Ο «Μολυβένιος Στρατιώτης» στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν

Ένα μιούζικαλ για παιδιά

Οι συντελεστές της παράστασης

Ο Μολυβένιος Στρατιώτης, ένα μιούζικαλ για παιδιά, είναι η φετινή καινούργια παιδική θεατρική παράσταση, που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα, τηλ.210 3222464) σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Δεγαΐτη, από την Κυριακή 2 Νοεμβρίου.

Στο έργο αυτό ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μάς ταξιδεύει σε έναν κόσμο γεμάτο έντονα συναισθήματα και φανταστικές περιπέτειες, χρησιμοποιώντας έναν ασυνήθιστο ρεαλισμό που κάνει το παραμύθι ελκυστικό, όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους.

Την ημέρα των γενεθλίων του, ο μικρός Ντάνιελ παίρνει δώρο από τον πατέρα του μια βελούδινη κασετίνα με πέντε μολυβένια στρατιωτάκια. Ανάμεσα τους είναι και ένας στρατιώτης με ένα μόνο πόδι. Το αγόρι παίζει στο δωμάτιό του ενθουσιασμένο από τα καινούργια του παιχνίδια.

Η νύχτα διαδέχεται τη μέρα και ακριβώς τα μεσάνυχτα όλα τα παιχνίδια ζωντανεύουν! Εκείνη την ώρα, στη μεταμεσονύκτια χώρα του μυστηρίου, θα γνωριστούν και θα αγαπηθούν ο στρατιώτης της ιστορίας μας με μιαν όμορφη χάρτινη μπαλαρίνα.

Την αγάπη τους όμως θα ζηλέψει ένας πανούργος και μοχθηρός αρλεκίνος, που βάζει στόχο του να χωρίσει το ερωτευμένο ζευγάρι για πάντα. Την ώρα του παιχνιδιού σπρώχνει τον μολυβένιο στρατιώτη έξω από το ανοιχτό παράθυρο και από τότε... τα ίχνη του χάνονται και ξεκινάει η μεγάλη περιπέτεια ...

Το έργο μιλάει για τη μεγάλη δύναμη της αγάπης και μας μαθαίνει πως η αγάπη είναι αυτή που τελικά ενώνει τους ανθρώπους για πάντα!

Η παράσταση γεμάτη μαγευτικούς αυτοσχεδιασμούς, μουσική, χορό και τραγούδια ζωντανεύει ένα κλίμα ρομαντισμού, ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και στο δραματικό.

Η γοητευτική και θεαματική σκηνογραφία και τα κοστούμια του Πάρη Μέξη μεταφέρουν τον θεατή στην ατμόσφαιρα του Λονδίνου του 1880. Η θεατρική προσαρμογή της Άνδρης Θεοδότου, σε μια γλώσσα γλαφυρή και σύγχρονη, διατηρεί τις ποιητικές διαστάσεις του παραμυθιού του Άντερσεν. Η μουσική και τα τραγούδια είναι γραμμένα ειδικά για την παράσταση από τον Νίκο Τσέκο.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Θοδωρής Αντωνιάδης, Κώστας Βελέντζας, Μαργαρίτα Γερογιάννη, Ορέστης Καρύδας, Μιχάλης Κωνσταντινίδης, Αγγελική Μαρίνου, Νίκος Μόσχοβος, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Αλέξανδρος Πέρρος, Παναγιώτης Σούλης.

Ημέρα και ώρες παραστάσεων: Κυριακή 11 π.μ. και 3 μ.μ. Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ (ενιαίο).

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΕΡΤΗΣ: «Η διαφθορά βρίσκει έδαφος στη φτώχεια»

Γράφει η Έλενα Δ. Χατζηιωάννου, ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο, 25 Οκτωβρίου 2008

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΕΡΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ ΦΕΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΡΑ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ. ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΤΙΡΕΝΜΑΤ «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΗΡΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ» ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Γεννημένος στην Αθήνα, φοίτησε στη σχολή του «Θεάτρου Τέχνης» κι αμέσως ο Κουν τον έχρισε πρωταγωνιστή δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη, στο «Γλυκό πουλί της νιότης». Σαράντα οκτώ χρόνια μετά, παραμένει αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής του ελληνικού θεάτρου. Ένα φαινόμενο αντοχής και φρεσκάδας. Γοητευτικός, με προσωπικό στυλ και ύφος, με ωραίο φιζίκ και φωνή ιδιαίτερη, συγκαταλέγεται στους ελάχιστους μοντέρνους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Είναι εκλεκτικός σε όλες τις εκφάνσεις της δουλειάς του. Εμφανίζεται σε σίριαλ, παίζει στο σινεμά (μόλις τελείωσε τα γυρίσματα της ταινίας του Τώνη Λυκουρέση «Σκλάβοι στα δεσμά τους», βασισμένη στο μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη) και ανανεώνεται μέσα από τους θεατρικούς ρόλους του.

«Θέλω να αισθάνομαι ότι οι δουλειές που επιλέγω μου λειτουργούν. Να μιλάμε την ίδια γλώσσα με τον σκηνοθέτη και τον θίασο. Να μ΄ αρέσει το έργο και ο ρόλος που θα παίξω. Η φετινή συνεργασία με την Μπέτυ Αρβανίτη, τον Στάθη Λιβαθινό και τους συναδέλφους τα έχει όλα αυτά. Σ΄ ένα έργο εξαιρετικό και μ΄ έναν ρόλο που, παρ΄ ότι αρχικά έδειχνε ότι δεν μου πάει και πολύ, με ενδιέφερε. Κάνω έναν εξηνταπεντάρη μπακάλη, έναν πρώην λαϊκό γκόμενο, τον Άλφρεντ Ιλ. Στα νιάτα του είχε σχέση με την Κυρία, η οποία επιστρέφει στην άσημη κωμόπολη, έπειτα από 45 χρόνια. Ο τόπος τους βρίσκεται σε κατάπτωση. Ανεργία, φτώχεια, κατάντια. Η επιστροφή της δισεκατομμυριούχου "Γηραιάς Κυρίας" τούς δίνει ελπίδα. Μοιάζει να είναι η λύση στη φτώχεια τους. Αγοράζουν με πίστωση, προσβλέποντας στη γενναιοδωρία της. Κατά τη διάρκεια του έργου, αποκαλύπτεται πως τα έχει αγοράσει όλα. Προσδοκώντας στα λεφτά της, περιμένουν από τον Ιλ να ξυπνήσει τον παλιό της έρωτα και να την επηρεάσει ώστε να κάνει μια μεγάλη δωρεά στον τόπο τους. Με τη διαφορά ότι εκείνη, για τους δικούς της λόγους, βάζει όρους. Θα τους ξελασπώσει, με την προϋπόθεση να σκοτώσουν τον Ιλ. Μια τραγικοκωμωδία, αφού οι αντιστάσεις, ακόμα και των δικών του, κάμπτονται. Φτάνουν στο σημείο να τον παρακαλούν να αυτοκτονήσει. Του δίνουν και το πιστόλι!».

Το πολιτικοοικονομικό μομέντουμ της εποχής, όπου η πίεση σε χαμηλά εισοδήματα είναι μεγάλη, κάνει αυτή τη θεατρική παραβολή, γραμμένη το 1952, εξαιρετικά επίκαιρη.

«Το έργο μιλάει για την ηθική διαφθορά σε σχέση με το χρήμα. Όταν μάλιστα ζεις στην απόλυτη φτώχεια, αυτή βρίσκει έδαφος να εισχωρήσει. Τα οικονομικά προβλήματα πιέζουν, με σχεδόν κυνικό τρόπο, τους ανθρώπους που έχουν σκύψει το κεφάλι. Ο Ντίρενματ αντιμετωπίζει αυτό το θέμα με κοφτερό χιούμορ, πικρή ειρωνεία και γκροτέσκ στοιχεία». Παγκόσμια ύφεση, υπουργικές μπίζνες, σκάνδαλα και ιερές συναλλαγές, golden boys, τραπεζική κρίση στα πρόθυρα του πανικού. Πώς αντιδρά σε όλα αυτά;

«Σαν φαύλος κύκλος είναι που δεν έχει τέλος, αφού δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ.

Υπάρχουν εποχές, που ακόμα κι όταν δεν παίρνουμε είδηση του τι γίνεται, συμβαίνουν τέρατα. Μπορεί να βρίσκονται κάποιες λύσεις. Αλλά εν τω μεταξύ, ο κόσμος παρασύρεται, πανικοβάλλεται. Σιγά σιγά σταματάει να ελπίζει. Αυτό είναι το χειρότερο. Στην τωρινή κρίση, ο μεσαίος άνθρωπος ανησυχεί βασικά για τις όποιες καταθέσεις του. Τι και πόσο θα χάσει. Προσωπικά, δεν με απασχολεί. Αν είναι να γίνει το κραχ, θα γίνει. Έχω μια απλοϊκή φιλοσοφία ζωής, που ναι μεν δεν γίνεται αβασάνιστα, αλλά μη νομίζεις ότι είναι και έπειτα από ώριμη σκέψη και διαβάσματα. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση των άλλων. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει τα πάνδεινα. Ας τα περάσω κι εγώ. Κι αν έρθει κάτι ανάποδα, το αποδέχομαι. Σχεδόν μοιρολατρικά. Γενικά, δεν μπαίνω σε διαδικασίες ψυχανάλυσης. Ώσπου να ψάξω απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα, θα ΄χω πεθάνει. Λειτουργώ όπως είμαι. Θέλω να μη χαλάσει αυτή η απλή αντίληψη που έχω για τη ζωή. Δεν είμαι αδιάφορος, αλλά δεν μ΄ αρέσει να πιέζω τα πράγματα».

info

«Η επιστροφή της Γηραιάς Κυρίας», σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα και σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, θα παρουσιαστεί μέσα Νοεμβρίου στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, τηλ. 210-8838.727).

Η Αθήνα που τρελαίνει

• Συμβαίνει κάτι στην Αθήνα σήμερα που περιμένει να τον εκπλήξει;

«Την Αθήνα την αγαπάω. Εδώ γεννήθηκα, τη γύρισα, την έζησα πάρα πολύ γιατί δεν ήμουν και του σπιτιού- αλλά δεν μ΄ αρέσει. Αυτή η πίεση, η ένταση, με βγάζει από τον εαυτό μου. Βλέπεις γύρω σου τρελούς, που σε κοιτάζουν σαν τρελό.

Κανείς δεν σέβεται τον άλλο. Οδηγείς και βρίζεις. Περπατάς και σε βρίζουν. Φταίει και το γεγονός πως πυκνοκατοικήθηκε ασφυκτικά. Θυμάμαι τις βραδιές μετά τις πρόβες που κάναμε με τη Λαμπέτη στη "Μικρή μας Πόλη", στο "Διονύσια".

Πόσο απολαμβάναμε τις διαδρομές μας έως τον Άγιο Νικόλαο και τα Εξάρχεια, είτε συνοδεύοντας κάποιον είτε για να κουβεντιάσουμε περπατώντας στους άδειους δρόμους αργά αργά, ήρεμα. Τώρα πάνε αυτά. Δεν περιμένω θετικές εκπλήξεις. Ίσως μόνο από το θέατρο.

Βλέπω ωραία πράγματα και πιστεύω ότι η νέα γενιά είναι καλύτερη από τη δική μου, πιο ενημερωμένη, πιο ανήσυχη, πιο προβληματισμένη. Παλιά υπήρχαν μόνο το "Θέατρο Τέχνης" και το Εθνικό. Σήμερα υπάρχουν πάρα πολλά. Καλύτερα και αθλιότερα».

• Ομπάμα ή Μακέιν;

«Ομπάμα χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι επειδή είναι Δημοκρατικός, αλλά γιατί δεν είναι λευκός. Και Ρεπουμπλικανός να ΄τανε, συναισθηματικά μού βγαίνει να γίνει ένας μαύρος πρόεδρος της Αμερικής».

«ΔΕΝ ΚΑΙΓΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

Ένας ηθοποιός που όχι απλώς αντέχει στον χρόνο αλλά διεκδικεί με την παρουσία του στη σκηνή τον θαυμασμό και την εκτίμηση της συντεχνίας, πώς διαχειρίζεται τις φιλοδοξίες του;

«Δεν καίγομαι για τη μεγάλη ερμηνεία. Μακάρι να είναι σημαντική. Δουλεύω για να είναι καλή. Αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο από τη φιλοδοξία. Δεν παίρνω πρωτοβουλίες, δεν είμαι μπροστάρης, δεν είμαι ανταγωνιστικός. Από τη στιγμή που δεν μπαίνω σε τακτικές να κάνω αυτό που θα ήταν ωφέλιμο ή το άλλο που θα ήταν χρήσιμο, το ενδιαφέρον μου βρίσκεται στις συνεργασίες. Να, τώρα, στο έργο του Ντίρενματ που μ΄ αρέσει πολύ και περνάμε καλά στις πρόβες, η προσπάθεια και η ευχή μου είναι να κάνουμε μια καλή παράσταση. Συνολικά. Μακάρι να είμαι κι εγώ καλός. Χωρίς άγχος, αλλά με πολύ τρακ. Το τρακ δεν αλλάζει. Είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου, της ανασφάλειάς μου».

Πλημμύρα παιδικών λόγω... σχολείων

ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Δάφνη Κοντοδήμα, ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Μετρ του είδους ο Ευγένιος Τριβιζάς βλέπει την «Κούλα κατσικούλα» του (που σύμφωνα με το στόρι είναι ένα παγκόσμιο τραγουδιστικό σουξέ) να γεμίζει την αίθουσα στο θέατρο «Ήβη»-τύχη, που δεν έχουν πάρα πολλά θέατρα «για μεγάλους»

Η ζήτηση για εξωσχολική διασκέδαση και οι ομαδικές επισκέψεις από σχολεία γιγαντώνουν εντυπωσιακά κάθε χρόνο το παιδικό θέατρο, που θα φτάσει φέτος τις 100 παραστάσεις

Η κρίση που φαίνεται να περνά- παρά τον άκρατο γιγαντισμό του- το θέατρο στην Ελλάδα, δεν αγγίζει τις παιδικές σκηνές που αυξάνονται και πληθύνονται. Κι αυτό γιατί όλα δείχνουν ότι γονείς και δάσκαλοι επιλέγουν το θέατρο για τη διασκέδαση των παιδιών. Έτσι, δίπλα στις 400 παραστάσεις «για μεγάλους» στα αθηναϊκά θέατρα, φέτος θα... ξεφυτρώσουν και 100 παιδικές!

«Το παιδικό θέατρο "πολλαπλασιάζεται" επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν τα σχολεία που διψούν για εξωσχολική ψυχαγωγία και ποντάρουν σε γεμάτες καθημερινές παραστάσεις. Τις Κυριακές το κοινό είναι μικρότερο, καθώς βασίζεται μόνο στην πρωτοβουλία των γονέων. Από τις καθημερινές, λοιπόν, ζούνε κάποια παράσιτα του παιδικού θεάτρου που κοιτάνε να κόψουν εισιτήρια και, συνήθως, αδιαφορούν για την ποιότητα του θεάματος», λέει στα «ΝΕΑ» ο Δημήτρης Αδάμης, σκηνοθέτης της παράστασης «Σίτος Σιταράκις, αυτός ο Μεγάλος μικρός» (θέατρο «Αθηνών»).

«Όταν επιλέγεις να κάνεις παιδικό θέατρο, ρισκάρεις το ίδιο με το αν ανέβαζες έργο του Ίψεν σε μεγάλο θέατρο της Αθήνας», πιστεύει ο ίδιος. «Πριν από κάποια χρόνια υπήρχαν πέντε παιδικοί θίασοι- όπως της Ξένιας Καλογεροπούλου, του Δημήτρη Ποταμίτη. Σήμερα ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί με αποτέλεσμα να υπάρχει ανταγωνισμός. Δεν είναι κακό να υπάρχουν πολλές και διαφορετικές ιδέες. Κακό είναι να υπάρχει μόνο οικονομικό κίνητρο. Κάποιοι ποντάρουν στην αντίληψη κάποιων γονέων ότι δεν θέλουν να στερήσουν τη διασκέδαση από τα παιδιά τους, ακόμα και όταν δεν έχουν καλή οικονομική κατάσταση», λέει η Δάφνη Βασιλειάδου, σκηνοθέτις του «Μόγλη».

«Οι περισσότεροι κάνουν παιδικό θέατρο γιατί ξέρουν ότι θα κόψουν σίγουρα εισιτήρια από οργανωμένες επισκέψεις σχολείων»

«Δεν είναι πάντα δεδομένη η προσέλευση των σχολείων στα παιδικά θέατρα. Πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των δασκάλων. Και αυτό το επιτυγχάνεις μόνον αν έχεις ήδη χτίσει μια συνεπή πορεία», λέει στα «ΝΕΑ» η Κατερίνα Τσεβά, που φέτος υποδύεται την Ντόροθι στον «Μάγο του Οζ» (θέατρο «Κάτω απ΄ τη γέφυρα»).


Από τις δεκάδες προτάσεις που «κατατίθενται» φέτος στις παιδικές σκηνές, φαίνεται πως πολλά παιδικά θέατρα ανεβάζουν, στον αντίποδα των κλασικών έργων για παιδιά (όπως «Ο Μάγος του Οζ» του Φρανκ Μπάουμ σε διασκευή Νίκου Δαφνή στο θέατρο «Κάτω απ΄ τη Γέφυρα»- Ηλεκτρικός Σταθμός Νέου Φαλήρου, τηλ. 210-4816.200-και ο «Μόγλης» του Κίπλινγκ από το «Θέατρο του Ήλιου»- Φρυνίχου 10, Πλάκα, τηλ. 210-3231.591), νέα ελληνικά έργα. Όπως ο «Σίτος Σιταράκις, αυτός ο Μεγάλος μικρός» του Δημήτρη Αδάμη στο θέατρο «Αθηνών» (Βουκουρεστίου 10, τηλ. 210-9853.609), «Η Κούλα η κατσικούλα και το κλεμμένο τραγούδι» του μετρ των παιδικών βιβλίων Ευγένιου Τριβιζά στο θέατρο «Ήβη» (Σαρρή 27, Ψυρή, τηλ. 210-3215.127), «Ζυμαρανθρωπάκι χαμογέλα!» της Ελένης Σαραφίδη στο θέατρο «Δημήτρης Ποταμίτης» (Ιλισίων 21 και Κερασούντος, τηλ. 210-7481.695) και «Η σοφίτα με τα μυστικά» της Λετίτσιας Μουστάκη στο «104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης» (Θεμιστοκλέους 104, τηλ. 210-3826.185).

Μια άλλη κατηγορία είναι τα εκπαιδευτικά έργα για μικρά παιδιά, όπως το «Χορεύοντας με τα χρώματα, η ιστορία ενός ζωγράφου πάνω σ΄ ένα μαγικό χαλί» του Δημήτρη Σεϊτάνη από το «Θέατρο Νέων» στο «Βios» (Πειραιώς 84, τηλ. 210-3425.335), «Το χωριό της Αλφαβήτα» και το «Ανακύκλωσε ζωή» από το κουκλοθέατρο της Αλεξίας Αλεξίου στο «Θέατρο του Ήλιου» (Φρυνίχου 10, τηλ. 210-3231.591) και το «Μάντεψε ποιος?» της Καλλιόπης Παπαδάκη στο θέατρο «Αθηνά» (τηλ. 210-8237.330).

Παραστάσεις για μικρότερα παιδιά, όπως «Όταν η κόκκινη κλωστή χάθηκε στο μεγάλο δάσος», «Το ποτάμι τρέχει να συναντήσει τη θάλασσα» και «Ο χάρτινος Γρηγόρης», παρουσιάζονται στον πολιτιστικό χώρο «Αrktika» (Αγ. Σαράντα 29, Μοσχάτο, τηλ. 210-4828.431) και το «Ένα μπαλόνι μυστικά» στο «Θέατρο επί Κολωνώ» (Ναυπλίου 12, τηλ. 210-5138.067).

Καταφυγή στα παραμύθια

Η πρώτη καταφυγή των παιδικών θεάτρων είναι τα κλασικά παραμύθια, που έχουν και τη μεγαλύτερη πέραση. Η «Μικρή Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου προτείνει «Παραμυθ... issimo!» με βάση ιταλικά παραμύθια, από 29 Νοεμβρίου (Μεσογείων 59, τηλ. 210-7711.333), ενώ η Κάρμεν Ρουγγέρη διασκευάζει «το παραμύθι των παραμυθιών», δηλαδή την «Οδύσσεια» του Ομήρου στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός κόσμος» (Πειραιώς 254, Ταύρος, τηλ. 212-2540.313).

«Παραμύθια από την καλή και από την ανάποδη» προτείνει ο Γιώργος Φραντζεσκάκης στο θέατρο «Μπρόντγουαιη» (Πατησίων και Αγίου Μελετίου 61Α, τηλ. 210-8654.605), «Ένα πολύχρωμο παραμύθι» για παιδιά 2,5-6 ετών- για τρίτη χρονιά- η Ιρίνα Μπόικο στον «Φούρνο» (Μαυρομιχάλη 168, τηλ. 210-6460.648) και τη «Σταχτοπούτα και την ιστορία της» του Περό Σαρλ παρουσιάζει το «Θέατρο του Παιδιού» (στο «Αποθήκη», Σαρρή 40, Ψυρή, τηλ. 210-3253.153).

Διεθνές «Ταξίδι» έως το Απλό Θέατρο

Το «ταξίδι» μόνο στην Eλλάδα έχει παρουσιασθεί οκτώ φορές. Η πρώτη ήταν το 1969 στο Eθνικό Θέατρο

Του Γιώργου Βαϊλάκη, Ημερησία 22/10/2008

Mε μία παράσταση δοκιμασμένη η οποία βασίζεται σε ένα έργο διαχρονικό ανοίγει η αυλαία του Aπλού Θεάτρου στην Kαλλιθέα για τη φετινή θεατρική χρονιά.

O λόγος το έργο του Eυγένιου O’Nηλ «Tαξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» σε απόδοση Nίκου Γκάτσου και σκηνοθεσία Aντώνη Aντύπα, το οποίο ανεβαίνει -από την Πέμπτη 23 Oκτωβρίου μέχρι τα τέλη Iανουαρίου- έπειτα από την ιδιαίτερα θερμή υποδοχή που γνώρισε πέρυσι από κοινό και κριτικούς.

Πρόκειται για ένα έργο βαθύτατα αυτοβιογραφικό που γράφτηκε, από το 1939 μέχρι το 1941, «με πόνο και δάκρυα» όπως αναφέρει ο συγγραφέας και ανέβηκε το 1956, τρία χρόνια μετά το θάνατο του και όχι εικοσιπέντε όπως ο ίδιος επιθυμούσε.

Hταν η σύζυγός του που επέτρεψε νωρίτερα την παρουσίαση του έργου από το Bασιλικό Θέατρο της Στοκχόλμης και μάλιστα την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε στο θέατρο Έλεν Xέιζ της Nέας Yόρκης κερδίζοντας το βραβείο Πούλιτζερ. Aπό τότε το «Tαξίδι» νομοτελειακά, θα έλεγε κανείς, διαγράφει μια θριαμβευτική πορεία ανά τον κόσμο- μόνο στην Eλλάδα έχει παρουσιασθεί οκτώ φορές.

Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1969 στο Eθνικό Θέατρο με τον Mινωτή, την Παξινού, τον Xόρν, τον Φυσούν και τη Xατζηαργύρη, ενώ μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι δόθηκαν ταυτόχρονα δύο νέες παραστάσεις του έργου στη Γερμανία, στη Στουτγάρδη και στη Kαρλσρούη.

Tο συγκεκριμένο έργο έχει μία ιδιαιτερότητα: συνοψίζει όλες τις επιρροές του συγγραφέα -από τον Φρόυντ με την ανελέητη κατάδυση στα έγκατα του εγώ, μέχρι το Nίτσε και τον μηδενισμό του και από τον μάστορα Iψεν και τον αστικό ορθολογισμό του μέχρι την βασανιστική τεχνική των εφιαλτών του Στρίντμπεργκ.

Eνα έργο που κατά κάποιον τρόπο κωδικοποιεί την οφειλή του O’ Nηλ στους δασκάλους του και αφήνει κληρονομιά στους διαδόχους του Aρθουρ Mίλερ, Tένεσσι Oυίλλιαμς, Eντουαρντ Άλμπυ και Σαμ Σέπαρντ).

H υπόθεση έχει ως σκηνικό την εξοχική κατοικία της οικογένειας Tαϊρόν, στη Nέα Aγγλία, και μέσα σε μια μέρα από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα, ξετυλίγεται το οδυνηρό ταξίδι ζωής της οικογένειας.

Kεντρική φιγούρα ο τσιγκούνης -ιρλανδικής καταγωγής- πατέρας Tζέιμς Tαϊρόν, πρωταγωνιστής του θεάτρου, ο οποίος ξεπούλησε το ταλέντο του στον βωμό της εμπορικότητας.

Δίπλα του η ευαίσθητη καλλιεργημένη γυναίκα του Mαίρη που έχει καταλήξει μορφινομανής εξ αιτίας ενός γιατρού μάλλον ανεύθυνου, που την οδήγησε στον εθισμό. Aκόμη οι δυο γιοι τους με διαφορά ηλικίας δέκα χρόνων: O Tζέιμι, ο μεγαλύτερος, αποτυχημένος ηθοποιός και αλκοολικός και ο νεαρός και ονειροπόλος Έντμοντ που μαθαίνει ότι πάσχει από φυματίωση. Mαζί με την οικογένεια και η υπηρέτρια του σπιτιού Kάθλιν.

Mια οικογένεια με άγριες συγκρούσεις, της οποίας τα μέλη διακατέχονται από την επιθυμία να παραμείνουν ενωμένοι αλλά αυτό στην πορεία μοιάζει ανέφικτο.

Eδώ ο O’Nηλ αν και στηρίχτηκε σε προσωπικά, υποκειμενικά βιώματα, διεισδύει με την ποιητική του ματιά στη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων και τους προσδίδει ένα νόημα πανανθρώπινο και -όπως αποδείχτηκε- διαχρονικό.

Tο έργο παρουσιάζεται σε σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Eλένης Kαραΐνδρου, φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου, ενώ τους ρόλους ερμηνεύουν οι Δημήτρης Kαταλειφός, Pάνια Oικονομίδου, Aλκης Kούρκουλος, Kώστας Bασαρδάνης και Σοφία Kαλεμκερίδου.

«Oκτώ γυναίκες» ύποπτες για δολοφονία

Mια πικρή κωμωδία με στοιχεία θρίλερ, αστυνομικού, αλλά και μιούζικαλ. Ο Nίκος Kαραθάνος, επιστρατεύει οκτώ γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς -του ιδίου συμπεριλαμβανομένου- για να υποδυθούν τις... Oκτώ Γυναίκες

Του Γιώργου Βαϊλάκη, Ημερησία, 24/10/2008

Οκτώ γυναίκες -διαφορετικών ηλικιών και με διαφορετικούς δεσμούς συγγένειας μεταξύ τους- κατηγορούνται, όταν ο Mαρσέλ, ο μοναδικός άνδρας της οικογένειας, βρίσκεται δολοφονημένος μ’ ένα μαχαίρι στην πλάτη!

Ποιος είναι ο δολοφόνος; Kάποιος έξω από το σπίτι, μία από τις οκτώ γυναίκες ή μήπως και οι οκτώ μαζί; Πρόκειται για την επανάληψη της παραγωγής «Oκτώ Γυναίκες» του Pομπέρ Tομά, από το Φεστιβάλ Aθηνών και την Eλληνική Θεαμάτων, σε σκηνοθεσία Nίκου Kαραθάνου, η οποία επαναλαμβάνεται -από την Πέμπτη 6 Nοεμβρίου και για είκοσι μόνο παραστάσεις- στον χώρο της Πειραιώς 260.

• Από το 1950

Γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και ξαναδουλεμένο μερικά χρόνια αργότερα, το πρώτο αυτό θεατρικό έργο του Pομπέρ Tομά είναι ένα είδος μεικτό: Mια πικρή κωμωδία με στοιχεία θρίλερ, αστυνομικού, αλλά και μιούζικαλ. Tο 2002 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Φρανσουά Oζόν, με οκτώ εντυπωσιακές πρωταγωνίστριες, ανάμεσά τους την Kατρίν Nτενέβ, τη Φανί Aρντάν, την Iζαμπέλ Yπέρ, την Eμανουέλ Mπεάρ.

Tώρα ο Nίκος Kαραθάνος, υπογράφοντας τη δεύτερή του σκηνοθεσία το ανεβάζει στο θέατρο με μια απροσδόκητη καινοτομία: Eπιστρατεύει οκτώ γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς -του ιδίου συμπεριλαμβανομένου- για να υποδυθούν τις... Oκτώ Γυναίκες, οι υπόλοιποι επτά ηθοποιοί είναι οι Xρήστος Στέργιογλου, Aιμίλιος Xειλάκης, Xρήστος Λούλης, Kοσμάς Φουντούκης, Nίκος Xατζόπουλος, Aργύρης Ξάφης και Γιάννης Kότσιφας.

Kαι αυτό είναι και το μεγάλο σκηνοθετικό και ερμηνευτικό στοίχημα: Πώς οι οκτώ άνδρες θα υποδυθούν τις γυναίκες, χωρίς να τις μιμηθούν -τουλάχιστον με στερεότυπο ή γκροτέσκο τρόπο.

«Δηλαδή είναι δυσκολότερο να υποδυθεί κάποιος μια γυναίκα από ένα βασιλιά;» αναρωτιέται ο σκηνοθέτης του έργου Nίκος Kαραθάνος, επισημαίνοντας τη στέρεα θεατρική δομή του έργου του Pομπέρ Tομά, με τους οκτώ ισότιμους ρόλους. «Eίναι μια κωμωδία δύσκολη, που σχεδόν υποχρεώνει τους ηθοποιούς να είναι συνεχώς ο ένας σε επαφή με τον άλλο, με το έργο.

Σημασία δεν έχει αν παίζεις ή όχι τη γυναίκα, αλλά ότι παίζεις σε ένα παιχνίδι, που καθώς εξελίσσεται από μια ατάκα στην επόμενη, φράση τη φράση, αποκαλύπτει όλα τα προβλήματα και τα ελαττώματα».

• Πρόκληση

«H μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό είναι η ολοκληρωτική μεταμόρφωση, το άλλο φύλο. Eκεί εντοπίζεται και το στοίχημα, όχι στη μίμηση του γυναικείου τερτιπιού αλλά στην ουδετερότητα του ανθρώπινου όντος», επισημαίνει ο Aιμίλιος Xειλάκης. Στην παράσταση παίζει ζωντανά και τριμελής μουσική ομάδα και ακούγονται τραγούδια, που όπως και στην ταινία, συνεισφέρουν το δικό τους μερίδιο στο παζλ της θεατρικής πλοκής.

Γυναίκες απελπισμένες

Κωμικοτραγική σάτιρα για τη ζωή τους στο θέατρο «Χώρα»

Kατερινα Βουσουρα, Η Καθημερινή, 24/10/2008

Πρόκειται για νίκη της γυναικείας φύσης ή για ήττα; Η «Γυναίκα Loser», που άνοιξε πρόσφατα στο θέατρο «Χώρα», μεταφέρει ξανά στη σκηνή την κωμικοτραγική και σουρεαλιστική ματιά της Βίλης Σωτηροπούλου πάνω στη ζωή δυο γυναικών. Υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Δημήτρη Μπογδάνου, οι ηθοποιοί της ομάδας ΕΡΩ ξεδιαλύνουν τις σκέψεις δυο πολύ διαφορετικών γυναικών που αναθεωρούν τη ζωή τους αναλύοντας τις νίκες και τις ήττες τους.

«Αυτό που με τράβηξε ήταν η γραφή της Σωτηροπούλου», λέει ο σκηνοθέτης. «Ο κύριος άξονας του έργου είναι δύο μονόλογοι. Η πρώτη γυναίκα έχει κάνει ολική αφαίρεση των γυναικολογικών της οργάνων και μάλλον είναι στο ψυχιατρείο. Η δεύτερη είναι στο μοναστήρι. Κοινό τους στοιχείο είναι η απελπισία της γυναίκας που έχει περάσει πολλά με τους άντρες, κάτι που εξηγεί γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Και οι δυο μονόλογοι παντρεύουν το κωμικό με το τραγικό».

«Το έργο αυτό έχει να παρουσιαστεί από το 2000 και τότε είχε ανέβει αρκετά συντηρητικά. Σπάσαμε τον κάθε μονόλογο στα τρία, με τις τρεις ηθοποιούς να ερμηνεύουν τις διαφορετικές πτυχές που μπορεί να έχει μια γυναίκα». Η μεγαλύτερη δυσκολία για τον σκηνοθέτη δεν ήταν το ότι έπρεπε να καταφέρει να μπει στην ψυχολογία μιας γυναίκας, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά να ξεπεράσει την ηλικιακή διαφορά. «Εχω ζήσει κάποια πράγματα, αλλά όχι τόσο πολλά και τόσο έντονα όσο αυτά που περιγράφει μια γυναίκα στα 40 της, που πήγε σε μοναστήρι ύστερα από πέντ' - έξι απόπειρες γάμου και πολλούς χωρισμούς. Από την άλλη, με βοήθησε να δω και τη γυναικεία πλευρά σε δικές μου εμπειρίες».

Info Πρωταγωνιστούν οι Αννα Μακρή, Κωνσταντίνα Σταθοπούλου και Χαρά Κονταξάκη. Ο Γιάννης Φέρτης συμμετέχει ως «η φωνή της λογικής». Τα σκηνικά είναι του Δημήτρη Μπογδάνου και τα κοστούμια του Νίκου Βάλβη.

Ροκ εν ρολ και επανάσταση στο θέατρο

Tης Γιωτας Συκκα

Ποια η σχέση του ροκ εν ρολ με την επανάσταση; Tου Μικ Τζάγκερ με τον Λένιν; Η ποίηση της Σαπφoύς με τους Πινκ Φλόιντ; Θα μπορούσαν να είναι τα ερωτήματα «κράχτες» στο καινούργιο έργο του αμφισβητία και μαχητικού θεατρικού συγγραφέα, Τομ Στόπαρντ. Κι όμως όλα σχετίζονται στο «Rock n’ roll» που από τις 30 του μηνός θα δούμε στο θέατρο «Πόρτα», από τους «Σαλτιμπάγκους» του Γιώργου Κοτανίδη. Ενα έργο που μιλά για την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, τις συγκρούσεις της ιστορίας τα χρόνια του ’60 αλλά και της Αριστεράς, παλιάς και νέας. Παράλληλα με τη δύναμη του ροκ εν ρολ.

«Μια ιστορία έρωτα, επανάστασης και μουσικής», αποφάνθηκαν οι New York Times. Με αφετηρία το 1968, τη χρονιά του Μάη στη Γαλλία και της Ανοιξης της Πράγας, ο Στόπαρντ [στη φωτογραφία] στέκεται σ’ ένα φοιτητή που εγκαταλείπει τον ασφαλή χώρο του Κέμπριτζ και επιστρέφει στην Τσεχοσλαβακία, ένα φίλο του με τον οποίο διαφωνούν αλλά και τον Αγγλο καθηγητή του με τον οποίο συγκρούεται. Τον Μαξ, που είναι κομμουνιστής και υπερασπίζεται τους Σοβιετικούς, υποδύεται ο Γιώργος Κοτανίδης. Εναν ήρωα που θυμίζει κάπως τον ιστορικό Ερικ Χόμπσμπομ, αν και ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης της παράστασης δεν πολυσυμφωνεί.

Ανθρωπος αυτής της εποχής «έζησα έντονα ό,τι συμβαίνει στο έργο, τόσο σε ό,τι αφορά την επανάσταση όσο και σε ό,τι αφορά το ροκ εν ρολ. Στην εισβολή της Πράγας ήμουν στο πρώτο έτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου -είχα περάσει από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης- και ήμουν ήδη αριστερός».

Και τους The plastic people of the Universe, συγκρότημα που ζούσε στην Πράγα και έγινε σύμβολο αντίστασης -επίκεντρο της ιστορίας του Στόπαρντ- γνωρίζει πολύ καλά. Εκείνοι μπαινόβγαιναν στις φυλακές, όπως και οι νεαροί φοιτητές του έργου. Την ίδια εποχή στην Αθήνα, ο Γ. Κοτανίδης -από τους ιδρυτές του Ελευθέρου Θεάτρου- μπαινόβγαινε στην Ασφάλεια: «Ζώντας όμως μια δικτατορία, είχα την ευθυκρισία να είμαι εξ αρχής εναντίον της εισβολής στην Τσεχοσλαβακία».

Αυτά τον ενώνουν με τον Στόπαρντ: ο προβληματισμός για τη συνέχεια μετά την τύχη του σοσιαλισμού, η ερώτηση «υπάρχει η περίπτωση να συμβεί κάτι ξανά;». Τον συγκινεί «ότι ο συγγραφέας δεν καταδικάζει τίποτε πέρα απ’ ό,τι έχει καταδικάσει η ίδια η ιστορία». Πιστός στον χώρο της Αριστεράς επιστρατεύει τα λόγια του Μαγιακόφσκι: «Μα και χωρίς τον Μαρξ ξέραμε σε ποια πλευρά θα πάμε», όταν τον ρωτάμε. Βέβαια, η Αριστερά μέχρι στιγμής είναι εγκλωβισμένη. «Ψάχνεται. Κυκλοφορούν ιδέες που δεν διατυπώνονται μόνο από αριστερούς, οι οποίες είναι πολύ μπροστά, ωστόσο η Αριστερά δεν τις ενστερνίζεται».

Οι «Σαλτιμπάγκοι», το δημιούργημά του, έγιναν για να προτείνει καινούργια έργα. Κι αυτά τα πέντε χρόνια ρίσκαρε τα πάντα για την ομάδα αυτή: «Δεν ανήκω, βλέπετε, στην ελίτ των επιχορηγούμενων ούτε μου αρέσει να κάνω δημόσιες σχέσεις με ανθρώπους που ανήκουν σε επιτροπές».

Στον Στόπαρντ βρήκε κι έναν παλιό γνώριμο. Τον παραγωγό Μιχάλη Αδάμ. Τους ενώνουν «οι παλιές διαδηλώσεις και το ροκ». «Το 1967 που ήρθαν για πρώτη φορά οι Στόουνς στην Ελλάδα και τους υποδέχτηκαν σαν να ήταν αλήτες». Αλλά και η επεισοδιακή προβολή της ταινίας «Φράουλες και αίμα» που η αστυνομία τούς πλάκωσε στο ξύλο.

Ιnfo Στο Rock n’ roll παίζουν επίσης οι: Γιάννης Δρίτσας, Εύα Κοτανίδη, Σταύρος Μερμήγκης, Στέλλα Μπαλωμένου, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου, Βασίλης Παπαδημητρίου, Βαγγέλης Ρόκκος, Αλέκος Συσσοβίτης, Ιρις Χατζηαντωνίου.

Η Καθημερινή, Παρασκευή, 24/10/2008

Ραμό και γαλλική όπερα

Rameau Jean-Philippe 1683-1764

International Herald Tribune

Η αναβίωση της όπερας της εποχής του μπαρόκ, δείχνει να προσπέρασε τον Ζαν Φιλίπ Ραμό, έναν από τους σπουδαιότερους λυρικοδραματικούς συνθέτες του 18ου αιώνα, με αναμφισβήτητη ιστορική σημασία. ΄Η θα μπορούσε να πει κανείς, καθώς γράφει ο Τζορτζ Λούμις στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», πως ό, τι υπάρχει σήμερα από Ραμό είναι περισσότερο θέατρο από μουσική. Ενα από τα συχνότερα παιζόμενα έργα του σήμερα, «Plat�e», είναι περισσότερο κωμωδία από λυρική τραγωδία, το είδος στο οποίο διέπρεψε.

• Αργή πορεία

Από τις λυρικές τραγωδίες του, η ωραιότερη ίσως είναι το «Κάστωρ και Πολυδεύκης», που τα τελευταία χρόνια δεν έχει ανέβει καθόλου στη σκηνή. Ισως γι’ αυτό το διάλεξαν ο διευθυντής της Οπερας των Κάτω Χωρών στο Αμστερνταμ, Πιέρ Οντί και ο μαέστρος Κριστόφ Ρουσέ, ως θέμα της συνεργασίας τους σε αυτό το λυρικό θέατρο, όπου και το ανέβασαν πρόσφατα. Είναι η δεύτερη συνεργασία τους σε Ραμό μετά τον «Ζωροάστρη», που παρουσίασαν το 2006 στη Σουηδία. Ο Ραμό είχε αργή πορεία. Την πρώτη του όπερα έγραψε στα 50 του, αλλά ώς τον θάνατό του, στα 81 χρόνια του, το 1764, είχε συνθέσει πάνω από 20, πολλές από τις οποίες είναι όπερες-μπαλέτα. Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ήταν στο επίκεντρο των ζυμώσεων που διαμόρφωναν τη γαλλική όπερα του 18ου αιώνα. Στυλιστικά, οι πέντε λυρικές τραγωδίες που έγραψε, ακολουθούν τον τύπο που είχε επιβάλει ο Λουλί τον προηγούμενο αιώνα, αλλά με ελευθερία. Οι συντηρητικοί βρήκαν υπερβολική την εκφραστική τους ένταση – χαρακτηριστικό επ’ αυτού είναι ότι όταν ο γηραιότερος συνθέτης Αντρέ Καμπρά άκουσε τον «Ιππόλυτο» του Ραμό, είπε ότι περιείχε μουσική για 10 όπερες. Αυτά που ήταν υπερβολές του 18ου αιώνα, είναι σήμερα αρετές. O μαέστρος Κριστόφ Ρουσιέ εκτιμά πως ο Ραμό δεν είναι διόλου κατώτερος του Γ. Σ. Μπαχ. Οσον αφορά τη σκηνική ζωή του έργου, ο σκηνοθέτης Πιερ Οντί, τη θεωρεί ότι σε πολυχρωμία και μυθικότητα μοιάζει με τους κινηματογραφικούς «πολέμους των άστρων». Αυτή η πληθώρα των σκηνικών εφέ είναι ο λόγος για τα σπάνια ανεβάσματα του έργου τόσο στην εποχή του όσο και σήμερα.

Στο λιμπρέτο ο Πιερ Ζοζέφ Μπερνάρ που ο Βολταίρος αποκαλούσε «ο ευγενής Μπερνάρ» για τη λεπτότητα με την οποία χειρίστηκε το υλικό του, αφηγείται την ιστορία των δύο αδελφών, του Κάστορα, που είναι θνητός και του Πολυδεύκη, που είναι αθάνατος. Ο Κάστωρ σκοτώνεται υπερασπιζόμενος την αγαπημένη του την οποία ξένοι θέλουν να απαγάγουν. Ο Πολυδεύκης επιλέγει να γίνει θνητός και να πάρει τη θέση του αδελφού του στον Κάτω Κόσμο. Μετά από εκτενείς διαβουλεύσεις για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, τα δύο αδέλφια ενώνονται για πάντα, μεταμορφωμένα στον αστερισμό των Διδύμων.

Το έργο ανέβηκε στο Αμστερνταμ, στην αναθεωρημένη και πιο συμπυκνωμένη μορφή του 1754. Και είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1750, στο Παρίσι είχαν σημειωθεί έντονες διαφωνίες σχετικά με τη γαλλική και την ιταλική όπερα, ποια είναι η καλύτερη από τις δύο.

• Η επιτυχία

Στην αναθεωρημένη μορφή του 1754, ο Ραμό έκανε κάποιες παραχωρήσεις στο ιταλικό ύφος, προσθέτοντας ή μεταβάλλοντας κάποιες άριες ώστε να δίνει την ευκαιρία στους τραγουδιστές για επίδειξη. Κατά τα άλλα κράτησε το έργο απαράλλαχτο και η επιτυχία του, το 1754, υπήρξε όχι μόνο δική του επιτυχία αλλά και της γαλλικής όπερας γενικά.

Η Καθημερινή, Σάββατο, 25 Oκτωβρίου 2008

Για το πολύπαθο Θεατρικό Μουσείο

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Αμέτρητα κειμήλια του νεοελληνικού θεάτρου στριμώχνονται σε μια σταλιά τόπο

Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ προς τον υπουργό Πολιτισμού, Μ. Λιάπη, κατέθεσε ο βουλευτής του Κόμματος, Κώστας Καζάκος, για τα άλυτα χρόνια προβλήματα του Θεατρικού Μουσείου.

Η Ερώτηση επισημαίνει: «Το 1938 η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, αξιοποιώντας τον προσωπικό μόχθο δεκαετιών του αξέχαστου ιστορικού του Νεοελληνικού Θεάτρου, Γιάννη Σιδέρη, ίδρυσε το Θεατρικό Μουσείο, που είναι ο καθρέφτης ολόκληρης της ιστορίας του θεάτρου μας. Το 1974, ο Δήμος Αθηναίων παραχώρησε το υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου, στην οδό Ακαδημίας, για προσωρινή στέγαση του μουσείου. Από τότε πέρασαν οχτώ υπουργοί και άλλοι τόσοι δήμαρχοι, "ψάχνοντας" 35 χρόνια τώρα να βρουν κατάλληλο χώρο για τη μεταστέγαση του Μουσείου.

Το Θεατρικό Μουσείο εξακολουθεί να παραμένει πεταμένο στους πρώην νεκροθαλάμους του νοσοκομείου "Ελπίς", σε ένα λαβυρινθώδη χώρο στενών διαδρόμων και μικρών κελιών, πνιγμένο κυριολεκτικά στην υγρασία, στις κατσαρίδες, σε σμήνη παντός είδους εντόμων και στους αρουραίους, οι οποίοι ανενόχλητοι ροκανίζουν τα πάντα.

Η σπάνια Βιβλιοθήκη του είναι πεταμένη στην οδό Καραμανλάκη, γεγονός που την καθιστά απρόσιτη για το κοινό και παντελώς άχρηστη.

Σε 3 αποθήκες έχει συσσωρευτεί σπάνιο υλικό αμπαλαρισμένο σε ...παπουτσοκούτια!

Τα 16 άτομα που αποτελούν το προσωπικό του Μουσείου, μένουν 4-6 μήνες απλήρωτοι και, παρ' όλα αυτά, εξακολουθούν με αυταπάρνηση να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Ο σημερινός πρόεδρός του, Κώστας Γεωργουσόπουλος, εξακολουθεί να προσφέρει αμισθί τις καλές του υπηρεσίες, προσφεύγοντας ακόμα και σε προσωπικό δανεισμό, προκειμένου να περισώσει τα πολύτιμα εκθέματα».

Και η Ερώτηση σημειώνοντας τη «βαθιά πικρία και θλίψη που διακατέχει τον καλλιτεχνικό κόσμο» γι' αυτό το γεγονός, ρωτά τον υπουργό ποια μέτρα, επιτέλους, θα πάρει η κυβέρνηση για την επίλυση των παραπάνω προβλημάτων του Θεατρικού Μουσείου.

Νέες θεατρικές αυλαίες

«Ρίτερ, Ντένε, Φος», στο θέατρο «Δημήτρης Ποταμίτης»

Αρχίζουν, σήμερα, στο θέατρο «Δημήτρης Ποταμίτης» οι παραστάσεις του έργου «Ρίτερ, Ντένε, Φος» του Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, σε μετάφραση Λευτέρη Βογιατζή, Σωτηρίας Ματζίρη, σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, σκηνικά Κούλας Γαλιώνη, κοστούμια Καλλιόπη Κατσίπη, μουσική Τάσης Χριστογιαννόπουλος. Παίζουν: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Μάντυ Λάμπου, Μαρία Καψή. Το έργο γράφτηκε το 1984 και είδε για πρώτη φορά το φως της σκηνής το 1986, στο φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ. Στην Ελλάδα, παρουσιάστηκε το 1991 από τη «νέα Σκηνή» σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, με τον ίδιο στο ρόλο του Λούντβιχ και τις Oλια Λαζαρίδου και Λυδία Κονιόρδου ως αδελφές του. Τρία αδέλφια, γόνοι μιας μεγαλοαστικής οικογένειας της Βιέννης, παγιδευμένοι στο οικογενειακό τους σύμπαν σχολιάζουν τις αντιφάσεις του πολιτισμού μας και τη σχέση της ταξικής καταγωγής με το ηθικό ζήτημα, αναζητούν το νόημα της ζωής και της ελευθερίας.

• Για δεύτερη χρονιά, στο θέατρο «Κιβωτός» παρουσιάζεται το έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, η κωμωδία - θρίλερ «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου». Μια κωμωδία με απίθανες καταστάσεις για την τρέλα της εποχής, τις εμμονές και τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων, τη σύγχυση και τα απρόβλεπτα της καθημερινότητας. Παίζουν: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Μάριος Αθανασίου, Δημήτρης Τσέλιος, Κατερίνα Νικολοπούλου, Κώστας Αποστολάκης, Ελένη Καρακάση, Κώστας Ανταλόπουλος, Γιάννης Στεφόπουλος. Πιάνο: Νίκος Δρογώσης. Σκηνοθεσία Θοδωρής Αθερίδης. Μουσική Στάθης Δρογώσης. Σκηνικά Μανόλης Παντελιδάκης. Κοστούμια Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, Ελένη Γιαννίτσα.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

19/9/2008

-- Θεατρικός χειμώνας ενόψει

Σκύψε Νου Δυο ευλογημένη… ο Εφραίμης σε περιμένει..

Επιθεώρηση του Ντίνου Σπυρόπουλου. Από το Νοέμβρη σε όλη την Ελλάδα.

Ο Κώστας Βουτσάς, η Μάρω Κοντού, ο Τόνυ Άντονυ, ο Γιάννης Καπετάνιος είναι οι πρωταγωνιστές της επιθεώρησης «Σκύψε Νου Δου Ευλογημένη… ο Εφραίμης σε περιμένει…». Η μουσική είναι του Ζακ Ιακωβίδη, η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες είναι του Φώτη Μεταξόπουλου. Συμμετέχουν επίσης οι: Βασίλης Ζονώρος, Ντίνος Σπυρόπουλος, Τίσσα Βασιλάκη, Μαρία Σοικιανάκη και το πενταμελές μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου.

ΚΘΒΕ: «Ιουλιανός ο Παραβάτης» του Νίκου Καζαντζάκη

Ιουλιανός ο Παραβάτης

©Κώστας Παπαντωνίου

Σε σκηνοθεσία Νικήτα Τσακίρογλου στο Βασιλικό Θέατρο από τις 24 Οκτωβρίου έως τις 16 Νοεμβρίου 2008

To Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος συμμετέχοντας στις εορταστικές εκδηλώσεις της Θεσσαλονίκης για τη γιορτή του πολιούχου της, Αγίου Δημητρίου, ανεβάζει την περσινή του, επιτυχημένη παραγωγή «Ιουλιανός ο Παραβάτης» του Νίκου Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Κ.Θ.Β.Ε. Νικήτα Τσακίρογλου.

Πρόκειται για ένα έργο «αιρετικό», προκλητικό και ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό, το οποίο έκανε πρεμιέρα στις 10 Νοεμβρίου του 2007 με αφορμή το έτος Καζαντζάκη. Οι παραστάσεις θα δοθούν στο Βασιλικό Θέατρο από τις 24 Οκτωβρίου έως τις 16 Νοεμβρίου 2008.

Λίγα λόγια για το έργο: Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (331-363 μ.Χ.), στη σύντομη παραμονή του στο θρόνο της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας, βαθύτατα επηρεασμένος από την ελληνική παιδεία, συνέδεσε τ’ όνομά του με την προσπάθεια επιστροφής του βασιλείου στην Εθνική θρησκεία. Χαρακτηρίστηκε από την εκκλησία πολέμιος του χριστιανισμού και στιγματίστηκε με το προσωνύμιο, «Παραβάτης», αν και ορισμένοι θεωρούν ότι εκείνο, που στην πραγματικότητα επιχειρούσε ήταν μια συμφιλίωση του Ελληνικού πνεύματος με την χριστιανική πίστη. Καθώς ο αρχαίος κόσμος βάδιζε προς το τέρμα του και με φόντο μια εποχή που παραδίδει ανεπιστρεπτί την πρωτοκαθεδρία στην χριστιανική θρησκεία, το έργο μας μεταφέρει στις τελευταίες μέρες της εκστρατείας του Ιουλιανού κατά των Περσών το 363 μ.Χ. Σ’ ένα τοπίο ερήμου, στην έξαψη της μάχης, ο Ιουλιανός, εκτός από τους Πέρσες, έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα ασφυκτικό πλέγμα συνωμοσίας των φανατικών χριστιανών του στρατοπέδου του και την επιτακτική αναγκαιότητα της φυσικής του εξόντωσης.

Tην παράσταση της Δευτέρας 27 Οκτωβρίου έχει προσκληθεί να παρακολουθήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας.

Συντελεστές παράστασης: Σκηνοθεσία Νικήτας Τσακίρογλου, σκηνικά Λαλούλα Χρυσικοπούλου, κοστούμια Λαλούλα Χρυσικοπούλου – Ελένη Δουνδουλάκη, βοηθοί σκηνοθέτες Γιάννης Παρασκευόπουλος – Κορίνα Χαρίτου, φωτισμοί Στράτος Κουτράκης, βίντεο Γιάννης Πειραλής, οργάνωση παραγωγής Ηλίας Κοτόπουλος.

Διανομή: Εύη Σαρμή, Μαρίζα Τσάρη, Αστέρης Πελτέκης, Χρήστος Παπαστεργίου, Ιορδάνης Αϊβάζογλου, Θανάσης Κεραμίδας Χρήστος Σουγάρης, Διονύσης Μπουλάς, Δήμος Κουτρούλης, Στράτος Τρίπκος, Γιώργος Κώτσος, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Τάσος Πανταζής, Ευθύμιος Παππάς, Γιάννης Ιτσιος, Παντελής Καλπάκογλου, Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη, Νίκος Παναγιωτίδης, Γιώργος Ντουμούζης, Γιώργος Καύκας, Στέργιος Τζαφέρης, Στέλιος Ανδρονίκου, Κίμωνας Κουρής, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Απόστολος Μπαχαρίδης, Αργύρης Σαζακλής, Μιχάλης Σιώνας, Τάκης Στάγκος.

Παραστάσεις: Τετάρτη & Σάββατο 6 μ.μ. & 9 μ.μ., Πέμπτη & Παρασκευή 9 μ.μ., Κυριακή 7 μ.μ. Τιμές Εισιτηρίων: Πλατεία-Θεωρεία-22€, Εξώστης-15€, Φοιτητικό (πλατεία)-15€, Φοιτητικό (εξώστης)-12€. Τηλέφωνα ταμείων: 2310 288000. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή, 9.30 π.μ.-9.30 μ.μ. Βασιλικό Θέατρο, Πλατεία Λευκού Πύργου

Ο «Μήνας Θεάτρου-Κρατικές Σκηνές ΝΑ Ευρώπης» ολοκληρώθηκε...

ΤΟΥΡΚΙΑ: Ρεμπέτικο - Πρεμιέρα




ΤΟΥΡΚΙΑ: Ρεμπέτικο









ΕΛΛΑΣ: Ορέστης

ΚΥΠΡΟΣ: Οι έρωτες της Κας Μαγκουάιρ

ΣΕΡΒΙΑ: Οιδίπους τύραννος

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε ο «Μήνας Θεάτρου-Κρατικές Σκηνές ΝΑ Ευρώπης», που διοργάνωσε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη. Το θεατρόφιλο κοινό επιφύλαξε θερμή υποδοχή στην εξαιρετική αυτή διακρατική, θεατρική συνάντηση στην οποία συμμετείχαν η Κύπρος, η Τουρκία, η Σερβία και η Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, η Κύπρος συμμετείχε με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (Θ.Ο.Κ.) και το έργο «Οι έρωτες της Κας Μαγκουάιρ» του Μπράιαν Φρίελ, σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή και πρωταγωνίστρια την Αννίτα Σαντοριναίου. Η Ελλάδα συμμετείχε με την καλοκαιρινή παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε., «Ορέστης» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Σλόμπονταν Ούνκοφσκι. Η Σερβία με το Εθνικό Θέατρο του Βελιγραδίου, παρουσίασε τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία της Βίντα Ογκτζένοβιτς σε μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας του Οιδίποδα, τοποθετώντας τη δράση στη σύγχρονη εποχή. Τέλος, η Τουρκία παρουσίασε με το Κρατικό Θέατρο της Άγκυρας, το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία. Μία λαϊκή όπερα με 60 ηθοποιούς, μουσικούς και χορευτές, που αναβίωσαν επί σκηνής την ιστορία μιας μεγάλης ρεμπέτισσας που γλιτώνει από την καταστροφή της Σμύρνης και φθάνει πρόσφυγας στον Πειραιά. Η όλη διοργάνωση έγινε στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου συνεργασίας που έχει υπογραφεί από τις χώρες που μετέχουν στο φεστιβάλ Θεάτρου των χωρών της ΝΑ Ευρώπης και η δράση τους είναι πάνω σε πολιτιστικές ανταλλαγές, είτε θιάσων, είτε μεμονωμένων καλλιτεχνών, είτε θεατρικών έργων.

[ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΘΒΕ]