Είναι εντυπωσιακό να διαπιστώνεις ότι έπρεπε να κυλήσουν 330 χρόνια για να περάσει την «αυστηρή πύλη» της Κομεντί Φρανσέζ στο Παρίσι ένα θεατρικό έργο που δεν προέρχεται από την Ευρώπη. Εδώ και λίγες μέρες το «Σπίτι του Μολιέρου» φιλοξενεί, πρώτη φορά στην ιστορία του, στην αίθουσα Ρισελιέ ένα αμερικανικό έργο. Δεν είναι άλλο από το «Λεωφορείον ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία του Αμερικανού σκηνοθέτη Λι Μπρούερ, επικεφαλής της νεοϋορκέζικης πρωτοποριακής ομάδας «Μάμπου Μάινς». Για να πειστούν οι ιθύνοντες του ιστορικού θεάτρου της Γαλλίας να επιτρέψουν το ανέβασμα αμερικανικού έργου πήραν τη διαβεβαίωση ότι θα δουν μια φρέσκια γαλλική προσέγγιση του κλασικού θεατρικού.
Η πρώτη κριτική αποτίμησή της στις σελίδες της «Le Monde» με τίτλο «Ενα λεωφορείο σταματημένο στο σταθμό πλήξη» δεν μοιάζει να δικαιώνει τους συντελεστές της. Αν και η «Le Figaro» έχει διαφορετική άποψη χαρακτηρίζοντας την παράσταση «δυναμική, σπουδαία και μοναδική». Οι Παριζιάνοι σπεύδουν, πάντως, με μεγάλη περιέργεια να τη δουν, γι' αυτό και η παράσταση είναι sold out μέχρι και τα μέσα Απριλίου.
Ποια είναι η καινοτόμος προσέγγιση του Μπρούερ; Σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με την κλασική ταινία του Ηλία Καζάν ούτε φυσικά και με τις πασίγνωστες ερμηνείες του Μάρλον Μπράντο και της Βίβιαν Λι. Ο Κοβάλσκι του Ερίκ Ρουφ χαρακτηρίζεται ως ένας μοδάτος μεταμοντέρνος, ανδρόγυνος ήρωας με ένα χαμόγελο που παραπέμπει στον Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ από το «Σκοτεινό Ιππότη» του Κ. Νόλαν. Η Μπλανς Ντιμπουά της Αν Κέσλερ εμφανίζεται στη σκηνή ως Γιαπωνέζα γκέισα με μεταξωτές ρόμπες, ενώ η ηθοποιός που μοιάζει να προσεγγίζει περισσότερο την πρωταρχική ευαισθησία του ρόλου της είναι η Φρανσουάζ Ζιγιάρ ως Στέλλα.
Ολη η παράσταση έχει μια απροσδόκητα γιαπωνέζικη διάσταση. Συρταρωτά παραβάν ανοιγοκλείνουν για να αποκαλύψουν περίτεχνες ζωγραφικές παραστάσεις: απειλητικοί καταρράκτες, πολεμιστές και μασκοφορεμένες φιγούρες στα μαύρα ανακαλούν τις περσόνες «Κουρόγκο» από την παράδοση του γιαπωνέζικου θεάτρου Καμπούκι.
Οταν ρώτησαν τον Λι Μπρούερ αν ήταν δύσκολο να παρουσιάσει μια γαλλική εκδοχή του ιδιόμορφου κόσμου του Τενεσί Γουίλιαμς απάντησε: «Εχετε ακούσει ποτέ τον Τενεσί Ουίλιαμς χωρίς τη χαρακτηριστική προφορά του Νότου; Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα, αλλά χρησιμοποιήσαμε αυτό το είδος του γιαπωνέζικου οριενταλισμού, με την κομψότητα και την παρακμή του, ως μεταφορά στην προπολεμική κατάσταση του αμερικανικού Νότου».
Το 2008 ο 74χρονος σήμερα Λι Μπρούερ είχε παρουσιάσει στο Ελληνικό Φεστιβάλ μια εικονοκλαστική και τολμηρή παράσταση του ιψενικού «Κουκλόσπιτου». Σε λίγες μέρες θα βρίσκεται ξανά στην Αθήνα, αφού σκηνοθετεί την όπερα του Θόδωρου Στάθη «Αντιγόνη», που ξεκινά στις 30 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής.
- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
Un tramway nommé désir
Du 05 février 2011 au 02 juin 2011
Durée du spectacle : 3h10 avec entracte
en matinée à 14h et en soirée à 20h30
Salle Richelieu
Après une longue séparation, Blanche Dubois rend visite à sa sœur Stella, qui vit dans un quartier populaire de la Nouvelle-Orléans, mariée à Stanley Kowalsky, bel homme impulsif aimant boire et jouer. Blanche reproche à sa sœur ce mariage qui la déclasse, tout en avouant avoir perdu la belle demeure familiale de Belle Rêve. Stanley, contrarié de voir que l’héritage de sa femme est dilapidé, reste insensible aux minauderies de sa belle-sœur et découvre son passé de professeur renvoyé pour détournement de mineur, puis de cliente d’hôtels louches vivant de la bonté de certains messieurs. La santé mentale de Blanche, que la fi n tragique d’un amour de jeunesse a profondément affectée, trébuche sur cette contradiction entre l’image de femme pure qu’elle cherche à donner et la réalité de sa propre déchéance.
A Streetcar named Desire by Tennessee Williams. © 1947, 1953 renewed 1975, 1981 The University of the South.
L'Auteur est représenté dans les pays de langue française par l'Agence MCR, Marie Cécile Renauld, Paris en accord avec Casarotto Ramsay Ltd, London.
