- Η ηθοποιός Σοφία Φιλιππίδου σκηνοθετεί «Το πράσινο λεμόνι» και μιλάει για τις διαδηλώσεις, το Facebook και τους πολιτικούς που φοβούνται το θέατρο.
- Αστερόπη Λαζαρίδου, ΤΟ ΒΗΜΑ: 14/03/2011
Η Σοφία Φιλιππίδου στο μπαρ του Ιδρύματος Κακογιάννη (φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη/ βίντεο: Enri Canaj).
«“Το πράσινο λεμόνι” αναφέρεται στο λάιμ που μπαίνει σε διάφορα ποτά. Στο έργο αυτό της Μέτης Καρατζά πέντε Αθηναίοι κλείνονται σε ένα μπαρ για να γλιτώσουν από τον χαμό μιας διαδήλωσης. Ενας δημόσιος υπάλληλος, που τρελαμένος από τη μονιμότητα της δουλειάς του και την καταπίεση της γυναίκας του κατεβάζει την τζαμαρία τράπεζας.
Μία μάνα, που μεταμφιέστηκε σε emo για να συνοδεύσει την έφηβη κόρη της στη διαδήλωση και μολονότι ο άνδρας της είναι αστυνομικός, αναγκάζεται να δείρει έναν μπάτσο για να προστατεύσει το αγγελούδι της. Ενας επαγγελματίας κουκουλοφόρος, ο οποίος κάνει πλιάτσικο και μεταπουλάει ό,τι μαζεύει. Και, φυσικά, ο μπάρμαν. Ολα αυτά εξελίσσονται στο μπαρ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και βλέπουν με σατιρική ματιά τη συμπεριφορά μας στις διαδηλώσεις και την επαναστατικότητά μας».
«Παλαιότερα σκεφτόμουν συχνά ότι θα ήθελα να δείρω κάποιον, να τρυπάω λάστιχα αυτοκινήτων και άλλα τέτοια επαναστατικά. Δεν έκανα τίποτε από όλα αυτά, ο θυμός έγινε θέατρο. Δεν κατεβαίνω πια σε συλλαλητήρια, μου αρέσουν όμως οι άνθρωποι που το κάνουν. Ως μαθήτρια γυμνασίου ακολουθούσα τις διαδηλώσεις, ειδικά στην περίοδο της χούντας η συμμετοχή όλων ήταν απαραίτητη».«Μετά τη Μεταπολίτευση, άρχισε το πάρτι. Ολοι χορεύαμε πάνω στα τραπέζια, άρχισαν το μεθύσι και τα λάθη: Είναι σαν να κοιμάσαι με αγνώστους και το πρωί θες να πηδήξεις απ’ το παράθυρο»
«Στα 70s έκραζα μαζί με πολλούς άλλους στον Β΄ Εξώστη του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το λάιφσταϊλ της εποχής. Ως σκληροπυρηνική γαλαρία, δεν γουστάραμε τα φλας, το μιμητικό star system με Βουγιουκλάκη κτλ., γυναίκες που έβγαζαν τη γούνα και από κάτω ήταν ημίγυμνες. Ως αριστεροί, κυνηγούσαμε το φως και το πνεύμα. Τώρα βέβαια κατάλαβα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει ακόμη και αν έχεις μια γούνα και είσαι και λίγο γυμνός από μέσα. Το λάιφσταϊλ είναι το “Μίκυ Μάους” των μεγάλων: μεγάλη εικόνα, λίγα λόγια. Η υπερέκθεση όμως μπορεί να σε αποχαυνώσει».
«Ξαφνικά, μετά τη Μεταπολίτευση, άρχισε το πάρτι. Ολοι χορεύαμε πάνω στα τραπέζια, άρχισαν το μεθύσι και τα λάθη: Είναι σαν να κοιμάσαι με αγνώστους και το πρωί θες να πηδήξεις απ’ το παράθυρο. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η Ελλάδα. Κοιτάζεται στον καθρέφτη και δεν μπορεί να πιστέψει τι έκανε τόσα χρόνια. Προσωπικά, με εκνευρίζει η παράταση της αγωνίας: “Φτωχύναμε ή δεν φτωχύναμε; Θα πεθάνουμε ή θα ζήσουμε;”».
«Εφέτος αντιστάθηκα σθεναρά στα ψώνια. Ντύνομαι και από βεστιάριο, με θεατρικά κοστούμια μου, μεταμφιέζομαι καθημερινά. Ως ηθοποιός, μπορώ να τα υποστηρίξω. Επίσης, μπορώ να ζω χωρίς πολυτέλειες. Οι γνώσεις μαγειρικής και ραπτικής που έχω μου εξασφαλίζουν ότι δεν θα πεινάσω και δεν θα κυκλοφορήσω ποτέ ρακένδυτη».
«Μένω στα Εξάρχεια και στα “Δεκεμβριανά” πήγαινα παντού με τα πόδια. Επιανα αναγκαστικά κουβέντα με μπάτσους και τους ρωτούσα από ποιον δρόμο να πάω. Hταν πολύ ευγενικοί, με αναγνώριζαν λόγω τηλεόρασης».
«Οι άνθρωποι έχουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να έρθουν κοντά, το βλέπω και στο Facebook: Μιλούν για την οικογένειά τους, ανεβάζουν φωτογραφίες με μαμά, μπαμπά, παππού. Κάνουμε βήματα προς την αυτογνωσία. Σίγουρα δεν φταίει το Facebook για τον χαμό της αμεσότητας στις σχέσεις. Ημασταν πολλά χρόνια πριν από αυτό όρθιοι και στοιβαγμένοι μέσα στα μπαρ με ένα ποτήρι στο χέρι, κανείς να μη μιλάει με κανέναν». «Θα ήθελα πάρα πολύ να έρθουν πολιτικοί στην παράσταση, αλλά δεν νομίζω ότι θα το κάνουν. Εχουν κόψει το θέατρο γενικώς, από φόβο μην τους γιουχάρει ο κόσμος».
* Η Σοφία Φιλιππίδου σκηνοθετεί «Το πράσινο λεμόνι» στο μπαρ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και πρωταγωνιστεί στον «Τυφλοσούρτη» στο Μικρό Παλλάς.
* Αυτή η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 13 Μαρτίου 2011.
No comments:
Post a Comment