- Το γνωστό έργο του Μάμετ εξελληνίζεται και εκσυγχρονίζεται σε μια ξεχωριστή παράσταση
- Του Σπυρου Παγιατακη
- Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/11/2011
- Ντέιβιντ Μάμετ Αμερικανικός βούβαλος, σκην.: Δημήτρης Τάρλοου. Θέατρο Πορεία
Με την πρώτη κιόλας φράση –«Και; Και λοιπόν, Μπομπ;»– ξαφνιάστηκα. Να ήταν ο τρόπος της εκστόμισης που με θορύβησε περισσότερο; Ηχούσε θορυβώδης και υπερβολικός – έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Αρχικά. Μετά ήταν κι εκείνος ο συγκεκριμένος ηθοποιός, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο οποίος έλεγε την ατάκα. Μα αυτός, που εγώ τον θεωρώ ιδιαίτερα χαρισματικό και σπάνιο στις φωτοσκιάσεις, σκέφτηκα. Γιατί φωνάζει τώρα έτσι; Σε λίγο ακολούθησαν και οι άλλοι. Ο νεαρός Μπομπ –το πρεζόνι με τη χρυσή καρδιά– και ο ξερόλας «Δάσκαλος», παιγμένος από τον Γιώργο Γάλλο, έναν άλλο ηθοποιό τον οποίο θεώρησα όταν τον πρωτοείδα μια από τις πιο εντυπωσιακές θεατρικές αποκαλύψεις. Και οι τρεις σαν να υπερέβαλλαν στα ντεσιμπέλ τους. Δεν ήταν μόνο που κραύγαζαν, αλλά ήταν και η κίνησή τους πάνω στη μακρόστενη σκηνή που έμοιαζε χορογραφημένη μ’ έναν εξίσου νευρώδη τρόπο. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να καταλάβω ότι εδώ συμβαίνει κάτι το ξεχωριστό. Κάτι που έπρεπε να κατανοήσω.
Γιατί, πέρα από τον «παραδοσιακό» ρεαλισμό τον οποίο είχα συναντήσει –και συνηθίσει– τις προηγούμενες φορές που είχα δει το έργο (που αφηγείται πώς τρεις μικροκακοποιοί οργανώνουν μια, τελικά αποτυχημένη, διάρρηξη με στόχο κάποιους «αμερικανικούς βούβαλους», δηλαδή παλιά μεταλλικά πεντοδόλαρα), τώρα στην παράσταση όπως σκηνοθετήθηκε από τον Δημήτρη Τάρλοου, συμβαίνουν κι άλλα πράγματα. Πράγματα πολύ ουσιαστικότερα. Πρώτα απ’ όλα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των τριών. Με τη μοναξιά να ξεχειλίζει, καθένας τους αγωνίζεται να έχει την αποκλειστικότητα της φιλίας του άλλου.
