
Στο ντοκιμαντέρ προβάλλεται πλούσιο οπτικοακουστικό και φωτογραφικό υλικό. Ακούγονται επίσης μεταξύ άλλων ο Μάνος Κατράκης και η Μελίνα Μερκούρη (Τρίτη, 6/11/07, ΕΤ-1 22.00).
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ: ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ, ΕΡΓΑ, ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΗΘΟΠΟΙΟΙ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ, ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΙ, ΦΩΤΙΣΤΕΣ, ΜΟΥΣΙΚΟΙ, ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΙ, ΚΡΙΤΙΚΟΙ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΣ, ΒΙΒΛΙΑ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ, ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ...
Στο ντοκιμαντέρ προβάλλεται πλούσιο οπτικοακουστικό και φωτογραφικό υλικό. Ακούγονται επίσης μεταξύ άλλων ο Μάνος Κατράκης και η Μελίνα Μερκούρη (Τρίτη, 6/11/07, ΕΤ-1 22.00).
Katharine Hepburn at the time of "Philadelphia Story."
Four years after Ms. Hepburn’s death, a cache of theater-related photographs, scrapbooks, journals, scripts and more forms a gift from her estate to the New York Public Library. The documents, all related to Ms. Hepburn’s stage career, offer a revealing glance at her personality, profession and obsessions.
The letter to George C. Tyler, a theatrical producer in New York, suggests a young actress that he “might keep in mind” for a part. “She has had a variety of experience,” it says, and “she comes from a good family.”
The well-bred lady was Katharine Hepburn, and the undated letter, from a family friend, is part of a cache of theater-related photographs, scrapbooks, journals, scripts and more. Four years after Hepburn’s death, the material forms a gift from her estate to the New York Public Library that is to be announced today. The documents, all related to Hepburn’s stage career, offer a revealing glance at her personality, profession and obsessions.There are fan notes from Henry Fonda, Laurence Olivier and Judy Garland. “I’ve always said you were our leading actress,” Garland wrote during the 1952 run of “The Millionairess,” before complaining, “I am getting fat and pregnant and mean.” After seeing “The West Side Waltz” in 1981, Charlton Heston wrote, “You have made all our hearts tremble, one time or another.”
Yet as her niece Katharine Houghton explained, Hepburn’s “relationship with the theater was really very problematic.”
She was fired from her first role, in “The Big Pond” in 1928, after one performance. Dorothy Parker memorably wrote in her review of “The Lake” in 1933 that “Miss Hepburn runs the gamut of emotions from A to B.”
The trouble was her voice, which Tallulah Bankhead once likened to “nickels dropping in a slot machine.” Hepburn was unable to control it and often lost the ability to speak during performances, Ms. Houghton said.
It made the theater a terrifying place. “‘The Lake’ was such a horrible experience for her,” Ms. Houghton said, “She was sure that the audience was her enemy.”
“She was basically a very, very shy person,” Ms. Houghton continued, “terrified of coming into a room even at family get-togethers.”
In a journal from a 1950-51 road tour of “As You Like It,” Hepburn wrote that she kept her fears of a cold and laryngitis to herself: “I find that people are always ready to bury you and that the only thing that keeps you out of your grave is your own determination to stay out.”
After losing her voice during the run of George Bernard Shaw’s “Millionairess,” she went to a speech coach, Alfred Dixon. Her detailed notes are in the collection, inside a leather-bound folder with the gold-embossed initials “S.T.”
“We’re assuming it belonged to Spencer Tracy,” the great love of her life, Bob Taylor, the collection’s curator, said. (He said the collection should be available to the public in February at the Library for the Performing Arts at Lincoln Center.)
Not until the outpouring of acclaim for her portrayal of Coco Chanel in the 1969 musical “Coco” did Hepburn, then 62, begin to enjoy performing live, Ms. Houghton said.
Among the finds in the collection is the handwritten text of a short speech that Hepburn gave at the end of a performance of “Coco” on May 8, 1970, at the request of the actor Keir Dullea, who wanted to commemorate the four students shot earlier that week at Kent State University by National Guardsmen.
“Now, you may call them rebels or rabble rousers or anything you please,” Hepburn wrote. “Nevertheless, they were our kids and our responsibility. Our generation are responsible, and we must take time to pause and reflect and do something.” After asking for a moment of silence, she added, “If any of you wish to leave, you are free to do so, for if you do, I know you will still think about it.”
The speech was a surprise, Ms. Houghton said. Hepburn was “very careful not to mix politics with the theater,” she said, adding that her aunt often quoted Tracy’s comment that “actors who got involved in politics can suffer the fate of the man who shot Lincoln.”
In her journal from the “As You Like It” tour, Hepburn meticulously recorded the daily expenses for advertising, the box office receipts, theater descriptions (from the electrical current, “A.C. 110-220,” to which tap had scalding water, “the center”); hotel details (when room service quit for the night); and where to have sweaters professionally washed and blocked.
One episode she recounted was when, driving from Tulsa, Okla., to Wichita, Kan., she and her driver were arrested for speeding. Taken by the police to a lawyer’s office in Blackwell, Okla., Hepburn declared, “I have been arrested by this moron.” Hepburn’s fury grew as they were unable to find a judge. “I said that I was sorry I did not have a week to take off,” she wrote, “and if I ever found an Oklahoma car in Connecticut, I would flatten all the tires.”
She ended up singeing her coat (probably a mink, Ms. Houghton said) on a gas stove. “You must have paid $700 for it,” the lawyer commented.
Hepburn wrote, “I am ashamed to say that I was cheap enough to answer: ‘Certainly not. $5,500.’ And he just looked pathetic, and I must say I felt awfully moronic.”
As Hepburn prepared for the “As You Like It” tour, Lawrence Langner of the Theater Guild was trying to get George Bernard Shaw to sign off on a production of “The Millionairess.” He wrote Hepburn about the meeting he and his wife, Armina, had in London with Shaw, referred to as G.B.S. in his letter:
“G.B.S.: What sort of an athlete is Kate? She has to do judo. That’s what you call jiu-jitsu.
“Armina: She’s a very good athlete.
“G.B.S.: (not hearing correctly) I know she’s a good actress. I mean is she strong?
“Armina: Is she strong? Why, she gets up and plays tennis every morning. She’s one of the most athletic girls I know. She’s terrific.
“G.B.S.: Then I think it’s dangerous for her to play the part.
“L.L. (getting a word in edgeways): Why?
“G.B.S.: Dangerous for the actor she’s doing the judo with. She’ll probably kill him.
“L.L.: Oh, no, G.B.S. She’s a very tender-hearted girl. She wouldn’t kill another actor.”
Chair’s Tragedy: Μια γυναίκα με το βάρος μιας απουσίας... Μια άδεια καρέκλα – η θύμησή του... Μια Άρια που γίνεται εμμονή... Ένα έργο δωματίου για μια ύπαρξη παγιδευμένη στο παρελθόν... Ένα δράμα που επαναλαμβάνεται κάθε βράδυ... Η σόλο χορογραφία «Chair’s Tragedy» έχει παρουσιαστεί στο «Pocket Theatre Festival» 6 – 11 Μαΐου 2006 (δεύτερο βραβείο), θέατρο Φούρνος, στο 5ο Φεστιβάλ Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων στο θέατρο Αργώ (6 – 7 Ιουνίου 2006) και στο Athens Video Art Festival ’07, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων (14 Απριλίου 2007). Με το solo Chair’s Tragedy το Χοροθέατρο Λυδία Λίθος θα συμμετέχει στις 16/10 στην 15ª Quinzena de Dança de Almada (International Platform for Choreographers) στην Almada της Πορτογαλίας. Χορογραφία - σκηνοθεσία: Σπύρος Μπερτσάτος, Μουσική: “Casta Diva” – Bellini, Σκηνογραφία: Νικόλαος Ζαβαλιάρης, Κρίνα Βροντή, Ειδικές Κατασκευές: Αλέξανδρος Λόγγος, Ερμηνεία: Σίλια Καρφοπούλου. [10, 13 και 14 Νοεμβρίου, στις 21:30].
The Bloody Brother: Ένας διάσημος θύτης, ένα διάσημο θύμα και ένα από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα σε μια ανατρεπτική εκδοχή ενός γεγονότος που αποτελεί σοκ για όλο το ανθρώπινο γένος ανεξαρτήτου εποχής. Χορογραφία-σκηνοθεσία-κοστούμια: Σπύρος Μπερτσάτος, μουσική: Ensemble Accentus, Boney M, βοηθός χορογράφου: Σίλια Καρφοπούλου, ερμηνεύουν: Μάνος Κοπανάκης, Δημήτρης Μαργαρίτης [11, 12 και 15 Νοεμβρίου, στις 21:30].
Πολυχώρος ALTERA PARS, Μεγ. Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός. e-mail: lydialithosdancetheatre@yahoo.gr
Νικηφόρος Παπανδρέου |
Με μία μεγάλη παραγωγή, αφιερωμένη στα 50 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη το ΚΘΒΕ ξεκινά την χειμερινή περίοδο, αποτίοντας φόρο τιμής στον σπουδαίο Έλληνα λογοτέχνη, φέρνοντας στη σκηνή ένα έργο «αιρετικό», προκλητικό και ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό, τον Ιουλιανό τον Παραβάτη σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ Νικήτα Τσακίρογλου. Η πρεμιέρα της παράστασης είναι το Σάββατο 10 Νοεμβρίου, στο Βασιλικό Θέατρο.
Λίγα λόγια για το έργο: Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (331-363 μ.Χ), στη σύντομη παραμονή του στο θρόνο της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας, βαθύτατα επηρεασμένος από την ελληνική παιδεία, συνέδεσε το όνομά του με την προσπάθεια επιστροφής του βασιλείου στην Εθνική θρησκεία. Χαρακτηρίστηκε από την Εκκλησία πολέμιος του χριστιανισμού και στιγματίστηκε με το προσωνύμιο. Παραβάτης, αν και ορισμένοι θεωρούν ότι εκείνο που, στην πραγματικότητα, επιχειρούσε ήταν μία συμφιλίωση του ελληνικού πνεύματος με τη χριστιανική πίστη.
Καθώς ο αρχαίος κόσμος βάδιζε προς το τέρμα του και με φόντο μια εποχή που παραδίδει ανεπιστρεπτί την πρωτοκαθεδρία στην χριστιανική θρησκεία, το έργο μας μεταφέρει στις τελευταίες μέρες της εκστρατείας του Ιουλιανού κατά των Περσών το
Νίκος Καζαντζάκης. Ο Καζαντζάκης δανείζεται την ιστορική φυσιογνωμία του Ιουλιανού, για να εκφράσει τον προσωπικό του στοχασμό, στήνοντας ένα δράμα ακραίων καταστάσεων, καταιγιστικής δράσης και αδρής θεατρικότητας. Εστιάζει στη γοητευτική, αντιφατική και απρόβλεπτη προσωπικότητα του αυτοκράτορα, στο μοναχικό αγώνα ενός πολεμιστή και φιλοσόφου που αναζητά από παιδί την ελευθερία και την αυτοσυνειδησία, που πολεμά με πάθος το φόβο και την ελπίδα, που νικάει και νικιέται, αναδεικνύοντας σε αληθινό πρωταγωνιστή του έργου, τη δίψα του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου για αυτοπραγμάτωση και για ατομική λύτρωση.
Τους ρόλους ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης): Άννυ Ντουμούζη (Βάγια), Μαρίζα Τσάρη (Μαρίνα), Αστέρης Πελτέκης (Στέφανος), Κώστας Ζαχαράκης (Επίσκοπος), Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Συνωμότης- 1ος Οδηγός), Θανάσης Κεραμίδας (Συνωμότης-2ος Οδηγός), Χρήστος Σουγάρης (Ιουλιανός), Πάνος Ξενάκης (Στρατηγός γέρος), Δημήτρης Κολοβός (Πήγασος), Γιώργος Κώτσος (Ο Γούμενος), Γιάννης Παρασκευόπουλος (Γραφιάς), Τάσος Πανταζής (Στρατής), Γιώργος Ρούφας (Μαθητής), Κώστας Ίτσιος (Φρουρός Εθνικός), Παντελής Καλπάκογλου (Φρουρός Χριστιανός), Στέλλα Καζάζη (Βασίλισσα Ελένη), Στράτος Τρίπκος (Ασκητής), Φώτης Ζήκος (Μαντατοφόρος από την Ολυμπία), Κώστας Μπάσης (Μαντατοφόρος από την Έφεσο), Στέργιος Τζαφέρης (Μαντατοφόρος από την Ιερουσαλήμ), Μαντατοφόροι- Στρατιώτες: Χρήστος Γεωργίου, Βασίλης Ιερωνυμάκης Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης, Δάκης Μαυρουδής, Χρήστος Πίτσας, Αργύρης Σαζακλής, Μίλτος Σαμαράς, Τάκης Στάγκος.
Το «Μεταξουργείο» ανεβάζει «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο και τώρα παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αννας Βαγενά. «Το γάλα» είναι η ιστορία μιας μητέρας μετανάστριας από την πρώην Σοβιετική Ενωση, που με τους δυο γιους της προσπαθούν να επιβιώσουν στην Ελλάδα. Σκηνογραφία: Γιάννης Βάμβουρας. Διανομή: Αννα Βαγενά, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Στέφανος Κοσμίδης, Ανθή Κόκκινου.
«Ο έμπορος του Λας Βέγκας», τιτλοφορείται το έργο του Γερμανού σκηνοθέτη Μαρκ φον Χένινγκ (διασκευή του σαιξπηρικού «Εμπόρου της Βενετίας»), που ανεβάζει σήμερα και αύριο ως προπαραστάσεις (επίσημη στις 2/11), στο «Κοτοπούλη - Ρεξ», το Εθνικό Θέατρο. Κάτω από το αστραφτερό περιτύλιγμα μιας πόλης χτισμένης στην άμμο, κυριαρχεί μια τριανδρία: Ο ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου καζίνου, το «αφεντικό» των ναρκεμπόρων και σωματεμπόρων και ο μεγαλύτερος τραπεζίτης του Λας Βέγκας. Σκηνοθεσία Μαρκ φον Χένινγκ, σκηνικά - κοστούμια Χέρμπερτ Μουράουερ, μουσική Νίκου Πλάτανου, με τον ίδιο να την παίζει ζωντανά επί σκηνής. Διανομή: Δημήτρης Λιγνάδης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μαρία Σκουλά, Γιάννος Περλέγκας, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, κ.ά.
«Τα μυστικά της αποτυχίας μου», τιτλοφορείται το έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου, που παίζεται στο «ΗΒΗ» (Δευτέρα, Τρίτη). Πρόκειται για έργο, γραμμένο με χιούμορ και τρυφερότητα, σε σκηνοθεσία Πέμυς Ζούνη. Διανομή: Δήμητρα Γρηζιώτη, Γιώργος Ηλιόπουλος, Εφη Καπάνταη, Ασπασία Κοκόση, Τάσος Φραγκιάς, Ιωσήφ Ιωσηφίδης.
ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ του Αργεντινού θεατρικού συγγραφέα Raul Damonte Botana, γνωστότερου στο ευρύ κοινό με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Copi.
Μια αντισυμβατική και «προκλητική» κωμωδία με φόντο το παράλογο της σύγχρονης εποχής, αλλά και τις αγκυλώσεις ενός αυταρχικού κόσμου που μας περιβάλλει. Έργο με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης αποτελεί πραγματικό άθλο για τον ηθοποιό που αναλαμβάνει να ζωντανέψει ετερόκλητους ήρωες: η μητέρα, η γκουβερνάντα, η θυρωρός και ο σατράπης σύζυγός της, η σκυλίτσα, ο εκδότης του, η ψυχίατρος θα εμπλακούν στα δίχτυα μιας παράστασης που ισορροπεί ανάμεσα στο τέχνασμα, το πυροτέχνημα, την εφευρετικότητα, το ψέμα, την ειλικρίνεια, το πάθος και το συναίσθημα.
Κεντρικός ήρωας ένα ψυγείο, δώρο πεντηκοστών γενεθλίων της μητέρας προς τον/την Α., συγγραφέα τραβεστί -και πρώην μανεκέν.
Το Ψυγείο που ανέβηκε με επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο του Chaillot στο Παρίσι, είχε εξαιρετικές κριτικές από το γαλλικό τύπο: «Μια δουλειά που καταπλήσσει, Μια έκρηξη ελευθερίας με ένα φωτοστέφανο χόρτου και μαριχουάνας, μια αποχαλίνωση ιδεολογικών, σεξουαλικών, καλλιτεχνικών χάπενινγκ, μια μέθη λεηλασίας, μεταμφιέσεων και αντιστροφών», σημείωναν στην εφημερίδα LE MONDE, ενώ η HUMANITE συμπλήρωνε: «Ακόμη κι αν το ψυγείο μοιάζει σε βαθμό παρεξηγήσεως με φέρετρο, τα πάντα σ’ αυτήν την παράσταση είναι αφορμή για εκρήξεις γέλιου, μια ατμόσφαιρα σχολικής σκανταλιάς»
Τους ρόλους του/της Α. και της μητέρας ερμηνεύει ο Δημήτρης Οικονομίδης, της Γολιάθας, του ντετέκτιβ και τις φωνές του εκδότη, της δοκτορέσσας Φρόϋντ και της μητέρας ερμηνεύει ο Γιάννης Στεφόπουλος. Χορός –τραγούδι και στο ρόλο της Κερβέρας: Γιάννης Φίλιας
Άλλο ένα "δείγμα" από τα περιεχόμενα του νέου τεύχους των "Δρώμενων" που κυκλοφορούν σε λίγες μέρες... Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το κείμενο "Έξοδοι κινδύνου" (πρόλογος από το ομώνυμο βιβλίο του Georges Banu Le théâtre, sorties de secours : essais critiques. Eκδόσεις: Aubier), που το έχει μεταφράσει η ακριβή μας Μάγια Λυμπεροπούλου.
TΟ ΘΕΑΤΡΟ κινδυνεύει ή τουλάχιστον έτσι ζει. Aυτή η προαγγελία καταστροφής γεννιέται με τις απαρχές του αιώνα και ο πρώτος που τη διακηρύσσει είναι ο Edward Gordon Craig. «Έκτοτε, αναζητάμε πάντα την επιβίωση, την αναγέννηση και η ριζοσπαστικότητα κάθε αναζήτησης μετριέται με τον πήχυ του κινδύνου. O άνθρωπος του θεάτρου, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, θέλει να βρίσκει μέσα στο σκοτάδι, μιαν έξοδο κινδύνου. Σήμερα όμως, το ξέρουμε, μόνο για τον καλλιτέχνη που τη βρίσκει είναι μοναδική, ενώ ο κριτικός, αυτός, μπορεί να απελευθερώνει πολλές, να τις δοκιμάζει , να τις υποδεικνύει. H μυωπία, έλεγε ένας φίλος, είναι ίδιον των αετών.
Σε μιαν αίθουσα θεάτρου, όπως και στην πραγματικότητα, υπάρχουν εκείνοι που δεν ξέρουν ποτέ, πού βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου –η συνείδηση του κινδύνου τους είναι άγνωστη– και υπάρχουν και εκείνοι που μπαίνουν σ’ ένα δημόσιο χώρο με τα μάτια στυλωμένα στις διεξόδους του πανικού, καθώς αμφιβάλλουν για την κάθε κατάσταση και κατατρώγονται από την ιδέα ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή, να επιδεινωθεί. Tο να φθάσουν πρώτοι στις εξόδους κινδύνου, τους φαίνεται αναγκαίο και υποχρεωτικό. Tο να ακολουθήσουν εγκαίρως μιαν έξοδο κινδύνου, σημαίνει μιαν ευκαιρία όχι μόνο να σωθούν αλλά και να σώσουν το θέατρο. Όπου υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει και μεσσιανική συνείδηση.
Zω το αίσθημα της κρίσης στο θέατρο, σημαίνει ότι αναζητώ πάντα μιαν απάντηση, όχι μιαν έσχατη, μεγαλόπρεπη απάντηση, αλλά μιαν απάντηση στην καταστροφή, και τελεσίδικη απάντηση. Eίναι σαν να μην μπορείς να τη βρεις παρά μόνο μέσα στον πανικό, δραπετεύοντας από τον όλεθρο. Σα να ακολουθούσες μέσα στο σκοτάδι μιαν έξοδο κινδύνου. Mια στιγμή. Mια φορά. Mε μερικούς οικείους.
Πώς κερδίσατε τα πρώτα σας χρήματα; Τα πρώτα μoυ χρήματα, απ’ ό,τι θυμάμαι, ήταν τα πoσoστά μoυ από τo έργo μoυ Τo ματς, πoυ είχε παιχθεί τo 1978 στo Εθνικό Θέατρo. Μην νoμίσετε ότι ήταν κανένα μεγάλo πoσό. Τo έργo παίχθηκε σε εναλλασσόμενo ρεπερτόριo για ενάμισι μήνα μαζί με ένα άλλo μoνόπρακτo. Oι συγγραφείς, όπως καταλαβαίνετε, μoιραστήκαμε τo δέκα τoις εκατό. Τόσo ήταν τo πoσoστό τότε. Αν και υπήρξε επιτυχία και από την πρώτη εβδoμάδα είχαμε πληρότητα, αυτό δεν είχε και τόση σημασία διότι τo έργo παίχτηκε στη Νέα Σκηνή πoυ είχε εκατόν είκoσι θέσεις. Φαντασθείτε τώρα τι έφτασε στα χέρια μας μετά την αφαίρεση των φόρων και των άλλων κρατήσεων. Πάντως, εγώ με αυτά τα χρήματα αγόρασα ένα ωραίo πoυλόβερ.
Μια φωτογραφία από το «Γκρο Πλαν» (…οκτώ μονόλογοι κι ένα μεγάλο μονόπρακτο, ανάμεσα στους δύο αιώνιους χαρακτήρες: τη γυναίκα και τον άνδρα) του Γιώργου Μανιώτη που είχε παρουσιαστεί στο θέατρο Φούρνος (14/12/2006). Τη σκηνοθεσία της παράστασης είχε κάνει ο ίδιος ο Γιώργος Μανιώτης και τη σκηνογραφία ο Αλέκος Φασιανός. Στην παράσταση έπαιξαν οι ηθοποιοί: Γ. Γούνας, Μ. Δημητροπούλου, Ε. Μαραγκού, Π. Μουρούζη, Φ. Ρεζίτη. Τα κεφάλια τους «σερβίρει» στο δίσκο…
Πoια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα πρoβλήματα της ελληνικής κoινωνίας; Όλα γίνανε τόσo γρήγoρα στoν τόπo μας, τόσo βιαστικά. Δεν υπήρξε καιρός να χωνέψoυμε τα καινoύργια πράγματα. Πιεσμένoι όμως από τις καταστάσεις της καθημερινότητας έπρεπε να συνηθίσoυμε να ζoύμε με τα χρήσιμα και σωτήρια καινoύργια. Τότε παρoυσιάσθηκε τo εξής φαινόμενo: χωρίς να τo θέλoυμε, αρχίσαμε να υπoκρινόμαστε και να λέμε ψέματα ακόμα και στoν ίδιo μας τoν εαυτό. Αρχίσαμε να παριστάνoυμε τoυς δραστήριoυς, τoυς μoντέρνoυς και τoυς πoλυπράγμoνες, χωρίς oυσιαστικά να είμαστε τίπoτα απ’ όλα αυτά. Από εδώ πιστεύω ότι πηγάζει όλη η κακoδαιμoνία, o ερασιτεχνισμός και η σκληρότητα, η σύγχυση και η απελπισία πoυ τόσo συχνά συναντάμε στις μέρες μας. Έπρεπε να βρoυν άλλoυς τρόπoυς, πιo oικείoυς για να μας εκσυγχρoνίσoυν. Όπως και να τo κάνoυμε, ένας ευτυχισμένoς ή χαρoκαμένoς αγρότης δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη… αστρoναύτης! Αλλά τι σημασία έχoυν όλα αυτά, σάρκες για τις μηχανές κι όπoιoς αντέξει…
O Μισέλ Καλαμπρί [Michel Galabru] είναι Γάλλος ηθοποιός (γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1924 στο Μαρόκο) και κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, εμφανίστηκε σε περισσότερες από 200 ταινίες και συνεργάστηκε με διάσημους σκηνοθέτες, όπως οι Bertrand Blier, Κώστας Γαβράς, Luc Besson, Jean-Luc Godard κ.ά. Είναι επίσης πιο γνωστός στο ελληνικό κοινό για τη συνεργασία του με τον Louis de Funès στις ξεκαρδιστικές εκείνες ταινίες με τους χωροφύλακες του Σεν Τροπέ και τις περιπέτειές τους. Το 1977, ο Galabru τιμήθηκε με ένα βραβείο César για τον καλύτερο ηθοποιό για την ερμηνεία του στην ταινία The Judge and the Assassin του Bertrand Tavernier.
Αλλά, ο Galabru έχει και μακρά και ευδόκιμη θητεία στο γαλλικό θέατρο. Στην Comédie Française έπαιξε στα έργα Georges Dandin, Le Bourgeois gentilhomme, Le Précieuses Ridicules, Le dépit amoureux, L'école des maris του Molière. Επίσης στα έργα Donogoo του Jules Renard, La surprise de l'Amour του Marivaux, Le commissaire est bon enfant του Georges Courteline, και Le Conte d'hiver, Othello και Comme il vous plaira του Shakespeare. Μετά την αποχώρησή του από την Comédie Française, έπαιξε σε έργα των Barrilet et Grédy (Le Chinois), E. Manet (Le Borgne), G. Vidal (Pieds nus dans le parc), A. Reynaud-Fourton (L'Entourloupe), Jean Giono (La femme du Boulanger), C. Goldoni (Les Rustres, σκηνοθεσία του M. Galabru), Jean Anouilh (Les Poissons rouges), Molière (Le Bourgeois gentilhomme, L'Ecole des femmes, Don Juan), Georges Courteline (Les Mentons bleus και Le Commissaire est bon enfant, σκηνοθεσία M. Galabru), Marcel Pagnol (Les Marchands de gloire και La femme du Boulanger, σκηνοθεσία M. Galabru), Georges Feydeau. (On purge Bébé, σκηνοθεσία M. Galabru), A. Reynaud-Fourton (Monsieur Amédée), William Shakespeare (
Πάντα με όχημα τους Quasi Stellar, η χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη παρουσιάζει τη νέα της δουλειά Μano a Μano μέχρι τις 27 Οκτωβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη. To Mano a Mano είναι μια βουτιά στη θάλασσα της μνήμης, μία πρόσκληση για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας από την αρχή και να αισθανθούμε τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Σε αυτό το ταξίδι στα όρια της ελευθερίας, φόβοι θα ξεδιπλωθούν κι ολόκληρο το σώμα θα ανακαλέσει το κυνήγι ενός θησαυρού που ονομάζεται φαντασία κι αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα ότι κάποτε υπήρξαμε πράγματι παιδιά. Αν απλώσουμε αυθόρμητα το χέρι θα κερδίσουμε και θα χάσουμε ό,τι δεν έχουμε πια -λίγη από την ασφάλεια που μας στέρησε η ενηλικίωση. Η δραματουργία είναι των Τζωρτζίνας Κακουδάκη και Κ. Γεωργέλου, τα σκηνικά-κοστούμια υπογράφει ο Κ. Ζαμάνης, ενώ ερμηνεύουν: Κ. Γιαννακόπουλος, Ιπ. Δελβερούδης, Δ. Καμινάρης, Χ. Κότσαλη, Μ. Μανωλιάδη, Α. Παπαδαμάκη.
Από τις 10 έως και τις 14 Οκτωβρίου παιζόταν στο ΝΥ City Center η Ηλέκτρα, μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Ελληνικού Φεστιβάλ, σε σκηνοθεσία του Peter Stein. Ηθοποιοί και σκηνοθέτης χειτοκροτήθηκαν θερμά από το κοινό της Νέας Υόρκης. Θερμή υποδοχή είχε και από τους κριτικούς η παράσταση: Στους Times ανάμεσα σε άλλα σχόλια, όπως η πιστότητα στο αρχαίο κείμενο έγινε αναφορά και στον τρόπο με τον οποίο ο Stein «αντιλαμβάνεται» και «υπογραμμίζει» σκηνοθετικά το Χορό. Μια σύμβαση συχνά προβληματική κατά τον αρθρογράφο, αφού πολλές φορές αποσπά την προσοχή του θεατή από το έργο. Και μια και ο λόγος για τους Times, στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε, μετά από ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τη σκηνή όπου η Ηλέκτρα (Στεφανία Γουλιώτη) πετάει τα ρούχα της και πλένεται για να καθαρθεί, ο Ρ. Stein κάπως ενοχλημένος απάντησε: «Εγώ δεν βλέπω γυμνό στη σκηνή...» και κατέληξε σχολιάζοντας τις υποκριτικές συμπεριφορές της πουριτανικής αμερικανικής κοινωνίας... Φυσικά με το γάντι! (Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης, Paper 27/10/2007)
Μετάφραση Εύης Στάθη, σκηνικά - κοστούμια Αλεξάνδρας Σιάφκου, μουσική Αλκη Κόλλια, επιμέλεια κίνησης Αντιγόνης Γύρα. Παίζουν: Μαρία Αιγινίτου, Βιολέτα Γύρα, Ρένα Κυπριώτη, Τάνια Παλαιολόγου και Δανάη Ρούσσου.
Ενας γνήσιος Λατινοαμερικανός μουσικός, ο διάσημος Χιλιανός τραγουδοποιός Angel Parra, θα παίξει με την κιθάρα του και θα τραγουδήσει αντιστασιακά χιλιανά τραγούδια, μόνο στην πρεμιέρα του έργου, μετά την παράσταση. (Ριζοσπάστης, 28/10/2007)