Του Ανδρεα Pικακη, Η Καθημερινή, 11/5/2012
ΚΡΙΤΙΚΗ ΧΟΡΟΥ. Αυτό έγινε με το δίπτυχο που πρότεινε το Ολλανδικό Χοροθέατρο (NDT1) στο Μέγαρο Μουσικής (5/4). «Δίπτυχο», όμως ο καλλιτεχνικός διευθυντής και συν-χορογράφος με την Σολ Λεόν των έργων, Πολ Λάιτφουτ, στη συνέντευξη Τύπου μας είπε ότι το δεύτερο έργο, «Πεταλούδα», αποτελεί συγκινησιακά την εξέλιξη του πρώτου, «Πόθος». Γι’ αυτό και κάπως μείναμε μετέωροι στην τελική (;) εικόνα με τον χορευτή μόνο στη σκηνή, τους τεχνικούς να εμφανίζονται και τα φώτα της πλατείας να… αναβοσβήνουν. Οταν επανήλθαμε από το διάλειμμα, άλλοι χορευτές βρίσκονταν ήδη σε εξέλιξη κάποιας χορογραφίας που είχε ήδη ξεκινήσει.
Και στα δύο έργα τα σκηνικά ήταν των χορογράφων. Το δωμάτιο που γυρίζει αργά στο σκοτάδι, στον «Πόθο», και οι χορευτές ερμηνεύουν άλλοτε στο πάτωμα, άλλοτε στον αναποδογυρισμένο τοίχο ή στο ταβάνι, δεν είναι βέβαια εύρημα. Ηδη το 1951 στην ταινία «Βασιλικοί Γάμοι» του Στάνλεϊ Ντόνεν, ο Φρεντ Αστέρ χόρευε κλακέτες σε μονοπλάνο -παρακαλώ! - γύρω γύρω στο δωμάτιο, ανάποδα στο ταβάνι, λοξά στους τοίχους. Γύριζε το δωμάτιο σε μοχλό, γύριζε και η κάμερα. Μαγικό! Τώρα, με τη «ζωντανή» αίσθηση για το δράμα της υπό συζήτηση σχέσης του ζευγαριού μέσα στον κλειστό χώρο που αιωρείται, ο όλος αντίχτυπος είναι βέβαια διαφορετικός.
