Της ΜΙΡΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΨΑΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 22/07/2008
Πατώντας γερά, με ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση, πάνω στα πολλαπλά πόδια χορευτών από διάφορα άκρα της μικρής μας Γης, το Φεστιβάλ Χορού Αθήνας ενδυναμωμένο συνεχίζει για έκτη χρονιά. Δημιουργεί ένα πολύμορφο σύνολο σκηνής κι αισθάνεσαι ν' αναταράζεται στην κάθε εσώτερη υπαρξιακή ανησυχία, όπου αλληλοσυγκρούονται οι διαμοιρασμένες ψυχικές δυνάμεις σ' ένα πολύμορφο σύνολο αεικίνητης ζωντανής ύπαρξης, που στην τέχνη, σε κορύφωση κι ομοιογένεια σώματος, ψυχής και σκηνής, αισθάνεσαι την εισπνοή κι εκπνοή του ενιαίου πνεύματος της ζωής. Και κάτω από τη διεύθυνση της Μαργώς Περδίκη, παρουσίασε φέτος 1-15 Ιουλίου στην Τεχνόπολη ένα πρόγραμμα μεστό με δύο σημαντικές ομάδες. Το Εθνικό Μπαλέτο της Μασσαλίας, και το Χοροθέατρο της Σκωτίας.
 «Mystify» του Αντώνη Φωνιαδάκη από το μπαλέτο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος |
Παιδί της τεχνολογίας ο Φλαμανδός καλλιτεχνικός διευθυντής και χορογράφος του Εθνικού Μπαλέτου της Μασσαλίας Frederic Flamand, συνέλαβε στο 2005 μαζί με τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ντομινίκ Περό την ιδέα του έργου «La Cite Radieuse= Η Ακτινοβολούσα Πόλη», και συνεργάστηκε με τους 16 δυναμικούς χορευτές του για το κινησιολογικό βηματολόγιο. Επιβλητικός ο σκηνικός χώρος με οκτώ μεταλλικά πανό που αλλάζουν διαρκώς σχήματα, συμπληρώνεται με τους μεγάλης ευκινησίας χορευτές να μετακινούνται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα. Στους ηχηρούς μουσικούς τόνους, κάτω από τις απαστράπτουσες ακτίνες φωτός, η πόλη δραστηριοποιείται στον ζωντανό παλμό των νέων ανθρώπων, όπου ο χορογράφος με soli, duetti, κατόρθωσε να επιδείξει, με αρκετή δόση αλήθειας και σάτιρας, τα τέσσερα ιδεώδη της σύγχρονης εποχής: Πλούτο-Ομορφιά-Νεότητα-Ευτυχία.*Με δύο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος χορογραφίες έκανε την εμφάνισή του και το δεκαμελές Χοροθέατρο της Σκωτίας, που διευθύνεται -με ανανεωτική πάντα διάθεση- από την Janet Smith (γνωστή από την ομώνυμη εκλεκτή ομάδα της, που μας είχε επισκεφθεί στο παρελθόν). Το «Dog» μια χειμαρρώδης χορογραφία του Αγγλοϊσραηλινού Hofesh Shechter, με μουσική από δικές του διάφορες επιλογές, εντυπωσιάζει με τη γεμάτη ενέργεια και πρωτότυπες ομαδικές στην πλειονότητά τους κινήσεις. Ενώ στο «Luxuria», την ευρηματική χορογραφία του Liv Lorent, οι χορευτές στροβιλίστηκαν θεαματικά μέσα στα πολυτελή τους κοστούμια.*Με το «Mystify» και τους έξοχους χορευτές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ο Αντώνης Φωνιαδάκης, σε συνάρτηση με τους ήχους της υποχθόνιας μουσικής του Julien Tarride, άφησε την ψυχή του ν' αναταραχθεί απελπισμένη, μπροστά σ' έναν κόσμο που αυτοκαταστρέφεται.Είναι βέβαιο πως και η πιο φιλήσυχη ομαλή κίνηση στην εκδήλωση της ζωής μπορεί στην κινηματογραφική δυνατότητα της σκέψης να επιταχυνθεί, για να φανεί στην οθόνη του μυαλού μας έξαλλη κι απαράδεκτη. Ξέρουμε, έτσι κι αλλιώς, πως η τρέλα είναι η άλλη άκρη της λογικής, ώστε η έννοια της να βρίσκεται στη διάθεση του ανθρώπου, που συχνά ξεχνά πως είναι το μόνο δημιούργημα με πνεύμα, με παράγωγο τη λογική. Εύστοχο το σκηνικό του Αθανάσιου Κολαλά με δύο κεκλιμένα επίπεδα να συγκεντρώνουν τη δραστηριότητα των τραγικών μορφών, που θύμιζαν φιγούρες της Μαίρης Βίγκμαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει άραγε ελπίδα όλη αυτή η σοφία του ανθρώπου να διοχετευτεί στα καλούπια της απλής λογικής και του σεβασμού ανθρώπου προς άνθρωπο;Ανεξάρτητα από το κακό ή καλό θέαμα, εμείς επιμένουμε να δίνουμε και σημασία στον χρόνο της παρουσίασης. Δεν επιτρέπεται να γίνονται ανταγωνισμοί μεταξύ των διαφόρων ελληνικών φεστιβάλ. Κυριολεκτικά να πνιγόμαστε μερικούς μήνες από παραστάσεις, που να μην προλαβαίνουμε να τις παρακολουθήσουμε, και ν' αφήνουμε χωρίς θέαμα τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο κ.λπ. Δόξα τω Θεώ, μιλάμε ακόμα την ίδια γλώσσα και με λίγη καλή θέληση θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε τουλάχιστον στους καλλιτεχνικούς μας σχεδιασμούς. Ας μη δικαιώνουμε τον Φωνιαδάκη, δίνοντας την ευκαιρία σε χορογράφους να εμπνέονται σκηνές τρέλας.
