«ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ»: Κόσµος ψευδαισθήσεων

• Ο Γιώργος ∆. Κ. Σαρηγιάννης, προτείνει και αντιπροτείνει 

• ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

ΤΟ ΕΡΓΟ. Μπλανς Ντιµπουά. Καταγωγή: από αριστοκρατική οικογένεια του αµερικανικού Νότου. Η οποία ξεκληρίστηκε, χρεοκόπησε και ξέπεσε. Το τελευταίο υπόλειµµα της αρχοντιάς τους εξαφανίστηκε µαζί µε την έπαυλη Μπελ Ρεβ και το µεγάλο κτήµα το οποίο την περιέβαλλε, που χάθηκαν από χρέη και υποθήκες, αφήνοντας την Μπλανς χωρίς στέγη.

Ηλικία: προχωρηµένη αλλά ακαθόριστη _την κρύβει αλλά αυτοσαρκάζεται ως «γεροντοκόρη». Γάµος: στα δεκάξι της µε ένα λεπτεπίλεπτο αγόρι το οποίο λάτρευε και που όταν εκείνη ανακάλυψε πως είναι οµοφυλόφιλος τίναξε τα µυαλά του στον αέρα. Τρόποι: εξαιρετικά λεπτοί. Ευαισθησία: στο κόκκινο. Ντύσιµο: σαν από βεστιάριο θεάτρου, µε κοσµήµατα από γυαλάκια που θέλει να δείχνουν πολύτιµοι λίθοι.

Επάγγελµα: δασκάλα. Αποτυχηµένη. Αποκούµπι: το πιοτό και το σεξ µε άγνωστους. Φήµη: κακή σε σηµείο που να την απολύσουν από τη δουλειά της όταν δηµιούργησε σχέση µε έναν έφηβο µαθητή της και να τη διώξουν για «ανάρµοστη διαγωγή» από το ξενοδοχείο όπου ζούσε πια.

∆ιέξοδος: οι ψευδαισθήσεις. Τελευταίο της καταφύγιο: το µίζερο σπίτι της αδελφής της Στέλλας σε µια φτωχογειτονιά της Νέας Ορλεάνης.

Εκεί η Μπλανς θα συναντηθεί µε τον Αγγελο Εξολοθρευτή της: τον γαµπρό της Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Ο πολωνικής καταγωγής «κτηνώδης» εργάτης που πίνει, βρίζει και χαρτοπαίζει αλλά κάνει ευτυχισµένη στο κρεβάτι, άρα και στη ζωή, την έγκυο Στέλλα, έστω κι αν τσακώνεται µαζί της, έστω κι αν σηκώνει πάνω της χέρι, όταν ρίξει, µεθυσµένος, στο ίδιο κρεβάτι και την Μπλανς και τη βιάσει, υλοποιώντας µια ενδόµυχη επιθυµία και των δύο, θα απελευθερώσει τους δαίµονες που την καταδιώκουν: οι τελευταίοι της δεσµοί µε την πραγµατικότητα θα κοπούν οδηγώνταςτην στη σχιζοφρένεια _ τον απόλυτο κόσµο των ψευδαισθήσεων _και στο ψυχιατρείο.

info

Από το ∆ΗΠΕΘΕ Πάτρας στο θέατρο «Ιλίσια Ντενίση» / Κεντρική Σκηνή (Παπαδιαµαντοπούλου 4, από Βασιλίσσης Σοφίας 54, τηλ. 210 7210045, 210 7216317). Μέχρι 27 Μαρτίου.

Ο Τενεσί Ουίλιαµς µε το «Λεωφορείο Ο Πόθος» (1947) έγραψε πρώτα και πάνω απ’όλα ένα ρόλο: την Μπλανς Ντιµπουά. Ενα ρόλο σίγουρα σµιλεµένο µε στοιχεία αυτοβιογραφικά. Ενα Μεγάλο Ρόλο. Γύρω από τον κεντρικό αυτό άξονα έπλασε το έργο. Ενα έργο µε πολλά προτερήµατα αλλά και µε αµερικάνικες ευκολίες, το οποίο κρατούν ακόµα ζωντανό, εκτός απότον Μεγάλο Ρόλο, οι ρωγµές τουρεαλισµού του µέσα από τις οποίες τρυπώνει η ποίηση.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Ο Βασίλης Νικολαΐδης αντιµετώπισε το έργο, πάνω στην βατή µετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, ψύχραιµα και µετρηµένα χωρίς καµία διάθεση ανατροπής. Εκανε µία _ απόλυτα νόµιµη _ συντηρητική ανάγνωση του κειµένου ενισχύοντας αποτελεσµατικά την ατµόσφαιρα µε τους µελαγχολικούς ήχους ενός σαξόφωνου (µουσική επιµέλεια Γιώργος Μπουρδόπουλος). Ο ρεαλισµός, όµως, της παράστασής του, κατά τη γνώµη µου, παρά τις λεπτοµέρειες που έχουν αναζητηθεί, σπάνια λειτουργεί πειστικά _συγκρούσεις, εκρήξεις, γλέντια… (κίνηση Μαργαρίτα Βαρλάµου - ∆ηµήτρης Μόσχος). Και λείπουν οι εξάρσεις.

Ο Γιάννης Μετζικώφ µάλλον συµβατικά σχεδίασε τον σκηνικό χώρο που τον φώτισε ο Νίκος Σωτηρόπουλος. Καλύτερα τα κοστούµια του.

ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. Η παράσταση υστερεί και στη διανοµή. Ενώ οι ηθοποιοί δεν µοιάζουν δεµένοι_ σαν ο καθένας να κάνει ό,τι και όσο µπορεί. Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννης Κοτσαρίνης, ∆ηµήτρης Μόσχος, Ζαχαρούλα Κληµατσάκη, Θωµάς Γκάγκας κινούνται γύρω από το µέτριο. Πιο αδύναµος ο Κωνσταντίνος Φάµης _ η υπέροχη σκηνή Μπλανς και Νέου πάει χαµένη. Η Ηλέκτρα Νικολούζου είναι γήινη και έχει καλές στιγµές. Η πολύ καλή ηθοποιός Μαργαρίτα Βαρλάµου σαν νασχεδίασε ρόλο ερήµην του συνόλου.

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούµης_ πρέπει να δουλέψει την ασύµβατη µε το σώµα του φωνή του_ µου άφησε την εντύπωση πως µιµείται το ρόλο του Κοβάλσκι. Η Κάτια Γέρου δίνει χιούµορ στον ρόλο, έχει µερικές πολύ δυνατές στιγµές αλλά και κάποιες όπου, χωρίς λόγο, στοµφάρει.

Εν ολίγοις.

Καλές προθέσεις χωρίς εξάρσεις.

Ο ∆ιονύσης Τσακνής είναι φυσικά ο συνθέτης της µουσικής στο «Ενα βότσαλο στη λίµνη» και όχι, όπως έγραψα στο φύλλο του περασµένου Σαββάτου, ο αδελφός του, δηµοσιογράφος και στιχουργός, Νίκος Τσακνής. 

• Προσκήνιο
  

Ανευ λόγου και αιτίας βρήκα τη διασκευή «Η Νόρα µετά» του σκηνοθέτη Νίκου Καµτσή πάνω στο «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν. Φοβάµαι πως δεν κατάφερε να ανανεώσει το ενδιαφέρον για το γερά θεµελιωµένο ιψενικό οικοδόµηµα που έδειχνε τις αντοχές του, όσο κι αν το θέµα του έχει ξεπεραστεί, όταν αφήνονταν ελεύθερο να ανασάνει αλλά συρρικνώνονταν και θόλωνε µε τις θεωρητικής εµπνεύσεως αλλά µε ανύπαρκτη θεατρικότητα προσθήκες και µετασκευές. Επιπλέον η παράσταση («Τόπος Αλλού»), πέρα από το ενδιαφέρον σκηνικό της Μίκας Πανάγου, δεν είχε πολλά επιχειρήµατα για να υποστηρίξει την ιδέα. Βρήκα ανεπαρκή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρά το οµολογουµένως απόλυτο δόσιµό της, την Μαρλέν Σαΐτη µε την αδύναµη φωνή, την «ιδιαίτερη» άρθρωση και την υπερβολική κίνηση _ κάτι µεταξύ Γκόλφως και Ζιζέλ _ και κάτω από τις δυνατότητές τους τα υπόλοιπα µέλη της διανοµής. Εκτός της Γεωργίας Μαυρογεώργη η οποία, πάντως, δεν έκρυβε την αµηχανία της.

Ενα σύγχρονο «µπαλέτο» οργάνωσε ο Γιώργος Λάνθιµος µε αφορµή _ ή µάλλον εναντίον του… _ τον «Πλατόνοφ», το ανοικονόµητο πρωτόλειο του Τσέχοφ, όπως το έχει διασκευάσει συµµαζεύοντάς το ο Ντέιβιντ Χέαρ (Εθνικό Θέατρο / Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»). Απόλυτα ισοπεδωµένος, άχρωµος, µονότονος λόγος, ισοπεδωµένοι ηθοποιοί, ένας ψυχρός σκηνικός χώρος (Αννα Γεωργιάδου), έµφαση στην καλά οργανωµένη κίνηση (Αµάλια Μπένετ), σκηνοθετισµοί που δηλώνουν ανά πάσα στιγµή το εγώ του σκηνοθέτη… Μία αδιέξοδη, άκαρπη, χωρίς λόγο, πιστεύω, παράσταση στην οποία _ λυπάµαι, αλλά _ έπληξα αφάνταστα.