ΥΡΩ ΜΑΝΕ: Η τέχνη τώρα ανθίζει...

Υποδύεται τη Φωτεινή, μια «γουντιαλενική» ηρωίδα που «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της» στο νέο θεατρικό του Βασίλη Κατσικονούρη

Καμιά φορά το τι θα γινότανε έχει μεγαλύτερη σημασία από το τι θα γίνει τελικά, υποστηρίζει η Φωτεινή, θεατρική ηρωίδα βγαλμένη μέσα από τη φαντασία και την πένα του Βασίλη Κατσικονούρη. Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με αυτό, δεν μπορεί να το προσπεράσει δίχως στα σταθεί στην (δελεαστική) προοπτική που ανοίγει: μια πόρτα στη φαντασία. Γήινη και αέρινη, ρεαλίστρια και ονειροπόλα ταυτόχρονα, ένας χαρακτήρας δίχως άλλο γοητευτικός, η Φωτεινή ζωντανεύει στη σκηνή από την Υρώ Μανέ, στο «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της».

Πρόκειται για το νέο του θεατρικό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη (μετά το «Γάλα» και «Το μπουφάν της Χάρλεϊ») που παρουσιάζεται από τις 9 του μήνα στο «Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» (αίθουσα Ιφιγένεια Β'). Σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, το κείμενο... «μιλά κατευθείαν στις καρδιές μας, σε μια εποχή που η ανάγκη για να κρατηθούμε δίπλα στην αλήθεια μας και να παλέψουμε γι' αυτήν, είναι μεγαλύτερη από ποτέ», σύμφωνα με την πρωταγωνίστρια.

«Δανειστές» σε μια θύελλα πάθους

ΘΕΑΤΡΟ «ΕΚΑΤΗ»

Οι «Δανειστές» είναι μια αμαρτία που ταλαντεύεται ανάμεσα σε ορμή και άλγος. Ποτέ οι ήρωες δεν είναι συμφιλιωμένοι και ο ένας θέλει να καταστρέψει τον άλλο, να τον εξουσιάσει.

Οι «Δανειστές» είναι μια αμαρτία που ταλαντεύεται ανάμεσα σε ορμή και άλγος. Ποτέ οι ήρωες δεν είναι συμφιλιωμένοι και ο ένας θέλει να καταστρέψει τον άλλο, να τον εξουσιάσει. Διακυβεύεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ανάμεσα στο άγνωστο και στο άρρητο.

Αγαπούν και δένονται με ό,τι απομακρύνεται. Ο καθένας ζυγίζει τη δική του τύχη με το μαρτύριο του άλλου. To έργο του Αυγούστου Στρίντμπερκ παρουσιάζεται στο θέατρο «Εκάτη», από τις 11 του μήνα. Στους «Δανειστές» τρεις άνθρωποι ζουν στη λαιμητόμο του πάθους. Δύο άντρες αγαπούν απόλυτα και μισούν απόλυτα μια γυναίκα. Θρυμματίζονται οι ψυχές τους και είναι έρημοι μέσα στην ίδια την ύπαρξή τους. Παίζουν: Παναγιώτης Κατσίκης, Γιάννης Πάρτογλου, Φίλια Δελαγραμμάτικα. Καλλιτεχνική επιμέλεια: Βαλεντίνη Λουρμπά.

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ Δον Κιχώτης με πουέντ

Σε χορογραφία του θρύλου των Μπολσόι Βλαντίμιρ Βασίλιεφ και με ένα φινάλε-παρέλαση, η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάζει το αριστούργημα του Θερβάντες σε μουσική του Λεόν Μίνκους

Οι παραστάσεις θα δοθούν το Σάββατο, την Κυριακή και στις 12, 19, 24, 25 Φεβρουαρίου και 2, 3 Μαρτίου στο θέατρο «Ολύμπια»

Ο «Δον Κιχώτης», ήρωας δημοφιλής και ονειροπόλος, φοράει πουέντ και χορεύει στη μουσική του Λεόν Μίνκους. Ο Βλαντίμιρ Βασίλιεφ χορογραφεί τα βήματά του (βασισμένα στους Μαριούς Πετιπά, Αλεξάντερ Γκόρσκι και Καζιάν Γκολεϊζόφσκι) και υπογράφει το σενάριο (βασισμένο σε επεισόδια από το λογοτεχνικό έργο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες), ενώ το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής χορεύει, σε μια παραγωγή γεμάτη χρώμα, ένταση και πάθος. Οι παραστάσεις θα δοθούν το Σάββατο, την Κυριακή και στις 12, 19, 24, 25 Φεβρουαρίου και 2, 3 Μαρτίου στο θέατρο «Ολύμπια».

Ενα από τα σημαντικότερα έργα του κλασικού ρεπερτορίου αποτελεί ο «Δον Κιχώτης», μια ιστορία για τα υψηλά ιδανικά του ιπποτισμού, που συγκινεί διαχρονικά συνδυάζοντας κωμικά και ρομαντικά στοιχεία.Εχει καθιερωθεί ως ένα κλασικό αριστούργημα του μπαλέτου και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς χορογράφους και χορευτές σε όλο τον κόσμο.

Ο θρύλος των Μπολσόι, χορευτής και χορογράφος Βλαντίμιρ Βασίλιεφ, χορογράφησε ειδικά για το μπαλέτο της ΕΛΣ τον «Δον Κιχώτη». Η χορογραφία του Βασίλιεφ βασίζεται σε αποσπάσματα από το λογοτεχνικό έργο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Το περίφημο έργο του Θερβάντες προκάλεσε το ενδιαφέρον πολλών καλλιτεχνών. Τα πιο γνωστά μουσικά έργα που βασίστηκαν σε αυτό είναι το συμφωνικό ποίημα του Ρίχαρντ Στράους και τα μπαλέτα Δον Κιχώτης του Λεόν Μίνκους και του μεταγενέστερου Ν. Ναμπόκοφ.

Τρεις ηθοποιοί, οκτώ ήρωες και ένα έγκλημα

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΘΗΣΕΙΟΝ»

«Εντόπισα την ιστορία σε παλιές εφημερίδες», λέει ο Σάκης Σερέφας για το «Λιωμένο Βούτυρο» [που έκανε πρεμιέρα πριν μια εβδομάδα]

Eχοντας ολοκληρώσει έναν επιτυχημένο κύκλο περιοδείας σε Ελλάδα και Κύπρο, το «Λιωμένο Βούτυρο» επιστρέφει

«Φόνος. Εγκλημα πάθους. Στραγγαλισμός. Σπέρμα. Ματωμένα σεντόνια. Αδέσποτες ψυχές. Λούλα και Τάσος. Καλή ιστορία δείχνει να είναι...». Τελικά έγινε και ωραία παράσταση. Το «Λιωμένο Βούτυρο» του Σάκη Σερέφα επιστρέφει στην Αθήνα στη... revisited εκδοχή του -σε μια νέα, δηλαδή, ανάγνωση- από την εταιρεία θεάτρου «Χώρος». Η παραγωγή «Λιωμένο Βούτυρο revisited» κάνει πρεμιέρα αύριο στο θέατρο «Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες» (παραστάσεις έως 18 Μαρτίου), έχοντας ολοκληρώσει ήδη έναν πολύ επιτυχημένο κύκλο περιοδείας στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Το έργο του Σάκη Σερέφα βασίζεται σε μια ιστορία που καταγράφηκε στα ρεπορτάζ των εφημερίδων της Θεσσαλονίκης του 1960. Τρεις ηθοποιοί - οχτώ ήρωες. Πώς ένα δράμα μεταμορφώνεται με επιτυχία σε κωμωδία και το αντίστροφο. Μια παράσταση με έντονο αυτοσχεδιασμό και ζωντανή σχέση των ηθοποιών με τους θεατές. Ενα έγκλημα πάθους. Ενα απρόσμενο τέλος στη σκηνή. Η ιστορία του έργου είναι απλή. Ενας σκοτώνει έναν. Ενας αρσενικός άνθρωπος σκοτώνει έναν θηλυκό άνθρωπο. Πρώτα, ο αρσενικός ταΐζει φαγητό στον θηλυκό. Υστερα, τον πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο και τον αγκαλιάζει. Μετά, βγαίνει από το δωμάτιο, βρίσκει ένα παρατημένο ρουλεμάν, ξαναμπαίνει μέσα και τον κοπανάει με αυτό στο κεφάλι. Μόλις ξημερώνει, πηγαίνει στην αστυνομία και παραδίνεται. «Εντόπισα το έγκλημα τυχαία, ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες. Αυτή τον παρατάει στο χωριό κι έρχεται στην πόλη. Αυτός την ακολουθεί, την κερνάει ένα κρασί σε μια ταβέρνα και λίγες ώρες μετά τη στραγγαλίζει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου», σημειώνει ο συγγραφέας. «Ξέρω τι είναι αυτό που με ιντριγκάρει πιο πολύ σε αυτή την ιστορία. Πρώτον, πρόκειται για έγκλημα πάθους, όχι προμελετημένο.

Παράταση ζωής στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»

Οι Θεσσαλονικείς στηρίζουν την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», που απειλείται με λουκέτο, και δίνουν παράταση ζωής στην ιστορική θεατρική σκηνή. Λόγω της αθρόας προσέλευσης θεατών στο θέατρο «Αμαλία», παρατείνονται έως τις 26 Φεβρουαρίου τα τρία έργα εναλλασσόμενου ρεπερτορίου.

Οι Θεσσαλονικείς στηρίζουν την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», που απειλείται με λουκέτο, και δίνουν παράταση ζωής στην ιστορική θεατρική σκηνή. Λόγω της αθρόας προσέλευσης θεατών στο θέατρο «Αμαλία», παρατείνονται έως τις 26 Φεβρουαρίου τα τρία έργα εναλλασσόμενου ρεπερτορίου.

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή παρουσιάζεται η σπαρταριστή κωμωδία παρεξηγήσεων με θέμα τον κόσμο του θεάτρου, του Κεν Λούντβιχ «Πανικός στα παρασκήνια» (φωτογραφία) σε σκηνοθεσία Στάθη Μαυρόπουλου με τους Δημήτρη Ναζίρη, Εφη Σταμούλη, Μένη Κυριάκογλου κ.ά.

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη συνεχίζεται η συμπαραγωγή της «Τέχνης» με τη θεατρική ομάδα Passatempo, με το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ «Ολεάννα», σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή. Πρόκειται για ένα ανελέητο παιχνίδι φύλων και εξουσίας με πρωταγωνιστές έναν καθηγητή και μία φοιτήτρια, τους οποίους ερμηνεύουν ο Γιάννης Μόχλας και η Νανά Παπαγαβριήλ.

Τέλος, κάθε Κυριακή πρωί στις 11.30 παρουσιάζεται «Το νερό της ζωής», μια παράσταση για θεατές κάθε ηλικίας, βασισμένη σε ένα παραμύθι των αδελφών Γκριμ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Ελένης Δημοπούλου.

ΚΘΒΕ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ: Η μαντάμ Σουσού είναι η Ελλάδα

Τη «Μαντάμ Σουσού» σε μια σπάνια θεατρική διασκευή του ίδιου του Δημήτρη Ψαθά, που ανέβηκε μία και μοναδική φορά από τον θίασο της κυρίας Κατερίνας (Ανδρεάδη) το 1942 (με τον Αιμίλιο Βεάκη στον ρόλο του Παναγιωτάκη), παρουσιάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, από τις 10 Φεβρουαρίου στο Βασιλικό Θέατρο.

Η Φωτεινή Μπαξεβάνη υποδύεται τη «Μαντάμ Σουσού» στο Βασιλικό Θέατρο

Τη «Μαντάμ Σουσού» σε μια σπάνια θεατρική διασκευή του ίδιου του Δημήτρη Ψαθά, που ανέβηκε μία και μοναδική φορά από τον θίασο της κυρίας Κατερίνας (Ανδρεάδη) το 1942 (με τον Αιμίλιο Βεάκη στον ρόλο του Παναγιωτάκη), παρουσιάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, από τις 10 Φεβρουαρίου στο Βασιλικό Θέατρο.

Την παράσταση σκηνοθετεί ο Γιώργος Αρμένης και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν η Φωτεινή Μπαξεβάνη και ο Κώστας Σαντάς.

ΣΤΟ «ΒΡΥΣΑΚΙ» η αιώνια κραυγή του Νίκου Καζαντζάκη

Ενα από τα πιο εμπνευσμένα και συμπαγή κείμενα της ελληνικής γλώσσας, πολυεπίπεδο και αποκαλυπτικό, το δοκίμιο-μανιφέστο, στο οποίο ο Καζαντζάκης καταθέτει τις οδύνες και τις ελπίδες του προσωπικού του αγώνα για την ανεύρεση και την κατανόηση του Θεού, του δικού του Θεού, μεταφέρεται στη μορφή θεατρικού μονολόγου από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Βασίλη Βασιλάκη.

Ενα από τα πιο εμπνευσμένα και συμπαγή κείμενα της ελληνικής γλώσσας, πολυεπίπεδο και αποκαλυπτικό, το δοκίμιο-μανιφέστο, στο οποίο ο Καζαντζάκης καταθέτει τις οδύνες και τις ελπίδες του προσωπικού του αγώνα για την ανεύρεση και την κατανόηση του Θεού, του δικού του Θεού, μεταφέρεται στη μορφή θεατρικού μονολόγου από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Βασίλη Βασιλάκη. «Salvatore Dei "Ασκητική" του Ν. Καζαντζάκη» τιτλοφορείται η παράσταση που παρουσιάζεται από τις 9 Φεβρουαρίου έως τις 5 Απριλίου στο «Βρυσάκι».

«Μέσα στην περίεργη εποχή που διανύουμε, όπου επαναπροσδιορίζονται αξίες και αρχές του κοινωνικού μας ιστού, η αιώνια κραυγή του Ν. Καζαντζάκη φαντάζει ως η πιο επίκαιρη από ποτέ», σημειώνει ο Βασίλης Βασιλάκης.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έχει εδώ και αρκετά χρόνια αφοσιωθεί στην πολιτιστική δράση έξω από τη θεατρική αγορά της Αθήνας, στην Αίγινα. Η επίμονη αναμέτρησή του με το κείμενο του Ν. Καζαντζάκη τον ώθησε να το σχηματοποιήσει σε θεατρικό μονόλογο. Χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος: «Με ένα παλιό ποδήλατο απομακρυνόμουν από την πόλη και απάγκιαζα στις αυλές των μικρών εκκλησιών, σε ερημικές παραλίες ή στα βουνά της Αίγινας, προσπαθώντας να κατανοήσω τα πυκνά σε νόημα και ανάγκη λόγια του Καζαντζάκη. Δύσκολος, φοβερός, ατέλειωτος ανήφορος».

Η θεατρική διασκευή είναι της Ευτυχίας Δρούκα.

Εξι ηθοποιοί σε «Οίκους ανοχής» έως τις 19 Φεβρουαρίου

Πού κατοικώ και τι ανέχομαι σήμερα; Τι πουλάω και ποιος μ' αγοράζει; Σε τι νόμισμα θα γίνει η συναλλαγή; Τι θα μπορούσε σήμερα να είναι ένας οίκος ανοχής; Ισως ένας ενδιάμεσος χώρος. Ενας χώρος ανάμεσα στην «πραγματική» ζωή και την αξία της. Εκεί που τελικά αιωρούμαστε όλοι μας. Μια νοητή γραμμή, πάνω στην οποία ισορροπούμε ή πέφτουμε, βοηθάμε κάποιον ή τον σπρώχνουμε. Εξι ηθοποιοί, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις προσδοκίες τους. Πώς δρουν και τι ανέχονται; Τι πουλάνε και ποιος τους αγοράζει; Οίκος ανοχής γίνονται το σώμα τους, η πατρίδα τους, η θρησκεία τους, η ζωή τους η ίδια. Η προσευχή, ο εθνικός ύμνος, ο έρωτας, η εργασία είναι πράξεις ουδέτερες; «...Κατεδαφίζουν τον οίκο μου. Να το ανεχτώ;».

Η ομάδα «Επτά» αυτήν τη φορά ερευνά τη δυνατότητα δημιουργίας θεατρικής ενότητας, τόσο σε επίπεδο συνδυασμού ετερόκλητων κειμένων όσο και στην αυτόνομη παρουσία εικαστικού καλλιτέχνη, με έναν κοινό άξονα: τους οίκους ανοχής, έτσι όπως σήμερα θα μπορούσαν να οριστούν, μέσω της παραγωγής «Οίκοι ανοχής», που παρουσιάζεται στο «Basement» του «Bios» έως τις 19 Φεβρουαρίου.

Tη σκηνοθεσία υπογράφει η Βίκυ Μαστρογιάννη και ο Μιχάλης Γεωργίου, τα σκηνικά-κοστούμια και τους φωτισμούς η Αγγελική Μπόζου, την πρωτότυπη μουσική ο Θάνος Κοσμίδης και την επιμέλεια κίνησης η Πατρίτσια Απέργη.

Παίζουν: Ελεάνα Αποστολάκη, Μιχάλης Γεωργίου, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Σοφία Λιάκου, Μάριος Παναγιώτου και Βαγγέλης Παπαδάκης.