστά έπιπλα που εμφανίζονταν μόνο όταν χρειάζονταν ήταν το σκηνικό. Και καθόλου δεν έλειπε. Τη σκηνή γέμιζαν τα υπέροχα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ αλλά και ο αριστοτεχνικός φωτισμός της Ελευθερίας Ντεκώ, που έκανε θαύματα.

Ο διευθυντής του μπαλέτου Ιρέκ Μουχαμέντοφ χορογράφησε εκ νέου τον «Ευγένιο Ονιέγκιν» δίνοντας έμφαση στη δραματικότητα του έργου, αποδίδοντας στην κίνηση έντονο αφηγηματικό ρεαλισμό. Εμφαση επιπλέον έδωσε στους αντρικούς ρόλους και κυρίως στον πρωταγωνιστή του (Ιγκορ Σιάτζκο). Κι έτσι η Τατιάνα (προχθές την ερμήνευσε η Μαρία Κουσουνή) μπορεί να είχε ρόλο, δεν είχε όμως πολύ χορό. Ή τουλάχιστον όσο εμείς θα θέλαμε.

Ας μην παραπονιόμαστε. Η σεζόν άρχισε φέτος καλά για το μπαλέτο της ΕΛΣ. Ηταν φανερό, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Εχει δίκιο ο Μουχαμέντοφ, που επιθυμεί τη βελτίωση των χορευτών του ως προς την τεχνική, τον επαγγελματισμό και την εκφραστικότητα. Φάνηκε, όμως, ότι μάλλον τους ενέπνευσε και τους μετέδωσε το όραμά του. Ας τον ακολουθήσουν κι αυτοί κι εμείς μαζί...

Στα δύο διαλείμματα το κοινό χάζευε τη νέα, τριμηνιαία free press εφημερίδα της Λυρικής, διαβάζοντας με ιδιαίτερη περιέργεια τα πακέτα προσφορών! Ναι, η Λυρική αποφάσισε φέτος να προσφέρει καλύτερες τιμές σε όσους την επισκεφθούν οικογενειακώς αλλά και σε όσους προαγοράσουν εισιτήρια για τρεις ή και περισσότερες παραγωγές. Ακόμη και η αργοπορία βραβεύεται στα ταμεία της. Νέοι έως 26 ετών μπορούν να αγοράσουν μόλις 20 λεπτά πριν από την έναρξη των παραστάσεων εισιτήριο προς μόνο 15 ευρώ, εφόσον βεβαίως υπάρχει. «Ολα ζωντανεύουν με τη μουσική» διαβάζουμε το σλόγκαν στο έντυπο. Προχθές ήταν σαν να άλλαξε κάπως πλευρό και η ίδια Λυρική...

ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/11/2008

Ο Αντερσεν για την εποχή του ήταν σάικο

Συνέντευξη: Δημήτρης Παπάζογλου

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/11/2008

Ενας απρόβλεπτος πρωταγωνιστής βρίσκεται επί σκηνής στο θέατρο «Αργώ», που ξεκινάει σήμερα τις παραστάσεις του. Στο έργο του Σουηδού Περ Ολοφ Ενκβιστ «Amor omnia vincit - η αγάπη νικά τα πάντα», που αναφέρεται στη συνάντηση τριών προσωπικοτήτων της Δανίας του 19ου αιώνα, ο χορογράφος Δημήτρης Παπάζογλου κάνει το πρώτο του θεατρικό βήμα ερμηνεύοντας τον πασίγνωστο παραμυθά Χανς Κρίστιαν Αντερσεν (σημείωση: ο Αντερσεν νεαρός είχε σπουδάσει υποκριτική και χορό). Το έργο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ιωάννου, που έχει κάνει και τη μετάφραση μαζί με τον Νίκο Κιούρτη. Τους άλλους ρόλους ερμηνεύουν η Αιμιλία Υψηλάντη, ο Στέλιος Γούτης και η Ζαχαρούλα Οικονόμου.

Ο Δημήτρης Παπάζογλου έχει θητεύσει ως χορευτής σε θέατρα και όπερες της Ευρώπης (στο Δημοτικό Θέατρο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας, στην Όπερα της Βέρνης, σε Καζινό ντε Παρί, Μουλέν Ρουζ και Μπομπινό του Παρισιού) κι ασχολείται με τη χορογραφία στην Ελλάδα πάνω από 25 χρόνια (μιούζικαλ, επιθεωρήσεις, μουσικά θεάματα). Δικές του οι χορογραφίες στο σόου της Μαρινέλλας και του Πάριου, που ξεκινάει σήμερα στον «Διογένη», ενώ ετοιμάζεται χορογραφικά και για το «Κλουβί με τις τρελές», που θα παιχτεί τον καινούργιο χρόνο στο «Παλλάς» με πρωταγωνιστές τον Σταμάτη Φασουλή και τον Γιάννη Μπέζο.

Δημήτρης Παπάζογλου, Αιμιλία Υψηλάντη, Στέλιος Γούτης και Ζαχαρούλα Οικονόμου: στο Βασιλικό Θέατρο της Δανίας, τον 19ο αιώνα, μεταφέρονται οι ηθοποιοί της παράστασης του Δημήτρη Ιωάννου

Σε γνωρίζαμε ως χορευτή και χορογράφο. Πώς έτυχε τώρα να βρεθείς ηθοποιός επί σκηνής;

«Η επιλογή του άγνωστου σε μένα σκηνοθέτη Δημήτρη Ιωάννου να πιστέψει πως κάνω για τον ρόλο του Αντερσεν, να με βάλει στη διαδικασία να εκτεθώ όχι μόνο στο κοινό αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό και να σχοινοβατήσω σε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ξέρω και που είμαι γνωστός έχει μια τρομακτική αίγλη στην ψυχή και στην αδρεναλίνη μου».

Πώς θα περιέγραφες τον χαρακτήρα και τη ζωή του Αντερσεν; Νιώθεις να έχεις κάτι οικείο ή κόντρα σ' αυτόν;

«Ο Αντερσεν ήταν σάικο για την εποχή του. Νομίζω πως δύο πράγματα έχουμε κοινά: το ένα ότι είμαστε χαμηλής καταγωγής, αν και εκείνος αναρριχήθηκε στα κέντρα εξουσίας της εποχής του, σε βασιλείς, πρίγκιπες, κόμητες, πολιτικούς, μεγαλοαστούς, πράγμα που εγώ δεν έχω κάνει. Ποτέ δεν φλέρταρα με την εξουσία και τους ανθρώπους που την έχουν. Κακώς, βέβαια! Αλλά όταν ωριμάζει κανείς, σκέφτεται πιο λογιστικά! Το δεύτερο είναι πως ο Αντερσεν ποτέ του δεν πίστεψε στο έργο του, δεν πίστεψε πως τα παραμύθια είναι σοβαρή λογοτεχνία. Το ίδιο ένιωθα και νιώθω κι εγώ γι' αυτό που κάνω σε σχέση με τους μεγάλους χορογράφους όπως Μπεζάρ, Πετί, Κίλιαν, Φορσάιθ, Ρόμπινς, Μπαλανσίν, σε μια χώρα σαν τη δική μας όπου ο χορός είναι στην ιεραρχία τελευταίος και σε μια εποχή σαν τη δική μου που οι συγκυρίες ήταν δεδομένες. Αλλά δόξα τω Θεώ, επιβίωσα και υπάρχω ακόμα».

Η σχέση σου με τα παραμύθια ποια είναι; Και ειδικότερα μ' αυτά του Αντερσεν;

«Οφείλω να πω ότι παιδί διάβασα λίγα παραμύθια. Τα παραμύθια που με μάγευαν όταν ήμουν μικρός ήταν ο μαγικός κόσμος του σινεμά που με συντρόφευε στον παιδικό μου κόσμο. Αργότερα άρχισα να διαβάζω παραμύθια. Τον Αντερσεν τον ανακάλυψα έφηβος πια, τότε που είχα την ανάγκη να παίρνω διδάγματα και παράλληλα προετοίμαζα τον εαυτό μου να γίνω ένας... ονειροποιός. Διότι η χορογραφία είναι ένα όνειρο που πρέπει να το φτιάξεις για να αγγίξεις τις ευαισθησίες των ανθρώπων, για να επικοινωνήσεις μαζί τους. Από τα παραμύθια του Αντερσεν το πιο αγαπημένο μου είναι "Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά"».

Νιώθεις τρακ ή φόβο με αυτή τη διαφορετική έκθεση του εαυτού σου, που έχει να κάνει πρωτίστως με τον λόγο;

«Φόβο όχι, ούτε τρακ θα έλεγα. Σίγουρα ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, όπως η Αιμιλία Υψηλάντη και ο Δημήτρης Ιωάννου, αλλά και σεβασμό στους ηθοποιούς του θεάτρου, Ελληνες και ξένους, ζώντες και μη ζώντες. Και πιστέψτε με, έχω δει αρκετούς μεγάλους θεατρίνους στη ζωή μου. Αυτό και μόνο με κάνει να νιώθω όπως στο πρώτο χτυποκάρδι».

Το έργο τι πραγματεύεται;

«Εχει να κάνει με τρεις προσωπικότητες του Βασιλικού Θεάτρου της Δανίας, τον 19ο αιώνα. Είναι η ηθοποιός Γιοχάνε Χάιμπεργκ, ο κριτικός και ποιητής Γιόχαν Χάιμπεργκ και ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Τους παρακολουθούμε στο ζενίθ της πορείας τους να κάνουν μια κάθαρση ψυχής».

Η κινησιολογία, ο χορός είναι η γλώσσα του σώματος; Εχει ανάλογο αντίκρισμα με τον κανονικό λόγο;

«Ο Σταμάτης Φασουλής μού λέει εδώ και χρόνια πως είμαι ένας ηθοποιός που χορεύει. Το σίγουρο είναι πως το σώμα όταν βρίσκεται σε αρμονία με τον λόγο είναι σαν τα αρχαία ελληνικά γλυπτά!»

Σε τι επίπεδο βρίσκεται σήμερα ο χορός στην Ελλάδα; Ξεχωρίζεις κάποιους δημιουργούς;

«Και βέβαια το επίπεδο έχει ανέβει. Το χοροθέατρο έχει προχωρήσει πολύ καλά και έχει δημιουργήσει και κοινό. Στον ακαδημαϊκό χορό έχουμε ένα πρόβλημα οργάνωσης και οράματος. Η Ομάδα Εδάφους έφερε ένα καινούργιο κύμα εικαστικής αισθητικής και ποιητικότητας. Από κει άρχισε μια καινούργια εποχή με πρωτομάστορα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου». *

«Το ότι θα σχοινοβατήσω σε κάτι εντελώς διαφορετικό απ' αυτό που ξέρω έχει τρομακτική αίγλη στην ψυχή και στην αδρεναλίνη μου» λέει ο Δ. Παπάζογλου

Βλέπω «ψαγμένους» να φλερτάρουν με το εμπορικό

Κινείσαι περισσότερο σε παραστάσεις και θεάματα εμπορικού χαρακτήρα καλοφτιαγμένου. Δεν σ' ενδιαφέρει να δουλέψεις με μια ομάδα σε κάτι πιο ψαγμένο, πιο ερευνητικό;

«Η ίδια η ζωή σε οδηγεί από μόνη της. Ποτέ δεν ντρέπομαι για ό,τι έχω κάνει στα θεάματα καλοφτιαγμένου χαρακτήρα, γιατί μ' ενδιαφέρει να απευθύνομαι στο κοινό κι όχι σε ειδικούς. Παρακολουθώ όμως αρκετούς από τους "ψαγμένους"... να φλερτάρουν πολύ με το εμπορικό θέαμα. Ξέρεις, η δική μας ειδικότητα είναι μοναχική. Ο καθένας από μας έχει το δικό του κουκούλι γιατί συμβαίνει πολλές φορές, δουλειές που αρνούμαι να τις παίρνουν κάποιοι από τους "ψαγμένους"».

Οι χορογραφίες σου στον «Διογένη» για το σόου Μαρινέλλας-Πάριου αποσκοπούν σε κάτι φαντασμαγορικό; Τι ξεχωριστό έχουν οι δυό τους;

«Ούτε η Μαρινέλλα ούτε κι ο Πάριος έχουν ανάγκη φαντασμαγορικού θεάματος, μιας και οι δύο αποδεικνύουν στην εποχή μας, όπου κυριαρχεί το fake (το δήθεν), πως το αυθεντικό έχει διάρκεια και αξία, γι' αυτό το κοινό τούς το ανταποδίδει xρόνια τώρα. Ξεχωρίζουν ως ερμηνευτές γιατί έχουν μοναδικές φωνές και καταθέτουν την ψυχή τους στο κοινό».

Οι περσινές θεατρικές αγάπες του κοινού

Για δέκατη χρονιά επιμένουν τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του περιοδικού «Αθηνόραμα», που απονεμήθηκαν την Τρίτη στο Μεγάρο Μουσικής Αθηνών.

Τρεις από τους φετινούς βραβευμένους του «Αθηνοράματος», οι Μαρία Ναυπλιώτου (3ος γυναικείος ρόλος), Αννα Βαγενά (2ος γυναικείος ρόλος) και Πέτρος Ζούλιας (1ο σκηνοθεσίας), ανάμεσα στους Γιώργο Κοτανίδη και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο

Αναλυτικά:

* Παράσταση: 1ο Βραβείο «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», 2ο: «Το Γάλα», 3ο: «Η Μέθοδος Γκρόνχολμ».

* Σκηνοθεσία: 1ο Βραβείο: Πέτρος Ζούλιας («Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»), 2ο: Διαγόρας Χρονόπουλος («Η Μέθοδος Γκρόνχολμ«), 3ο: Κωνσταντίνος Ρήγος («Bossa Nova»).

* Νεοελληνικό έργο: «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη.

* Ανδρικός ρόλος: 1ο Βραβείο: Γιώργος Καραμίχος («Η Μέθοδος Γκρόνχολμ»), 2ο: Γιώργος Κέντρος («Η γυναίκα με τα μαύρα» του Στ. Μαλατράτ), 3ο: Ράντανοφ Κρις («Ενας στους Δέκα» του Λαέρτη Βασιλείου).

* Γυναικείος ρόλος: 1ο Βραβείο: Νένα Μεντή («Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»), 2ο: Αννα Βαγενά («Το Γάλα»), 3ο: Μαρία Ναυπλιώτου («Bossa Nova»).

* Ενδυματολογία: 1ο Βραβείο: Ντένυ Βαχλιώτη («Δυο τρελοί τρελοί παραγωγοί»), 2ο: Νατάσα Δημητρίου («Bossa Nova»), 3ο: Αγγελος Μεντής («Στον βυθό» του Γκόρκι).

* Σκηνογραφία: 1ο Βραβείο: Γιώργος Πάτσας («Δυο τρελοί τρελοί παραγωγοί»), 2ο: Γκάι Στεφάνου -Κων/νος Ρήγος («Bossa Nova), 3ο: Μανώλης Παντελιδάκης («Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας» των Ρήγα-Αποστόλου).

* Μουσική: 1ο Βραβείο: Σταμάτης Κραουνάκης («Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας»), 2ο: Ελένη Καραΐνδρου («Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα»), 3ο: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος («Το Φιόρο του Λεβάντε»).

* Φωτισμοί: 1ο Βραβείο: Μελίνα Μάσχα («Η Γυναίκα με τα μαύρα»), 2ο: Λευτέρης Παυλόπουλος («Metamorphoses+Με αφορμή τον Οβίδιο»), 3ο: Ανδρέας Μπελλης («Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»).

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/11/2008

Θεατρικά Βραβεία από το «Αθηνόραμα»

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και η Bossa Nova του Κωνσταντίνου Ρήγου σάρωσαν, κατακτώντας πολλά από τα Θεατρικά Βραβεία του «Αθηνοράματος». Δέκα χρόνια τώρα, το περιοδικό «Αθηνόραμα» απονέμει τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού. Η φετινή απονομή, υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού, έγινε στο Μέγαρο Μουσικής προχθές το βράδυ. Μια βραδιά που οι συντελεστές της φρόντισαν να έχει και άρωμα αμερικανικών εκλογών, που την ίδια ώρα (Τρίτη βράδυ) απασχολούσαν όχι μόνο την Αμερική, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Ετσι, σ’ ένα χάπενινγκ που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κακλέας σε κείμενα του Θύμιου Νικολόπουλου, οι προσκεκλημένοι έζησαν μια θεατρική «αμερικανική εισβολή» με βασικούς «πράκτορες» τους Ορφέα Αυγουστίδη και Μάκη Παπαδημητρίου. Οι Ελληνες θεατράνθρωποι πέρασαν στην αντεπίθεση, με επικεφαλής τον παρουσιαστή της τελετής, Γιώργο Κοτανίδη, και την τελευταία στιγμή, το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών ανατρέπει τα σχέδια των «πρακτόρων».

Ανάμεσα σ’ όλα αυτά ανακοινώθηκαν και τα βραβεία, για τα οποία το κοινό του «Αθηνοράματος» ψήφισε από τον Νοέμβριο του 2007. Οι επιλογές τους ήταν οι εξής:

• Καλύτερη παράσταση: 1ο βραβείο: «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», 2ο: «Το γάλα», 3ο: «Μέθοδος Γκρόνχολμ».
• Σκηνοθεσία: 1ο βραβείο: Πέτρος Ζούλιας, 2ο: Διαγόρας Χρονόπουλος, 3ο: Κωνσταντίνος Ρήγος.
• Νεοελληνικό έργο: Γιάννης Οικονομίδης, «Σπιρτόκουτο».
• Ανδρικός ρόλος: 1ο βραβείο: Γιώργος Καραμίχος (Μέθοδος Γκρόνχολμ), 2ο: Γιώργος Κέντρος (Η γυναίκα με τα μαύρα), 3ο: Κρις Ραντάνοφ (Ενας στους δέκα).
• Γυναικείος ρόλος: 1ο βραβείο: Νένα Μεντή (Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου), 2ο: Αννα Βαγενά (Το Γάλα), 3ο: Μαρία Ναυπλιώτου (Bossa Nova).
• Ενδυματολόγοι: Ντένυ Βαχλιώτη (Δυο τρελοί, τρελοί παραγωγοί), Νατάσα Δημητρίου (Bossa Nova), Αγγελος Μέντης (Στο βυθό).
• Σκηνογράφοι: Γιώργος Πάτσας (Δυο τρελοί τρελοί παραγωγοί), Γκάυ Στεφάνου (Bossa Nova), Μανώλης Παντελιδάκης (Παρακαλώ… ας μείνει μεταξύ μας).
• Συνθέτες: Σταμάτης Κραουνάκης, Ελένη Καραΐνδρου, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και Φωτιστές οι Μελίνα Μάσχα, Λευτέρης Παυλόπουλος και Ανδρέας Μπέλλης. Και του χρόνου.

Διάβασα τη "Ναυτεμπορική"!

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος: Τελευταία εκστρατεία για τον «Ιουλιανό»

Η Ναυτεμπορική, Τρίτη, 4 Νοεμβριου 2008

Ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Νίκου Καζαντζάκη «Ιουλιανός ο Παραβάτης» που παρουσιάστηκε πέρυσι στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, επαναλαμβάνεται φέτος με καταληκτική ημερομηνία στις 16 Νοεμβρίου.

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος επαναλαμβάνει την παράσταση «Ιουλιανός ο Παραβάτης» με καταληκτική ημερομηνία στις 16 Νοεμβρίου.

Ο Κρητικός συγγραφέας που έχει φιλοσοφήσει ιδιαίτερα πάνω στις θρησκείες, με τον «Ιουλιανό» θέλει να αποκαταστήσει τη θέση του Βυζαντινού αυτοκράτορα σε σχέση με τον Χριστιανισμό.

Κατά τη σύντομη παραμονή του στο θρόνο της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας ο Ιουλιανός, βαθύτατα επηρεασμένος από την ελληνική παιδεία, συνέδεσε τ' όνομά του με την προσπάθεια επιστροφής του βασιλείου στην Εθνική θρησκεία. Χαρακτηρίστηκε από την Εκκλησία πολέμιος του Χριστιανισμού και στιγματίστηκε με το προσωνύμιο, «Παραβάτης», αν και ορισμένοι θεωρούν ότι εκείνο που στην πραγματικότητα επιχειρούσε ήταν μια συμφιλίωση του Ελληνικού πνεύματος με τη χριστιανική πίστη.

Καθώς ο αρχαίος κόσμος βάδιζε προς το τέρμα του και με φόντο μια εποχή που παραδίδει ανεπιστρεπτί την πρωτοκαθεδρία στη χριστιανική θρησκεία, το έργο μάς μεταφέρει στις τελευταίες μέρες της εκστρατείας του Ιουλιανού κατά των Περσών το 363 μ.Χ.

Σ' ένα τοπίο ερήμου, στην έξαψη της μάχης, ο Ιουλιανός, εκτός από τους Πέρσες, έρχεται αντιμέτωπος μ' ένα ασφυκτικό πλέγμα συνωμοσίας των φανατικών χριστιανών του στρατοπέδου του, που επιδιώκουν τη φυσική του εξόντωση.

Στο πολυπληθές έργο σκηνοθέτης είναι ο διευθυντής του Κ.Θ.Β.Ε. Νικήτας Τσακίρογλου. Τα σκηνικά είναι της Λαλούλας Χρυσικοπούλου και τα κοστούμια των Λαλούλας Χρυσικοπούλου και Ελένης Δουνδουλάκη.

Εκθεση για τον Δημήτρη Χορν

Το καμαρίνι του Δημήτρη Χορν μεταφέρεται από το θέατρο που φέρει τ' όνομά του στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, για την έκθεση που θα στηθεί εκεί με αφορμή τα δέκα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου ηθοποιού της σκηνής και της οθόνης, του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.

3/11

Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Σταύρος Ξενίδης

Στα 84 χρόνια του έφυγε από τη ζωή, σήμερα το μεσημέρι ο Σταύρος Ξενίδης, παλαίμαχος ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

2/11 17:32

Θέατρο «Δόρα Στράτου»: Κινδυνεύει με παύση

Μπορεί να μην διαθέτουν βυζαντινά χρυσόβουλα, αλλά ιδιοκτήτες με βάση συμβόλαιο του 1869 διεκδικούν την από 70 στρέμματα έκταση στο Λόφο του Φιλοπάππου, όπου στεγάζεται το ιστορικό θέατρο «Δόρα Στράτου».

1/11

Απλό Θέατρο: Στην εποχή του «τείχους»

Αρχισαν οι παραστάσεις στο «Απλό Θέατρο» με το έργο του Δημήτρη Γενεράλη «Βερολίνο 1989, ιστορίες μιας πόλης», που μας γυρίζει στην εποχή του «τείχους» και σε όσα προηγήθηκαν, όπως τα αναθυμάται ένας απλός, καθημερινός Βερολινέζος.

31/10

Θέατρο Αλίκη: «Δύο τρελοί - τρελοί παραγωγοί»

Με την κινηματογραφική επιτυχία του Μελ Μπρουκς «The Producers», που ξεκίνησε τη θεατρική του καριέρα πέρυσι στο «Θέατρο Αλίκη», με τον τίτλο «Δύο τρελοί - τρελοί παραγωγοί», συνεχίζουν και φέτος στο θέατρο της οδού Αμερικής ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Αντώνης Λουδάρος και ο Γιάννης Βούρος, που είναι οι πρωταγωνιστές.

31/10

ΒΙΟS: «Τέσσερις Εικόνες Αγάπης»

Ο Λούκας Μπέρφους είναι γνωστός στο ελληνικό θεατρόφιλο κοινό. Πέρυσι, είχε παιχτεί για δέκα πέντε μόνο παραστάσεις, το έργο του «Τέσσερις Εικόνες Αγάπης» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Φέτος, το ίδιο έργο θα παίζεται από σήμερα (31 Οκτωβρίου) στο ΒΙΟS (Πειραιώς 84).

31/10

Μια όπερα - παραμύθι για τα παιδιά στη Λυρική

Η Εθνική Λυρική Σκηνή περιμένει και φέτος τα παιδιά, αυτή τη φορά με τη διασκευή μιας όπερας του διάσημου Ρώσου συνθέτη Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, που επιμελείται όπως πάντα η Κάρμεν Ρουγγέρη.

31/10

Ατίθασα νιάτα (με την καλή και την κακή έννοια)

Οσο κι αν μοιάζει εύκολο - με την έννοια της νεανικής ορμής και της ελαστικής κριτικής που συνήθως επιφυλάσσουμε στους νέους, οι λεγόμενες νεανικές παραστάσεις της Αθήνας είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που κάποιες αδικούνται αν μπουν στην ίδια κατηγορία με ορισμένες άλλες. Είδαμε δύο από αυτές και επιβεβαιώσαμε αυτή τη θέση.

31/10

Η οικογένεια με τις μάσκες στο Μέγαρο

Δυο βραδιές με μαγικές παραστάσεις από το Θέατρο των Παραισθήσεων της φημισμένης οικογένειας Φλετς, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Μια παράσταση για μεγάλους, που παρασύρει σε υπέροχους κόσμους τα παιδιά.

31/10

O Ρίτσαρντ Ντρέιφους στο θέατρο «Ολντ Βικ»

Τέσσερα χρόνια αφότου ο βραβευμένος με Οσκαρ ηθοποιός Ρίτσαρντ Ντρέιφους απολύθηκε από το μιούζικαλ «Τhe Ρroducers», επιστρέφει στις θεατρικές σκηνές του Λονδίνου. Καλεσμένος από τον Κέβιν Σπέισι, ο 61χρονος Αμερικανός ηθοποιός θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση «Compicit» του Τζο Σάτον στο θέατρο «Ολντ Βικ». «Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα έχω την ευκαιρία να μην απολυθώ πριν την πρεμιέρα» είπε ο Ντρέιφους. Το έργο θα σκηνοθετήσει ο Σπέισι, που είπε ότι το κοινό περιμένει τον Ντρέιφους για «μια πραγματική απόλαυση».

There’s a hard road, there’s an easy road – which would you take? Pulitzer Prize winning journalist Ben Kritzer (Richard Dreyfuss) finds himself in front of a Supreme Court Grand Jury faced with his own choice. Artistic Director Kevin Spacey returns to the theatre’s stage to direct the world premiere of Joe Sutton’s new play, a thrilling look at our current political climate. As liberties are stripped away can you ever know what is being perpetrated in your name?

Ben Kritzer Richard Dreyfuss

Director Kevin Spacey Designer Rob Howell Lighting Howard Harrison Projection Jon Driscoll Sound Simon Baker for Autograph Casting: David Caparelliotis and Mele Nagler

Επιστρέφει στα 70 της στο σανίδι

Σαράντα έξι ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που η Τζέιν Φόντα πρωταγωνίστησε στο θεατρικό δράμα «Παράξενο Ιντερλούδιο», στο Μπρόντγουεϊ.

Από τότε μέχρι σήμερα διέγραψε μια σημαντική καριέρα, με πολλές επιτυχίες: κέρδισε δύο Οσκαρ για τις ταινίες «Η εξαφάνιση» (1972) και «Ο γυρισμός» (1979), έκανε περισσότερα από είκοσι βίντεο με ασκήσεις γυμναστικής, κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της, η οποία μάλιστα έγινε μπεστ σέλερ, δεν έπαιξε όμως ποτέ ξανά στο θέατρο.

Τώρα λοιπόν, σαράντα έξι ολόκληρα χρόνια μετά, η 70χρονη πλέον αλλά πάντα γοητευτική ηθοποιός επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι.

Πρόκειται να πρωταγωνιστήσει στο καινούργιο θεατρικό έργο που έχει γράψει και σκηνοθετεί ο Μόιζες Κάουφμαν με τίτλο «33 Παραλλαγές», το οποίο θα ανέβει στο Μπρόντγουεϊ, στις αρχές του 2009.

Η Τζέιν Φόντα θα υποδυθεί μια σύγχρονη μουσικολόγο, η οποία προσπαθεί να εξερευνήσει τις ρίζες της εμμονής που είχε ο Μπετόβεν με ένα συνηθισμένο βαλς. Η ηθοποιός δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της γι αυτό το νέο καλλιτεχνικό της σχέδιο, καθώς απ ό,τι φαίνεται το θέατρο τής είχε λείψει πολύ:

«Είμαι τρομερά ενθουσιασμένη που θα παίξω σε αυτό το καινούργιο έργο. Ανυπομονώ να επιστρέψω στη σκηνή με τον Μόιζες Κάουφμαν και να ερμηνεύσω αυτό τον ρόλο, τον οποίο αντιλαμβάνομαι τόσο καλά», δήλωσε η ίδια.

Ολοι πάντως περιμένουν με ενδιαφέρον τη θεατρική αυτή επιστροφή της. Εκκρεμεί βέβαια η απορία γιατί η Τζέιν Φόντα παραμέλησε τη θεατρική καριέρα, η οποία ξεκίνησε το 1960 στο Μπρόντγουεϊ και στο έργο «Ηταν ένα μικρό κορίτσι», με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς ήταν υποψήφια για το βραβείο Τόνι.

Α. Κουκά, ΕΘΝΟΣ, 05/11/2008

«8 γυναίκες» με... ανδρική φωνή

Το πρώτο θεατρικό του Ρομπέρ Τομά ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου με οκτώ άνδρες πρωταγωνιστές

Πώς οι οκτώ άνδρες θα υποδυθούν τις γυναίκες, χωρίς να τις μιμηθούν - τουλάχιστον με στερεότυπο ή γκροτέσκο τρόπο; Η απάντηση από αύριο στην «Πειραιώς 260», όπου επαναλαμβάνονται, ύστερα από την επιτυχία που είχαν το καλοκαίρι του 2007, οι «Οκτώ γυναίκες» του Ρομπέρ Τομά σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, αλλά μόνο με... άντρες.

Οκτώ γυναίκες -διαφορετικών ηλικιών και με διαφορετικούς δεσμούς συγγένειας ή όχι μεταξύ τους- κατηγορούνται, όταν ο Μαρσέλ, ο μοναδικός άνδρας της οικογένειας, βρίσκεται δολοφονημένος με ένα μαχαίρι στην πλάτη! Ποιος είναι ο δολοφόνος;

Γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και ξαναδουλεμένο μερικά χρόνια αργότερα, το πρώτο θεατρικό του Ρομπέρ Τομά είναι είδος μεικτό: με δομή που θυμίζει κινηματογράφο, είναι μια πικρή κωμωδία με στοιχεία θρίλερ, αστυνομικού, αλλά και μιούζικαλ. Ο Νίκος Καραθάνος επιστρατεύει οκτώ ηθοποιούς -του ιδίου συμπεριλαμβανομένου- για να υποδυθούν τις «Οκτώ γυναίκες».

Επέλεξε τους ηθοποιούς «όπως στήνει κάποιος μια καλή ποδοσφαιρική ομάδα» και εκείνοι αποδέχτηκαν το στοίχημα. «Αναζητήσαμε τη βαθύτερη ψυχολογία του άνδρα για να ερμηνεύσουμε τις γυναίκες», λέει ο Χρήστος Στέργιογλου.

«Μην ξεχνάμε ότι το έργο είναι γραμμένο από άνδρα και όλες οι κατηγορίες που τίθενται επί τάπητος είναι λόγω της απώλειας του άνδρα προτύπου», επισημαίνει ο Αιμίλιος Χειλάκης. «Δεν παίζουμε ούτε ως άνδρες ούτε ως γυναίκες», αναφέρει ο Κοσμάς Φοντούκης και ο Γιάννης Κότσιφας συμπληρώνει: «Σημασία έχει το θέλω του ρόλου».

Και οι καινοτομίες δεν σταματούν εδώ: η δράση μεταφέρεται στα τέλη του 18ου-αρχές 19ου αιώνα, σε έναν απομονωμένο χιονισμένο λόφο (αντί για ένα ζεστό αστικό σαλόνι) και οι οκτώ γυναίκες, που δεν είναι γυναίκες αλλά άνδρες που τις υποδύονται, εμφανίζονται με ένα μάλλον ουδέτερο μαύρο ρούχο, που παραπέμπει σε σχέδιο εποχής, δίχως όμως περούκες, αλλά με το πρόσωπο φυσικό, σχεδόν άβαφο, και τη φωνή όχι γυναικωτή.

Η μετάφραση είναι του Κοσμά Φοντούκη και τα σκηνικά-κοστούμια της Ελλης Πακωνσταντίνου. Παίζουν (αλφαβητικά) οι: Θανάσης Ιωάννου, Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Λούλης, Αργύρης Ξάφης, Χρήστος Στέργιογλου, Κοσμάς Φοντούκης, Αιμίλιος Χειλάκης, Νίκος Χατζόπουλος. Στην παράσταση παίζει ζωντανά τριμελής μουσική ομάδα.

Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 05/11/2008

Kαι οι οχτώ είναι… υπέροχες!

Ενα απομονωμένο σπίτι σε μια χιονισμένη βουνοπλαγιά, ένας φόνος, ένα all star cast και οκτώ άντρες ηθοποιοί -όπως δεν τους έχετε ξαναδεί- να υποδύονται «8 γυναίκες» που αλληλοκατηγορούνται. Ο Νίκος Καραθάνος μαζί με τους Χρήστο Στέργιογλου, Νίκο Χατζόπουλο, Κοσμά Φοντούκη, Αιμίλιο Χειλάκη, Χρήστο Λούλη, Αργύρη Ξάφη, Γιάννη Κότσιφα φορούν τα μαύρα βικτωριανά φορέματά τους κι επιχειρούν μια «εναλλακτική» σκηνική ανάγνωση του έργου του Ρομπέρ Τομά. «Δεν πάμε να πείσουμε κανέναν ότι είμαστε γυναίκες», λέει γελώντας ο Νίκος Χατζόπουλος.

«Ούτε παριστάνουμε τις γυναίκες», διευκρινίζει ο Χρήστος Στέργιογλου. «Κάνουμε ένα φιλότιμο αγώνα να καταλάβουμε τη γυναικεία ψυχοσύνθεση», λέει ο Αργύρης Ξάφης. «Με πολλή αγάπη προς το γυναικείο φύλο», προσθέτει ο Χρήστος Στέργιογλου. «Σε αντίθεση με το συγγραφέα», συμπληρώνει γελώντας ο Ξάφης.

Ο Νίκος Καραθάνος, σκηνοθέτης και ηθοποιός στην παράσταση, παραδέχεται πως «σπάνια βρίσκεις μια καλά δομημένη κωμωδία με οχτώ ισάξιους ρόλους, όπως σπάνια βρίσκεις και οχτώ ηθοποιούς να θέλουν να είναι μαζί ο ένας με τον άλλον». «Γιατί δεν λες πού αλλού θα μας ξαναδεί έτσι ο κόσμος εμάς του “σοβαρού θεάτρου” να κάνουμε τέτοιες σαχλαμάρες», τον πειράζει ο Κοσμάς Φοντούκης. Κι ο Ν. Χατζόπουλος συμπληρώνει: «Μα, όλη η παράσταση είναι αυτό το παιχνίδι ανάμεσά μας».

Ο Χρ. Λούλης θυμάται πόσο δυσκολεύτηκαν να βρουν τη φόρμα αυτού του παιχνιδιού: «Οταν πρωτοπαρουσιάστηκαν οι “8 Γυναίκες” πριν από δύο καλοκαίρια στο Φεστιβάλ Αθηνών, δύο βδομάδες πριν από την πρεμιέρα δεν υπήρχε παράσταση. Ηταν ένα πράγμα που σερνόταν και όλοι μας ήμασταν σε απελπισία». «Και ήταν αυτή η απελπισία και η πίστη του ενός στον άλλον που μας έδειξαν το δρόμο», συμπληρώνει ο Αιμ. Χειλάκης. «Και εκεί συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται ενίοτε να πιάνει πάτο κανείς, να βλέπει κατάματα τους φόβους του και τις ανεπάρκειές του αλλά ταυτόχρονα να μη χάνει την πίστη του», καταλήγει ο Χρ. Λούλης. «Σωστά. Γιατί υπήρχε και ο κίνδυνος να βγει μια τραβεστί παράσταση. Για φαντάσου, οχτώ άντρες να κάνουν οχτώ γυναίκες… Το πιο εύκολο για μας ήταν να κάνουμε γυναικωτά τις ατάκες μας και να βγάλουμε σίγουρο γέλιο», υπογραμμίζει ο Χειλάκης. «Αντιθέτως, εμείς αντιμετωπίζουμε με μεγάλη σοβαρότητα τις καταστάσεις επί σκηνής», λέει ο Στέργιογλου. «Νομίζω πως αυτή είναι και η προϋπόθεση για μια καλή κωμωδία. Οσο πιο πολύ πάσχει ο ήρωας στη σκηνή τόσο πιο κωμική μπορεί να φαντάζει στο κοινό η κατάστασή του», λέει ο Χατζόπουλος. «Ολη η παράσταση έχει πολύ ευαίσθητες ισορροπίες. Αν μπατάρει ένας, μας έχει πάρει όλους μαζί του. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, πως οι κωμικοί ρόλοι έχουν μια θλίψη από πίσω», παρατηρεί ο Καραθάνος.

ΜΠΛΑΤΣΟΥ ΙΩΑΝΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη, 05.11.08

Καλλιτεχνικό «άνοιγμα» στις Σέρρες

Ο κινηματογράφος «Αστέρια», ανακαινίστηκε από τον δήμο και θα φιλοξενεί θέατρο, μουσική, χορό

Από τις Σέρρες φαίνεται ότι ξεκινάει η νέα προσπάθεια αναβάθμισης και αναβάπτισης των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων, έτσι όπως το έχει σκεφτεί και σχεδιάσει το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού. Να είναι, δηλαδή, ένας πολιτιστικός χώρος, που να είναι τουλάχιστον 100 βράδια της σεζόν ανοικτός, και να φιλοξενεί συμπαραγωγές και εκδηλώσεις από άλλες περιοχές της χώρας.

Με θητεία στα ΔΗΠΕΘΕ, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, Θοδωρής Γκόνης, «ανασκουμπώθηκε» και χθες παρουσίασε ένα φιλόδοξο και ενδιαφέρον πρόγραμμα, το οποίο θα στεγαστεί από φέτος σ’ ένα ιδιαίτερο κτίριο της πόλης των Σερρών: τον κινηματογράφο «Αστέρια», που αγοράστηκε από τον Δήμο Σερρών, ανακαινίστηκε και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από πολλές αθηναϊκές σκηνές.

Όσο για το καλλιτεχνικό του πρόγραμμα, έχει απ’ όλα. Φυσικά, πολύ θέατρο, μουσική, χορό και παραγωγές για παιδιά. Το φετινό πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών ξεκινάει από σήμερα με την παράσταση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου «Κατσαρίδα» (έως 9/11). Την Κυριακή 9/11 ξεκινούν τα τμήματα θεατρικού παιχνιδιού για παιδιά από 4-12 χρόνων, και από τον Ιανουάριο οι μικροί θεατές θα μπορούν να βλέπουν παιδικές ταινίες και Καραγκιόζη, κάθε δεύτερη Κυριακή.

Πολλές ακόμα θεατρικές παραστάσεις θα φιλοξενηθούν μέχρι τον Μάιο: Το «Σφαγείο» σε σκηνοθεσία Βαγ. Θεοδωρόπουλου (από 17/11), «Sugar Babes» σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά (από 13/2/09), «Οι διψασμένοι» με τη Στεφανία Γουλιώτη (27, 28/3/09), «Η φεύγουσα κόρη» με τη Ρηνιώ Κυριαζή σε σκηνοθεσία Μ. Γεμεντζάκη (25/4/09) και «Η ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή στο τέλος Απριλίου. Εκτός από θέατρο στις Σέρρες θ’ ακούσουν φέτος και πολλή μουσική (18,19/11) με τους Ε. Τσαλιγοπούλου, Γ. Ανδρέου, Χρ. Θηβαίο, Γ. Νέγκα, Κ. Λειβαδά, Μ. Καραντίνη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στις 17 Ιανουαρίου 2009 και τους «Χειμερινούς Κολυμβητές» (14/3/09). Τέλος ένα διήμερο χορού θα φιλοξενηθεί στις 7 και 8 Μαρτίου 2009.

Ενα φιλόδοξο και ενδιαφέρον πρόγραμμα, που δεν φιλοξενείται σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο ενός αθηναϊκού θεάτρου, αλλά στο Δημοτικό Θέατρο μιας πόλης της περιφέρειας. Ενα πρόγραμμα που δείχνει τον ρόλο των ΔΗΠΕΘΕ στον τόπο δράσης τους και τις εναλλακτικές λειτουργίες τους. [Ολγα Σελλα, Η Καθημερινή, Tετάρτη, 5 Nοεμβρίου 2008]

Ελληνας «δάσκαλος» δεν ήταν μόνο ο Καζάν

Ηταν και ο Μίλτον Κατσέλας, που πέθανε στο Λ.Α. στα 75 του χρόνια

Η μεγάλη καριέρα του σκηνοθέτη Μίλτον Κατσέλα, που πέθανε στα 75 του χρόνια στο Λος Αντζελες, απασχολώντας με νεκρολογίες ακόμη και τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», ξεκίνησε όταν ένα πρωινό, περπατώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης, έπεσε πάνω στον Ηλία Καζάν και τον πήρε από πίσω. Αυτός ήταν ακόμα στο κολέγιο, ο Καζάν ήταν μια διασημότητα.

Ετσι ο νεαρός Μίλτον -γεννημένος το 1933 στο Πίτσμπουργκ από Ελληνες μετανάστες, αρχικά εστιάτορες και στη συνέχεια κινηματογραφικούς αιθουσάρχες- χάρη στον εξ Ανατολίας συμπατριώτη του, με το που αποφοίτησε από το κολέγιο, βρήκε αμέσως δουλειά. Ο Καζάν τον πήρε βοηθό του στην παράσταση «Τσάι και συμπάθεια», που ανέβασε στο Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν μαθήματα υποκριτικής στο Ακτορς Στούντιο και μια μακριά και πλούσια διαδρομή σε θέατρο και κινηματογράφο.

Στα κυριακάτικα master classes του έτρεχαν από τον Κλούνι και τον Γκλόβερ μέχρι την Κέιτ Χάντσον

Πάνω απ' όλα, ο Μίλτον Κατσέλας θεωρείται μεγάλος δάσκαλος υποκριτικής. Η σχολή που ίδρυσε το 1978, η Beverly Hills Playhouse, ήταν περιζήτητη, κυρίως για τα δικά του master classes των κυριακάτικων πρωινών, που αφορούσαν αποκλειστικά επαγγελματίες ηθοποιούς. Μαθητές του υπήρξαν οι Αλεκ Μπάλντουιν, Μπαρτ Ρέινολντς, Τζον Γκλόβερ, Τζορτζ Κλούνι, Κέιτ Χάντσον, Πάτρικ Σουέιζι κ.ά. Σε αντίθεση με τη «μέθοδο» του Ακτορς Στούντιο και τα διδάγματα των Στανισλάβσκι, Αντλερ και Στράσμπεργκ, ο Μίλτον Κατσέλας πρέσβευε και δίδασκε πάνω απ' όλα τον ρεαλισμό επί σκηνής. Οχι ψυχολογίες και ερμηνείες, αλλά πραγματισμό. Ελεγε ότι ήθελε ένας χασάπης να βλέπει έναν «χασάπη» στο θέατρο και να λέει «έτσι το κάνω κι εγώ».

Πριν ανοίξει τη σχολή του και αφιερωθεί στη διδασκαλία, ο Κατσέλας ήταν ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης σε θέατρο και κινηματογράφο. Ηταν ο πρώτος που ανέβασε τον «Ζωολογικό κήπο» του Αλμπι στο Μπρόντγουεϊ (1960). Στις ταινίες που έκανε στο Χόλιγουντ συγκαταλέγονται οι «Πεταλούδες είναι ελεύθερες» (1972), με την Γκόλντι Χον, και τα «40 καράτια», με τη Λιβ Ούλμαν και τον Τζιν Κέλι. Το 1983 ξαναγύρισε στο Μπρόντγουεϊ για να σκηνοθετήσει τις «Ιδιωτικές ζωές» του Νόελ Κάουαρντ. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την παράσταση. Συγκρούστηκε με την πρωταγωνίστρια και απολύθηκε. Ηταν η Λιζ Τέιλορ.

Ο Μίλτον Κατσέλας ήταν σαϊεντολόγος, κάτι που του είχε στοιχίσει υποψίες για προσηλυτισμό. Ο ίδιος το αρνιόταν κατηγορηματικά. Ζουν ακόμα τα αδέλφια του Τάσος και Κρις και η αδελφή του Σοφία Κατσαφάνα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/11/2008

Τα πάντα γύρω από τον Δημήτρη Χορν

Στη ζωή και στη λαμπρή θεατρική διαδρομή του Δημήτρη Χορν είναι αφιερωμένη η έκθεση «Δημήτρης Χορν», που θα εγκαινιαστεί στις 25 Νοεμβρίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Νεοφύτου Δούκα 4) με την ευκαιρία της επετείου των 10 χρόνων από τον θάνατο του ηθοποιού.

Στην έκθεση, που διοργανώνει το αθηναϊκό μουσείο σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού, θα παρουσιαστούν προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες, κοστούμια και πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από τον βίο του χαρισματικού ηθοποιού, ο οποίος μεσουράνησε στη δεκαετία του '50.

Στον εκθεσιακό χώρο θα μεταφερθεί και το καμαρίνι του ηθοποιού, ενώ το Θεατρικό Μουσείο και το Εθνικό Θέατρο θα εμπλουτίσουν την έκθεση με κοστούμια από θεατρικές παραστάσεις. Οι μεγάλες στιγμές της καλλιτεχνικής πορείας του θα αποκαλυφθούν και μέσα από προγράμματα, αφίσες και περιοδικά (από το πλούσιο αρχείο του Δημήτρη Μπαγέρη) και από τις φωτογραφίες και τα αντικείμενα από το πολύτιμο αρχείο του Θεοδόση Ισαακίδη.

Ειδικότερα η έκθεση χωρίζεται στις ενότητες: «Εισαγωγή και ζωή πριν το θέατρο», «Ο Δημήτρης Χορν στο θέατρο», «Ο Δημήτρης Χορν στο ραδιόφωνο (θεατρικά)», «Χορν και κινηματογράφος», «Ενθυμήματα (προσωπικά αντικείμενα) και το καμαρίνι του Δημήτρη Χορν». Προβολή του ντοκιμαντέρ του Γιώργου Σκευά «Δημήτρης Χορν», από την εκπομπή «Παρασκήνιο». Η μουσειογραφική επιμέλεια της έκθεσης (διάρκεια έως 1 Φεβρουαρίου) ανήκει στον Σταμάτη Ζάννο και η επιμέλεια των κειμένων στον Κώστα Γεωργουσόπουλο.

[ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/11/2008]

«Τυφλό σημείο» με ευρωπαϊκούς ορίζοντες

Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΡΦΑΡΑ

Είναι σημαντικό για έναν σύγχρονο συγγραφέα να ακουστεί ο λόγος του σε ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης. Η είδηση αποκτά ιδιαίτερη σημασία από τη στιγμή που πρόκειται για έναν σύγχρονο Ελληνα συγγραφέα και μια δραματουργία που παραμένει άγνωστη στη διεθνή σκηνή.

Η Ζιλί Ντεπαρντιέ «διάβασε» στη σκηνή του «Οντεόν» τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Νίκης, όπως της τον δίδαξε ο Ολιβιέ Πι (κάτω), διευθυντής του παρισινού θεάτρου

Το περασμένο Σάββατο, το παρισινό «Οντεόν» παρουσίασε με τη μορφή αναλογίου το «Τυφλό σημείο», πρώτο θεατρικό έργο του ηθοποιού Γιάννη Μαυριτσάκη, που στην Αθήνα ανέβηκε την περασμένη χειμερινή σεζόν από τη Μάρθα Φριντζήλα στο θεάτρο «Πορεία» του Δημήτρη Τάρλοου. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Κατερίνα Ευαγγελάτου ανεβάζει την Παρασκευή στο Εθνικό Θεάτρο (Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας-Σκηνή Β') το δεύτερο θεατρικό του, με τίτλο «Wolfgang».

Η εξαιρετική μετάφραση του «Τυφλού σημείου» στα γαλλικά έγινε από τη Δήμητρα Κονδυλάκη, υπεύθυνη για τις θεατρικές σειρές της «Νεφέλης», στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μετάφρασης. Η βραδιά η οποία διοργανώθηκε σε συνεργασία με το Φεστιβάλ του Φθινοπώρου «άνοιξε» ένα πλούσιο πρόγραμμα με αναγνώσεις είκοσι εφτά, ανέκδοτων στα γαλλικά, θεατρικών κειμένων από όλη την Ευρώπη, το οποίο είχε ανακοινώσει στην αρχή της χρονιάς ο νέος διευθυντής του «Οντεόν», Ολιβιέ Πι.

Τα κείμενα που κυκλοφορούν από τις Editions Theatrales έχουν ήδη παρουσιαστεί στις καλοκαιρινές συναντήσεις «Mousson d'ete» (αυτές που παλαιότερα είχαν φιλοξενήσει, πάλι με τη μορφή αναλογίου, τις «Επικίνδυνες μαγειρικές» του Ανδρέα Στάικου), καθώς και στο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Η ανάγνωσή τους ωστόσο στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου του Παρισιού προσδίδει στο γεγονός μια ιδιαίτερη βαρύτητα.

Στόχος του Ολιβιέ Πι είναι να αναπτύξει παράλληλες με τον βασικό προγραμματισμό του «Οντεόν» δράσεις, που θα το καταστήσουν ξανά χώρο συνάντησης των δημιουργών (για τις 15 Νοεμβρίου έχει προσκαλέσει, για παράδειγμα, τον Ούγγρο νομπελίστα Ιμρε Κερτέζ).

Ο Γιάννης Μαυριτσάκης έχει ήδη νέο θεατρικό έργο, το «Wolfgang», που ανεβαίνει την Παρασκευή στο Εθνικό από την Κατερίνα Ευαγγελάτου

Το «Τυφλό σημείο» παρουσιάστηκε σε επιμέλεια του ίδιου του Ολιβιέ Πι, ο οποίος πήρε μέρος και στην παράσταση αναλαμβάνοντας τον «ρόλο» του αφηγητή. Δέκα συνολικά ηθοποιοί, με τη Ζιλί Ντεπαρντιέ στο ρόλο της Νίκης, απέδωσαν με ρυθμό τον πυκνό λόγο του Γιάννη Μαυριτσάκη. Η εξαιρετική ηχητική επεξεργασία της παράστασης, προκειμένου η ανάγνωση να μπορέσει να μεταδοθεί απευθείας από τον ραδιοφωνικό σταθμό του France Culture, ανέδειξε την ποίηση του κειμένου φέρνοντας την ίδια στιγμή στην επιφάνεια το (μαύρο) χιούμορ του, που βρήκε απήχηση στο κατάμεστο «Οντεόν».

Λάτρης της αρχαίας τραγωδίας ο Ολιβιέ Πι (η περυσινή σεζόν του «Οντεόν» έκλεισε με την «Ορέστεια»), με ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία (την ερχόμενη χρονιά ετοιμάζει ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Δημήτρη Δημητριάδη), δήλωσε στο τέλος της βραδιάς στον France Culture πως αυτό που τον ενδιαφέρει στο έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη είναι η επιστροφή στο δραματικό.

Από την πλευρά μας, ας ελπίσουμε πως σύντομα θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το «ασφαλές» στάδιο της ανάγνωσης και θα προχωρήσουμε στο ανέβασμα σύγχρονων ελληνικών έργων. *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/11/2008

Μεγαλώνοντας ειρωνεύομαι πιο εύκολα τον εαυτό μου

Συνέντευξη: Χρήστος Λούλης

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Ο Χρήστος Λούλης από αύριο, έπειτα από ένα χρόνο και κάτι μήνες, θα είναι ξανά σε μία από τις δύο σκηνές τής «Πειραιώς 260» η σέξι, όλο νάζι καμαριέρα Λουίζ σε μια παράσταση αποκλειστικά για άνδρες ηθοποιούς: «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά, μια υψηλής ενέργειας και κεφιού δουλειά που είδαμε σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2007. Για είκοσι βραδιές θα ξαναπαρουσιαστεί στον τόπο του... περσινού εγκλήματος.

«Δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή ότι θα κυλούσα σε γκροτέσκα σχήματα, γιατί είχα στοχεύσει ψηλά», δηλώνει ο Χρήστος Λούλης. Μετά τις φούστες της Λουίζ τον περιμένει ένας «Φάουστ» στο Εθνικό

Τις εφτά συγκατηγορούμενές του ερμηνεύουν οι Χρήστος Στέργιογλου, Αιμίλιος Χειλάκης, Κοσμάς Φοντούκης, Νίκος Χατζόπουλος, Νίκος Καραθάνος, Αργύρης Ξάφης και Γιάννης Κότσιφας.

• Ξανά... κατηγορούμενη. Η επανάληψη δεν σας κουράζει; 'Η, αντιθέτως, ανακαλύπτετε «ημιτόνια» που προηγουμένως μπορεί να σας διέφυγαν;

«Πάντα σε μια επανάληψη προσπαθείς να κάνεις αυτό που δεν πρόλαβες -ποτέ δεν σταματάς να κυνηγάς το καλύτερο δυνατόν. Και ημιτόνια και αποχρώσεις άλλες θα βρούμε. Κυρίως θα επανεφεύρουμε το παιχνίδι μεταξύ μας, ως παρέα που γουστάρει ο ένας τον άλλον. Τώρα είμαστε πιο ήσυχοι από πέρσι. Χωρίς να έχουμε χάσει καθόλου την αρχική μας ορμή. Δεν μας αφήνει η ίδια η παράσταση! Εχουμε βουτήξει λίγο στα βαθιά. Από το καλοκαιρινό φεστιβάλ στην "Πειραιώς 260" τον χειμώνα, με συμπαραγωγό την Ελληνική Θεαμάτων. Ανοίχτηκε κάτω από τα πόδια μας ένας άλλος τόπος, μεγάλος. Αυτό μόνο βαρετό δεν είναι».

• Πώς δουλέψατε ώστε να γλιτώσατε την παγίδα μιας ενδεχομένως τραβεστί προσέγγισης και γκέι παράστασης;

«Οι πρόβες μας ήταν οι πιο δύσκολες, επίπονες, αλλά και αστείες που προσωπικά έχω μετάσχει. Και αυτό γιατί ξέραμε απ'την αρχή ότι δεν θέλαμε να είναι η παράστασή μας τραβεστί ή gay, ούτε όμως θέλαμε να σκαλώσουμε σε μια ελαφρά, αβαθή και ανειλικρινή αντιμετώπιση του θέματος, και μάλιστα σε ένα έργο που είναι κωμωδία με όλα της τα κλισέ. Κι ενώ τα γνωρίζαμε όλα αυτά, δεν ξέραμε πώς να τα κάνουμε πράξη».

• Οπότε ποια λύση βρήκατε;

«Επρεπε να ξανανακαλύψουμε τις βασικές αρχές του θεάτρου. Μ' αυτές παίζουμε. Ο Νίκος Καραθάνος πάντα μάς θύμιζε ότι πρώτα ανθρώπους σε ανάγκη παίζουμε και ύστερα "τις γυναίκες". Επειτα η ποιότητα των ανθρώπων και η σχέση μεταξύ μας δεν άφησαν την παράσταση να γίνει φτηνή. Αν και, γούστα είναι αυτά».

• Παρ' όλα αυτά με τον σκαμπρόζικο, ναζιάρικο ρόλο σας, κοτζάμ άνδρας, δεν φοβηθήκατε ότι θα διολισθήσετε σε κάτι κραυγαλέο; Ηταν και η πρώτη φορά που φορέσατε επί σκηνής γυναικεία ρούχα...

«Οντως ελλοχεύει ο κίνδυνος για έναν άνδρα, που παίζει το γυναικείο στερεότυπο της νεαρής και όμορφης καμαριέρας, που συνηθίζει να προσφέρει το "κάτι παραπάνω", να κυλήσει σε υπερβολές και γκροτέσκα σχήματα, χωρίς εσωτερικότητα. Δεν φοβήθηκα όμως ούτε στιγμή αυτόν τον κίνδυνο γιατί μαζί με όλους τους άλλους είχα στοχεύσει... ψηλά. Συμβαίνει κάτι περίεργο με το θέατρο καμιά φορά. Αν θες πολύ να κόψεις το λουλούδι, τότε κανένα αγκάθι δεν σε τρυπά -λέμε και σοφίες εμείς οι ηθοποιοί».

• Δεν σας έχουμε πάντως συνηθίσει σε κωμικά πράγματα. Γιατί; Υπάρχει ρεπερτόριο που προτιμάτε ή θεωρείτε ότι σας πηγαίνει περισσότερο;

«Ισως, μεγαλώνοντας, μπορώ πιο εύκολα να ειρωνευτώ τον εαυτό μου. Ισως να βρήκα τον τρόπο να δουλεύω καλύτερα με μένα και τους άλλους. Ισως να βρήκα τους κατάλληλους ανθρώπους. Ολα έχουν να κάνουν με τον χρόνο και αυτά που φέρνει στον δρόμο σου η ζωή. Η εικόνα που νομίζω ότι έχουν οι άλλοι για μένα, και που δεν θέλω να χαλάσω, έχει να κάνει με μένα και τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω και όχι με κάποιο ρεπερτόριο».

• Στα δέκα χρόνια που είστε ηθοποιός άλλαξε ο τρόπος που βλέπετε τη δουλειά σας, ο τρόπος που δουλεύετε ένα χαρακτήρα;

«Αλίμονο! Δέκα χρόνια πριν νόμιζα ότι μπορούσα να πατήσω όλον τον κόσμο. Τώρα, όχι μόνο ξέρω ότι δεν μπορώ, αλλά δε θέλω κιόλας. Εχω βρει νόημα σ' αυτό που κάνω και προσπαθώ να το κάνω έτσι ώστε να βρίσκω νόημα στο να το συνεχίσω».

• Κάποια στιγμή φάνηκε πως φλερτάρατε με το λάιφ στάιλ επικίνδυνα. Ηταν επειδή δεν θέλατε να αποκλείσετε κάτι και τα δοκιμάζατε όλα;

«Ενας αχόρταγος και περίεργος άνθρωπος σαν κι εμένα, πώς θα μπορούσε να είχε περάσει από δίπλα και να μην είχε απλώσει το χέρι του να δοκιμάσει; Θα μπορούσα να σας πω ότι ήταν ένα παιχνίδι. Αλλά δεν θα ήμουν ακριβής. Γιατί δεν ξέρω πόσο μπερδευόταν με ματαιοδοξία, ναρκισσισμό, αλαζονεία και όλα τα συναφή, που όλοι κάποια στιγμή αναγνωρίζουμε ότι έχουμε. Το μόνο που με κάνει να χαίρομαι είναι ότι σε αρκετά νεαρή ηλικία τα έβγαλα όλα αυτά προς τα έξω. Ακολούθησα τις αδυναμίες μου, ενώ άλλοι άνθρωποι κάνουν πως δεν έχουν». *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/11/2008

«Οταν είναι να παίξω με άλλους τυραννιέμαι»

Η Ρούλα Πατεράκη για λίγα βράδια στο Θησείον με τον «Φιλόσοφο»

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου 2008

Η Ρούλα Πατεράκη σε στιγμιότυπο από τον «Φιλόσοφο». Ο μονόλογος βασίζεται στο τρίτο κεφάλαιο από το μυθιστόρημα «Ιστορία των Μεταμορφώσεων» του συντρόφου της Γιάννη Πάνου

Δικαίως ο ρόλος του «Φιλόσοφου» της χάρισε προ διετίας το βραβείο ερμηνείας Κάρολος Κουν. Η Ρούλα Πατεράκη επανέρχεται για λίγες βραδιές στον μονόλογο που βασίζεται στο τρίτο κεφάλαιο από το μυθιστόρημα «Ιστορία των Μεταμορφώσεων» του συντρόφου της ζωής της Γιάννη Πάνου. Αφετηρία είναι η ιστορία του Μιχαήλ Ψελλού ο οποίος έζησε στο Βυζάντιο. «Με αφορμή το πρόσωπο» ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του κοινού μια ολόκληρη σκοτεινή εποχή, όπου τα φιλοσοφικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά ρεύματα, οι αιρέσεις, οι αποκλίσεις, έχουν τη θέση τους.

Όλα ξεκίνησαν προ διετίας λόγω της συνεργασίας της με το Φεστιβάλ Αθηνών. Η Ρούλα Πατεράκη είχε αποφασίσει να κάνει έναν ιρλανδικό μονόλογο όταν κάποιος φίλος της τής πρότεινε να στραφεί στον «Φιλόσοφο». «Μετά τον θάνατο του Γιάννη» ομολογεί «είχα δυσκολία να έρθω σε επαφή με το κείμενό του. Άρχισα όμως να το δουλεύω και με τον καιρό το πράγμα έγινε πιο εύκολο. Τελικά η επαφή με βοήθησε στο πένθος μου, μου άνοιξε δρόμους, μου έδωσε αισιοδοξία, μου θύμιζε εκείνον. Και τώρα παίζοντας νομίζω ότι παίζουμε μαζί...».

Στην πορεία άλλωστε έπρεπε να μετατρέψει το κείμενο σε θέατρο. «Το πρόσωπο που υποδύομαι, ένα ανδρικό πρόσωπο, είναι βαθύτατα δραματικό και μέσα από την πλοκή υπάρχουν πατήματα για να το μεταφέρεις στη σφαίρα του δράματος. Αναφέρεται άλλωστε στο εγώ, ξεκινά με το εγώ...». Επισημαίνει όμως ότι μέσα από τον Μιχαήλ Ψελλό στρέφεται όλο και πιο πίσω με «μεταμορφώσεις που φθάνουν ως τον Όμηρο». Και προσθέτει: «Ο σκοτεινός Μεσαίωνας, το Βυζάντιο, έχει τόσες αντιστοιχίες με την εποχή μας: φοβερές ανακατατάξεις, έντονες φιλοδοξίες, όρεξη για εξουσία και δύναμη. Είναι και η αμοραλιτέ που χαρακτηρίζει την εποχή μας». Παράλληλα όμως επισημαίνει «τα ξεσπάσματα ιδεαλισμού, οπότε όλα πιάνουν σύγχρονες χορδές».

Σκηνοθέτρια και ηθοποιός η Ρούλα Πατεράκη φαίνεται ότι έλκεται από τον μονόλογο. Η ίδια συμφωνεί και εξηγεί ότι στον τομέα της υποκριτικής δύσκολα μπορεί να παίξει με άλλους ηθοποιούς «ίσως επειδή δεν μοιραζόμαστε τον ίδιο κώδικα. Μέσα στον μονόλογο εξασφαλίζομαι. Κάνω τη μελέτη μου, την έρευνά μου. Όταν είναι να παίξω με άλλους τυραννιέμαι» εκτός και αν υπάρχει ο σκηνοθέτης που μπορεί να επιβάλει μια γλώσσα σκηνής. «Πιο πολύ πάντως χαίρομαι να παίζω παρά να σκηνοθετώ».

«Ο Φιλόσοφος» με τη Ρούλα Πατεράκη στο θέατρο Θησείον ως τις 10 Νοεμβρίου.

Καθημερινά στις 21.00.